บทที่ 14 กลางคืนอันตราย

“คุณษา คุณษา!” ธาวินตบใบหน้าของวันเมษาเบาๆ หลังจากพาเธอขึ้นจากน้ำเพื่อเรียกสติ เมื่อครู่นี้ จังหวะที่เขากำลังก้าวเข้ามาในงานปาร์ตี้ที่ยากจะเลี่ยง ก็เห็นว่าวันเมษากำลังหล่นลงไปในสระว่ายน้ำเข้า จากนั้นเขาก็กระโดดลงสระเพื่อช่วยเธออย่างไม่ลังเล

“คุณษา” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอีกครั้ง แต่เมื่อเธอไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ ธาวินจึงจำต้องผายปอดให้

ภาพที่เกิดขึ้นขณะนี้ ทำให้เก๋ไก๋และเฟื่องรัตน์มองหน้ากันปริบๆ แม้นี่จะเป็นการผายปอดเพื่อช่วยชีวิต แต่ลึกๆ มันก็อดที่จะรู้สึกเขินแทนเพื่อนรักที่ตอนนี้ยังไม่ได้สติ ถ้าตื่นมาแล้วรู้ตัวว่ามีชายนิรนาม ขี่ม้าขาวแล้วกระโดดน้ำดังตูมลงไปช่วย พร้อมทั้งทำการผายปอดให้อีก วันเมษาจะรู้สึกยังไง ก็ยากจะเดาใจได้

ธาวินผายปอดวันเมษาอยู่สักครู่ เธอก็สำลักน้ำออกมาอย่างน่าสงสาร ก่อนจะตามมาด้วยเสียงไอติดต่อกันหลายครั้ง หน้าตาแดงก่ำไปหมด เก๋ไก๋กับเฟื่องรัตน์จึงรีบพยุงวันเมษาขึ้นนั่ง โดยที่เก๋ไก๋นั้นเอาตัวให้เพื่อนได้พิง 

“ษา…ษา เป็นยังไงบ้างแก” เก๋ไก๋ปัดหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนใบหน้าวันเมษาออกให้ โล่งอกที่เห็นเธอไม่เป็นอะไรมาก

ธาวินจึงใช้จังหวะนั้นปลีกตัวออกไปอย่างเงียบๆ เพราะไม่อยากให้วันเมษาอาย หากรู้ว่าเขาเห็นอะไรและพึ่งผายปอดที่เหมือนกับจูบเธอไปเมื่อครู่ 

“มะ…ไม่เป็นไรแล้ว” วันเมษาพยายามพยุงตัวเองให้ลุกนั่ง พร้อมกับกระชับเสื้อให้แน่ใจว่ายังอยู่บนร่างกาย ตอนที่เธอจมน้ำ คงมีใครสักคนในที่นี่กระโดดลงไปช่วยเอาไว้ 

“กลับห้องกันก่อน” เอ่ยจบ เฟื่องรัตน์ก็เข้าไปช่วยเก๋ไก๋พยุงวันเมษาอีกแรง ทั้งสามเดินฝ่าสายตาของหลายๆ คนที่จับจ้องมายังวันเมษา นั่นทำให้เธอยิ่งไม่อยากอยู่ที่นี่ เมื่อเข้ามาในห้องได้ วันเมษาก็นั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้หวาย ทั้งๆ ที่ตัวก็ยังคงเปียกปอน 

 

เฟื่องรัตน์รีบไปหยิบผ้าขนหนูมาคลุมตัวให้เพื่อน ก่อนจะวางมือลงบนบ่า บีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ วันเมษามองเพื่อนทั้งสองคน เห็นแววตาแล้วเฟื่องรัตน์ก็สงสาร อยากตามไปเอาเรื่องยัยเอวานัก 

“หมาหงอยเลยเพื่อนฉัน” พูดจบเฟื่องรัตน์ก็หันมามองเก๋ไก๋ อย่างขอความเห็น 

“แก…เรากลับกรุงเทพฯ กันตอนนี้เลยได้ไหม” น้ำเสียงเนือยๆ ของวันเมษาเอ่ยขึ้น ตอนนี้สติเธอหลุด ขอกลับไปตั้งหลักก่อน 

“อื้อ…ไปสิ” เก๋ไก๋เข้าใจความรู้สึก จึงไม่อยากขัดหากวันเมษาจะกลับกรุงเทพฯ ตอนนี้ 

“แกนั่งพักก่อน เดี๋ยวฉันเก็บของให้เอง” เฟื่องรัตน์ตบบ่าวันเมษาเบาๆ อีกคน ก่อนจะพยักหน้าให้เก๋ไก๋ ทั้งสองช่วยกันเก็บข้าวของจนเรียบร้อย ก่อนที่เก๋ไก๋จะยื่นเสื้อผ้าให้วันเมษาเปลี่ยน เธอรับมาถือไว้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างซึมๆ 

วันเมษาเก็บตัวอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะนั่งกอดตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้จริงๆ เพราะมันทั้งเจ็บใจ ทั้งอาย ทั้งแค้น ยากจะบรรยายความรู้สึกในใจตอนนี้ได้ 

แม้จะยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อกั้นเสียงสะอื้นไว้แล้ว แต่สองคนที่ยืนรออยู่นอกห้องน้ำตอนนี้กลับได้ยิน จึงได้แต่ยืนมองหน้ากันอยู่แบบนั้น กระทั่งเสียงสะอื้นหยุดลง ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก

“ฉันรักแกนะษา” เก๋ไก๋เอ่ยบอก ก่อนจะรั้งตัววันเมษามากอด เฟื่องรัตน์สวมกอดคนทั้งคู่ไว้ แล้วเอ่ยปลอบอีกคน 

“ไม่ต้องคิดมากนะแก เจอกันครั้งเดียว เห็นครั้งเดียว เดี๋ยวคนพวกนั้นก็ลืม” 

“อื้อ” วันเมษาเอ่ยรับอู้อี้ หน้าแดง ตาแดง จมูกแดง คือหลักฐานการร้องไห้ที่ปิดทั้งสองคนไม่ได้ 

“เดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บที่รถให้แล้วจะแจ้งเช็กเอาท์เลยนะ” เฟื่องรัตน์อาสา ก่อนจะหยิบกระเป๋าจนเต็มสองมือออกจากห้องพักไป พอเห็นแขกหิ้วของเสียพะรุงพะรัง พนักงานของรีสอร์ตก็รีบเข้ามาช่วยเฟื่องรัตน์ถืออย่างกุลีกุจอ 

“จริงสิเก๋ไก๋ รู้ไหมว่าใครลงไปช่วยฉันขึ้นมาจากสระ” พอหายอาการอึนๆ ขึ้นมาหน่อย วันเมษาก็เอ่ยถามเรื่องนี้ 

“อ้อ…หมอวิน” เพราะความวุ่นวายที่เกิดขึ้น และห่วงความรู้สึกของวันเมษามาก เก๋ไก๋จึงลืมธาวินไปเสียสนิท ถ้าวันเมษาไม่ถามขึ้นก็คงนึกไม่ออกเช่นกัน 

“แกรู้จักเขาเหรอ”

“ใช่…หมอวินเขาเป็น…” ยังไม่ทันที่เก๋ไก๋จะบอกว่าธาวินนั้นเป็นใครวันเมษากลับเอ่ยแทรกขึ้น

“ถ้าแกได้เจอเขาอีก ฝากบอกด้วยนะ ว่าฉันขอบคุณมาก”

“ได้สิ ก็หมอวินคนนี้คือคนที่…” จังหวะที่กำลังจะบอก เสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังขึ้น คนที่ยืนอยู่นอกห้องขณะนี้คือศิวะ หนึ่งในหุ้นส่วนของทางรีสอร์ต ชายหนุ่มรู้จากพนักงานว่าห้องที่วันเมษาเข้าพักต้องการเช็กเอาท์ คงเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เธอตัดสินใจแบบนั้น 

“สวัสดีครับ ผมศิวะเป็นหุ้นส่วนของที่นี่” เมื่อประตูถูกเปิดออก ศิวะก็แนะนำตัวเอง พร้อมกับบอกถึงเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้ทันที 

“พนักงานแจ้งว่าคุณษากับเพื่อนต้องการเช็กเอาท์”

“ใช่ค่ะ” วันเมษาเอ่ยตอบ 

“ผมต้องขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณษากับเพื่อนพอจะให้ผมไถ่โทษอะไรได้บ้าง เพราะทางผมผิดที่เป็นตัวตั้งตัวตีจัดงานปาร์ตี้ริมสระ จนเกิดเรื่องวุ่นๆ”

“คุณศิวะไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ ทุกอย่างมันคืออุบัติเหตุที่มีคนบางคนจงใจทำให้มันเกิดขึ้น” เก๋ไก๋เอ่ยเสียงตึงๆ เมื่อนึกถึงเอวา ป่านนี้คงนั่งหน้าระรื่นอยู่ที่ไหนสักแห่ง 

“พอเถอะเก๋ไก๋” วันเมษาเอ่ยปรามเพื่อน แล้วหันไปมองศิวะ 

“ขอบคุณนะคะคุณศิวะ แต่ษารู้สึกไม่ค่อยสบาย เลยอยากกลับกรุงเทพฯ ตอนนี้” ไม่ว่าจะรั้งยังไง วันเมษาคงไม่อยู่พักต่อจริงๆ แต่ถ้าให้เช็กเอาท์ตอนนี้เลย ศิวะก็นึกห่วง เพราะดึกมากแล้ว ทั้งสามจะขับรถกลับก็คงอันตราย 

“แต่ผมว่าตอนนี้มันก็ค่อนข้างจะดึกมากแล้ว ถ้าจะกลับกันจริงๆ รอพรุ่งนี้เช้าค่อยเดินทาง จะดีกว่านะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ษาอยากกลับตอนนี้” คำตอบของวันเมษาทำให้ศิวะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ 

“แต่ถนนที่นี่กลางคืนอันตราย แม้จะเป็นทางหลวงแต่รถก็น้อย ผมเกรงจะเกิดอันตรายหากจะขับฝ่าความมืดกลับกรุงเทพฯ ได้โปรดอยู่ต่ออีกสักสี่ห้าชั่วโมง รอให้ฟ้าสางก่อนค่อยกลับกรุงเทพฯ ได้ไหมครับ” ศิวะเอ่ยขออีกครั้ง เพราะไม่อยากให้ทั้งสามคนที่เป็นผู้หญิงขับรถฝ่าความมืดกลับไปตอนนี้จริงๆ 

วันเมษานิ่งอย่างใช้ความคิด ก่อนจะหันมามองหน้าเก๋ไก๋และเฟื่องรัตน์ที่พึ่งจะเดินกลับมาสมทบเมื่อครู่นี้ เธอเอาแต่บอกว่าอยากไปจากที่นี่ จนลืมนึกถึงเพื่อนทั้งสองคน ว่าทำให้พวกเขาพลอยลำบากไปด้วยหรือเปล่า