บททั้งหมดของ รักนี้ของหมอไน: บทที่ 31 - บทที่ 40

วันต่อมาวรรณิหลาตื่นแต่เช้าเพื่อมาแกะกุ้งทำข้าวต้มให้กับคุณหมอ ที่วันนี้ตื่นสายเหตุเพราะเขาคงยังเมาค้าง ในระหว่างที่เธอกำลังทำอาหารเพลินๆ อยู่นั้นก็มีมือใหญ่เอื้อมมาโอบเอวของเธอจากนั้นหญิงสาวก็โดนขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่“ พี่หมอ!! คนฉวยโอกาส! “ ณิหลาพยายามจะขยับตัวหนีจากเขา แต่คุณหมอก็ขยับตามไม่ยอมปล่อยมือจากเอวคลอด ยิ่งในมือของหญิงสาวยังวุ่นอยู่กับการแกะกุ้งเขาก็ยิ่งได้เปรียบ “ ฉวยโอกาสอะไรครับ แบบนี้เขาเรียกว่าแสดงความรัก เราเป็นแฟนกันแล้วนะณิหลา “ เสียงทุ้มออดอ้อนกระซิบลงบนข้างหูของแฟนสาว “ แล้วทำไมพี่ถึงตื่นเช้าจังล่ะคะ ยังไม่หกโมงเลย “ คนในอ้อมแขนของเขาเงยหน้าขึ้นมาสนทนาด้วย ไนยะก็ส่งยิ้มอ่อนให้“ ก็พี่อยากใช้เวลากับน้องให้คุ้มก่อนไปทำงานไงครับ “ ในขณะที่พูดอยู่คุณหมอหนุ่มก็เอาหน้าของเขาเข้าแนบแก้มนิ่มของเธอ พร้อมกับหลับตา เล่นเอาวรรณิหลาเกร็งจนทำตัวไม่ถูก ทำไมเขาถึงได้ขี้อ้อนแบบนี้นะ“ พี่หมอ พี่ไปนั่งก่อนเถอะค่ะ ณิหลาต้องแกะกุ้งทำโจ๊กให้พี่ทานก่อนไปทำงานนะ “ “ ไม่เอา พี่อยากอยู่ใกล้น้อง “ เขาพูดทั้งยังหลับตายืนเบียดเธออยู่ในท่าเดิม“ ถ้างั้นมาช่วยณิหลาแกะกุ้ง— “ “ ไม่เอา “ คนท

โรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย“ พี่หมอจะชอบทานขนมมั้ยนะ “ วรรณิหลาที่ตอนนี้กำลังเดินถือกล่องบราวนี่ทีเธอหัดทำเอง เดินมาบ่นคนเดียวอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล ที่คุณหมอแฟนหนุ่มของเธอทำงานอยู่ แต่เมื่อหญิงสาวได้ก้าวขาเข้ามาภายในโรงพยาบาล เธอก็ได้ยินสาวๆ พยาบาลทั้งหลายพูดคุยเรื่องคุณหมอหนุ่มอย่างหนาหู“ น้องหมอไนเนี่ย ยิ่งอายุเพิ่มขึ้นก็ยิ่งหล่อเนอะ พี่ละยังจำวันแรกที่น้องหมอไนมาเป็นคุณหมอที่นี้วันแรกได้อยู่เลย “ “ ใช่ หล่อรวยแสนดีครบเครื่อง รู้สึกอิจฉาคนที่จะมีวาสนาได้ใจเขาไปเลยอะ “ ณิหลาที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็แอบยิ้มเขิน ก่อนหน้าใสจะซีดลงเมื่อได้ยินพวกพยาบาลคุยอะไรกันขึ้นมาอีก“ ใช่ ถ้าไม่มีหมอไน โรงพยาบาลเราก็คงไม่คึกคักไปด้วยสาวๆ หรอก แต่ละวันมีสาวน้อยสาวใหญ่ ซื้อผลไม้ขนมมาฝากทุกวัน แถมยังเป็นขวัญใจมหาชนของแม่ๆ วัยชราที่มาตรวจอีก “ “ หนูละชอบๆ อะ ทำยังไงหนูถึงจะได้ใจหมอไนมาครองคะ คู่แข่งเยอะเกิน “ “ โอ้ยตาย จ้างให้คุณหญิงณัฐลีก็ไม่เอาแกเป็นสะใภ้หรอก “ “ ว่าไม่ได้น่ะ ถึงจะไม่ได้เป็นสะใภ้ ขอได้นอนเคียงหมอนกับคุณหมอไนสักครั้งก็ยังดี “ “ ว๊ายกระแดะ “ เหล่าพยาบาลคุยกันอย่างชอบใจถึงเรื่องนี้ ทำเอาวรรณิห

รถของคุณหมอไนยะวิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถของบ้าน ร่างใหญ่ของเขาลงมาจากรถแล้วเดินไปหาใครบางคนที่ยืนคอยอยู่ตรงหน้าบ้าน “ มึงมาทำอะไรที่นี้ “ เขารีบทักคนตรงหน้าอย่างไม่ต้อนรับ “ กูมาหาณิหลา แต่เอ้…กลับมาคนเดียวแบบนี้แสดงว่าเลิกกันแล้วเหรอ “ สากรณ์ยกมือเท้าเอวอย่างยียวนชวนโมโห“ กูจะไม่มีวันเลิกกับณิหลา “ ไนยะตอบแต่กลับโดนสากรณ์หัวเราะใส่“ ฮาฮ่า ใช่ มึงอาจจะไม่มีวันเลิกกับณิหลา แต่กูว่าณิหลาต่างหากที่จะเป็นคนเลิกกับมึง “ “ ไอ้สากรณ์!! “ “ อะอะ อย่าเพิ่งมาโมโหกันสิเพื่อน กูถามอะไรมึงหน่อยสิ ทำไมมึงถึงคบกับณิหลา “ คนถามเปลี่ยนสีหน้าเป็นโหมดจริงจัง“ ก็กูชอบทำไมกูจะคบไม่ได้ “ “ ทั้งที่ณิหลาแทบจะไม่ใช่สเปคของมึงเลยเนี่ยนะ “ สากรณ์ก็รีบสวนกลับพร้อมกับพึมพำประโยคสุดท้ายออกมาเบาๆ “ ถ้าเป็นน่ารักเรียบร้อยแบบวิสาก็ว่าไปอย่าง แบบณิหลามือหนักจะตาย “ ไนยะที่ได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าบ่นแว่วๆ เขาก็เกิดความสงสัย“ วิสาคือใคร ? “ ไนยะถามคนตรงหน้าออกมาด้วยความสงสัย“ ฮาฮ่า เป็นแฟนกันแต่น้องไม่เล่าอะไรให้ฟังเลยเหรอ น่าสงสารจัง “ สากรณ์พูดเย้ยหยันคนตรงหน้าพร้อมกับท่าทีสะใจ“ มึงจะบอกกูไหน ถ้าไม่บอกก็กลับไปเ

