All Chapters of รักนี้ของหมอไน: Chapter 61 - Chapter 66

เจระวี คาเฟ่ “ ฮาฮ่า สมน้ำหน้าชอบไปไหนมาไหนไม่บอกไม่กล่าวให้คนอื่นรู้ สันดานมึงตั้งแต่น้อยเลยไอ้ไน “ พลอยเจนฟังเพื่อนเล่าจบก็รีบสวดยับซ้ำเติมทันที “ ทั้งเปียกทั้งยับเยินเลยนะมึง “ หนึ่งเดียวยื่นหลอดยาในมือให้คุณหมอแล้วนั่งลงข้างกัน พลอยเจนรินน้ำใส่แก้วให้เพื่อน แล้วหันมารินใส่แก้วให้ตัวเอง “ จีนนี่ดูอะไรอยู่ “ ทุกคนต่างหันไปจ้องเสี่ยโอมที่นั่งข้างจีนเน่คิ้วยุ่ง เพราะเขามองหญิงสาวดูละครน้ำเน่ามาได้สักพักแล้ว “ เอ้า ถ้าโอมไม่อยากจะดู ก็หันหน้าไปทางอื่นสิ “ สาวติดละครจึงหันไปพูดกับคนข้างๆ อย่างไม่พอใจ “ ดูหนังอะไรก็ไม่รู้ ได้กันครั้งเดียวติดลูกเลย น้ำเชื้อมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะ “ “ อะแห่ก!! “ พลอยเจนกับไนยะที่กำลังจิบน้ำถึงกับสำลักพร้อมกันที่ได้ยินที่เพื่อนโอมพูด “ อะไรของพวกมึงเนี่ย ทำตัวมีพิรุธน่ะ “ เสี่ยโอมมองเพื่อนทั้งสองสลับกันอย่างจับผิด “ มึงก็พูดได้สิก็ตัวมึงมันไม่มีน้ำยาเหมือนในบทหนังน่ะ “ พลอยเจนจึงปากแซ่บใส่เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย “ อ้าว ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มาก็ถูกแล้ว ใครจะเหมือนไอ้หนึ่ง! “ เสี่ยโอมเริ่มโยงมั่วไปหาคนนู้นคนนี้ “ เอ้า แล้วมึงจะมาหาเรื่องโยงกู

สนามเด็กเล่น“ ไน รามินอยู่ที่นี้จริงเหรอ นี้มัน 3 ที่แล้วนะที่เราออกหา “ ดารินถามกลับคนที่เดินนำหน้าเธออยู่ “ ต้องอยู่สิ! “ เขาตอบเธออย่างมั่นใจ แม้ในใจเขาตอนนี้จะรู้สึกตุ่มๆ ต่อมๆ เรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ “ อะนั้น! รามิน!! “ ดารินร้องขึ้นเมื่อเห็นลูกชายนอนขดอยู่ที่ใต้ชิงช้าในสนาม“ โอ้ย ตายจริงทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ “ เมื่อเธอสัมผัสลูกชายก็รับรู้ถึงอายร้อนที่แผ่ออกมา ไนยะได้ยินจึงรีบเดินเข้าไปดู “ สงสัยไข้จะขึ้นเพราะนอนตากน้ำคาง เรารีบพากลับกันเถอะ “ เขารีบอุ้มเอาเด็กแล้วพากลับมาที่โรงพยาบาลเช้าของวันต่อมา “ ไอ้…หมอไนกลับมาหรือยัง “ สากรณ์เดินถามไปทั่วโรงพยาบาลหลังจากที่มาถึง“ ยังไม่ทันได้เห็นนะคะหมอสากรณ์ “ แต่ก็ยังไม่มีใครทันได้สังเกตว่าคนถูกถามหาได้เข้ามาหรือยัง “ อือ “ ณิหลาที่หลับไปตั้งแต่ตอนนั้นเพิ่งได้สติลืมตาขึ้นมา “ ตื่นแล้วเหรอลูก “ ณัฐลีที่มาเฝ้าณิหลาตั้งแต่เช้า รีบลุกจากโซฟาเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับ พลอยเองที่ยืนพิงกำแพงอยู่ ก็รีบเดินเข้ามายืนใกล้ ณิหลารีบเงยหน้าจ้องมองคนทั้งสองสลับกัน แล้วคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ ณิหลาเป็นอะไรคะ “ ณิหลาจ้องหน้าของณัฐลีด้

“ เราเลิกกัน…เถอะ “ เธอระบายลมหายใจออกมาช้าๆ เพื่อข่มกลั้นน้ำตาที่พยายามจะประทุออกมาให้ได้นั้นเอาไว้ มองตาคู่โตจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งสติหลุดไปแล้ว ไนยะจ้องเธออย่างเจ็บปวด เมื่อได้สติก็รีบขยับเข้าไปพยายามจะกอดรั้งเธอไว้ แต่ณิหลากลับทุบตีเขากลับ“ อย่ามาจับ! อย่ามายุ่งกับณิหลา ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่มีอะไรเหมาะสมกัน ก็ควรจบกันเพียงเท่านี้ ปล่อย!! “ “ ไม่!! พี่ไม่ปล่อย! น้องจะตีพี่จะฆ่าพี่ให้ตายก็ได้ แต่พี่จะไม่มีทางเลิกกับน้อง “ ไนยะรีบกอดเอวของวรรณิหลาที่กำลังจะเดินหนีเขาไป ใบหน้าของเขาบัดนี้น้ำตาอาบท่วมซบลงที่แผ่นหลังบางของเมีย ขาทั้งสองข้างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง“ พี่ขอโทษนะณิหลา ทำไมน้องถึงจะทิ้งที่ไป พี่รักน้องพี่อยู่ไม่ได้แล้วถ้าไม่มีน้อง พี่เสียลูกไปคนหนึ่งแล้ว อย่าให้พี่ต้องเสียงน้องไปอีกคนเลยนะ พี่ขอร้อง ฮือ “ คนฟังยืนนิ่ง เธอเสียใจ เสียใจมาพอแล้ว เธอคงจะไม่คู่ควรกับคนที่ดูดีไปหมดทุกอย่างแบบคุณหมอไนยะหรอก เธอก้มลงมองมือของเขาที่แดงก่ำกอดรัดเอวเล็กไว้อย่างแนบแน่น มือเรียวยกขึ้นมาแกะมันออกอย่างจำใจ จากนั้นจึงหันมาผลักเขาจนเกือบหงายหลัง เธอส่ายหน้าจ้องเขาที่ยังค