All Chapters of บรรณาการเย้ารัก: Chapter 31 - Chapter 40

เยว่ซินเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตร่วมกันมากว่าสองเดือน นางใกล้ชิดเขาด้วยสองเหตุผล หนึ่งคือช่วยให้เหอเยว่ซินตัวจริงได้ใช้ชีวิตกับคนรัก สองคนทำตามที่พ่อบุญธรรมสั่งเป็นการแทนคุณที่ดูแลนาง ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าฉู่ห่าวหรานโน้มตัวเข้ามาใกล้ ยื่นปลายนิ้วแตะที่แก้มเบาๆ ไม่ใช่... เขาไม่ได้แตะแก้มของนาง เขากำลังเช็ดน้ำตาให้ต่างหาก “อ๊ะ!” นางผงะไปทันทีแล้วรีบยกหลังมือขึ้นปาดใต้ดวงตา ‘น้ำตา’ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้ ยิ่งผ่านวันเวลาเลวร้ายมากเท่าไหร่ น้ำตาก็เหือดแห้งลงไปทุกที เมื่อวานนางบาดเจ็บยังไร้น้ำตาสักหยด แต่เวลานี้ นางกลับหลั่งน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว “อย่ากลัว เจ้าแค่ร้องไห้” “ข้า...ข้า...” “แค่น้ำตาเท่านั้น” เขายิ้มและยังคงพูดอย่างอ่อนโยน “การร้องไห้ไม่ได้หมายความว่าเจ้าอ่อนแอ เจ้าแค่เป็นคนๆ หนึ่งเท่านั้น” เยว่ซินสบตากับฉู่ห่าวหราน หลายปีที่ผ่านมา มีเพียงคำสั่งเสียของบิดามารดาแล้วที่เหนี่ยวรั้งให้นางอดทนกับทุกสิ่งที่เผชิญ ยิ่งทุกข์ใจมากเท่าไร นางจะยิ้มให้กว้างมากที่สุด

เยว่ซินเห็นว่ารอยยิ้มของว่าที่พี่สะใภ้แล้วก็หันไปรับของจากเด็กรับใช้ที่เดินตามนางมาด้วย นางพูดเสียงเบาฝากคำสั่งลับไปถึงเถ้าแก่หม่า นางยืนมองเด็กรับใช้หมุนตัวออกไปแล้วจึงก้าวเข้ามาข้างใน “เกรงว่าจะมารบกวนจึงให้เอาของใช้ส่วนตัวมาด้วย” เยว่ซินยิ้มแล้วหอบข้าวของเข้ามาวางไว้บนโต๊ะ “พี่สาวไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะดูแลท่านเอง” นางตบหน้าอกตัวเองอย่างแข็งขัน ทำให้จางฮุ่ยเหมยหัวเราะออกมา “ได้อย่างไรกัน ข้าเป็นพี่สาวก็ต้องดูแลเจ้าสิ” จางฮุ่ยเหมยจับมือเยว่ซิน พลันประหลาดใจที่มือของนางค่อนข้างหยาบกระด้างอยู่บ้าง แต่เยว่ซินไม่คิดเป็นอื่น นางเข้าใจสายตาของจางฮุ่ยเหมยจึงพูดขึ้นเหมือนเรื่องธรรมดา “ข้าฝึกวรยุทธ์มาบ้าง มือจึงหยาบกระด้างเช่นนี้” “เอ๋? เป็นคณิกาต้องฝึกวรยุทธ์ด้วยหรือ?” เชี่ยวเมิ่นถามอย่างสงสัย “อ้อ! อื้ม!” เยว่ซินยิ้มทะเล้นแล้วพยักหน้าหงึกหงัก “แน่นอน เพราะเราไม่รู้ว่าต้องเจอลูกค้าแบบไหนอย่างไรเล่า” “เสียมารยาทจริงเชี่ยวเมิ่น” จางฮุ่ยเหมยดุหญิงรับใช้ข้างกาย “ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันใด”

“อะ...อะไรนะ” คราวนี้เย่วซินอ้าปากค้าง หรือว่าที่ผ่านมาจางฮุ่ยเหมยคิดว่านางชอบเซียงเริ่นเจิน! ยังไม่ทันได้แก้ไขความเข้าใจผิดนี้ เยว่ซินรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้ นางขยับตัวหมายใช้ร่างบังจางฮุ่ยเหมย ทว่าจางฮุ่ยเหมยกลับยื่นมือออกขวางปกป้องนางไว้ก่อน ดวงตากลมของเยว่ซินเบิกกว้าง ไม่คิดว่าสตรีอ่อนแออย่างจางฮุ่ยเหมยคิดปกป้องนางถึงเพียงนี้ ‘ว่าที่พี่สะใภ้ข้า ช่างจิตใจดีงามอะไรอย่างนี้นะ’ “นั้นนะรึที่มาใหม่” เสียงดุดันเอ่ยหลังก่อนที่จะพยักหน้าให้ลูกน้องไขกุญแจเปิดประตูกรงออก มันก้าวเข้ามาด้านใน แล้วโน้มเอวลงเพื่อจ้องหน้าหญิงสาวที่ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว “อย่าทำอะไรคุณหนูของข้านะ” เยว่ซินรีบเสือกตัวมาด้านหน้า จับแขนของชายผู้นั้นเขย่าแรงๆ “ห้ามทำอะไรคุณหนูของข้า” “ช่างเป็นบ่าวที่ภักดีเสียจริง” ชายในชุดดำหัวเราะเยาะแล้วสะบัดข้อมืออย่างรำคาญ แต่ทำให้ร่างเล็กกระเด็นออกมา จางฮุ่ยเหมยหวีดร้องอย่างตกใจผวาเข้าไปหมายช่วยประคองเยว่ซิน แต่กลับถูกกระชากไว้ก่อน “ปล่อยข้า!” จางฮุ่ยเหมยพูดเสียงสั่น “หากเจ

