บทที่ 21 โลกมันเปลี่ยนไป

“ต๊าย! บอกแล้วเหรอ แล้วได้บอกไหม ว่าผู้ชายคนนั้นจูบเธอไปตั้งหลายครั้ง คิดแล้วก็ อี้” เอวาแสดงสีหน้ารังเกียจได้อย่างสมจริงจนน่าหมั่นไส้ 

สำหรับเธอ การแต่งตัวผิดธีม หรือแม้จะเปลือยอกต่อหน้าใครๆ มันก็สร้างความอับอายให้น้อยกว่าเรื่องของวันเมษาแน่นอน นั่นเพราะด้วยอาชีพของเธอต้องโชว์รูปร่างอยู่แล้ว จึงชินกับการถูกมอง ไม่เหมือนวันเมษาแน่ แม้ปากจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไร แต่เธอไม่เชื่อหรอกว่าใจจะไม่รู้สึกอย่างที่ปากบอก 

“จูบ!!” วันเมษาเผลอตัวเอ่ยคำต้องห้ามออกมา ซึ่งก็เข้าทางเอวา

“เอ้…ไม่สิ เรียกว่าจูบมันคงไม่ใช่ เขาเรียกผายปอดให้เสียยกใหญ่ กว่าเธอจะรู้สึกตัว ผู้ชายคนนั้นคงได้กำไรไปมากโข” 

“เอวา! พอเถอะ” ปรวีณ์ที่ยืนฟังอยู่นาน อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปรามคนรักสาวขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล 

“พออะไรคะพี่วีณ์ เอวาแค่พูดความจริงก็เท่านั้นเอง ใช่ไหมจ๊ะษา” แววตาที่แสดงออกว่าตนเป็นผู้ชนะ ถูกส่งมายังวันเมษาที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้รู้ เพราะเข้าใจมาตลอดว่าผู้ชายคนนั้นแค่ลงไปช่วย เขาไม่ได้ผายปอดเธอ

แต่ไม่นานเธอก็ดึงสติกลับมา เพื่อตอกกลับความคิดแย่ๆ จากสมองเน่าๆ ของเอวา

“สมองเธอก็คิดได้แต่เรื่องแบบนี้เนอะ สงสัยร่างกายจะเอาสารอาหารมาเลี้ยงแค่นมจนลืมบำรุงสมองจริงๆ คนเขามาช่วย กลับคิดอกุศล” คำพูดตอกกลับของวันเมษา ทำให้เอวาเดือด เพราะดูเหมือนเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยจะไม่แคร์ในสิ่งที่เธออุตส่าห์บอกให้ฟัง 

“เอ๊ะ! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงษา หาว่าฉันไม่มีสมองเหรอ”

“ถ้าแค่นี้ยังไม่เข้าใจ จะให้ฉันช่วยแปลไทยเป็นไทยอีกสักรอบไหม” วันเมษาถามเสียงกร้าว 

“อร๊าย ยัยษา กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับฉันแบบนี้” เอวาเต้นเร่าๆ ราวกับเด็กที่ถูกขัดใจ วันเมษาไม่ได้สะทกสะท้านกับกิริยาที่นางแบบสาวแสดงออกสักเท่าไหร่นัก จะมีก็เพียงปรวีณ์ที่ยืนอึ้งไปเล็กน้อย

“ทำไมจะไม่กล้า คิดว่าหล่อนพูดได้คนเดียวหรือไง เดี๋ยวต่อยจมูกเบี้ยว โบท็อกซ์หยุดการทำงานซะเลยนิ” ว่าแล้วก็ทำท่าชูกำปั้น ทำเอาเอวาชะงักรีบขยับหนี ก่อนจะร้องโวยวายออกมา 

“อร๊ายยย ป่าเถื่อนที่สุด”

“ร้องทำไมยะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย นี่ก็กินนกหวีดเป็นอาหารหลักหรือไง ร้องอยู่ได้ แสบหู” วันเมษาแสร้งยกมือขึ้นปิดหู พอเห็นลางว่าจะแพ้ เอวาก็ปรี่เข้าหาตัวช่วย ที่มัวแต่ยืนอึ้ง เพราะเขาไม่ค่อยได้เห็นมุมนี้ของวันเมษานัก ดูแก่นเซี้ยว ไม่ยอมใคร ผิดจากวันเมษาที่เรียบร้อยไปอย่างกับคนละคน 

“พี่วีณ์ ช่วยเอวาด้วย ษาด่าเอวา”

“พอเถอะเอวา พี่ว่าเรากลับกันได้แล้วนะครับ” ปรวีณ์เอ่ยจบ ก็พาตัวเอวาออกไปทันที เพราะรู้ว่าใครคือคนที่เข้าไปหาเรื่องก่อน แต่นางแบบสาวกลับยังคงดื้อดึงไม่ยอมง่ายๆ 

