บททั้งหมดของ บรรณาการเย้ารัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

เซียงเริ่นเจินย่อมไม่รู้ว่าสตรีตรงหน้าคิดสิ่งใด หากแต่เขาเองก็ไม่สบายใจที่เห็นหญิงสาวงดงามเช่นนางต้องมีสีหน้าหมองเศร้า ครานั้นที่ช่วยนางก็เพราะความบังเอิญ เขาเดินทางผ่านมาประสบเหตุร้ายเข้าพอดี หลังจากเหตุการณ์นั้น นางมาพบเขาเพื่อขอบคุณที่ช่วยเหลือ ผู้อื่นกระซิบบอกเล่าเรื่องราวของนางให้เขารู้ เขาไม่ได้ใส่ซ้ำยังต้อนรับนางอย่างดีหากว่านางเป็นหญิงอัปมงคลแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่ต่างกัน หากไม่หนีออกจากบ้านด้วยทิฐิที่มีมากล้น ครอบครัวของเขาคงไม่ต้องตายอย่างอนาถเช่นนั้น จางฮุ่ยเหมยลอบเห็นชายหนุ่มถอนหายใจจึงอดถามไม่ได้ “ใต้เท้าเซียงมีเรื่องกังวลใจหรือเจ้าคะ” ชายหนุ่มยิ้มบางเบาแล้วเอ่ย “ไม่เชิงกลุ้มใจ เพียงแค่เห็นขนมดอกกุ้ยของคุณหนูแล้วก็อดคิดถึงน้องสาวไม่ได้ นางชอบกินขนมหวานเป็นที่สุด หากไม่ได้กินก็จะร้องโวยวาย ข้าก็ตามใจนางทุกครั้งจนบิดาพร่ำบ่นที่ข้าเอาใจนางจนเสียนิสัย” “ใต้เท้าเซียงมีน้องสาวด้วยหรือเจ้าคะ นางโชคดีที่มีพี่ชายรักใคร่ใส่ใจเช่นใต้เท้า” รอยยิ้มจางหายไป เขาส่ายหน้าน้อยๆ แล้วพูดขึ้น “ผิดแล้ว นางโชคร้ายที่มีพี่ชายอย่างต่างหาก”

นางนิ่งอย่างรอคอยถ้อยคำของฉู่ห่าวหราน แต่เขากลับไม่พูดอะไรออกมาอีก นางก็ทำหน้ายุ่งงอแงขาดก็แต่เพียงลงไปชักดิ้นชักงอเหมือนเด็กน้อยถูกขัดใจ“แค่นี้หรือ?” “แค่นี้”เย่วซินเบ้ปาก “ข้าได้ยินชาวบ้านต่างกล่าวชื่นชมใต้เท้าเซียงอย่างจริงใจว่าเป็นนายอำเภอมือสะอาด รักชาวบ้านเหมือนดุจลูกหลาน มีคุณธรรมน้ำมิตร ซื่อสัตย์สุจริต เป็นคนดีที่ร้อยปีจะได้พบสักคน”คราวนี้เป็นฉู่ห่าวหรานเลิกคิ้วอย่างฉงน อันที่จริงเขาย่อมเคยได้ยินมาบ้าง แต่ไม่ได้เลิศเลอถึงเพียงนี้แววตาไม่เชื่อของเขา ทำให้เยว่ซินถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วแสดงสีหน้าเห็นใจอีกฝ่าย “ใต้เท้าฉู่ ท่านอยู่แต่ในคฤหาสน์เช่นนี้คงไม่เคยได้ยินเรื่องราวภายนอกกระมัง อืม...ครั้งหน้าข้าเข้าเมือง ท่านไปเปิดหูเปิดตากับข้าดีหรือไม่ เผื่อท่านได้พบกับใต้เท้าเซียงท่านจะได้รู้จักเขาดีกว่านี้”“ข้าเป็นขุนนางที่ถูกฮ่องเต้ขับไล่ไสส่งออกมาไกลถึงเพียงนี้ เจ้าคิดว่าผู้อื่นอยากรู้จักคนอย่างข้าหรือ? ข้าขออยู่เช่นนี้ดีกว่า” “ท่านไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร” จู่ๆ เยว่ซินก็ฉีกยิ้มกว้าง “ข้าว่าอีกไม่นานคนผู้นั้นต้องมาหาท่านถึงที่นี่แน่นอน” “เหตุใดเจ้าคิดเช่นนั้น”

