เข้าสู่ระบบแชร์
ตาเฒ่าหัวงู
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-13 11:44:24บทที่เกี่ยวข้อง
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ใจบุญทุนคนอื่น คืนค่าขนมข้ามา
จากนั้นปี้เฉาก็กลับไปร้านขนมเพื่อรับขนมที่ฝากไว้ แสงตะวันเริ่มลับเหลี่ยมฟ้า ไป๋ว่านอาสาไปส่งนางปี้เฉาเองก็เห็นว่าไม่มีสิ่งใดเสียหายนางจึงพยักหน้า ไป๋ว่านเดินถือห่อขนมตามนางไป เย่เซียวฉางที่ตอนนี้กำลังไม่พอใจเด็กสาวที่มีบุรุษหนุ่มเดินตามพัวพันเท่าใดนัก เขาหงุดหงิดและกำลังจะกลับ แต่ก็มีเสียงเรียกจากคนขายขนมงากับถังหูลู่เสียก่อน"นี่ๆ พี่ชายๆ ท่านหยุดสักครู่ได้หรือไม่เล่า""พี่ชายคนนี้มีธุระอันใดกับข้ารึ พี่สาวท่านก็ด้วยมีอันใดกันขอรับ""ก็หลานสาวเจ้า ซื้อขนมร้านข้าไปหลายสิบชิ้นนางบอกว่าให้เก็บเงินที่เจ้าทั้งหมดสามร้อยอีแปะน่ะ"เย่เซียวฉางสะอึกทันที สามร้อยอีแปะ มิใช่ว่าเขาไม่มีเงินแต่เจ้าเด็กบ้านั้นซื้อของไม่ยอมจ่ายเช่นนั้นหรือ กำลังจะควักจ่ายแม่ค้าขนม พ่อค่าถังหูลู่ที่กำลังแจกถังหูลู่ให้กับเด็กๆ ก็เอ่ยกับเขา"พี่ชายถังหูลู่ของข้า สองร้อยยี่สิบไม้ นางเหมาทั้งหมดไม้ละสามอีกแปะข้าคิดท่านเพียงหกร้อยห้าสิบอีแปะเท่านั้น อีกสิบอีแปะข้าลดให้นางขอรับ""เจ้าบอกว่านางเหมา นางจะเหมาได้อย่างไรกันในเมื่อมันยังเหลือเต็มอยู่เห็นๆ""แม่นางน้อยบอกว่านางถือไม่ไหวขอรับแค่สองไม้ ที่เหลือให้ข้าแจกเด็กๆ ในหม
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง เจ้าหวานเสียยิ่งกว่าขนม
เขามอบจุมพิตดูดดื่มกว่าสาวน้อยจะรู้ตัวแผ่นหลังก็แตะที่นอนแล้ว เย่เซียวฉางละจากริมฝีปากอวบอิ่มที่ชอบหาเรื่องจิกกัดเขา ก่อนจะเอ่ยเสียงพร่า"ไม่ยักรู้นอกจากปากดีแล้วเจ้ายังปากหวานอีกด้วยปี้เฉา""ท่านอาเย่ ปล่อยข้านะท่านทำแบบนี้กับข้าทำไมท่านชอบพี่อี้ อื้อๆๆๆ"นางไม่ทันพูดว่าท่านชอบพี่อี้จูไม่ใช่หรือเขาก็ก็แนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เย่เซียวฉางเรียกร้องเว้าวอนจนคนใต้ร่างยอมให้เขาลุกล้ำกวาดน้ำหวานในโพรงปากนางจนพอใจ นานเท่าไหร่ไม่รู้มารู้ตัวอีกทีนางและเขาก็เปลือยเปล่าแล้ว อกนุ่มหยุ่นเสียดสีกับแผงอกแกร่งยอดถันถูไถไปกับกล้ามอกทำเอาสาวน้อยถึงกับครางในลำคอ"อื้อ ท่านอาเย่ ปล่อยอาเฉาเถอะนะเจ้าคะ ข้าหนาวแล้ว อ่าห์""อืม เสี่ยวเฉาเจ้าหวานกว่าขนมเสียอีก น่ากลืนกินทั้งตัวเลย""อื้อ ท่านอาอย่าดูด ข้าเสียว ท่านอาเย่ท่านไม่ได้รักชอบข้าอย่าทำกับข้าเช่นนี้"คนด้านบนไม่ฟังเสียงประท้วงเขาดูดกลืนปลายถันอย่างหลงใหล ลิ้นสากไต่ทั่งตัวก่อนจะมาหยุดกลางกายสาว มือร้อนกอบกุมเนินเนื้อที่มีเพียงหย่อมขนบางเบา ขาเรียวปิดแนบเอาไว้ เย่เซียวฉางไล้ต้นขาเบาๆ จนนางทนไม่ไหวแยกเรียวขาออก เขาไม่รอให้นางตั้งตัวได้ แนบริมฝีปากลงที่ก
