All Chapters of ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: Chapter 21 - Chapter 30

ห้าวันต่อมาจวนเทพสงครามมีงานเลี้ยงทั้งห้าคนต้องพาฮูหยินของตนมาจึงต้องจำใจให้พวกนางมาด้วย หลี่เสี่ยวหรูรู้สึกเบื่อนางมาอยู่ที่นี่เกือบสองเดือนแล้ว อีกสิบวันนางจะได้ไปจากที่นี่แล้ว ไท่ฮูหยินตามเสด็จไทเฮาไปแล้วเมื่อสองวันก่อนทั้งห้านั่งเล่นอยู่ศาลาริมสระก็มีสตรีอีกกลุ่มมาหาเรื่อง อ้ายเซียงเซียงที่ตอนนี้เย่อหยิ่งกว่าผู้ใด จางซยาจื่อเองก็เดินมาด้วยก่อนจะเอ่ยเยาะเย้ย"หูไห่ถิงไม่เจอเจ้าเสียนาน แต่งงานไปเป็นปี สามีมิร่วมหอเป็นข้าคงอายมุดดินแล้ว แต่อย่ากังวลเลยข้าจะดูและพี่หมิงเทาแทนเจ้าเองมิให้ขาดตกบกพร่องสักนิด"จางซยาจื่อเอ่ยเยาะเย้ย หูไห่ถิงไม่ตอบนางนั่งคุยกับหลี่เสี่ยวหรูต่อ ใครจะคิดว่าอ้ายเซียงเซียงจะเดินหน้ามากระชากแขนหลี่เสี่ยวหรูก่อนจะเงื้อมือขึ้นสูง เพียะ!! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าแต่กลายเป็นว่าฝ่ามือนั้นตบไปที่ใบหน้าจางซยาจื่อแทน หูไห่ถิงลุกขึ้นมาช้าๆก่อนจะเอ่ย"ข้าจะได้เข้าหอหรือไม่ก็ไม่สำคัญหรอกอย่างไรเสียเรื่องคืนนั้นเขากับข้าก็นับว่าเข้าหอล่วงหน้าไปแล้ว ส่วนเจ้าอยากแต่งเข้ามาเป็นอนุยังต้องมาคารวะข้ายกน้ำชาให้ข้ามิใช่หรือจางซยาจื่อ""เจ้าพูดอะไรหูไห่ถิง ใครเป็นอนุกัน พี่หมิงเทาจะ

ทั้งห้าสาวใจจดใจจ่อรอวันที่บรรดาบุรุษแห่งเมืองหลวงจะไปคุมสอบในที่สุดวันสอบก็มาถึง หวงจื่อหานตื่นแต่เช้าเพื่อไปดูการลงทะเบียน หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้นอนฟังเสียงเรือนหลักเคลื่อนไหว ไม่นานได้ยินเสียงรถม้าออกไปแล้วหลี่เสี่ยวหรูรีบหยิบตั๋วเงินที่นางขายภาพวาดพัดได้ประมาณหกร้อยตำลึงมา แต่ที่นางแอบลอดรูสุนัขไปวาดรูปสตรีเปลือยกายให้หอคณิกากับวาดภาพชายสูงศักดิ์ท่านหนึ่งที่มีรสนิยมชอบให้คนวาดภาพเขาเวลาที่ร่วมรักสตรีในอริยาบทต่างๆใครจะคิดว่าเงินดีขนาดนั้นภาพหนึ่งสามพันตำลึง นางวาดให้เขาไปสิบภาพ อีกทั้งวาดเหล่านางคณิกาให้ทางหอเหมือนอาบอบนวดในสมัยที่นางจากมามีการขึ้นภาพ มีตัวเด่นตัวท๊อป หลี่เสี่ยวหรูกวาดรายได้จากภาพต้องห้ามมาเกือบห้าหมื่นตำลึงหลี่เสี่ยวหรูเดินไปที่เรือนหลักเพื่อหาฝางหมัวมัว เมื่อเจอหญิงชราก็ทำท่าสงบเสงี่ยม หญิงชราคนนี้มาจากในวังเคยรับใช้ไทเฮามีความเย่อหยิ่งไม่น้อย ฝางหมัวมัวให้นางเอ่ยก่อนแต่นางลำบากใจ"ฮูหยินน้อยมีอันใดหรือไม่เจ้าคะ""เอ่อ วันนี้ครบรอบวันตายท่านแม่พี่จ้าวหลาน นางไม่มีใครจึงมาขอให้ข้าไปเป็นเพื่อนน่ะป้าฝางท่านอนุญาตเถอะนะ""ฮูหยินน้อยวัดใดหรือเจ้าคะ""เอ่อวัดรั่วสุ

