บทที่ 18 คิดดีแล้ว

“จะมากไปแล้วนะ”

“อย่าทรงกริ้วสิเพคะพระพันปี เดี๋ยวตีนกาขึ้น จะไม่งาม” ยิ่งล้อเอวามากเท่าไหร่ เฟื่องรัตน์ก็ยิ่งสนุกมากเท่านั้น แต่คนถูกล้อชักจะอดทนไม่ไหว หน้ายิ้มๆ ตอนนี้กลายมาเป็นบึ้งตึง 

“นี่หล่อน อยากเจอดีใช่ไหม” เอวาเงื้อมือขึ้นสูง หวังตบเฟื่องรัตน์ให้สักฉาด แต่กลับถูกวันเมษาเอ่ยดักเสียก่อน 

“จะโมโหไปทำไม ไหนๆ เธอก็แต่งชุดมาซะเต็มขนาดนี้แล้ว เอ้านี่ฉันให้” พูดจบวันเมษาก็ยื่นบางสิ่งบางอย่างให้เอวา 

“อะไร” เจ้าตัวเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่ยังไม่รับสิ่งนั้น

“แค่สายสะพายสวยๆ เหมาะกับคนสวยๆ อย่างเธอนะเอวา” เก๋ไก๋เอ่ยขึ้นบ้าง ก่อนจะจัดแจงสวมสายสะพายที่เธอลงทุนทำเองกับมือให้พระพันปีเอวาทันที 

“สายสะพาย คุณนายเสล่อ” ข้อความที่ปรากฏอยู่บนสายสะพาย ก็ทำให้เอวาส่งเสียงกรี๊ดออกมา จนใครต่อใครหันมาจับจ้องอีกครั้ง แขกส่วนใหญ่คือแขกกลุ่มเดิมของเมื่อคืน น่าแปลกที่พวกเขาไม่ได้รู้สึกสงสารเอวา กลับสะใจอยู่ลึกๆ ที่ถูกวันเมษาเอาคืนเสียบ้าง โดยเฉพาะแขกที่เป็นสุภาพสตรี 

แค่กรี๊ดดูเหมือนจะยังไม่ทำให้เอวาสมใจ จึงปรี่เข้าไปใกล้วันเมษา หวังกระชากมาตบให้หายแค้นสักครั้งสองครั้ง แต่เท้ากลับสะดุดชายชุดพระพันปีจนหน้าคะมำ ลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นปรวีณ์ต้องรีบตามมาพยุง พอจะลุกขึ้นก็ทรงตัวลำบาก นั่นทำให้ทั้งคู่เซถลาพากันตกลงไปในสระว่ายน้ำของเด็ก 

“อ๊ายยย” เอวากรีดร้องออกมาอย่างเหลืออด ปรวีณ์รีบเข้าไปช่วย แต่ด้วยความอลังการงานสร้างของชุด ก็สร้างความทุลักทุเลกันน่าดูกว่าจะขึ้นจากสระว่ายน้ำได้ ตอนนี้เอวาเปียกปอนเหมือนแมวจมน้ำ สภาพไม่ต่างไปจากปรวีณ์สักเท่าไหร่นัก 

 

วันเมษายืนยิ้มสะใจ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเป้าหมายอย่างท้าทาย เพื่อมาร์กจุดไม่ให้เอวาขยับ

“ยืนนิ่งๆ นะเอวา ฉันมีเซอร์ไพรส์ให้เธออีกอย่าง จะได้จำไปจนวันตาย ว่าคนอย่างฉันมันไม่ใช่นางเอก ที่จะให้เธอกลั่นแกล้งได้ตลอดเวลา” วันเมษาส่งยิ้มพิฆาตมาให้เอวาอีกครั้ง ก่อนที่สิ่งๆ หนึ่งจะถูกจุดขึ้นโดยฝีมือของเก๋ไก๋ 

เท่านั้นแหละ วันเมษาก็ใส่เกียร์สุนัข จ้ำอ้าวหาที่หลบทันที ไม่ถึงสองวินาที เสียงปังๆ ชุดใหญ่ก็ดังขึ้น ก่อนจะจบลงด้วยเสียงปังที่ดังจนแสบแก้วหูในนัดสุดท้ายของพวงประทัด 

แต่ทุกคนในรีสอร์ตกลับไม่ได้เอะใจเสียงประทัด นั่นเพราะขณะนี้บนท้องฟ้ามีพลุสวยๆ ถูกจุดขึ้นมากมาย พลุเหล่านี้ไม่ใช่ฝีมือของวันเมษา แต่เป็นของศิวะต่างหาก เผอิญคืนนี้เขามีพลุมาเซอร์ไพรส์แขก วันเมษาก็แค่แทรกความแค้นส่วนตัวเข้าไปผสมด้วยก็เท่านั้นเอง

“กรี๊ดดดดด” เอวาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ส่งเสียงกรี๊ดออกมา ยิ่งอ้าปากกว้างเท่าไหร่ เศษประทัดที่กำลังปลิวกลาดเกลื่อนอยู่รอบตัว บางส่วนปลิวเข้าปากเธอเสียนี่ 

ยิ่งโกรธก็ยิ่งเต้นเร่าๆ เหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ เต้นมากเข้า เท้าก็เหยียบชายชุดพระพันปี นั่นพลอยทำให้ชุดมันร่นลง ร่นลงจนไปกองที่เอวคอด เผยให้เห็นความดูมๆ เหมือนลูกส้มโอแพ็กคู่ ซึ่งดูเหมือนตอนนี้เอวายังไม่รู้ตัว