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ปี้เฉาอารักเจ้าไม่ใช่อี้จู
หลี่เสี่ยวหรูสั่งงานเรียบร้อยก็ไปเก็บเงินเอง เดิมทีต้องเป็นปี้เฉากับเสี่ยวหงไปกับคนขับรถม้าและคนคุ้มกันสินค้าของท่านอาถังเหมิน แต่ท่านอาเซียวฉางกับปี้เฉาดันมาเกิดเรื่องเสี่ยก่อน รถม้าไปแล้วแต่ในห้องของเย่เซียวฉางปี้เฉานั่งซ้อนอยู่บนตักคนตัวโต เขากอดเอวบางไว้มั่น ปี้เฉาไม่ยอมมองหน้าเขา นางหันหน้าหนี เย่เซียวฉางจับคางมนให้มาสบตาแต่คนกัวเล็กลับหลุบสายตาลงต่ำ ไหล่บางสั่นไหวนางกำลังกลั้นสะอื้น เย่เซียวฉางกระชับอ้อมแขนก่อนจะเอ่"โกรธอาหรือที่รังแกเจ้าเมื่อคืนนี้ เด็กดีของอา"".......""หืมเมียเป็นใบ้เสียแล้ว มาอาช่วยง้างปากดีกว่า"เย่เซียวฉางประคองท้ายทอยก่อนจะก้มลงไปหาริมฝีปากบางปี้เฉากัดปากแน่น น้ำตาไหลออกมา คนตัวโตเห็นนางร้องไห้จริงจัง ปกตินางสดใสร่าเริงเห็นแบบนี้ใจอ่อนยวบทันทีจึงไม่แกล้งนางอีก เขาจับนางวางบนเตียงนั่งจ้องหน้า นิ้วยาวกรีดน้ำตาก่อนจะจูบซับจนทั่วพวงแก้ม แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ร้องไห้ทำไมเด็กดี ปี้เฉาจ๋าอยากให้อาไถ่โทษอย่างไรบอกอามาเถอะ อายอมเจ้าทุกอย่างแล้วอย่าร้องนะ""ฮึกๆๆ ท่านใจร้ายนัก ท่านรักพี่อี้จูแท้ๆแต่กลับทรยศนาง แล้วมาห่มเหงข้าท่านอาเย่ท่านใจร้ายเกินไปแล้วฮือ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าสัญญาจะรักเพียงนางเท่านั้น
เย่วเซียวฉางที่ยังเดินไม่พ้นประตูได้ยินนางเอ่ยถึงบิดา เฟิ่งเหมี่ยนหรือเหมือนเคยได้ยินนะ"เฟิ่งเหมี่ยนหรือ อย่าบอกนะว่าเจ้าแซ่เฟิ่ง เจ้าของหอกระบี่เมฆาที่ถูกราชสำนักกวาดล้างเมื่อสิบปีก่อนเพราะเข้าใจผิด อาชิวอยู่หรือไม่มานี่หน่อย"เย่เซียวฉางเรียกหาคนของตนทันทีไม่นานทหารคู่กายของเขาก็ปรากฎกายข้างๆ"อาชิว เจ้าเคยเห็นสร้อยข้อมือที่หูปี้เฉาสวม ไปหาคนวาดออกมาไปตามหาที่มาด้วย ดูด้วยว่าสกุลเฟิ่งเจ้าของหอกระบี่เมฆายังมีคนเหลือรอดไหมแล้วกระจัดกระจายอยู่ที่ใดบ้าง""ขอรับท่านแม่ทัพ"เย่เซียวฉางยืนถอนหายใจก่อนจะหลับตากลืนความรู้สึก การกวาดล้างครั้งนั้นเขาไม่ได้เข้าร่วม มีแต่คนของสกุลหวัง สกุลวัง สกุลว่านคนของฝ่ายหวังกุ้ยเฟยเท่านั้น ขอเถอะนะปี้เฉาเจ้าอย่าเป็นบุตรสาวของเฟิ่งหวงสหายข้าเลย เหตการณ์ครั้งนั้นโหดร้ายเกินกว่าทุกคนจะรับไหวเย่เซียวฉางเดินไปถึงเรือนหลัก มาถึงด้านที่หูไห่ถิงนอนอยู่เดือนก็เอ่ยเรียกคนด้านใน"อาซ้อหู ข้าเย่เซียวฉางมีเรื่องอยากมาแจ้งแก่ท่าน ข้ากับปี้เฉาเราสองคนเป็นสามีภรรยากันแล้ว หวังว่าท่านจะไม่ตำหนิปี้เฉา หากท่านอยากกล่าวโทษข้ายินดีรับไว้ผู้เดียว"หูไห่ถิงกำลังให้นมบุตรชายได้
