บทที่ 9 ปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำ

ธาวินเดินถือกระเป๋าตรงไปยังห้องพัก หลังจากใช้เวลาขับรถสองชั่วโมงนิดๆ ก็มาถึงรีสอร์ต ซึ่งเพื่อนเขาเป็นหุ้นส่วนของที่นี่และชักชวนให้มาพักหลายต่อหลายครั้ง กระทั่งครั้งนี้เขาว่างจึงได้แวะมา ภายในรีสอร์ตดูร่มรื่นด้วยบรรดาต้นไม้น้อยใหญ่ 

สถาปนิกออกแบบให้ที่นี่โดดเด่นกว่ารีสอร์ตแห่งอื่นด้วยสไตล์โมร็อกโก ซึ่งเน้นโทนสีเขียว ขาว รวมทั้งได้ผสมผสานความเป็นไทยลงไปอย่างลงตัวและมีเสน่ห์ ที่นี่มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางซึ่งติดกับชายหาด ไหนจะมีห้องพักแบบพูลวิลล่าให้เลือก สำหรับแขกที่ต้องการความเป็นส่วนตัว

“วิน ทางนี้เพื่อน” ศิวะยืนตะโกนเรียกแล้วโบกมือให้ธาวิน หมอหนุ่มเห็นเพื่อนจึงเดินเข้าไปหาใกล้ๆ 

“ที่นี่สวยดีนี่หว่า”

“เออน่ะสิ ก่อนหน้านี้ชวนมาตั้งกี่ครั้งไม่เคยจะสนใจนัก”

“งานมันยุ่ง แต่เอาน่ะ ไหนๆ ข้าก็มาแล้ว อย่าบ่นมาก” คำพูดของธาวินทำเอาคนฟังส่ายหน้าให้ เพราะเห็นว่าธาวินทำงานหนัก แทบไม่ได้พัก ศิวะจึงชวนเพื่อนคนนี้ให้มาพักผ่อนที่รีสอร์ตเขาบ้าง เอ่ยชวนหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับได้คำตอบจากธาวินว่ายังไม่ว่างมาตลอด กระทั่งเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน ธาวิน ก็บอกว่าช่วงวันหยุดยาวจะมาพักสมองที่นี่ 

“นี่กุญแจห้องเอ็ง นอนนู้นเลย วีไอพีสอง ห้องอยู่ปีกขวาของรีสอร์ต มีสระส่วนตัวด้วย”

“ขอบใจ” 

“เดี๋ยวข้าไปส่ง” พูดจบก็เดินนำออกไปก่อน ตามด้วยธาวินที่มองนั่นนี่ไปตลอดทาง กระทั่งมาถึงห้องพัก ศิวะจึงเอ่ยขึ้น 

“เออ…คืนนี้มีปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำ อย่าลืมมาให้ได้นะเอ็ง รับรองมีของแจ่มๆ ให้ดู”

“อะไรของเอ็ง ของแจ่มๆ” ธาวินคิ้วขมวดเอ่ยถาม แต่ก็พอจะเดาอะไรออก ซึ่งงานประเภทนี้เขาไม่ค่อยชอบเสียด้วย 

“เออน่ะ มาแล้วก็รู้เอง ทุ่มนึงเจอกันที่ริมสระว่ายน้ำ” ศิวะบอกเวลานัดหมาย นั่นคือทุ่มตรง งานปาร์ตี้ก็จะเริ่มขึ้น 

“อืม” ธาวินเอ่ยรับ แต่ก็ไม่ได้ตอบเต็มๆ เสียงว่าเขาจะไปร่วมงานปาร์ตี้ที่ว่าหรือไม่ เพราะวัตถุประสงค์ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อมาพักผ่อน มาผ่อนคลายสมองที่ล้าจากการทำงานหนัก เมื่อดูแลธาวินเรียบร้อย ศิวะก็กลับออกไป ปล่อยให้เพื่อนได้พักผ่อนตามอัธยาศัย 

