บททั้งหมดของ ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: บทที่ 1 - บทที่ 10

หลี่เสี่ยวหรูที่กำลังขับรถกลับบ้านบนเขา วันนี้เธอต้องไปส่งสินค้าทั้งหมดคนเดียว น้องชายไม่ว่างเพราะภรรยาเขาเพิ่งคลอดหลานชายให้ หลี่เสี่ยวหรูอายุยิ่สิบแปดแล้วน้องชายอายุยี่สิบห้ากลับได้ลูกชายกับลูกสาวแล้ว ส่วนตัวเธอไม่มีแฟน ไม่มีเวลาคบค้ากับใคร อยู่ชนบททำไร่ชา ไร่ผลไม้ มีเวลาก็ทำvlokเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในชนบท วันนี้ไปส่งผลิตภัณฑ์แปรรูปมา เนื่องจากสินค้าชาขายดีตอนนี้กำลังทำเรื่องขอจดทะเบียนในรูปแบบบริษัท เอกสารเรียบร้อยหมดแล้ว เธอไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว เพราะงานที่ยุ่งเหยิงน้องสะใภ้ก็มาคลอดลูกตอนนี้ อยากไปรีแรกซ์บ้างจัง เสร็จงานนี้น้องสะใภ้ออกจากโรงพยาบาลเธอจะบินไปมัลดิฟสักสามสี่วันRrrr. Rrrr. Rrrr.เสียงเรียกเข้าดังมา ตรงข้ามเสี่ยวหรูที่กำลังขับรถลงเนินเขาไม่กล้ารับ ฝนตกมาตั้งแต่เมื่อวานดินเริ่มสไลด์ลงมาทางจึงแคบลง หลี่เสี่ยวหรูพยายามบังคับรถให้ทาง ก่อนจะมีดินสไลด์ลงมา สัญชาตญาณทำให้เธอหักพวงงมาลัยหลบ แต่ฝั่งที่เธอหักหลบเธอลืมไปว่ามันเป็นเหว รถร่วงลงหน้าผาทันที หล่นลงไปในแม่น้ำ หลี่เสี่ยวหรูพยายามตะเกียกตะกายออกจากรถ แต่แรงดูดทำให้เธอไม่สามารถเปิดประตูรถออกม

หลังงานเลี้ยงแต่ละคนก็กลับจวนของตอนเอง หยางหมิงเช่อนั่งหน้าดำเป็นก้นหม้อที่ฮูหยินตนเองไม่สนใจ นางเอาแต่มองออกไปนอกรถม้า"จ้าวหลานเป็นฮูหยินของข้าเหตใดไม่สำรวมบ้าง เจ้าถอดเสื้อตนเองต่อหน้าคนมากมายอยากสร้างเรื่องอับอายให้ข้าจริงๆหรือ""หยางหมิงเช่อ ท่านหญิงปีศาจของเจ้ากลั่นแกล้งอาหรูถึงเพียงนั้นเจ้าโง่จนดูไม่ออกหรือ อีกอย่างเสื้อผ้านางบางเพียงนั้น อาหรูไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่ตัวคนเดียวมาอยู่เมืองหลวง เจ้าเป็นบุรุษใจคอคับแคบเช่นนี้ มิสู้เอากระโปรงข้าใส่เสียเลยเล่า""จ้าวหลาน!! เจ้าเอ่ยอีกทีสิ"จ้าวหลานเงียบไม่ตอบ หยางหมิงเช่อไอ้คนสติฟั่นเฟือนดูไม่ออกหรือว่าใครเสแสร้ง "หึ โง่""เจ้าว่าอย่างไรนะ?""นี่หยางหมิงเช่อ ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยองครักษ์นี่เจ้าได้มาเพราะโชคช่วยหรือ วิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้ายังไม่ได้ โง่เพียงนี้ยังกล้าอยู่ฝ่ายสืบสวนของกรมวัง ว้ายย"หยางหมิงเช่อจับข้อมือเล็กก่อนจะกระชากนางมานั่งบนตักตนเอง จับท้ายทอยนางแน่นกุ้มหน้าลงไปหา บดขยี้ริมฝีปากบางอย่างลงโทษที่นางกล้าปากดีใส่เขา คนตัวเล็กกำหมัดทุบอกเขา แต่กลับไม่สะเทือน จ้าวหลานอ้าปากจะกัดปากเขาแต่กลับเปิดโอกาสใ

แผ่นหลังนวลเนียนน่าประทับตราทั่วทั้งตัว เอวคอดกิ่วที่เพียงมือเดียวของเขาก็รวบหมด สะโพกกลมกลึง บั้นท้ายงอนงามจนมาถึงท่อนขาที่น่าลูบไล้จ้าวหลานหันกลับมาจะก้าวออกจากอ่างทันทีที่เห็นบุคคลตรงหน้าก่อนกรีดออกมาแล้วนั่งลงในอ่างตามเดิม สองมือปิดบังทรวงอกที่เพิ่งเป็นอาหารตาคนตัวสูง เข่าสองข้างชันขึ้น แม้มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ แต่จ้าวหลานก็อายอยู่ดี ก่อจะตวาดเขาออกไป"หยางหมิงเช่อท่านทำอะไร เข้ามาได้อย่างไร อี้จูเล่า"หยางหมิงเช่อเดินเข้ามาหาจ้าวหลานที่อยู่ในอ่างน้ำก่อนจะเท้าขอบอ่างจ้องมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มมุมปาก สายตาที่มองมาที่นางเหมือนหมาป่าที่เห็นเหยื่ออันโอชะตรงหน้าหยางหมิงเชื่อค่อยเก็บกลีบดอกเหมยกุ้ยทิ้งข้างถังทีละน้อยอย่างใจเย็น จ้าวหลานจับมือหนาของเขาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนวอน"หนางหมิงเช่อข้าหนาวแล้ว ท่านให้ข้าแต่งตัวก่อนเถอะนะ ข้าเหมือนจะมีไข้แล้วด้วย "กึกๆๆเสียงฟันกระทบกันปากเริ่มเขียวแล้ว แต่หนาวหมิงเช่อยังอ้อยอิ่งเกาะขอบอ่างเล่น นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะ สบตาดวงตาสุกใสคู่งาม"พูดจาอันใดกันฮูหยิน เรียกชื่อสามีตรงๆใช้ได้ที่ไหนหื้ม""ท ท่านพี่ ข้าหนาวแล้ว เหมือนจะไม่สบ