ทางด้านหลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้ลูบหลังให้กับจางลี่อินอยู่ในห้องโดยสารของเรือ ส่วนจ้าวหลานหลับไปแล้วเสียงดังมาจากด้านนอกเจ้าของเรือเรียกหาพวกนาง"แม่นางทั้งหลายด้านหน้ามีโรงเตี้ยมจะพักหรือไม่ ไม่เช่นนั้นล่องเรือไปอีกจะลำบากเหมือนจะมีพายุ ทั้งที่เป็นหน้าร้อนแท้""พายุฤดูร้อนรุนแรงท่านลุงท่านหาที่จอดดีๆสักหน่อยแล้วขึ้นฝั่งเถอะ หากไม่ลำบากเกินไปข้าเองก็อยากให้พี่สาวได้หาหมอสักหน่อย"เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยหลี่เสี่ยวหรูก็เข้ามาปรึกษาที่เหลือ"พี่ข้าจะลงที่นี่จากตรงนี้จ้างรถม้าเอาไปจนถึงอี้ถงค่อยไปต่อเรือที่นั่น เมื่อเช้าคนของหยางหมิงเช่อตามหาพวกเราเต็มไปหมด หากเขานึกได้ต้องจำได้ว่าพวกเราลงเรือมา""อืม เอาที่อาหรูพูดเถอะ หยางหมิงเช่อฉลาดนัก โดยเฉพาะสามีเจ้าอาหรู หากเขาคุมสอบเรียบร้อยต้องมาตามเองแน่ๆ""เหตุใดพวกเขาไม่ปล่อยเราไปดีๆ หยางหมิงเช่ออยากรับพี่สาวข้ามาเป็นภรรยาอีกคนข้าก็ไม่ห้าม แค่ปล่อยข้าไปก็พอ""หมาหวงก้างไง เอาพวกเราไว้ระบายความเกลียดชังของพวกเขา อาหรูเจ้าฉลาดกว่าพวกพี่เรื่องนี้ยกให้เจ้าเป็นผู้นำแล้วกัน"จางลี่อินเอ่ยออกไป ไม่นานเรือก็เทียบท่าหลี่เสี่ยวหรูไม่ได้พักนางไปหาติดต่อสำนั

ถังเหมินได้บ้านเช่าหลังนี้มีอยู่สองเรือนในรั้วบ้าน เรือนเล็กพวกเขานอนพัก เรือนใหญ่ยกให้พวกนางเพราะว่ามีสองคนแพ้ท้องหนักมากจึงต้องพักที่นี่คิดไว้ว่าจะพักสักสิบวัน เด็กคนนี้เก่งยิ่งนัก ฝีมือทำอาหารก็นับว่ารสดี คอยดูแลทุกคนอย่างดีเป็นเด็กฉลาดจัดการทุกอย่างได้ดีจริงๆถังเหมินนั่งมองหน้าระหงของสตรีที่เขาชื่นชม นางน่ารักเหลือเกินยามยิ้มแย้มทำเอาใจเขาแทบละลายอยากรั้งมานั่งตักแล้วจูบนางสักที กำลังมองคนตัวเล็กที่กำลังหั่นผักอยู่ตรงหน้าถังฟั่นก็มาหาพร้อมกับรับคำสั่ง เขาเอ่ยกับคนของตน"ไปหาข้อมูลมา ต้องได้เรื่องบ้างแหละ""ขอรับ ว่าแต่นายท่านมองนางไม่วางตาเชียวขอรับ แต่นางงามจริงน่ารักอีกด้วย""ไปน่ารักที่อื่น นั่นของข้าเฮ้อข้าสามสิบเจ็ดแล้วนางสิบหกเองนะ อาฟั่นเจ้าไปเถอะอย่าลืมที่ข้าสั่งเล่า"ถังฟั่นไปแล้วถังเหมินมองคนที่เขาหมายตาก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินไปนอกบ้าน หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้ทำอาหารเรียบร้อยแล้วก็ให้เสี่ยวเล่อยกไปที่เรือนเล็กให้คนงานถังเหมินไปธุระจึงอุ่นไว้บนเตาก่อนรอเขากลับมา อาหารพร้อมแล้วพวกนางก็นั่งกินก่อน ตอนนี้ปลายามซวีทุกคนนั่งล้อมวงกินอาหารค่ำ"พักที่นี่จนกว่าพี่ใหญ่กับพี่สี่จะดีข

จากนั้นไหวอ๋องก็ให้คนของตนเชิญหมอมาหนึ่งคนเพื่อตรวจและจ่ายยาบำรุงครรภ์ให้พวกนาง เสี่ยวเล่อยังคงดุแลจางลี่อินและคนอื่นปกติ มีเพียงกลางคืนที่ต้องไปนอนที่เรือนเล็ก เพราะคนตัวโตไม่ยอมตะวันตกดินก็อุ้มเมียเข้าห้องทันที บางวันอุ้มเมียไปตั้งแต่ยามโหย่วจนหลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจ นี่สี่คนนะหากท้องมาอีกคนนางไม่ตายหรือ แต่สุดท้ายสิ่งที่นางกลัวก็เป็นจริง ท่านหมอตรวจเจอชุ่ยชุ่ยตั้งครรภ์จนได้ ซุนเฟิงย่าคาดคั้นไปมาจนได้คำตอบ"ชุ่ยชุ่ยบอกมาว่าพ่อเด็กเป็นใคร อุ๊บ อื้อ เจ้าบอกข้ามา" ซุนเฟิงย่ายังคงมีอาการแพ้ท้องอยู่แต่ก็ยังดุสาวใช้ของตน"ฮูหยินน้อย ฮือๆๆข้าคือข้า""เจ้าอายุสิบห้าเท่านั้นเองนะชุ่ยชุ่ย ใครกันบ่าวในจวนก็ไม่น่าใช่นี่"หูไห่ถิงที่ตอนนี้มีแรงมากแล้วเอ่ยปากถามชุ่ยชุ่ย หมอบอกว่านางตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้วแปลว่าชุ่ยชุ่ยตั้งครรภ์ก่อนพวกนางเดือนหนึ่ง ชุ่ยชุ่ยมองหน้าหลี่เสี่ยวหรูก่อนจะเอ่ย"พ่อของเด็กคือท่านอาหวงเทากุนซือท่านราชครูเจ้าค่ะ ข้ากับเขารักกันแต่เพราะเขาเป็นคนของท่านราชครูข้าก็เลยไม่อาจอยู่กับเขาได้อีก ฮือๆๆฮูหยินน้อยชุ่ยชุ่ยขออภัยที่ทำตัวเหลวแหลก""ชุ่ยชุ่ยเจ้าอายุสิบห้า ตาแก่หวงเทานั่นสามสิ