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ลูกกวางน้อยของอาข้าหาเจ้าเจอแล้ว
จวนหวงที่เมืองหลวงเรือนโย่วหลัน หวงจื่อหานที่ตอนนี้กำลังจะเดินทางตามหาเมียอีกครั้ง วันนี้บรรดาไท่ฮูหยินของแต่ละจวนมานั่นปรับทุกข์กัน พวกนางไม่มองหน้าบรรดาหลานชายอย่างพวกเขาสักคน"เฮ้ หวงไท่ๆข้าล่ะท้อใจริงๆ สตรีดีๆเช่นลี่อินไม่รู้จักรักษา วันๆเอาแตี่ชื่นชมนางโลมคนนั้น ปากบอกมีบุญคุณช่วยชีวิต ไม่รู้ว่าโง่หรือตาบอดกันแน่ สตรีเช่นนั้นจะทำอะไรได้ นอกจากใช้มารยบาหลอกล่อบุรุษ""ข้าล่ะก็อยากจะโบยหมิงเช่อสักวันละหลายสิบที ไม่รู้ป่านนี้อาหลานคลอดลูกหรือยังผู้หญิงผู้ชาย สุขภาพเป็นเช่นใดบ้าง ท่านล่ะโจวไท่ๆ ยังดีที่หูซุนเฟิงย่าไม่ได้ตั้งครรภ์นางคงยังไม่ลำบากเท่าใดนัก""เฮ้อ...ข้าฝันว่าพระโพธิสัตว์นำแหวนหยกมาให้ข้าสองวง ไม่รู้ว่าหลังจากหนีไปแล้วมีสายเลือดเจ้าหลานบ้าจื่อหมิงติดไปหรือไม่"ทั้งห้าคนฟังท่านย่าของตัวเองบ่นพวกเขา เหลียงหมิงเทาที่ถูกมารดาทำโทษหนักกว่าเพื่อน ท่านย่าของเขาจึงไม่ซ้ำเติมต่อ แต่ก็ยังคงไม่พูดกับพวกเขาอยู่ดี"พี่จื่อหาน ได้ข่าวว่าเดือนก่อนวันเกิดท่านย่าของท่าน บิดาท่านได้ให้ของขวัญเป็นภาพวาดงามนักพวกข้าอยากชมได้หรือไม่ขอรับ"โจวจื่อหมิงเอ่ยเพราะไม่อยากอยู่ฟังท่านย่าของพวกเขาบ่น
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อาสะใภ้เคยบอกว่าเมียไม่ได้มีไว้ขี่อย่างเดียว
ปลายยามเฉินทั้งห้าบุรุษมารวมตัวกันที่สกุลหวงเพื่อจะเดินทางไปเหอเป่ย ตอนนี้หวงจื่อหานกำลังคุยกับหวงจางเหว่ยบิดาของเขาอยู่ด้านใน เขาต้องการรู้ที่อยู่แน่นอนของโรงประมูลที่บิดาไปประมูลภาพวาดนั้นมา"ท่านพ่อขอรับ.. มิทราบว่าท่านพ่อประมูลภาพวาดนั้นมาจากอำเภอหรือตำบลใดในเมืองเหอเป่ยหรือขอรับ"" อืม... โรงประมูลตำบลสุ่ยชิงอำเภอเถาน่ะ ว่าแต่หานเอ๋อร์ลูกบอกว่านี่เป็นภาพวาดฝีมือลูกสะใภ้ของพ่อ หลี่เสี่ยวหรูภรรยาของเจ้าจริงๆน่ะหรือ เช่นนี้นับว่านางมีความสามารถมากนัก เอ่อ มีอีกเรื่องที่พ่อต้องบอกเจ้า"" มีเรื่องอันใดหรือขอรับท่านพ่อ"" หานเอ๋อร์โรงประมูลแห่งนั้นเป็นของไหวอ๋องพ่อเองก็เพิ่งรู้หลังกลับมาถึงเมืองหลวง"หวงจื่อหานขบกรามแน่น เขาคิดว่าไหวอ๋องต้องรู้เห็นเรื่องนี้แน่ๆ แอบซ่อนเมียข้าหรือตาแก่ใจแคบเท่ารูเข็ม หึหลานสาวท่านก็ใช่ แต่นางแต่งให้ข้าแล้วใครมีสิทธิ์ในตัวนางมากกว่ากัน อ้ายเฟยหรงไอ้คนจิตใจสตรีกล้าซ่อนเมียข้าอย่าให้ถึงทีข้านะ จากนั้นก็บอกลาบิดาทั้งห้าเตรียมไปรถม้าสองคัน รอเจอพวกนางก่อนค่อยเตรียมรถม้าคันใหญ่ไปรับอีกที บรรดาเหล่าไท่ๆที่รู้ว่าหลานชายจะไปตามหลานสะใภ้ก็รีบมาหา เพื่อสั่งนี่นั่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ออกเดินทางไปหาเมีย
