บททั้งหมดของ บรรณาการเย้ารัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

“เข้าใจแล้วขอรับ/เจ้าค่ะ”เด็กๆ ส่งเสียงตอบรับด้วยแววตาใสซื้อ เยว่ซินพยักหน้ารับแล้วเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง ปล่อยให้ฉู่ห่าวหรานสอนเด็กๆ เริ่มต้นรู้จักตัวอักษร หญิงสาวนึกถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก บิดาสอนพี่ชายทั้งสองด้วยตนเอง นางซึ่งเป็นหญิงได้นั่งตักบิดาทั้งยังประคองมือนางจับพู่กัน พี่ใหญ่บ่นว่าบิดาลำเอียง พี่รองจะคอยห้ามไม่ให้นางทะเลาะกับพี่ใหญ่ ฐานะครอบครัวไม่ค่อยดีนัก ยามฝึกเขียนอักษร นางใช้กิ่งไม้ลากบนพื้นทราย ยามคิดถึงเรื่องในอดีต บางครั้ง นางไม่กล้าหลับตา เพราะกลัวภาพเหล่านั้นจะสลายหายไป แต่ความจริงก็คือความจริง กลิ่นคาวเลือดและร่างของมารดาที่ค่อยๆ เยียบเย็นลงที่ละน้อย คือสิ่งสุดท้ายที่เหลือไว้ให้นาง เยว่ซินเบือนหน้าไปทางอื่น นางไม่อาจสะกดความรู้สึกภายในได้ จึงตัดสินใจเดินออกมาเงียบๆ ตรงไปที่ครัวเพื่อตระเตรียมน้ำชาและของว่างให้ฉู่ห่าวหราน เป็นดั่งที่พ่อบุญธรรมกล่าวไว้ไม่ผิด เพียงแค่เอ่ยนามของพ่อบุญธรรม สีหน้าท่าทางของฉู่ห่าวหรานก็เปลี่ยนไป ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาแต่มิได้หมางเมินเช่นที่ผ่านมา ‘มู่หงเทียน’ คือพ่อบุญธรรมของนาง ส่วนจอมโจร

“ว่ามาเถิด” เขาเริ่มคุ้นชินกับนิสัยของนางแล้ว “ถึงฮ่องเต้จะไม่โปรดท่าน แต่ประทานที่ดินรอบๆ คฤหาสน์นี้ให้ท่านใช้สอยได้ ท่านเองก็ไม่ได้ทำอะไร ก็น่าจะให้ผู้อื่นใช้ประโยชน์” “ผู้อื่น?” “ก็ชาวบ้านแถบนี้ที่ยังไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง ท่านก็ให้พวกเขามาเพาะปลูกจะดีกว่า ถ้าท่านไม่สะดวกใจรับเงินค่าเช่า ท่านก็ปันผลผลิตของเขาพวกเขาได้” “เจ้าคิดว่าข้าไม่สะดวกใจรับเงินค่าเช่า?” เขาถามยิ้มๆ ดูรูปการณ์แล้วนางคงคิดไว้ก่อนแล้วแต่พูดออกหน้าแทน “บริเวณนี้ใกล้แหล่งน้ำ เพาะปลูกได้ดี แต่ถ้าหาทางผันน้ำไปกักเก็บให้ใช้ถึงก่อนที่ฝนทิ้งช่วงก็จะดีมาก” “ข้าก็คิดเช่นนั้น” ได้ยินเขาเอ่ยเช่นนี้แล้ว นางกระตือรือร้นออกนอกหน้า รีบเดินไปที่ชั้นวางตำราของเขา ทำราวกับรู้ว่ามีสิ่งใดวางตรงไหน แล้วนางก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งเดินกลับมา “ช่วงที่ท่านขึ้นเขา ข้าเอาหนังสือของท่านมาตากแดด บังเอิญเจอเล่มนี้เข้า ข้าอ่านไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ดูเหมือนจะเป็นกังหันผันน้ำ ท่านว่ามันใช้งานได้จริงๆ หรือไม่” นางเปิดหน้ากระดาษที่มีรูปวาดกังหันผันน้ำ เพราะอีกฝ่ายขยับมาหานางไ

“ว่ามาได้เลย” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ถือตัว เขาจึงลดความระแวดระวังลงและเพิ่มความเป็นกันเองมากขึ้น หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้ พูดเสียงเบาที่ได้ยินกันเพียงสองคน บอกสิ่งที่นางต้องการออกไป อาหยวนขมวดคิ้วสลับกับพยักหน้าหงึกหงัก นางทำมือไม้ออกท่าทางอธิบายเพิ่มทำให้อีกฝ่ายเข้าใจ “ข้าจะลองดู” “ขอบคุณท่านมาก” เสียงจอแจของชาวบ้านเงียบไปทันทีเมื่อเห็นชายที่นั่งบนรถเข็นกำลังเคลื่อนมาทางพวกเขา ทุกคนรู้ว่าคฤหาสน์ซอมซ่อนี้เป็นที่อยู่ของราชครูฉู่ห่าวหราน แต่ไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าเจ้าของคฤหาสน์ ชาวบ้านเพียงได้ยินกันมา ร่วมทั้งบุตรหลานที่มาร่ำเรียนกับใต้เท้าฉู่ แม้รอยแผลบนใบหน้าจะดูน่ากลัวไปสักนิด แต่ท่าทางอ่อนแอและสุภาพกลับทำให้ทุกคนรู้สึกสงสาร ได้ยินว่า ใต้เท้าฉู่ใช้ชีวิตเข้าช่วยเหลือฮ่องเต้จนต้องมีสภาพเช่นนี้ แต่ฮ่องเต้กลับขับไล่ไสส่งมาไกลเพราะหมดประโยชน์แล้ว คงจะเป็นเรื่องจริง “ใต้เท้าฉู่” ผู้ใหญ่นำลูกบ้านมาคารวะฉู่ห่าวหราน ฉู่ห่าวหรานยิ้มบางๆ ทำให้ใบหน้าของเขาดูสงบเยือกเย็นราวกับเทพเซียนผู้ตัดขาดจากกิเลส เขาพูดคุยทำความเข้าใจเล