คนหนึ่งกำลังเดินเท้าเปล่าลงชายหาดที่ทอดตัวยาวหลายกิโลเมตร แต่อีกคนกำลังเดินขึ้นจากชายหาดเพื่อกลับเข้าห้องพัก ที่ตั้งแต่มายังไม่ได้แวะไปดูภายในว่าสวยงามจนแทบไม่อยากก้าวออกไปไหน นั่นทำให้ธาวินและวันเมษาคลาดกันเพียงเสี้ยววินาที 

แต่เท้าของวันเมษากลับหยุดกึก เมื่อกำลังเดินสวนกับคนที่ไม่คิดว่าจะได้มาเจอที่นี่ การที่อยู่ๆ เธอก็หยุดเดิน ทำให้เฟื่องรัตน์และเก๋ไก๋ที่ก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังมานั้น ชนเข้ากับแผ่นหลังเล็กๆ ของวันเมษาอย่างจัง

“แกจะหยุดกะทันหันทำไมยัยษา” เก๋ไก๋เอ่ยถามทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เงยหน้ามอง ส่วนเฟื่องรัตน์ก็ถามขึ้นอีกคน 

“นั่นสิ ทำยังกับเจอผี” แต่พอเฟื่องรัตน์เงยหน้าขึ้นมองเท่านั้นแหละ เธอก็อุทานออกมาอีกครั้ง 

“อุ๊ย! ผีดูมๆ ซะด้วย”

“โลกกลมไปนะ ประเทศไทยมีที่เที่ยวออกตั้งเยอะ ดั๊นมาพักที่เดียวกันซะได้” วันเมษาเอ่ยขึ้นบ้าง เพราะไม่คิดว่าต้องมาเจอคู่กรณีที่นี่ บรรยากาศการมาพักผ่อนของเธอจากดีๆ กลับมาต้องอึมครึม คล้ายพายุจะเข้าก็งานนี้ 

“ต๊าย ตาย มีปัญญามาพักที่หรูๆ แบบนี้กับเขาเหมือนกันหรือจ๊ะษา” คำพูดที่แสนจะไม่เสนาะหูของเอวา ทำเอาเก๋ไก๋และเฟื่องรัตน์เดือด ถึงจะไม่ได้เจอกันบ่อย แต่เอวาก็ไม่ได้พัฒนาความน่าคบหาให้เพิ่มขึ้นเลยแม้แต่น้อย ผิดกับหน้าตาที่พัฒนาไปไกลจนแทบจำเค้าเดิมไม่ได้ 

“อื้อ…พอดีบ้านรวย มีไรไหม” วันเมษายักไหล่ให้ เธอไม่ได้พูดเกินจริง เพียงแค่ก่อนหน้านี้ไม่เคยโอ้อวดก็เท่านั้น เอวาอยากเอาคืนแต่ก็นึกประโยคไม่ออก รู้แบบนี้เธอไม่น่าทักประโยคที่เข้าทางวันเมษาไปแบบนั้นเลย เพราะเท่ากับเปิดช่องให้วันเมษาสวนกลับชัดๆ 

“นี่เอวารู้จักกับษาเขาด้วยหรือครับ”

“รู้จักค่ะ…แต่ก็แค่ผิวเผินเท่านั้นเอง ไม่ได้สนิทสนมอะไรมาก พี่วีณ์ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ” เอวาจงใจคล้องแขนของปรวีณ์ให้แน่นขึ้น บ่งบอกความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน ซึ่งวันเมษาได้แต่มองเท่านั้น 

“ย่ะ!..รู้จักแบบผิวเผินมาก แต่ถ้าให้นับว่าหล่อนเปลี่ยนคู่ควงมาแล้วกี่คน นี่ฉันคงต้องอาศัยนิ้วแกช่วยนับแน่ยัยรัตน์” เก๋ไก๋หันมากระซิบกระซาบกับเฟื่องรัตน์ 