บรรดาบุรุษแห่งเมืองหลวงและบรรดาไท่ฮูหยินของแต่ละจวนถึงกับอาปากค้ากับวาจาของบุตรชายรองเจ้ากรมหวงซานไห่ เด็กคนนี้วาจาเชือดเฉือนมากนัก ตั้งแต่เข้าเรียนสำนักศึกษาหลวงก็เฉลียวฉลาดจนกระทั่งได้ร่วมเรียนกับเหล่าองค์ชาย แต่เหลียนไฉ่หงกลับคร่ำครวญไม่หยุดจะขอตามไปด้วยให้ได้ กล่าวหาหวงป๋อเหวินทันที ปิดหน้าร้องไห้ราวกับว่าโลกนี้จะพังทลาย"ฮือๆๆคุณชายน้อยเหตุใดท่านกล่าววาจาเช่นนี้เจ้าคะ แม้ว่าข้าจะเป็นนางโลมแต่ก็มิขายเรือนร่างแต่อย่างใด เหตุใดท่านถึงกล่าวหาเหมือนข้าต่ำต้อยนัก คุณชายเฉินไฉ่หงแค่อยากไปอธิบายแก่พี่สาวเท่านั้นเองฮือๆ คุณชายเฉินไฉ่หงมิมีความคิดเช่นนั้นสักนิดนะเจ้าคะ ฮือๆๆๆ"ไฉ่หงทำท่าทางอ่อนแอจนหวงจื่อหานเริ่มรำคาญจึงเอ่ยกับเฉินอี้"จัดการเด็ดขาดเถอะอาอี้ ไม่ต้องยืดเยื้อต่อไปแล้ว"เฉินอี้พยักหน้ารับก่อนจะจับมือคู่บางออกจากตัวและผลักนางออก"เหลียนไฉ่หง เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายสิ่งใดที่ผ่านมาข้าไม่เคยเห็นเจ้าเป็นคนรักอีกอย่าง คนที่ช่วยชีวิตข้าไม่ใช่เจ้า แต่ข้าแค่ไม่อยากพูดออกไปให้เจ้าเสียหน้าเท่านั้น อย่าคิดว่าที่ข้าดีกับเจ้านั้นเพราะข้ารักใคร่ชอบพอเจ้าข้าแค่ไม่ชอบพูดมากเจ้าอยากได้ผลงานคนอ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง เสี่ยวเล่อคลอดบุตรชาย
ส่วนทางด้านหวงป๋อเหวินคารวะบรรดาไม่ฮูหยินของแต่ละเรือน แล้วเดินไปขึ้นรถม้าเพื่อไปสำนักศึกษา หวงป๋อเหวินกำลังจะจากไปหวงจื่อหานเรียกหลานชายไว้ก่อนจะเอ่ยถาม"ป่อเหวินเจ้าได้ติดต่อกับอาสะใภ้เจ้าบ้างหรือไม่บอกข้ามาหน่อย""ท่านอาเอ่ยล้อเล่นแล้วขอรับ อาสะใภ้หนีไปคนที่นางไม่อยากติดต่อมากที่สุดจะเป็นใครก็ได้ยกเว้นคนสกุลหวง ท่านอาคงลืมกระมังขอรับ""อ้อๆๆ"หวงจื่อหานอมยิ้ม ป๋อเหวินนะป๋อเหวิน เจ้าคงไม่รู้ว่านกเหยี่ยวที่เจ้าเลี้ยงไว้มันไปไมถึงเหอเป่ย ทีนี้ใครจะส่งข่าวให้อาสะใภ้เจ้ารู้ตัวว่าข้ากำลังจะไปหานางเล่าไอ้หลานตัวดี เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยทั้งหกคนก็ออกเดินทาง หวงเทาที่ตอนนี้หัวใจไปอยู่ที่เหอเป่ยนานแล้วตั้งแต่เมื่อคืนเขาคิดถึงชุ่ยชุ่ยยิ่งนักเขาสะลึมสะลือคืนนั้นเหมือนได้ยินนางบอกว่า ข้าจะเลี้ยงลูกของเราให้ดี แปลว่าเขาเองก็มีเจ้าตัวน้อยหรือ หากมิใช่วันนั้นเขาต้องรีบไปเปิดโต๊ะลงทะเบียนผู้เข้าสอบเมียคงไม่หาย ช่างเถอะมีลูกหรือไม่มีลูกเขาก็รักนางเหมือนเดิมมากยิ่งกว่าเดิมเสียอีกด้วยกลับมาค่อยทำลูกกับนางสักสิบคน"พี่จื่อหยาง พวกเราจะเริ่มที่ไหนดีขอรับ"โจวจื่อหมิงถามหวงจื่อหานที่นั่งอ่านตำรา รถม้าว
บทล่าสุด
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี2.
