All Chapters of ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: Chapter 41 - Chapter 50

หมู่บ้านเถาฮวาท่านอาถังเหมินไปได้สามเดือนแล้ว เขาส่งจดหมายมาตลอดเวลา เสี่ยวเล่อที่ตอนนี้ตั้งครรภ์ห้าเดือนแล้วจ้าหลานตั้งครรภ์ได้แปดเดือนจางลี่อินก็เช่นกัน ซุนเฟิงย่ากับหูไห่ถิงตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนตอนนี้ในบ้านกำลังวุ่นวายเพราะชุ่ยชุ่ยเจ็บท้องมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว นางเอาแต่กรีดร้องจนหลี่เสี่ยวหรูต้องให้บรรดาพี่สาวไปอยู่อีกเรือนไม่เช่นนั้นพวกนางจะจิตตกกันหมด"อื๊อออ เจ็บท่านอาหวงชุ่ยชุ่ยเจ็บท่านอยู่ที่ไหน ฮือๆๆ"แม่นางชุ่ยชุ่ยเจ้าเบ่งหน่อยนะ ออกแรงอีกนิดเถอะ ใกล้แล้ว""ไม่ไหวแล้วท่านป้า อ๊ายยย ท่านอาเจ้าขาเมียเจ็บเหลือเกิน ฮือๆๆ พี่เสี่ยวหรูช่วยข้าที""ไม่เป็นไรๆเจ้าผ่อนคลายนะ จับมือพี่ไว้พี่อยู่ตรงนี้ นึกถึงวันที่พ่อของเขาจะมาหาสิ หากเขารู้ย่อมดีใจ เจ้าพยายามอีกนิดนะเด็กดีของพี่""ฮือๆๆ ฮึบบบ อ๊ะ อ๊ายยย กรี๊ดดด"อูแว้ๆๆๆเสียงร้องไห้จ้าของเด็กน้อยดังออกมาจากด้านใน ปี้เฉาดีใจกระโดดกอดเย่เซียวฉางแน่นก่อนจะเอ่ย"คลอดแล้วพี่ชุ่ยชุ่ยคลอดแล้ว"เย่เซียวฉางถึงกับกลืนน้ำลาย ก็สองเต้าของนางเบียดต้นแขนเขาอยู่ นุ่มนิ่มเพียงนี้จะให้เขาทนไหวหรือก่อนจะเอ่ยเสียงพร่า"ปะ ปี้เฉา เจ้าอย่ากะ กอดข้าแน่นสิ

พวกเขาถกกันอยู่สักพักก็มีทหารยามของจวนอ๋องเข้ามารายงาน ถังฟั่นได้รับรายงานจึงเดินมาในห้องที่หกคนประชุมกันอยู่"ท่านราชครู มีคนจากบ้านท่านมาหาขอรับ""ใครกันรองเจ้ากรม""เหมือนจะเป็นบุตรชายพ่อบ้านท่านน่ะ มีเรื่องด่วนมาแจ้งขอรับ""ถังฟั่นเจ้าให้เขาเข้ามาเถอะ วุ่นวายจวนข้านักเหอะ"บุตรชายพ่อบ้านมาถึงก็ตรงมาหาหวงจื่อหานรายงานทันที"ใต้เท้าเกิดเรื่องแล้วขอรับ""มีเรื่องอะไรอาจื่อ""เอ่อ เศรษฐีเฟิงมาเมืองหลวงขอรับ ตอนนี้อยู่ที่ศาลแล้วขอรับ""เศรษฐีเฟิ่ง เฟิ่งอันหยูหรือ เขามาเมืองหลวงแล้วอย่างไรไหนว่าจะไม่เหยียบเมืองหลวงอีกตลอดชีวิต ตัดขาดสกุลหวงกับป๋อเหวินแล้วมิใช่หรือพี่จื่อหาน"หยางหมิงเช่อพอจะรู้ว่าหวงซานไห่พี่ชายหวงจื่อหานทะเลาะกันใหญ่โตกับเฟิ่งอันหยู เขาถามหลานชายว่าจะไปอยู่กับเขาไหมแต่หวงป๋อเหวินไม่ไปกลับปิดประตูจวนใส่หน้าเขาอีกด้วย ตอนนั้นหวงป๋อเหวินอายุเจ็ดขวบเท่านั้นเอง แล้วนี่พวกเขามาได้อย่างไร ยังมาที่ศาลอีกด้วย"อาจื่อ พูดให้ชัดเจน เฟิ่งอันหยูมาเมืองหลวงทำไม แล้วที่จวนเกิดเรื่องอันใด"บุตรชายพ่อบ้านอ้ำอึ้งๆหวงจื่อหานจึงเอ่ยเสียงเข้ม"พูด""เอ่อใต้เท้า คุณชายน้อยหวงป๋อเหวินเขียนคำ