เก๋ไก๋และเฟื่องรัตน์รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปและอัดวิดีโอทันที นั่นทำให้เอวารีบก้มมองตัวเอง ก่อนจะกรี๊ดออกมาอีกครั้ง แล้วรีบควานหาชุดขึ้นมาสวม จนเกือบจะเสียหลักพลัดตกลงไปในสระว่ายน้ำ 

ปรวีณ์รีบวิ่งเข้าไปหาคนรัก แต่พอคว้าตัวเอวามาได้ เขากลับเสียหลัก จนพากันตกลงไปในน้ำอีกครั้ง 

“กรี๊ดด” เอวาไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกเสียจากส่งเสียงกรี๊ดออกมาอย่างเหลืออด ทั้งโป๊ ทั้งอายจนหน้าชา จึงขอกรี๊ดออกมาสุดเสียงแล้วเป็นลมล้มพับในอ้อมกอดของชายหนุ่มทันที ปรวีณ์รีบถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมให้เอวา แล้วอุ้มเธอกลับไปยังห้องพัก 

“ขนาดเป็นลมยังรู้จังหวะ” เฟื่องรัตน์เบ้ปากส่งไปยังเอวา ก่อนจะเอ่ยอีกประโยคที่ตรงใจคนฟังอีกสองคนตอนนี้ 

“หมั่นไส้” 

“เป็นไงแก สะใจหรือยัง” เก๋ไก๋หันมาถามวันเมษา หวังว่าเจอแบบนี้ไปเอวาจะหายซ่าส์ 

“อื้อ…สะใจมาก ยัยดูมๆ คงเข็ดไปอีกนาน”

“ไม่ใช่ยิ่งแค้นแกมากกว่าเก่าหรอกนะ” คำถามนี้เป็นของเฟื่องรัตน์ 

“ถ้ายังแกล้งฉันอีก รับรองได้เลย ว่าฉันเอาคืนยัยนั่นให้แสบกว่าเดิมแน่”

“โหดนี่หว่า” เก๋ไก๋เอ่ยขึ้น เฟื่องรัตน์พยักหน้าเห็นด้วยอีกคน ส่วนอีกคนที่เห็นด้วยกับคำพูดนี้คือศิวะ เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ แต่วันเมษาก็แสบไม่เบา 

วันเมษาชะเง้อมองหาศิวะ เพราะเธอรู้สึกผิดที่สร้างความเรื่องวุ่นวายแบบนี้ พอเห็นจึงเดินเข้าไปเอ่ยขอโทษ ซึ่งแทนที่เขาจะโกรธกลับบอกว่านี่คืองานปาร์ตี้ที่มันและสนุกอีกงาน

“คุณศิวะนี่สงสัยจะชอบของแปลก” เฟื่องรัตน์เอ่ยขึ้น

“เขาไม่โกรธที่ฉันสร้างเรื่องวุ่นๆ จนปาร์ตี้เขาเกือบพังก็ดีแค่ไหนแล้วแก” 

“นั่นสิ” เก๋ไก๋เอ่ยรับ แต่จะว่าไปตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้เธอยังไม่เห็นธาวินเลยนี่นา ชายหนุ่มหายไปไหนหรือว่าจะกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว

 

แม้ตัวจะอยู่กรุงเทพฯ แต่ส่วนหนึ่งของใจธาวินนั้นกลับฝากไว้ที่ปราณบุรีเสียนี่ นั่นเพราะตลอดเวลาที่ทำงาน เขามักแบ่งเวลาส่วนหนึ่งคิดถึงวันเมษาเสมอ อยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง โอเคกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรือยัง อยากส่งอะไรไปปลอบใจ แต่บริษัทเธอคงหยุดยาว จึงได้แต่รอให้ถึงวันจันทร์ก่อนเท่านั้น

ส่วนคนที่ธาวินกำลังนึกถึง ตอนนี้นั่งมองทะเลอย่างใช้ความคิด พอไม่มีเอวาคอยขวางหูขวางตา เพราะเจ้าหล่อนเช็กเอาท์เผ่นแน่บกลับออกไปตั้งแต่กลางดึกของเมื่อคืน บรรยากาศรอบๆ ตัวจึงสดชื่นขึ้นเป็นกอง 

ในสมองของวันเมษาตอนนี้กำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง เมื่อชั่งใจดีแล้ว จึงเอ่ยขึ้น 

“ฉันจะไปทำนม”

“หา…ว่าไงนะ” คำพูดของวันเมษา ทำเอาเฟื่องรัตน์สำลักน้ำที่กำลังดื่ม วันเมษาจึงเอ่ยประโยคเดิมอีกครั้ง 

“ฉันบอกว่าจะไปทำนมให้มันเด้งๆ ดึ๋งๆ ดูมๆ”

“นี่จมน้ำไปครั้งเดียว สมงสมองถึงกับเพี้ยนไปแล้วหรือไงษา คิดดีแล้วเหรอที่จะไปทำนมนะ” เก๋ไก๋ลุกพรวดมานั่งข้างๆ ทันที ก่อนจะเขย่าตัวเพื่อนสนิทแรงๆ จนศีรษะของวันเมษาสั่นคลอนเพื่อให้ได้สติกลับมา เมื่อเก๋ไก๋หยุดเขย่าวันเมษาจึงเอ่ยขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ 

“ฉันคิดดีแล้ว”