“อาหรูอารักเจ้านัก แล้วเจ้าเล่ารักอาไหม”“รักเจ้าค่ะ รักข้ารักท่าน”นางรู้สึกถึงตัวตนของเขาที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นในร่องรักของนาง เขาพร้อมอีกแล้ว หวงจื่อหานเอ่ยกระเส่า“เด็กดี อารักเจ้าไปแล้ว ถึงคราวเจ้ารักอาบ้างแล้วคนงาม”“เจ้าคะ ว้าย”หวงจื่อหานพลิกตัวลงข้างล่าง ให้นางอยู่ด้านบนรั้งนางลงมาบดจูบ หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้นางแทบไม่ไหวแล้ว นางเสร็จสมทันทีที่เขาพลิกตัวนางให้นั่งทับแก่นเนื้อแข็งขึงนั้น นางหลั่งน้ำหวานออกมาชโลมตัวตนของเขาจนชุ่ม หวงจื่อหานถอนริมฝีปากออกบอกให้นางเอ่ยปากบอกรักเขา“บอกรักอาสิอาหรู บอกรักอาเหมือนที่อาบอกรักเจ้าเด็กดี”หลี่เสี่ยวหรูประสานมือกับเขาแล้วเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง หวงจื่อหานกัดฟัน อืมนางช่างคับแน่นจริงๆ ยามที่นางโหมสะโพกลงมาหามันช่างเสียวนัก หลี่เสี่ยวหรูเงยหน้าขึ้นนางไม่ไหวต้องอ้าปากระบายความเสียว“อื้อ เสียวๆ มันลึกๆ มากเลยท่านอาเจ้าขา อ๊า อ๊า ซี๊ด ท่านอาจื่อหาน อ๊ายย อร๊างงข้ารักท่านอาหรูรักท่าน อื้อ”ร่างงามกระตุกเกร็ง หวงจื่อหานลุกขึ้นนั่งรั้งท้ายทอยนางมาจูบนางเพื่อระงับความเสียวที่เกิดขึ้น เขาเกร็งตัวเด้งสะโพกใส่นางกดบั้นท้ายกลมกลึงให้แนบกันโคนแก่นกายของต
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี
หวงจื่อหานกล่าวจบก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้หลี่เสี่ยวหรูทันที หลี่เสี่ยวหรูยอมไม่ได้ที่เขามาว่านางเช่นนี้ นางขึ้นไปนั่งบนเตียงพยายามจับเขาพลิกให้หงายมาคุยกันแต่คนตัวโตงอนไม่หายจนหลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจ“หึงกระทั่งหลานชายตนเองท่านนี่นะ ใครเขาจะคิดอกุศลแบบนั้นกันลุกมาคุยกันก่อน”“.....”“ท่านอาจื่อหาน ลุกมาก่อนนะป๋อเหวินรูปงามก็จริง แต่เขาเด็กเกินไปจะหล่อเหลาเทียบท่านได้อย่างไร ท่านอาของอาหรูรูปงามที่สุดในต้าเย่วมิใช่หรือ ข้าจะทิ้งบุรุษที่หล่อเหล่าที่สุดในแผ่นดินได้อย่างไรเล่า”หลี่เสี่ยวหรูง้อคนตัวสูงที่นอนหันหลังให้ เขาไม่ขยับนางเลยโน้มตัวลงไปงับติ่งหูเขาเล่น หวงจื่อหานซ่านสยิวแต่ยังอดกลั้นไว้อยู่หลี่เสี่ยวหรูกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา“ท่านอา หายงอนนะเจ้าคะ คนดีของอาหรู”เพียงแค่คำว่าคนดีของอาหรูเท่านั้น คนที่นอนตะแคงอยู่หวานในอกและก็หันกลับมาทันที หวงจื่อหานกอดนางเอาไว้พลิกลงใต้ร่าง จูบนางดูดดื่มหลี่เสี่ยวหรูยกแขนโอบรอบคอเขาเอาไว้ ยอมให้เขาจูบนางจนเขาพอใจ หวงจื่อหานละจากริมฝีปากอวบอิ่มสบดวงตากลมโตก่อนจะกระซิบออดอ้อน“เด็กดี อาอยากรักเจ้าได้หรือไม่ ที่ผ่านมาช่างทรมานมากนัก”“ก็มัวแต่สวดมนต์ท่องค
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้2