“ เป็นยังไง “ ทั้งสองนั่งกินนั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะแถวนั้น คุณหมอก็เอาแต่จ้องหน้าแฟนสาวที่กำลังกินมูมมามเพราะความหิว“ อร่อยค่ะ “ เธอที่อาหารยังเต็มปากเงยหน้าขึ้นมาบอกเขา“ พี่ไม่ได้หมายถึงรสชาติครับ พี่อยากรู้ว่าน้องอิ่มไหม “ หญิงสาวรีบจ้องคนพูดอย่างสงสัย มือเล็กรีบยกขึ้นมาชี้บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยของกิน ซึ่งตอนนี้เธอไม่สามารถพูดได้เพราะเพิ่งจะยัดหมึกย่างเข้าปากไปคำใหญ่ ไนยะเห็นเป็นเช่นนั้นเขาก็ขำเธอออกมา เธอเห็นจึงรีบเคี้ยวแล้วกลืนลงคอ“ ขำอะไรคะ หน้าณิหลามีอะไรติดงั้นเหรอ “ ถามจบมือเล็กก็รีบเอามือถือขึ้นมาส่องดูตัวเอง “ ฮาฮ่า แบบนั้นมันจะไปเห็นอะไรล่ะ มานี่ “ ไนยะดึงมือถือของหญิงสาวไป แล้วเขาก็ยื่นมือไปปาดซอสมะเขือเทศที่ติดอยู่ตรงริมฝีปากของเธอออกจากนั้นก็เอานิ้วตัวเองขึ้นมาดูดเพื่อทำความสะอาด“ เฮ่ย พี่หมอ สกปรก! “ “ มือพี่เช็ดแล้วครับ “ “ ณิหลาไม่ได้หมายความว่ามือพี่สกปรกค่ะ ณิหลาจะบอกว่าซอสที่ติดปากหนูอะ มันสกปรก “ “ แล้วทำไมน้องถึงคิดว่ามันสกปรกล่ะ “ เสียงทุ้มถามหน้าตาเฉย“ เอ้า ก็มันติดอยู่ที่ปากณิหลานี่ค่ะ มันอาจจะโดนน้ำลายณิหลาไปแล้วก็ได้ พี่หมอไม่รังเกียจหรือไง “ ตัวแสบรีบอธิบ

“ ณิหลาจะพูดให้พี่หมอฟังก็ได้ค่ะ “ ไนยะที่ได้ยินเช่นนั้นเขาก็รีบเดินมานั่งข้างเธอ “ วิสาเป็นพี่สาวของณิหลาเองค่ะ ตั้งแต่ที่แม่เสียวิสาก็จะคอยปกป้องดูแลณิหลาที่ชอบทำตัวแก่นแก้วให้พ่อตีพ่อด่า วิสาเขาจะคอยปกป้องณิหลาเสมอ ทั้งที่ณิหลาหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ “ วรรณิหลาเล่าไปก็อมยิ้มไป“ แต่ณิหลากับอิจฉาพี่สาวตัวเอง “ เธอก้มหน้าลงมองต่ำ “ วิสาทั้งน่ารักเรียบร้อย เรียนก็เก่งพ่อก็เลยรักและชื่นชมวิสาอยู่ตลอด ต่างจากณิหลาที่วันๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่นั่งวาดรูป จนโดนพ่อด่าว่าไม่ร่ำไม่เรียน ทำแต่เรื่องไร้สาระ จนณิหลาแอบคิดเลยแหละ ว่าถ้าวิสาหายไปสักคนพ่อคงจะรักณิหลาบ้าง “ น้ำตาเม็ดใสหยดลงมาที่ต้นขาสวย “ แต่พอเห็นว่าวิสาดีกับณิหลามาโดยตลอด ไม่ว่าณิหลาจะทำตัวยังไง เป็นน้องสาวที่ไม่ได้ความ สร้างแต่ปัญหาขนาดไหน แต่วิสาก็คอยปกป้องณิหลาอยู่เสมอ จนณิหลาเองรู้สึกผิดที่เคยคิดไม่ดีกับพี่ตัวเอง “ ไนยะเห็นน้องร้องไห้ก็ยกมือขึ้นลูบหลังปลอบเธอเบาๆ “ แล้วตอนนี้วิสาไปอยู่ไหนแล้วล่ะ “ ณิหลาแหงนหน้าจ้องคุณหมอ แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า “ วิสาเสียแล้วค่ะ เธอเสียไปตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อน “ ไนยะอึ้งไปเขาเริ่มเอะใจว่าเคยได