All Chapters of คัพ A ที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

ชายหนุ่มคนดังกล่าวไม่ได้เอ่ยอะไร เขาหยุดนิ่งๆ เพื่อให้วันเมษาขยับตัวก่อน จะได้เลี่ยงไปคนละทางกับเธอ “ขอบคุณ” คนที่พึ่งอกหักเอ่ยขอบคุณทั้งๆ ที่ยังคงก้มหน้าอยู่ ก่อนจะก้าวไปยังประตูห้องน้ำตรงหน้า และความที่ชุลมุนกันอยู่นานสองนาน ทำให้วันเมษาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองป้ายห้องน้ำให้ดี“คุณ! เดี๋ยว” เสียงของชายหนุ่มคนดังกล่าวเอ่ยทักขึ้น แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะว่าตอนนี้วันเมษามายืนซึมกะทือ ก้มหน้าก้มตามองอ่างล้างมืออยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำชายที่เธอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นห้องน้ำหญิงเรียบร้อย ส่วนผู้ชายที่กำลังยืนปัสสาวะอยู่ด้านหลัง ด้านข้างก็ต่างพากันยืนสงบนิ่ง ราวกับกำลังยืนเคารพธงชาติก็ไม่ปาน นั่นเพราะตอนนี้มีสุภาพสตรีผู้ไม่ได้รับเชิญยืนอยู่นั่นเอง ธาวิน คือคนที่เอ่ยเรียกวันเมษาเมื่อครู่ แทนที่ชายหนุ่มจะเข้าไปตามเธอให้ออกมาจากห้องน้ำชาย แต่กลับยืนอมยิ้ม กอดอกรออยู่หน้าห้องน้ำเสียเฉยๆ ซะอย่างนั้น รู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเธอเล่น รวมทั้งอยากเห็นหน้าของเธอเมื่อรู้ว่าเข้าห้องน้ำผิด จะเป็นยังไง ตอนนี้ภายในห้องน้ำชายดูจะเงียบผิดปรกติ กระทั่งเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น เพราะเขาทนยืนนิ่งๆ ต่อไปไม่ไหวแล้ว

ที่มาของเสียงโครมใหญ่เมื่อครู่ คือรถสองคันเกิดชนกันขึ้น ก่อนที่ผู้เสียหายจะเปิดประตูรถลงมามองหน้ารถตัวเองที่ตอนนี้ไฟหน้าแตกเป็นที่เรียบร้อย ไหนจะรอยบุ๋มขนาดใหญ่อีกหนึ่งรอยที่ฝากไว้เป็นที่ระลึกบนรถยุโรปคันสวย ส่วนผู้ก่อเหตุที่ขับรถอีโก้คาร์คันเล็กสีเขียวตอง ตอนนี้ก็กำลังก้าวลงมาดูเช่นเดียวกัน น่าแปลกที่รถเธอนั้นแทบไม่มีร่องรอยของความเสียหายเลยแม้แต่น้อย “ขอโทษนะคะ พอดีตะกี้ฉันมองไม่เห็นรถของคุณ ก็เลยชนเข้าไป”วันเมษาส่งยิ้มแห้งๆ ทักทายไปก่อน แต่เพียงแค่ได้เห็นหน้าเธอ ธาวินถึงกับลอบยิ้มให้กับคำว่าโลกกลม“เรียกประกันมาเคลมสิคุณ”“อ้อค่ะๆ” เพราะตนเป็นคนผิดที่ถอยรถมาชนรถของชายหนุ่มเข้าวันเมษาจึงต้องเรียกเจ้าหน้าที่ประกันให้มาดูแล แต่ที่ไม่ชอบใจคือประโยคคำสั่งของผู้เสียหายนี่แหละ ดูวางอำนาจชอบกล แต่ก็ช่างเถอะ เรียกประกันจะได้จบๆ วันเมษาหายไปหยิบโทรศัพท์ในรถ ก่อนจะโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ประกันภัยให้มาดูแล เมื่อแจ้งข้อมูลเสร็จเธอก็กลับมาหาผู้เสียหาย ที่ยืนกอดอกมองรถตัวเองตาละห้อย “นี่รถยุโรปเซินเจิ้นหรือเปล่า ทำไมไฟแตก กันชนยุบได้ง่ายแท้” คำพูดของวันเมษาทำเอาคนฟังกลั้นเสียงหัวเราะไว้ เธอคิดได้ยั

“มื้อนี้แกเลี้ยงเลยนะยัยเฟื่อง โทษฐานทำให้คนสวยอย่างฉันตกใจ” จังหวะที่กำลังหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เก๋ไก๋ก็เอ่ยขึ้น แต่คนที่พึ่งอกหักรักคุดมาเมื่อคืนกลับเออออตาม “ฉันด้วย ฉันก็ตกใจ” “แหม…ที่อย่างนี้รวมหัวกันมาเลยนะ” เฟื่องรัตน์แยกเขี้ยวให้ทั้งสองคน “จะเลี้ยงฉันดีๆ ไหมยะ”“เลี้ยงก็เลี้ยงอ่ะ” “เออ…นี่แกโอเคใช่ไหมษา” แต่ก่อนที่จะได้กินอะไร เก๋ไก๋ก็หันมาถามวันเมษาเสียหน่อย “อื้อ…ไม่ได้เป็นอะไรนี่ หรือท่าทางฉันเป็น”“ท่าทางน่ะไม่มี แต่ยิ่งแกไม่แสดงออก พวกฉันก็ยิ่งห่วง” “ใช่ๆ แกเปิดประเด็นมาตรงใจฉันมากเก๋ไก๋ เอ้านี่รางวัล” เฟื่องรัตน์ตักส้มตำปูปลาร้ารสจัดใส่จานให้เก๋ไก๋เต็มช้อน เพื่อเป็นรางวัลที่พูดได้ตรงกับใจเธอ “จะว่าไปก็เป็นอยู่นะ มันยังจี๊ดๆ ยังโหวงๆ ในอกแปลกๆ”“เวลาจะทำให้แกดีขึ้นเอง” คำพูดของเก๋ไก๋ วันเมษาได้แต่เอ่ยรับ น่าแปลกแม้เธอจะเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด “อื้อ…คงต้องแบบนั้นแหละ จะทำไงได้เนอะ ฉันไม่ใช่คนที่พี่เขาเลือกนี่นา”“แกนี่แกร่งกว่าที่ฉันคิดไว้อีกษา ขืนเป็นฉันนะ เจอสถานการณ์แบบนี้ คงง่อยแดก ไปไม่เป็นแน่ๆ เมื่อคืนถูกบอกเลิก เช้ามาย