เย่วเซียวฉางที่ตอนนี้รีบวิ่งมาหาหลี่เสี่ยวหรูก่อนจะละล่ำละลัก“ฮูหยินน้อยๆ ปี้เฉานางๆ กำลังจะคลอด ท่านช่วยตามหมอตำแยให้ข้าได้ไหมขอรับ”“อ้อได้สิ...พี่หว่านหว่านรบกวนไปตามป้าสี่กับป้าหกเป็นเพื่อนข้าหน่อย”หลี่เสี่ยวหรูเรียกหาไป๋หว่านหว่าน ทั้งสองคนรีบรุดไปยังในหมู่บ้านทันที หวงจื่อหานยิ่งงอนหนักไปอีก เขายืนอยู่ตรงนี้แต่เมียไม่ให้ความสำคัญกลับเรียกหาแต่คนอื่นหวงป๋อเหวินรีบเดินมาหาท่านอาของเขากับหวงเทาก่อนจะทักทาย“ป๋อเหวินคารวะอารอง คารวะอาสามขอรับท่านอาทั้งสองสบายดีหรือไม่ขอรับ”หวงเทาพยักหน้าให้ หวงป๋อเหวินขออุ้มบุตรชายของเขาหวงเทาก็ส่งให้ หวงจื่อหานหน้างอก่อนจะเอ่ยประชดประชัน“ใครจะสุขสบายเท่าเจ้าเล่า หึ แอบตีท้ายครัวคนอื่นสำนักศึกษาหลวงสอนศิษย์เช่นนี้หรือ น่าขายหน้ายิ่งนัก”“แอบตีท้ายครัว ท่านอาหมายความว่าอย่างไรขอรับ แล้วสำนักศึกษาหลวงนี่ท่านก็เป็นคนคุมมิใช่หรือขอรับท่านอา”“เหอะ..รู้แก่ใจยังจะมาถาม เจ้ารู้มาตลอดว่านางอยู่ที่ใดกลับปกปิด เจ้ามันคนทรยศ ”หวงจื่อหานสะบัดหน้าเดินไปหาอ้ายเทียนจุนเพื่อพูดคุย หลี่เสี่ยวหรูพาหมอตำแยมาแล้ว ปี้เฉาเจ็บท้องร้องโอดครวญอยู่ด้านใน หลี่เสี่ยวหรูเ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้ 1
หวงจื่อหานหันหลังกลับทันทีไปโม่ถั่วให้เมียดีกว่าเห็นหน้าไอ้คนพวกนี้ ยามอู่หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้อยู่ริมลำธารเรียบร้อยแล้ว นางกำลังพับขากางเกงเพื่อลงน้ำเก็บหอยขมกับจับปลา แม้จะมีอาหารเลิศรสแต่อาหารบ้านๆนี่แหละถูกใจที่สุด หวงจื่อหานที่ตามมาก็อุ้มนาง หลี่เสี่ยวหรูตกใจที่เขาอุ้มแบบไม่ตั้งตัวอุทานออกมา"ว้าย..ท่านอาท่านทำอะไรเนี่ย ข้าตกใจนะ""นั่งตรงดีๆอยากได้กี่ตัวเดี๋ยวจับให้"เขาวางหลี่เสี่ยวหรูที่โขดหินข้างลำธาร"ข้าอยากได้ปลาไปทำปลาเปรี้ยวหวานกับเอ่อ..""กับอะไรหรือ""กับทำปลาต้มเต้าหู้ที่ท่านชอบกิน"หลี่เสี่ยวหรูบ่นอุบอิบๆอย่างอายๆ หวงจื่อหานยิ้มทันทีเมียใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ นางใส่ใจเขาแบบนี้คงได้เข้าหอแน่ๆอีกไม่นานหรอก เขาไม่ต้องมานั่งสวดพระคัมภีร์อีกแล้ว หวงจื่อหานถอดเสื้อออกกางเกงตัวนอกก็เช่นกัน เขาเหลือเพียงกางเกงตัวในขายาสีขาว ม้วนชายกางเกงขึ้นจนเห็นน่องแกร่งเท้าแข็งแรงก้าวยาวๆลงลำธารไปจับปลา ด้วยเขามีวรยุทธเก่งกล้าจึงจับปลาได้มากกว่าสิบตัวแล้ว หวงจื่อหานหันหลังกลับมาถามหลี่เสี่ยวหรูว่าเอาอีกไหมพอหรือยัง แต่ตอนนี้นางกำลังนั่งนับไปนับมาอย่างไม่มีจึดสิ้นสุด"หนึ่งคู่ สองคู่ สามคู่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ฝักใฝ่พระธรรมก็ดีแล้ว
ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นมาแล้วเพราะนางเป็นคนตื่นเช้า นางค่อยๆเอาแขนที่พาดหน้าท้องออกอย่างเบามือ หวงจื่อหานกอดนางทั้งคืนไม่ยอมปล่อยเลย เขาย้ายตัวเองมานอนกับนางทุกคืนกว่าจะเดินทางกลับเมืองหลวงคงเสียท่าสักวันแน่ๆ ต้องหาทางอยู่ห่างๆนอนคนละห้อง ตาเฒ่านี่หน้าหนาไล่ก็ไม่ไป ด่าก็แล้วอ่อนหวานก็แล้วหน้ามึนสุดๆเลย ทันทีที่คนตัวเล็กขยับตัวหวงจื่อหานก็กระชับอ้อมแขนทันที"ยังเช้าอยู่เลย ตื่นมาทำอันใดมิใช่ว่าอาจ้างคนงานซื้อบ่าวไพร่มาให้เต็มเรือนแล้วหรือ นอนต่อเถอะนะเมียจ๋า"หลี่เสี่ยวหรูถูกเกี่ยวเข้าอ้อมกอดอีกตามเคย เขาให้ท่านอาหวงเทาไปหาจ้างคนงานซื้อบ่าวมาจนเต็มบ้านไปหมด สุดท้ายไม่มีที่ให้อยู่ต้องไปเช่าบ้านอีกสองหลังในหมู่บ้าน หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจจริงๆ"ท่านอา...