หลังจากเสร็จเรื่องเสร็จราวหวงจื่อหานก็มานั่งคุยจริงจังกับพ่อตาสักที"นี่นานเท่าไหร่แล้วครึ่งปีไม่ใช่สิแปดเดือนแล้วเจ้ายังหาบุตรสาวข้าไม่เจออีกหรือไงหวงจื่อหาน""ท่านอ๋อง มิใช่ไม่ตามหาแต่อยู่ถูกเรียกกลับมาทั้งที่ไม่จำเป็นต้องเรียกกระหม่อมสักนิด กระหม่อมกำลังสงสัยอนุชาพระองค์นะพ่ะย่ะค่ะ หรือว่าพระองค์มีส่วนในเรื่องนี้""เฟยหรงน่ะหรือ วันๆอยู่แต่ข้างนอกบ้านช่องไม่กลับเมืองหลวงไม่เหยียบ จะรู้เรื่องไห่ถังได้อย่างไรกัน""ไม่รู้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดเมื่อตอนเลิกประชุมที่หน้าประตูท้องพระโรงไหวอ๋องทรงตรัสว่า ให้เขาเป็นคนตามหาหลานให้ดีไหม ไหวอ๋องเพิ่งทราบว่าภรรยากระหม่อมหาย แต่ไม่มีใครบอกไหวอ๋องนะพ่ะย่ะค่ะว่านางคือบุตรสาวพระองค์ ไหวอ๋องก็เพิ่งกลับเมืองหลวงพร้อมกระหม่อม"อ้ายฉีเองก็คิดตาม น้องชายเขาคนนี้ฉลาดนัก หรือว่าไอ้เด็กบ้านี่เจอบุตรสาวเขาแล้วจริงๆ และสืบจนรู้แล้วว่านางเป็นใครเลยเอาคืนหวงจื่อหาน ไม่ได้ต้องไปถามอ้ายเฟยหรงให้รู้เรื่อง"ข้าจะไปถามให้รู้เรื่อง ว่าเขาเคยเจอไห่ถังหรือเปล่า""จะทรงไปถามจริงๆหรือพ่ะย่ะค่ะ หากเขาซ่อนจริงๆแล้วพระองค์ไปถามจะไม่ยิ่งพานางไปซ่อนที่อื่นอีกหรือ ไหวอ๋องไม