“อื้อนั่นสิ ว่าแต่พี่วีณ์จำยัยเอวาไม่ได้เหรอ ว่ายัยนี่เป็นรุ่นน้องที่มหาลัย”

“จำได้ก็แปลก หน้านางเปลี่ยนไปซะขนาดนี้” สองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังวันเมษายังคงคุยกัน ปล่อยให้สามคนด้านหน้าเปิดศึกสายตากันต่อไป 

“ใช่ๆ อยากรู้นัก บนตัวยัยนี่มีอะไรเป็นของแท้บ้าง ไอ้ดูมๆ ที่หนักอกหนักใจอยู่นั่น ดีไม่ดีไปทำมาตั้งแต่ก่อนเข้ามหาลัยล่ะมั้ง” เฟื่องรัตน์จ้องไปที่หน้าอกของเอวาอย่างจงใจ 

 “ษาสบายดีไหม ตั้งแต่คืนนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันเลย” ปรวีณ์ สุภาพบุรุษเพียงหนึ่งเดียวเอ่ยขึ้น เพื่อทำลายบรรยากาศ ที่คล้ายๆ จะเกิดศึกใหญ่ หากเขายังไม่ทำอะไรสักอย่าง 

“ก็สบายดีนี่คะ ไม่ได้เจ็บตรงไหนเป็นพิเศษ” วันเมษาเน้นเสียงคำว่าเจ็บ เพราะจงใจบอกให้ปรวีณ์รู้ว่าแค่อกหัก เธอไม่ถึงกับตาย

“อย่างนั้นก็ดี” เอวาเอ่ยแย้งขึ้น ก่อนจะรั้งปรวีณ์ให้เดินไปอีกทาง แต่พอนึกอะไรขึ้นได้จึงปล่อยมือจากแขนของชายหนุ่ม แล้วเดินกลับมาหาวันเมษา ยืนเต็มความสูงมองตรงมายังคนที่ตัวเตี้ยกว่า ส่วนวันเมษาก็แหงนมองกลับจนคอแทบจะเคล็ด 

“คืนนี้มีงานปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำ ถ้าไม่ได้เจ็บตรงไหนเป็นพิเศษอย่างที่ปากว่า ก็มาร่วมด้วยนะจ๊ะษา เก๋ไก๋กับเฟื่องก็ด้วย” น่าแปลกที่เก๋ไก๋กับเฟื่องรัตน์ไม่ได้รู้สึกดีที่เอวาจำพวกเธอได้ ส่วนคนถูกท้าอย่างวันเมษาก็รีบรับปากทันควัน 

“ฉันไปอยู่แล้ว” 

“พูดเองนะ อย่ามากลัวฉันทีหลังจนปอดแหกไปเสียก่อนล่ะ” เอวายิ้มมุมปาก ท่าทางเริ่ดๆ เชิดๆ ของเธอ ทำเอาสามคนตรงหน้าหมั่นไส้ เฟื่องรัตน์ทนไม่ไหว จึงตอบกลับไป 

“ใครกลัวเธอไม่ทราบยะ”

“จ้ะๆ ไม่กลัวก็ไม่กลัว ว่าแต่ปาร์ตี้คืนนี้เป็นธีมอะไร เธอรู้หรือยัง”

“จะธีมอะไรฉันก็แต่งได้ทั้งนั้นแหละ” วันเมษาเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ แม้จะไม่ค่อยมีอกให้มั่นก็ตามที (ร้องไห้หนักมาก) 

“ธีมชุดว่ายน้ำ เน้นบิกินี่จ้ะ” ประโยคหลัง เอวาจงใจพูดใส่วันเมษา 

“หา!” เจ้าของหน้าอกคัพเออุทานออกมาเสียงหลง เพราะไม่คิดว่าจะเป็นธีมนี้ ทั้งๆ ที่น่าจะเอะใจได้ตั้งแต่สถานที่แล้ว ว่าคือสระว่ายน้ำ