เยว่ซินเงยหน้าขึ้น นางไม่รู้ควรทำหน้าอย่างไร จะเอ่ยทักว่า ‘พี่ใหญ่’ แต่เขาจะเชื่อหรือ? ที่ผ่านมาทุกคนล้วนเข้าใจว่านางตายพร้อมบิดามารดาและพี่ชายรองในกองเพลิงครั้งนั้นไปแล้ว และที่สำคัญ สถานะของนางในเวลาเรียกได้เป็นหัวขโมย แม้ไม่มีค่าหัว แต่ก็ถูกเรียกว่าโจร ส่วนพี่ใหญ่ของนางเป็นถึงนายอำเภอ หากเรื่องนี้ผู้อื่นรู้เข้า เกรงว่าตำแหน่งของพี่ใหญ่คงสั่นคลอนเป็นแน่ เขาคือคนที่เหลือเพียงคนเดียวของตระกูลเซียง นางไม่ควรให้ชื่อเสียงของสกุลเซียงมัวหมอง “เจ้ารู้จักเขาหรือ?” “แม่นางชื่อเยว่ซินหรือ?” “ข้า...” นางอ้ำอึ้งครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกมา “ข้าเป็นสตรีจู่ๆ มาถามเช่นนี้จะให้ข้าตอบอย่างไร” ‘เจ้าก็รู้ตัวว่าเป็นสตรีด้วยรึ’ หันซูถามตัวเองในใจ แน่ละ เขาทำได้แค่นั้น หากส่งเสียงสักคำ อาจเป็นเขาที่ต้องรับเคราะห์ “ขออภัยด้วย” เซียงเริ่นเจินได้สติจึงรีบกล่าวขึ้น “แม่นางคล้ายคนที่ข้ารู้จักจึงเสียมารยาทเช่นนี้” ‘คนรู้จัก’ รอยยิ้มของเยว่ซินแข็งค้างไป แต่จะทำอย่างไร จะให้พี่ใหญ่พูดต่อหน้าคนแปลกหน้าว่า

“เจ้าอย่าพูดเสียงดังไป อย่างไรเสียนางก็เป็นคนที่ฮ่องเต้ประทานให้ท่านราชครูฉู่ แม้เป็นหญิงคณิกาแต่ก็ขายศิลป์ไม่ขายเรือนร่าง เราไม่ควรดูแคลนนางได้”“คุณหนูก็เป็นถึงบุตรสาวเสนาบดีจาง มิได้น้อยหน้าผู้ใดนะเจ้าค่ะ”“แม้ข้าเป็นบุตรสาวภรรยาเอก แต่ชื่อเสียงเหม็นเน่าเช่นนี้ บางที...หญิงคณิกายังดีกว่าข้าเสียอีก”“คุณหนูอย่าคิดเช่นนั้นสิเจ้าคะ”“ทำไมเล่า ข้าแค่ทำใจได้ยอมรับความเป็นจริงต่างหาก บุรุษแสนดีอย่างใต้เท้าเซียงหากมีใจให้หญิงงามและเพียบพร้อมกว่าข้า...ข้าควรยินดีให้เขาถึงจะถูก”“คุณหนู”เชี่ยวเมิ่นได้แต่ร้องขึ้นอย่างอ่อนใจ เหตุใดคุณหนูของนางไม่ลุกขึ้นสู้เช่นสตรีอื่นบ้างนะ คืนนี้มีเพียงแสงดาว ทำให้ผู้ที่เร้นกายอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ไม่ถูกผู้ใดพบเห็น แต่จะว่าไป นี่เป็นเรือนของบุตรสาวเสนาบดีจางมิใช่หรือ? เหตุใดไม่มีคนเฝ้าดูแลแม้แต่คนเดียว ซ้ำเรือนหลังนี้สภาพดีกว่าคฤหาสน์ของฉู่ห่าวหรานเล็กน้อยเท่านั้น เรือนคนรับใช้บ้านเศรษฐียังจะดีกว่ากระมังเยว่ซินได้ยินบทสนทนาของสตรีทั้งสอง ยิ่งทำให้ประหลาดใจ นางเคยพบเจอแต่คุณหนูร้ายกาจไม่น่าเข้าใกล้มาไม่น้อย มองผิวเผินนางเป็นสตรีที่ไม่พิษภัย ท่าทางเรียบร้อยน่

“เช่นนั้นคงต้องรบกวนใต้เท้าเซียงแล้ว” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยตอบ “ไม่รบกวน ไม่รบกวน” เซียงเริ่นเจินรีบพูดขึ้น “ข้าเองมีเรื่องอยากปรึกษาราชครูเช่นกัน” ฉู่ห่าวหรานพยักหน้ารับแล้วหันไปสั่งหันซู “ เจ้ากับเยว่ซินกลับไปเก็บของที่โรงเตี้ยมแล้วค่อยตามไปที่จวนนายอำเภอ” “ขอรับ” เยว่ซินอ้าปากจะบอกว่านางไม่มีสัมภาระอะไรให้เก็บ แต่เห็นสายตาของฉู่ห่าวหรานแล้ว ทำให้นางหุบปากได้ทันที ‘คนอะไร ออกคำสั่งด้วยสายตาก็ได้’ นางได้แต่พึมพำแล้วเดินตามหลังหันซู “ประเดี๋ยวก่อน” ฉู่ห่าวหรานเรียกเยว่ซินไว้ หญิงสาวรีบหมุนตัวกลับมาด้วยรอยยิ้มกว้าง ท่าทางเหมือนลูกสุนัขของนางทำให้เขาได้ลอบถอนหายใจแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้นางไปใกล้ๆ นางโน้มหน้าลงใกล้ริมฝีปากเขาเพราะคิดว่าเขามีเรื่องสำคัญจะพูด “บาดแผลของเจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะ” “อื้ม” นางพยักหน้ารับ “คราวหน้าคราวหลังอย่าทำเช่นนี้อีก อาวุธอาจมีพิษ” “ข้าดูแล้วว่าพวกเขาไม่ใช่พิษ” รู้สึกแปลกๆ ที่ลมหายใจร้อนๆของเขาประทะใบหูของนางจนอดยกมือขึ้นแตะใบหูไม่ได้