แล้วจึงจัดการถอดอันเดอร์แวร์บนตัวออก ตอนนี้เขาจึงล่อนจ้อน ภาพของชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบด้วยรูปร่างหน้าตา ยืนเปลือยอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ก่อนที่ขายาวๆ จะเดินตรงไปยืนใต้ฝักบัวอันใหญ่ เอื้อมมือเปิดน้ำ ไม่นานสายน้ำเย็นๆ ก็รดมาตั้งแต่ศีรษะถึงปลายเท้ามือหนาลูบเนื้อตัวที่เปียกด้วยน้ำ ล้างหน้าและบีบครีมอาบน้ำใส่ฝ่ามือมาถูจนเป็นฟอง ก่อนจะถูไปตามเนื้อตามตัว เน้นทำความสะอาดเฉพาะจุดกึ่งกลางลำตัวนานหน่อย ซึ่งหากสาวๆ ได้เห็นภาพนี้คงกำเดาพุ่งได้ไม่ยาก แล้วจึงล้างเนื้อล้างตัว ตามด้วยการหยิบผ้าขนหนูมาซับหยดน้ำที่เกาะตามผิว ก่อนจะนุ่งผ้าขนหนูที่ผูกเป็นปมไว้รอบเอว แล้วเดินออกจากห้องน้ำ ตรงไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบกางเกงขายาว เสื้อกล้ามขึ้นมาสวม เดินอีกสี่ห้าก้าวไปยังเตียงนอนคิงไซส์ที่ปูด้วยชุดผ้าปูที่นอนสีหม่น แล้วจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอันคุ้นเคยที่หมอนใบข้างๆ ยังคงไร้คนมาหนุน ขณะที่มองเพดานห้องอยู่นั้น ในสมองก็หวนคิดถึงวันเมษาขึ้นมา “ถ้าเราเป็นคู่กัน คงไม่แคล้วที่จะได้เจอกันอีก จริงไหมครับคุณวันเมษา” ธาวินเอ่ยยิ้มๆ ขณะที่บนพื้นมีกระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อมวางอยู่ บ่งบอกว่าวันหยุดยาวที่จะมาถึงนี้ ธาวินมีโปรแกร

“หวังว่าเธอคงจะใส่บิกินี่มานะษา ไม่ใช่ปอดแหกใส่ชุดว่ายน้ำรุ่นป้ามาร่วมงาน” “บิกินี่ก็บิกินี่สิ ไม่เห็นเป็นไร” “ก็ดี…แล้วเจอกันนะยะ ยัยอกแบนแฟนทิ้ง” พูดกระแนะกระแหนจบเอวาก็เดินยิ้มออกไปอย่างสะใจ ปรวีณ์อยากถามว่าเธอเข้าไปคุยอะไรกับวันเมษาบ้าง แต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม เพราะกลัวเอวานั้นเข้าใจผิด คิดว่าเขายังคงสนใจวันเมษาอยู่ “หึ๋ย! ยัยนมโต ยัยหุ่นดี ยัยหน้าสวยด้วยโบท็อกซ์ ยัย…” วันเมษาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเอ่ยดี แต่คนฟังอย่างเฟื่องรัตน์และเก๋ไก๋ได้แต่ส่ายหน้าให้ ก่อนที่เฟื่องรัตน์จะเอ่ยขึ้น “นั่นมันคำด่าที่เจ็บแสบเท่าที่แกคิดออกแล้วใช่ไหมษา”“อื้อ…ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ายัยนี่ดีน่ะสิ” แม้เอวาจะสวยด้วยการปรุงแต่ง ผ่านการเติมนั่นนิดนี่หน่อยจากสถาบันความงามหรือที่ไหนๆ แต่สมัยนี้ไม่ค่อยถือสาเรื่องศัลยกรรมกันแล้วนี่นา เธอจะเอามาเป็นประเด็นทำไม “ถ้าคิดคำด่าไม่ออกก็ไม่ต้องคิด มาคิดดีกว่าว่าคืนนี้แกจะเอาตัวรอดยังไง” คำพูดของเก๋ไก๋ทำเอาวันเมษาคอตก “นั่นสิ ปาร์ตี้ดั๊นมาเน้นบิกินี่ แค่คิดฉันก็ปวดตับแล้ว”“แล้วทำไมไม่คิดให้ดีๆ ก่อนจะตอบตกลง หา…ยัยบ๊อง” เฟื่องรัตน์แยกเขี้ยวให้วันเมษา ที่ตอนนี้ทำหน้า