All Chapters of ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: Chapter 31 - Chapter 40

เมืองหลวงจาวซยาจื่อทุบปาทำลายข้าวของจนสาวใช้หัวร้างข้างแตก นางกำลังดีใจที่จะรอให้เหลียงหมิงเทามาหมั้นหมายแต่เขากลับออกตามหานางสารเลวหูไห่ถิง"หูไห่ถิงทางที่ดีเจ้าอย่าได้กลับมาเชียว"ทางด้านจวนอ๋องอ้ายเซียงเซียงที่ตอนนี้ไม่สามารถทำอันใดได้ แม้จะแค้นใจแต่เพราะบิดาให้อยู่เฉยๆ ฐานะของหลี่เสี่ยวหรูตตอนนี้ใหญ่กว่านางเสียอีกด้านคนที่หวงจื่อหานตามหาอยู่กำลังนั่งกินขนมสบายใจ อาสะใภ้ไปได้จะสองเดือนแล้ว ที่เรือนข้างมีข้าวของมากมาย มีตำราที่นางทิ้งไว้ให้ บางเล่มเขาไม่เคยอ่านจากที่ใดเลย ลายมืออาสะใภ้งดงามนัก เขาเข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวงได้เดือนกว่าแล้ว อาจารย์เจียงชมว่าเขาเป็นคนเรียนดีมีพรสวรรค์ หวงป๋อเหวินรอให้อาสะใภ้ติดต่อมาก่อน จำได้ว่าทุกภาคเรียนจะมีการให้ไปท่องเที่ยวหาความรู้ช่วงปิดเรียนเดือนครึ่ง เขาจะไปหาพวกอาสะใภ้ทั้งหลาย หวงป๋อเหวินกินขนมอย่างอารมณ์ดี จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกเขาจึงวางขนมลง"พี่ชายๆ ที่นี่บ้านท่านหรือ""อืม เจ้ามาจากไหนกัน""ข้ามากับคณะทูตบิดาข้ารับผิดชอบดูแลทูตต่างแคว้นท่านช่วยเก็บว่าวให้ข้าทีได้หรือไม่ มันติดในบ้านท่าน"หวงป๋อเหวินมองเด็กผู้หญิงตรงหน้า หน้าตาจิ้มลิ้ม

ถังฟั่นที่นอนอยู่ถอนหายใจ ท่านอ๋องทรงไม่เกรงใจคนอื่นเลยเชียว รักเมียอะไรดังขนาดนั้น ข้าไม่น่านอนเรือนเก่าเลย จะนอนเรือใหม่ก็ไม่ได้บรรดาฮูหยินนอนอยู่ ไปนอนบนต้นไม้กับพวกนั้นยังดีเสียกว่านอนฟังเสียงพรอดรักพวกท่านอีก ถังฟั่นจำต้องเดินออกไปนั่งที่ลานบ้าน มองดูพระจันทร์เพราะตนเองนอนไม่หลับ ถังฟั่นนั่งอยู่นานก็รู้สึกว่ามีคนมายืนจ้องเขาจึงหันไปเห็นเป็นเสี่ยวหงนางเอ่ยขึ้น"ท่านอาฟั่น ดึกแล้วเหตุใดท่านไม่เข้านอนเจ้าคะ""แล้วเจ้าเล่าดึกแล้วเหตใดยังไม่นอนอีก""ข้าไปสุขามากำลังจะเข้านอน บังเอิญเห็นท่านนั่งอยู่นานแล้วจนข้าเสร็จธุระท่านก็ยังนั่งอยู่ ท่านอาฟั่นไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ"ถังฟั่นมองหน้าเด็กสาววัยสิบห้าย่างสิบหกก่อนจะถอนหายใจแล้วไอออกมา"แค่กๆๆๆๆ ฮื่มๆๆ แค่กๆๆๆ อาไม่ค่อยสบายนะเสี่ยวหง อากาศมันหนาวเย็นอยู่ตีนเขาเช่นนี้""งั้นเหตุใดไม่เข้านอนเจ้าคะ นั่งตากน้ำค้างทำไมกัน เข้าเรือนเถอะเจ้าค่ะ""เจ้าไปก่อนเถอะ อาลุกแล้วเวียนหัวเหมือนจะมีไข้น่ะ เกรงว่าเดินแล้วจะล้ม""ท่านอาให้ข้าช่วยประคองท่านดีหรือไม่ ข้าไปส่งท่านเอง""อย่าเลยเกรงใจเจ้าน่ะ ดึกแล้วพักผ่อนเถอะ""มาเถอะเจ้าค่ะ ข้าประคองท่านนะเจ้า

เสี่ยวหงที่ตอนนี้กำลังจะลุกจากที่นอนแต่คนตัวโตไม่ยอม พอนางขยับตัวถังฟั่นก็กระชับอ้อมแขนก่อนจะพลิกตัวขึ้นด้านบน สายตาคมสบตาคนใต้ร่างก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาหา เสี่ยวหงยองรับจุมพิตจากเขา ถังฟั่นแหวกสาบเสื้อก่อนจะเกี่ยวสายตู้โตวออก ทรวงอกสล้างปรากฎตรงหน้า ปากหยักครอบครองดูดดื่มสลับปลายถันสองข้างไปมา เสี่ยวหงสะท้านเพราะความเสียวซ่านนางแอ่นอกขึ้นหาเขา มือบางขยุ้มเรือนผมดกดำ ครางออกมาเสียงหวาน"ท่านอาฟั่น สว่างแล้วพอเถอะนะเจ้าคะ ข้าต้องไปช่วยงานพี่สาว อื้อ เสียวท่านอาเจ้าขา""เสี่ยวหง เจ้าหวานเพียงนี้อากลัวอดใจไม่ไหวไม่ให้รังแกเจ้าจริงๆ""อื้อ พอๆก่อนนะเจ้าคะ ท่านกลับมาข้าจะรอนะ ถึงเวลานั้นข้าจะให้ท่านตอนนี้ปล่อยข้าก่อน อ่าห์ อ๊าห์ ท่านอาฟั่น อืม"ถังฟั่นดูดเม้มปลายลิ้นเกี่ยวตวัดยอดทับทิมดึงเข้าปากตวัดปลายลิ้นนัวใส่ยอดถันถี่ๆจนเสี่ยวหรูครางแทบไม่เป็นภาษา เขาเองต้องสะกัดกลั้นอารมณ์ปราถนาที่อยากรักใคร่คนใต้ร่างอย่างทรมาร เพราะไม่อยากเอาเปรียบนาง เขาต้องตามท่านอ๋องไปนานเกือบสองเดือน หากนางตั้งครรภ์อีกคนเขาเองก็รู้สึกสงสารฮูหยินน้อยสกุลหวงนักถังฟั่นละจากความหอมหวานตรงหน้าสายตาพิศวาสยังคงมองคนใต้ร