“ท่านไม่มีกำลังภายใน ไม่เคยฝึกเพลงยุทธ์ กล้ามเนื้อไม่แข็งแรง และยิ่งประสบเรื่องเช่นนั้นมา ท่านยิ่งต้องพยายามเคลื่อนไหวช่วงล่างให้มาก” “เจ้าก็รู้ว่าขาข้าขยับไม่ได้” “ข้าไม่เชี่ยวชาญแต่อยากทดลองศาสตร์กดจุดฝ่าเท้ากับท่านดูบ้าง” นางยังคงยิ้มเช่นที่เคยเป็นมา “ถ้าข้าทำให้ท่านเดินได้เป็นปกติ จะได้อวดกับผู้อื่นได้ว่า ข้าเยว่ซินเป็นยอดฝีมือศาสตร์แห่งกดจุดฝ่าเท้า” “เจ้าใช้ข้าเป็นหนูทดลอง?” เขาถามกลับยิ้มๆ ใบหน้าผ่อนคลายลงมาก อาจเพราะสัมผัสของนางทำให้เขารู้สึกเช่นนั้น “ใครจะกล้าทำเช่นนั้น” นางหัวเราะ “อย่างน้อยท่านก็เป็นคนที่สองรองจากพ่อบุญธรรม” “อาจารย์มู่เป็นคนเช่นนั้น เขาเกิดมาเพื่อเป็นอาจารย์ อุทิศตนเองสั่งสอนผู้อื่น” “หือ?” นางเบิกตากว้าง “ข้ารู้ว่าพ่อบุญธรรมชอบสั่งสอนผู้อื่น แต่อุทิศตัวเองนั้น ข้าว่ายังห่างไกลนักหรือท่านพูดถึงมู่หงเทียนคนละคนกัน” ฉู่ห่าวหรานหลุดหัวเราะในลำคอ “อาจารย์มู่เป็นคนเช่นนั้น อาจเพราะไม่ต้องทำงานรับใช้ผู้อื่น จึงแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา” “แล้วท่านเล่า ใต้เท้าฉู่ ตัว

น้ำเสียงแข็งกร้าวแต่คุ้นหู ดวงตาของเย่วซินผ่าวร้อนขึ้นมา ‘พี่ใหญ่’ของนางเป็นเช่นนี้เสมอ ภายนอกดูดุดันก้าวร้าว แต่กับน้องๆ แล้ว เขาเป็นคนอ่อนโยนและจิตใจดี หากไม่เพราะผิดใจกับบิดา คงได้อยู่กันพร้อมหน้ากันนางเคยได้ยินชื่อนายอำเภอที่มาประจำการที่นี่ได้เพียงครึ่งปี แต่ยังไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนเดียวกับที่นางตามหาหรือไม่ ตามหาหลายปีแต่เมื่อได้พบกลับอ้าปากแต่พูดไม่ออก หัวใจก็เต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุมได้ ทำได้เพียงยกมือขึ้นกุมอกตำแหน่งที่หยกชิ้นหนึ่งห้อยติดกายอยู่ใช่ นางต้องมอบของสิ่งนี้ให้ ‘พี่ใหญ่’ ของนาง“มีผู้บุกรุก!”เสียงตะโกนของเหล่าทหารยามทำให้เย่วซินตื่นจากภวังค์ นางถอยแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังคา ชายผู้นั้นกระโดดตามมา นางสะบัดมือวูบหนึ่งผงสีขาวกระจายไปเบื้องหน้าเขาทันที“หยุดนะ!เจ้าหัวขโมย!”“ข้าไม่ใช่ขโมยแค่มาขอยืมอะไรบางอย่าง ใช้เสร็จแล้วจะเอากลับมาคืน”เสียงหัวเราะหวานใสดังขึ้น ทำเอาชายหนุ่มตะลึงงันไปชั่วขณะ ผงสีขาวทำให้เขาชะงักยกมือขึ้นบังดวงตาและกลั้นหายใจ ทว่ากลับไม่สิ่งใดเกิดขึ้นเขาจึงลดมือลง พบเพียงความว่างเปล่า เขารู้ว่านางคือสตรี แต่น้ำเสียงและท่าทางเช่นนี้ช่างคุ้นเคยนัก คนท