ยามเหมาแล้วเจ้าค่ะอาหารหลานๆข้าอยากทำเอง""ไม่เอา ไม่อยากให้เหนื่อย อาหรูเด็กดีเมื่อไหร่จะสนใจอาบ้างใส่ใจแต่คนอื่น""ท่านโตแล้วนะเจ้าคะ หลานๆยังเด็กอิจฉาหลานๆได้อย่างไรกัน ท่านง่วงนอนต่อเดี๋ยวข้าลุกไปเข้าครัวก่อน""จูบอาก่อนแล้วเดี๋ยวให้ไป""อย่ามาทำนิสัยแบบนี้นะ งอแงทุกเช้าเลย""งั้นกอดไว้แบบนี้แหละ" หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจกับความงอแงเอาแต่ใจขอ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง หากเจ้าไม่รักพี่จะยอมจากไป
ทางด้านหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้แสร้งนอนหลับเพราะพิษไข้ จ้าวหลานนำน้ำร้อนมาให้เขาก่อนจะปลุกให้เขาลุกมาดื่ม"หยางหมิงเช่อ..ท่านตื่นมาดื่มช้ำอุ่นๆหน่อยจะได้ดีขึ้น""อื้ม""นี่..หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาก่อน""อืม..อาหลานหรือลำบากเจ้าแล้วคนดีแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาพร้อมกับรับถ้วยน้ำจากจ้าวหลาน มือสั่นเล็กน้อยทำให้นำหกรดเสื้อของเขาจนเปียก จ้าวหลานรีบหยิบชามไปวางก่อนจะแกะสายรัดเอวเขาออกและถอดเสื้อตัวนอกออกทันที"เหตุใดไม่ระวังกัน น้ำร้อนลวกแล้วท่านนี่นะปลดตัวนอกออกก่อนเถอะ""เหิงเอ๋อร์เล่า แค่กๆ""ท่านป่วยข้าเลยให้ลูกไปอยู่กับพี่เลี้ยงแล้ว ดีขึ้นหรือไม่""อืม มะ ไม่เลย หนาวจังอาหลานอูย""ท่านนอนเถอะเดี๋ยวข้าเอาผ้าห่มมาเพิ่ม"จ้าวหลานกำลังจะเดินไปเอาผ้าห่มหยางหมิงเช่อกระตุกแขนนางให้ลงมานอนเคียงข้าง เอ่ยน้ำเสียงสั่นๆ"กอดหน่อยอาหลาน หนาวจริงๆพี่หนาวพรุ่งนี้คงต้องหาหมอจริงๆ หนาวๆมากเลย"หยางหมิงเช่อตัวสั่นเทา จ้าวหลานคลุมผ้าห่มให้เขาและนางก่อนจะกอดเขาเอาไว้ หยางหมิงเช่อมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้างามซุกอยู่ที่แผงอกของตนเอง หยางหมิงเช่อกระชับอ้อมกอดจนจ้าวหลานแทบหายไปในอ้อมแขนแข็งแรงครึ่งชั่ว
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง คนเจ้ามารยา
พิธียกน้ำชารับลูกบุญธรรมผ่านไปแล้วหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้นั่งจ้องหน้าจ้าวหลานอยู่ในห้อง สายตาที่มองเมียนั้นทั้งเศร้าสร้อย อ้อนวอนรู้สึกผิด จ้าวหลานไม่สนใจเขาบุตรชายขวบสามเดือนแล้ว ตอนนี้ไม่กินนมแม่อีกแล้ว หยางหมิงเช่อค่อยๆเขยิบมาใกล้ๆ จ้าวหลานกำลังกล่อมบุตรชายนอนจึงไม่ได้สนใจเขา รู้ตัวอีกทีจมูกโด่งก็ขโมยหอมแก้มของนางแล้ว จ้าวหลานหันมามองตาเขียวปั๊ดแต่หยางหมิงเช่อทำมึนไม่รู้ไม่ชี้ กอดนางจากทางด้านหลัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเสแสร้งน่าสงสาร"อาหลาน..สามเดือนมาแล้วต้องนอนคนเดียว อากาศก็หนาวดูสิเหมือนจะทำเป็นไข้ถ้าเดินกลับบ้านเกรงว่าพี่จะทนลมหนาวไม่ได้ คนดีอาหลานคืนนี้ขอพี่นอนที่นี่ได้หรือไม่"จ้าวหลานมองใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งสายตาเศร้าโศกมาให้ นางเจ็บแล้วจำนะไม่มีทางหรอก"เดี๋ยวข้าหยิบผ้าห่มให้ บ้านท่านเดินไปไม่ถึงร้อยเก้าคงไม่ถึงกับจับไข้จนตายหรอก""แค่กๆๆๆ ..ได้ๆไม่ขัดใจเจ้าแค่กๆๆๆ กลับก็กลับขอโทษที่ทำเจ้าขุ่นเคืองแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อไอรุนแรง เขาเค้นกำลังภายในขั้นสุดเพื่อให้ใบหน้าเห่อร้อนแดงซ่านดูแล้วเหมือนคนป่วยไข้ จ้าวหลานที่กำลังเดินไปหยิบผ้าห่มให้เขาเห็นหน้าที่แดงก่ำก็ลังเลว่าจะไล่เขากลับดีไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าไม่ให้บุตรสาวของข้าแต่กับบุตรชายท่านหรอก
เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้านก็ปลายยามอู่แล้ว หลี่เสี่ยวหรูพากันไปหาพี่ๆของนาง บรรดาพี่เลี้ยงก็ดูแลเด็กๆ จางลี่อินอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุกของนางซุนเฟิงย่าตัดให้ให้ตามที่หลี่เสี่ยวหรูออกแบบ ชุดรัดด้านบนทำให้เนินอกอวบอิ่มนั้นดูน่ามอง เอวคอดกิ่วเข้ารูป ชายกระโปรงบานเย้ายวน เสื้อแขนกว้างจางลี่อินชอบสีม่วง หูไห่ถิงชอบสีเขียว ซุนเฟิงย่าชอบสีฟ้า จ้าวหวานชอบสีชมพู ส่วนหลี่เสี่ยวหรูชอบสีขาวหวงจื่ีอหานเดินมาหาก่อนจะเสียบปิ่นแมลงปอให้นางท หลี่เสี่ยวหรูมองหน้าเขา นางเห็นมันแล้วก็มองอยู่นานแต่ไม่ได้ซื้อเขาแอบไปซื้อตอนไหนกัน"เจ้าปราดเปรียว ว่องไวเหมือนแมลงปอตัวน้อยๆ ปิ่นนี้เหมากับเจ้าที่สุดเด็กดีของอา"หวงจื่อหานกระซิบข้างหู อีกเจ็ดคนที่ได้ยินกลอกตามองบนทันที หวานจนเลี่ยน ส่วนชุดที่นางซื้อมาให้พี่สาวเป็นชุดที่ออกแบบปราณีต ผ้าไหมอย่างดีตัดเย็บแบบที่ทันสมัย เข้ากับปิ่นปักผมที่นางซื้อมา ทั้งห้าคนทำเอาบรรดาสามีไม่อยากให้ไปงานเลี้ยงแล้ว มีการเชิญขุนนางท้องถิ่นมาด้วยพวกเขาหวงเมีย"พี่ห้าท่านสวยมากเลยเจ้าค่ะ""หืม น้องหกเจ้าปากหวานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"หลี่เสี่ยวหรูเย้าเสี่ยวหง ตอนนี้เสี่ยวหงกับอี้จู
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ไปทวงหนี้2
เพล้งๆๆๆแจกันใบที่สี่ถูกนางทำหลุดมืออีกแล้ว หลี่ว่านปาดเหงื่อทันที เขามาคุมร้านเพราะว่าพี่ชายไม่อยู่ไปเจรจาสินค้าตัวใหม่กับหลี่จง แจกันสี่ใบนั้นมากกว่าสามแสนถึงห้าแสนตำลึงเข้าไปแล้ว นังตัวดีนี่ หลี่ว่านกำลังจะไปคว้าตัวหลี่เสี่ยวหรูได้ แต่นางหมุนตัวหนีคว้าแจกันใบใหญ่ที่สุดราคากว่าหนึ่งล้านสามแสนตำลึงขึ้นมา หลี่ว่านชะงักทันทีก่อนเจรจา"เอ่อ แม่นางเจ้าใจเย็นๆนะ ข้าจ่ายแล้วๆ ท่านวางแจกันลงเถอะนะ ข้าจ่ายแล้ว ห้าหมื่นตำลึงใช่หรือไม่ อาเจียงเอาตั๋วเงินมา...อาเจียงหายหัวไปไหน ได้ยินหรือเปล่า"คนของเขาถูกหวงจื่อหานจัดการเสียจนสลบไปหมดแล้วจึงไม่ได้ยินที่เขาเรียก จะส่งสัญญาหรือไอ้แก่หัวงู หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยเพิ่มราคา"ห้าหมื่นตำลึงนั่นราคาสินค้าที่ตกลง ส่วนอีกสามแสนตำลึงค่าทำขวัญที่เจ้าทำข้าตกใจ ฮือๆๆๆท่านพี่เมียตกใจขวัญหายหมดแล้ว เขารังแกข้าเจ้าค่ะ"หวงจื่อหานถีบประตูเข้ามาทันที เคษกระเบื้องกระจายเต็มไปหมด ครั้งนี้เมียเขาทุบเงินเล่นไปห้าแสนตำลึงเชียวนะ เขาอยากไว้อาลัยให้ร้านนี้เสียจริงๆ ก่อนจะหันไปบีบคอหลี่ว่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงอาฆาต"คิดแตะต้องเมียข้าหรือ ใครให้ความกล้าเจ้ากัน""แค่กๆๆ ข้าจ่ายแล้