“แต่เอวายังไม่อยากกลับ พี่วีณ์ต้องจัดการยัยษาให้เอวานะคะ” 

“ไม่อยากกลับก็เชิญหล่อนอยู่เฝ้าออฟฟิศไปสิยะ เพราะฉันขอตัว บาย” วันเมษาโบกมือลาเอวา แล้วส่งยิ้มมุมปากให้ ก่อนจะคว้ากระเป๋าและกล่องคัพเค้กเดินห่างทั้งคู่ไป สู้กับเอวามันต้องหน้าด้านหน้าหนาเข้าไว้ ขืนหน้าบางยอมง่ายๆ อีก ก็มีแต่จะได้ใจ ที่ผ่านมาวันเมษาไม่อยากมีเรื่อง สุดท้ายดูเหมือนการวางเฉยของเธอนั้นดูจะไม่ค่อยได้ผล 

เอวากรีดลั่นแผนก ยังดีที่ตอนนี้คือเวลาเลิกงาน จึงมีคนอยู่ไม่มากนัก แต่เสียงแหลมๆ ของเธอก็ทำให้คนที่ยังนั่งทำงานอยู่สะดุ้ง ก่อนจะหันหาที่มาของเสียง ปรวีณ์ตกใจกับการแสดงออกนี้ของคนรักสาว ก่อนจะตั้งสติแล้วรีบพาเอวากลับออกไปทันที 

 

เพราะอยู่เคลียงานติดพันมากไปหน่อย สถานที่นัดหมายของวันเมษาและเก๋ไก๋จึงเป็นที่หน้าศูนย์ความงาม ที่กว้างขวางหรูหราราวกับโรงแรมห้าดาว พอลงจากรถมาได้ วันเมษาก็เอาแต่มองตึกสามชั้นตรงหน้า ซึ่งมีป้ายบิลบอร์ดนางแบบนายแบบหน้าสวยหุ่นเป๊ะโชว์อยู่ด้านบน ก่อนที่สายตาจะมองเห็นใครคนหนึ่งที่คุ้นตา กำลังก้าวเข้าไปในศูนย์ความงาม

“ไม่จริงมั้ง ตาฝาดแน่ๆ” วันเมษาพยายามขยี้ตาตัวเอง ก่อนจะเพ่งมองแผ่นหลังของชายคนดังกล่าวอีกครั้ง

“ผู้ชายแท้ๆ เขาจะมาที่นี่ทำไมหรือสมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ผู้ชายก็มาฉีดโบท็อกซ์กระชับหน้าเหรอ หรือเสริมดั้ง หรือไง อ๋อย” คิดแล้ววันเมษาก็ออกแนวมึน เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะมาเจอธาวินที่นี่ พานมองว่าชายหนุ่มออกจะรักสวยรักงามเกินไปนะ มิน่าหน้าตาถึงได้หล่อเหลา สิวสักเม็ดยังไม่เห็น

“โลกมันเปลี่ยนไปแล้วพี่บัวลอย ข่อยตามบ่ทัน” คนตัวเล็กส่ายหน้ากับตัวเอง ทำไมจู่ๆ ใจมันถึงรู้สึกหวิวแปลกๆ เมื่อคิดว่าธาวินอาจไม่ใช่ชายแท้ 

แต่จะใช่ผู้ชายหรือไม่ใช่ วันเมษาก็ได้แต่คิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในศูนย์ความงามด้วยตัวเอง เพราะไม่อยากเสียเวลานั่งรอเก๋ไก๋ ป่านนี้ไม่รู้รถติดอยู่มุมไหนของกรุงเทพฯ 

เมื่อเห็นเธอเจ้าหน้าที่ของศูนย์ความงามจึงเข้ามาสอบถาม ก่อนจะให้เอกสารมากรอกข้อมูลปึกใหญ่ วันเมษาดูจะลังเลเล็กน้อยเมื่อต้องระบุลงในเอกสารว่าเธอต้องการเข้ารับบริการอะไร แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอไม่ถอยง่ายๆ แน่นอน 

“เสริมหน้าอก ติ๊กถูกไปเลย” บ่นพึมพำไปก็ติ๊กเอกสารไป ขณะที่สายตาก็ลอบมองหาธาวินไปด้วย ถ้าเจอเขาขึ้นมาแล้วเธอจะทักว่าอะไรดี

“ใช้รองพื้นเบอร์อะไรเธอ เนียนดีจัง ไอ้บ้าษา คิดได้นะแก” วันเมษาเขกศีรษะตัวเอง อยากจะบ้าตายที่คิดอะไรบ้าๆ บอๆ 

ก่อนจะตั้งสติกรอกข้อมูลต่อไป เมื่อกรอกเสร็จก็นั่งรอเจ้าหน้าที่เรียกชื่อ เพื่อเข้าไปพบหมอในห้อง