All Chapters of ดาราสาวเช่นข้ากลายมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียง: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 42 วางแผนหลังจากที่ฮวาอิงหลงและพวกของนางได้จับกุมกลุ่มโจรหญิงในคราบเถ้าแก่เนี้ยได้สำเร็จ ในที่สุดความเงียบสงบก็เข้ามาปกคลุมห้องพักอันเรียบง่าย หลังจากคืนที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดผ่านพ้นไป ฮวาอิงหลงนั่งอยู่ในห้องที่เงียบสงบ ภายในใจของนางยังคงหนักอึ้งด้วยความวิตกกังวลจางหว่านเหอ เถ้าแก่เนี้ยผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มที่คิดจะปล้นชิงพวกนางกำลังนั่งอยู่ตรงหน้า ฮวาอิงหลงจ้องมองจางหว่านเหอด้วยสายตาที่คมกริบ ใบหน้าของจางหว่านเหอเต็มไปด้วยคำถามและความระแวดระวัง แต่ภายในแววตาของหญิงสาวตรงหน้าคู่นั้นยังมีบางสิ่งที่ทำให้จางหว่านเหอรู้สึกว่านางมิใช่คนที่จิตใจต่ำทรามแต่อย่างใดแต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังดิ้นรนในสถานการณ์ที่ไม่ต่างกันกับนางมากนัก“ข้าน้อยชื่อจางหว่านเหอ พวกข้าไม่มีทางเลือกอื่น...” จางหว่านเหอเอ่ยเบาๆ พลางก้มหน้าลงเหมือนสำนึกผิด “สามีของข้าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ หลังจากที่สามีของข้าถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร ข้าก็ต้องรับหน้าที่ดูแลผู้หญิงและเด็กที่เหลืออยู่ ข้ามิอาจปล่อยให้พวกเขาต้องอดตายได้ จึงต้องทำเช่นนี้…”เมื่อได้สนทนากับจางหว่านเหอ หัวใจที่เคยเหน็บหนาวกลับอุ่นขึ้นมาบ้าง จางหว่าน

บทที่ 44 คนที่ข้าถวิลหาในค่ำคืนที่ลมหนาวแผ่วพัดเข้ามาในห้องโถงใหญ่ กลางแสงไฟสลัวภายในห้องจัดเลี้ยง แสงไฟจากคบเพลิงสะท้อนบนพื้นหินเย็นเยียบ เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงแผ่วเบาราวกับกระซิบ เรียกให้ทุกคนในงานเลี้ยงคืนนี้จดจ่อที่ลานการแสดงกลางห้อง เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางทหารและขุนนางที่ร่วมโต๊ะเลี้ยงอาหารคืนนั้น เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผู้คนต่างชะงักรอคอยการแสดงที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นฮวาอิงหลงก้าวเท้าเข้าสู่ลานการแสดงพร้อมบรรดาเหล่าสาวงาม นางสวมผ้าบางปิดคลุมใบหน้าสีงาช้างของตน มีเพียงดวงตาคู่คมที่เผยออกมาแสดงถึงความลึกลับและเสน่ห์ที่ดึงดูดสายตาทุกคู่ในที่นั้นทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ฮวาอิงหลง ขณะที่เธอเริ่มการร่ายรำ การเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนช้อย ลีลาที่สวยสง่าของเธอราวกับลมพัดผ่านผิวน้ำ ผู้คนต่างมองกันนางราวกับกำลังถูกต้องมนต์สะกด“แม่นางคือเหม่ยกุ้ย หญิงงามในคณะนางระบำที่ได้รับความนิยมที่สุดในเมืองหลวง” องค์ชายสามเอ่ยกับฟางซินเย่ที่นั่งอยู่เยื้องเขาด้านข้างด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แต่กลับแฝงความหมายที่ยากจะตีความฟางซินเย่ยังคงนั่งเงียบ สายตาจับ

บทที่ 46 ถวิลหา ฟางซินเย่กอดฮวาอิงหลงอยู่สักพัก ก่อนจะขยับร่างบางลงมานั่งที่ตัก สายตาแปรเปลี่ยนเป็นเข้มขรึม พร้อมจ้องมองฮวาอิงหลงอย่างไม่วางตา“อิงเอ๋อร์ เจ้ามีอะไรจะบอกข้าหรือไม่” ฟางซินเย่เอ่ยออกมาน้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยความดุดันฮวาอิงหลงมองค้อนฟางซินเย่อย่างแง่งอน นางอุตส่าห์ดั้นด้นเดินทางไกลมาหา แต่เขากลับทำหน้าตาบึ้งตึงใส่นางอย่างนั้นอีก “อิงเอ๋อร์ เจ้ามิรู้หรือว่ามาที่นี่อันตรายมากเพียงใด” ฟางซินเย่เห็นปฏิกิริยาดังกล่าว ก็เริ่มผ่อนคลายใบหน้าลง เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง “เช่นนั้นท่านคงมิรู้ว่าเมืองหลวงเวลานี้อันตรายสำหรับข้ามากเพียงใด” ฮวาอิงหลงกล่าวออกมาอย่างตัดพ้อ ฟางซินเย่ทำสีหน้าสำนึกผิดลง เขาพอจะคาดเดาสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว เหตุเพราะเขาติดพันอยู่ที่นี่ ทำให้ไม่อาจปกป้องนางได้อย่างปลอดภัย นางถึงต้องดั้นด้นมาหาเขาถึงที่นี่ “อิงเอ๋อร์ ข้าขอโทษ เจ้าเหนื่อยมากไหม” ฟางซินเย่เปลี่ยนท่าทีเป็นออดอ้อนมากขึ้น เขาเอนศีรษะลงซบไหล่บางอย่างโหยหา ฮวาอิงหลงยกมือขึ้นกอดฟางซินเย่ไว้แน่นด้วยความคิดถึง แต่ก่อนที่นาง