ชายในชุดดำผลักไหล่หญิงสาวให้มายืนด้านหน้า แต่เพราะเจ้าของร่างบอบบางหวาดกลัวจนไร้เรี่ยวแรงจึงเกือบหน้าคะมำไป “เบามือหน่อย ประเดี๋ยวก็ช้ำหมด” หงเหมาตานคือชายร่างหมีในห่มหนังสัตว์ตวาดลูกน้อง เขาลุกขึ้นหมายจะประคองสาวงาม แต่หญิงสาวกลับกระถดกายหนีอย่างน่าสงสาร ชายอีกคนถึงกับหัวเราะออกมา “เจ้าก็ทำให้นางกลัวเหมือนกัน” ห่าวอู๋หัวเราะร่ายกสุราขึ้นดื่มแล้วจึงโน้มกายลงไปใกล้ร่างหญิงสาวที่สั่นระริก “ขออภัยด้วยคุณหนูจาง ความจริงพวกเราไม่ได้สนใจเจ้านักหรอก แต่เพราะสตรีพรหมจรรย์หายากยิ่ง อีกทั้งได้ยินว่าเจ้าถูกบิดาหมางเมิน หากเป็นอะไรไปก็ไม่มีใครออกตามหากระมัง” ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะเย้ยเยาะโชคชะตาของหญิงสาว เสียงหัวเราะของมัน ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในกรงขังที่มีลักษณะคล้ายกรงนกขนาดใหญ่ด้านข้างมีอาการหวาดผวา ทว่าบางคนยังเหม่อลอยด้วยถูกกลิ่นกำยานมอมเมาให้จิตล่องลอย ปลายนิ้วของห่าวอู๋ยื่นไปหมายเชยคางหญิงสาวให้เงยหน้าเพื่อชื่นชมความงามของนาง ก่อนจะส่งไปรีดเลือดทำยาอายุวัฒนะ เพียงหญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ดวงตาของนางไร้ความหวาดกลัว ทำให้อีกฝ่ายผงะไป

“เหลวไหล” เซียงเริ่นเจินขึงตาดุใส่น้องสาว “เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง เจ้าถึงต้องตกระกำลำบากเช่นนี้ และหากไม่ได้ท่านมู่หงเทียนและประมุขมู่ยี่แล้ว เจ้าจะลำบากมากขนาดไหน พวกเขาทั้งสองก็เสมือนผู้มีพระคุณของข้าด้วย” “พี่ใหญ่” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เจ้าคือน้องสาวของข้าเซียงเริ่นเจิน หากใครกล้าดูถูกเจ้าก็เหมือนดูถูกข้าเช่นกัน” “ใต้เท้าเซียงให้นางพักผ่อนอีกนิดเถอะ เมื่อครู่นางฟื้นมาก็บ่นหิว รบกวนท่านให้ทางโรงครัวส่งอาหารอ่อนๆ ให้นางได้หรือไม่” “ได้ๆ ข้าจะไปดูด้วยตนเอง วันนี้เจ้ายังไม่แข็งแรงดี กินโจ๊กไปก่อน ประเดี๋ยวหายดี พี่ใหญ่จะทำเกี้ยวไส้ผักที่เจ้าชอบให้เอง” “ข้าชอบไส้ผักที่ไหนกัน” นางเบ้ปากใส่ แต่เซียงเริ่นเจินหัวเราะร่า “ใช่ๆ เจ้าไม่ชอบกินผัก เป็นพี่ใหญ่ที่รับหน้าที่กินแทนเจ้าทุกครั้งไป” เขารู้แต่แกล้งหยอกนางเล่น “เกี้ยวกุ้งคำโตๆ” “หัวสิงโตตุ๋นผักกาดขาวด้วย” “ได้ๆ” เซียงเริ่นเจินอารมณ์ดียิ้มแก้มแทบปริ “เจ้าอย่าเพิ่งซุกซน ประเดี๋ยวพี่จะยกโจ๊กร้อนๆ มาให้” เยว่ซินมองร่างสูงโปร