จวนราชครูผ้าแพรสีแดง กระดาษอักษรมงคล โคมไฟประดับประดาไปทั่วทั้งจวน หวงจื่อหานเดินเข้ามาก่อนจะทักทายหวงจางเหว่ย"ท่านพ่อ ท่านแม่เล่าขอรับ""นางกำลังเตรียมงานวันเกิดท่านย่าเจ้าอยู่ หานเอ๋อร์เสร็จจากเรื่องนี้จะไปตามหานางใช่หรือไม่""ขอรับท่านพ่อ เดิมทีพอระแคะระคายมาบ้างว่านางไปทางใด แต่เพราะต้องกลับมาจัดการสกุลหวังกับสายลับแคว้นอี้ อีกทั้งเรื่องเกลือเถื่อนทำให้เบาะแสที่ได้แต่แรกเริ่มขาดๆหายๆอีกครั้ง"หวงจื่อหานพูดคุยกับบิดา ไม่นานมารดาก็เดินมาถึงก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบเฉยกับเขา"หากเป็นแม่ต่อให้เจอก็คงไม่กลับมา เจ้าไม่รู้ตัวเลยหรือว่าทำสิ่งใดลงไป ทั้งปล่อยให้บ่าวไพร่รังแกนาง ทั้งปล่อยให้คนนอกมาวุ่นวาย หานเอ๋องร์นางมาตัวเปล่า มาคนเดียวไร้ที่พึ่งพา เจ้าเป็นสามีก็คือที่พึ่งพาเดียวของนาง ในเมื่อแม้แต่เจ้ายังพึ่งไม่ได้แล้วจะให้นางหันหน้าไปพึ่งพาผู้ใด คุณชายทั้งสี่คนนั้นเล่า เหตุผลกล่าวอ้างสารพัดเพื่อที่จะปัดความผิดไปให้พวกนาง ซุนเฟิงยาก็ดีเรื่องพี่ชายนางๆยังเด็กแต่กลับถูกโจวจื่อหมิงใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกแต่งนางเข้ามา ไห่ถิงก็ถูกคนวางแผน จ้าวหลานก็ต้องแต่งแทนพี่สาว ลี่อินก็ถูกเฉินอี้รังเกียจมาแต่แร

จากนั้นปี้เฉาก็กลับไปร้านขนมเพื่อรับขนมที่ฝากไว้ แสงตะวันเริ่มลับเหลี่ยมฟ้า ไป๋ว่านอาสาไปส่งนางปี้เฉาเองก็เห็นว่าไม่มีสิ่งใดเสียหายนางจึงพยักหน้า ไป๋ว่านเดินถือห่อขนมตามนางไป เย่เซียวฉางที่ตอนนี้กำลังไม่พอใจเด็กสาวที่มีบุรุษหนุ่มเดินตามพัวพันเท่าใดนัก เขาหงุดหงิดและกำลังจะกลับ แต่ก็มีเสียงเรียกจากคนขายขนมงากับถังหูลู่เสียก่อน"นี่ๆ พี่ชายๆ ท่านหยุดสักครู่ได้หรือไม่เล่า""พี่ชายคนนี้มีธุระอันใดกับข้ารึ พี่สาวท่านก็ด้วยมีอันใดกันขอรับ""ก็หลานสาวเจ้า ซื้อขนมร้านข้าไปหลายสิบชิ้นนางบอกว่าให้เก็บเงินที่เจ้าทั้งหมดสามร้อยอีแปะน่ะ"เย่เซียวฉางสะอึกทันที สามร้อยอีแปะ มิใช่ว่าเขาไม่มีเงินแต่เจ้าเด็กบ้านั้นซื้อของไม่ยอมจ่ายเช่นนั้นหรือ กำลังจะควักจ่ายแม่ค้าขนม พ่อค่าถังหูลู่ที่กำลังแจกถังหูลู่ให้กับเด็กๆ ก็เอ่ยกับเขา"พี่ชายถังหูลู่ของข้า สองร้อยยี่สิบไม้ นางเหมาทั้งหมดไม้ละสามอีกแปะข้าคิดท่านเพียงหกร้อยห้าสิบอีแปะเท่านั้น อีกสิบอีแปะข้าลดให้นางขอรับ""เจ้าบอกว่านางเหมา นางจะเหมาได้อย่างไรกันในเมื่อมันยังเหลือเต็มอยู่เห็นๆ""แม่นางน้อยบอกว่านางถือไม่ไหวขอรับแค่สองไม้ ที่เหลือให้ข้าแจกเด็กๆ ในหม