บทที่ 48 สถานการณ์พลิกผัน บรรยากาศภายในห้องอักษรเต็มไปด้วยความตึงเครียดจนหายใจแทบไม่ออก ทหารทั้งสองฝ่ายยืนประจันหน้ากันด้วยสายตาแข็งกร้าวและเย็นชา มือของพวกเขาเกาะกุมดาบไว้มั่นเตรียมพร้อมจะฟาดฟันกันได้ทุกเมื่อฟางซินเย่ยืนสงบนิ่งอยู่กลางห้องอย่างองอาจ เขายังคงจับจ้องมองท่าทีขององค์ชายสามอย่างไม่วางตา สองมือกระชับดาบข้างกายเอาไว้เตรียมรับสถานการณ์อย่างเต็มที่องค์ชายสามกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจ ดาบคมกริบที่พาดอยู่บนบ่าของเขา สัมผัสกับผิวเนื้อบริเวณคอจนเกิดเป็นรอยแดง เลือดสีแดงซึมออกมาเป็นริ้วตามรอยฟาดดังกล่าวฟางซินเย่ยิ้มออกมาอย่างเหี้ยม และกล่าวออกมาทำลายความเงียบงันดังกล่าว “องค์ชายสาม เวลานี้ท่านจะเจรจากับข้าได้หรือยังขอรับ”น้ำเสียงที่ดังประหนึ่งท้าทายปนเยาะเย้ย ทำให้องค์ชายสามถึงกับตัวสั่นสะท้านด้วยความโกรธเกรี้ยว เสียงกรอดของฟันที่กัดกระทบกันดังขึ้น เขาที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากฟางซินเย่มากนัก ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้น สองมือขององค์ชายกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดขึ้นมาเป็นริ้วขาวบนผิวเนื้อ “หากข้ารู้ว่าเจ้าเลี้ยงไม่เชื่องเช่นนี้ ข้าคงฆ่าเจ้าไปเสียนานแล้ว”ฟางซินเย่ถึงกับหัวเราะเ

บทที่ 50 เสร็จศึกบรรยากาศในยามค่ำคืนอันหนาวเหน็บ ภายหลังจากการรบที่เป่ยซางได้สิ้นสุดลง ฟางซินเย่เดินตามทางเดินไปยังเรือนที่พักอย่างอ่อนล้า แม้ว่าการศึกจะจบลงเป็นที่เรียบร้อย แต่เขากลับรู้สึกสังหรณ์ใจและกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก ความวิตกกังวลดังกล่าวทำให้ฟางซินเย่ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขาหยุดเดินและเงยหน้าขึ้นมองผืนฟ้าอันกว้างใหญ่ด้วยความคิดเลื่อนลอยไร้จุดหมาย ในเมื่อหนทางข้างหน้ายังมีสิ่งที่เขาต้องเผชิญอย่างไม่มีที่สิ้นสุด หากเป็นไปได้เขานึกอยากจะหยุดทุกสิ่งลงและไปใช้ชีวิตอย่างเรียบสงบกับฮวาอิงหลงเพียงลำพังผ่านทิวเขาและป่าไม้ที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา ค่ายทหารที่เคยเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องของการเฉลิมฉลองบัดนี้กลับสงบเงียบลง ทุกคนเริ่มตระเตรียมสัมภาระให้พร้อมสำหรับการเดินทางกลับเมืองหลวง ส่วนหนึ่งของกองทัพถูกสั่งให้รักษาการณ์ที่ชายแดน ในขณะที่อีกส่วนหนึ่งได้รับคำสั่งให้เริ่มการโยกย้ายกองทัพกลับสู่บ้านเกิดที่พวกเขาเฝ้ารอคอยฟางซินเย่สลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว ความคะนึงหาทำให้เขาเร่งรุดเดินกลับมาจนถึงเรือนนอน แสงไฟสลัวสาดส่องออกมาจากด้านในทำให้ฟางซินเย่รู้ได้ว่าฮวาอิงหลงยังคงไม่หลับใน