หลี่เสี่ยวหรูนั่งมองทอดอาลัยกับชีวิต เห็นสาวใช้ของตนก็ยิ้มให้ เด็กคนนี้ถูกส่งมาที่นี่ เดิมทีเจ้าของร่างเดิมมาจากหุบเขายาเพียงตัวคนเดียว จวนหวงจึงส่งเด็กรับใช้มาให้หลังจากที่ส่งมาหลายคนก็มีเพียงเด็กคนนี้ที่ยอมอยู่กับนางจงรักภักดีเสมอมาหากออกไปได้หลี่เสี่ยวหรูจะเอานางไปด้วย"เสี่ยวหงที่นี่มีทางออกอื่นอีกไหมนอกจากประตูหน้า""ฮูหยินน้อยต้องการไปที่ใดหรือเจ้าคะ""เสี่ยวหงส์เจ้าไก่โต้งตัวนั้นคือเจ้าบ่าวของข้าใช่หรือไม่"เสี่ยวหงมองไปยังไก่ตัวผู้ที่เดินจิกหนอนอยู่บริเวณลานก็ได้แต่ถอนหายใจ ฮูหยินน้อยมาจากหุบเขายาวเพียงตัวคนเดียววันแต่งงานพระราชครูกลับไม่เข้าพิธีส่งไก่ตัวผู้มาหนึ่งตัว สร้างความขบขันให้คนทั้งเมือง ใครๆก็รู้ว่าถ้าราชครูมีใจให้ท่านหญิงเซียงเซียงทั้งคู่เป็นคู่รักกันแต่กลับมีเด็กบ้านป่าคนหนึ่งมาแทรกแซงพวกเขาจากนั้นเสี่ยวหงจึงเอ่ยตอบ นายของตน"ฮูหยินน้อยเรื่องมันผ่านมาปีหนึ่งแล้วเมื่อวานใต้เท้าก็พาฮูหยินน้อยมาส่งที่นี่ด้วยตนเองลองคุยลองทำอาหารหรือไปหาใต้เท้าบ่อยๆสิเจ้าคะเผื่อว่าใต้เท้าจะเห็นความดีที่ฮูหยินน้อยตั้งใจทำให้""ช่างเถอะๆ ใครอยากประจบประแจงเขากันปล่อยเขาไปอยู่กับท่านหญิงเ

หวงจื่อหานยังคงหงุดหงิด นึกถึงตอนที่จูบนางเขายิ่งยากลงโทษนางมากกว่าเดิม ถึงจะปากร้ายแต่ต้องยอมรับนางหอมหวานจริงๆ หรือคืนนี้เขาควรนอนเรือนข้างดีนะ คิดไปคิดมาเท้าก็พาเขามาอยู่ที่เรือนข้างเรียบร้อยแล้ว นางยังไม่นอนหรือแสงไฟจากในเรือนทำให้เขาตัดสินใจก้าวขาเข้าไปดู เห็นร่างบางนอนหลับฟุบอยู่กับโต๊ะเขียนหนังสือ หวงจื่อหานเดินไปดูก็กัดฟันกรอดเด็กบ้านี้ให้เขียนกฎสกุลห้าพันจบแต่สิ่งที่นางเขียนคืออะไร เขานับได้สองร้อยแผ่นทุกแผ่นล้วนแต่เป็นใบหย่าที่นางลงชื่อเรียบร้อยแล้ว ขอเพียงเขาลงชื่ออีกคนใบหย่าก็สมบูรณ์ทันที สตรีคนนี้น่าตายนัก เขากำลังจะก้าวออกจากเรือนได้ยินเสียงครางจากร่างบางเบาๆหลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่กับหลานชายคนที่สองในงานศพตนเอง เธอเห็นน้องชายร้องไห้จนตาแดง บรรดาแขกที่มาร่วมงานต่างปลอบใจเขา"อาเหวิน อย่าเสียใจไปเลยพี่สาวนายเธอไปสบายแล้ว หากเธอรู้ว่านายเสียใจเพราะการจากไปของเธอจะทำให้เธอไปไม่สงบนะ""ใช่ๆ อาเหวินนายยังมีลูกมีเมียที่สำคัญเมียนายเพิ่งคลอดลูกคนเล็ก อาหรูเธอรักน้องสะใภ้กับหลานๆมาก นายอย่าทำให้พี่สาวต้องรู้สึกเสียใจเลยนะ"หลี่เสี่ยวหรูร้องไห้ออกมาเร