ซุนเฟิงย่านั่งร้องไห้จนหลับไป หลี่เสี่ยวหรูสงสารนางเหลือเกินท่านอาถังเหมินก็รอบคอบนัก เกรงว่าคนขับรถม้าจะไว้ใจไม่ได้เลยส่งคนงานของเขาตามมาอีกสองคน หนึ่งในคนงานคือจินหยูเฟิงเป็นหัวหน้าหน่วยองครักษ์เงาของไหวอ๋อง เห็นซุนเฟิงย่ามาตั้งแต่เล็ก คอยวิ่งตามซุนอวี่พี่ชายไปนั่นมานี่เสมอ ยามที่มาเรียนที่จวนอ๋องก็มักจะมานั่งเฝ้ารอรับพี่ชายกลับบ้านนานแค่ไหนแล้วนะเจ้าเด็กน้อยโตเพียงนี้แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจโจวจื่อหมิงเท่าไหร่แต่การที่สหายรุ่นน้องทำอะไรไม่คิดเอาความโกรธมาลงที่เด็กสาวคนหนึ่งจินหยูเฟิงก็รู้สึกว่าโจวจื่อหมิงทำเกินไปจริงๆ เขาเอ็นดูนางเหมือนน้องสาวคนหนึ่งแต่เพราะติดตามท่านอ๋องมาสิบกว่าปีจึงไม่ค่อยได้กลับเมืองหลวงเท่าไร่ แต่ดูเหมือนซุนเฟิงย่านางน่าจะจำท่านอ๋องไม่ได้ เด็กน้อยเจ้าจำไม่ได้จริงๆหรือปิดกั้นตนเองกันแน่นะ รถม้าวิ่งเข้าเขตหมู่บ้านแล้วหยูเฟิงจึงเอ่ยเรียก"อาซ้อ ปลุกพี่สาวท่านเถอะขอรับ ถึงปากทางเข้าหมู่บ้านแล้ว""อ้อ ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ เพิ่งมาอยู่ได้ไม่นานกลับต้องมารบกวนเช่นนี้""มิเป็นไรขอรับ อาซ้อนางเสียใจมากเกินไปท่านรู้ไหมเรื่องอันใดกันขอรับ""คงเป็นเรื่องที่บ้านนางน่ะ ท่

จวนสกุลโจวก่อนหน้าซุนเฟิงยาแต่งงานกับโจวจื่อหมิงได้ปีหนึ่งแล้ว เขาไม่เคยย่างกรายมาที่เรือนข้างสักครั้ง ในใจมีแต่ความเกลียดชังเพราะสตรีที่เขาหมั้นหมายหนีตามซุนอวี่พี่ชายของซุนเฟิงย่าไป ทำเอาสกุลโจวขายหน้า สุดท้ายอนุฉินก็บอกนายท่านว่าให้คุณหนูขอโทษสกุลโจวโดยการแต่งงานกับโจวจื่อหยวน บุตรชายของบ้านรองแต่สุดท้ายกลายเป็นคุณชายโจวบ้านใหญ่ที่แต่งงานกับนาง ซุนเฟิงย่านอนปวดท้องก่อนจะเรียกหาชุ่ยชุ่ย"ชุุ่ยชุ่ย ข้าปวดท้องเหลือเกิน""คุณหนู ระดูมาหรือเจ้าคะ""อื่อ มีน้ำร้อนหรือไม่ ข้าปวดท้อง""เดี๋ยวบ่าวไปดูที่ห้องครัวให้นะเจ้าคะ รอบ่าวสักครู่นะเจ้าคะ"ซุนเฟิงย่าพยักหน้าจากนั้นชุ่ยชุ่ยก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัว เมื่อไปถึงก็ขอน้ำร้อนกับแม่ครัวทันที"ท่านป้าขอน้ำร้อนหน่อยได้ไหมเจ้าคะ ฮูหยินน้อยนางปวดท้อง"แม่ครัวกำลังนั่งกินอาหารหรูอย่างดี ส่วนพวกนางได้แค่แป้งแข็งๆวันละมื้อ ชุ่ยชุ่ยถึงกับน้ำตาคลอพวกเขาทำเกินไปจริงๆ จากนั้นหนึ่งในนั้นก็เอ่ยขึ้นมา"เพ้ย ฮูหยินน้อยที่ไหนหรือ ก็แค่สตรีที่แต่งเข้ามาหาเจ้าบ่าวไม่ได้ ใต้เท้าของเราสมเพชเลยช่วยเข้าพิธีให้ยังคิดว่าตนเองเป็นใครกัน"ฮ่าๆๆๆๆๆ บรรดาคนครัวที่นั่งดื่ม