บททั้งหมดของ ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: บทที่ 61 - บทที่ 70

หวงจื่อหานและอีกห้าคนมาถึงหมู่บ้านเถาฮวา และมีอีกคนที่มาถึงเช่นกันหลี่เสี่ยวหรูที่กำลังเดินเล่นอยู่เห็นร้านขนมก็รีบเดินตรงไปทันที นางเอ่ยเรียกซุนเฟิงย่าเสียงดังจนทั้งหกคนที่ได้ยินเสียงจำเสียงนางได้ทันที หันมาตามเสียงเรียกหวงจื่อหานเห็นคนที่เขาคะนึงหาทุกวัน เป็นนางจริงๆไม่เจอเกือบปีครึ่งนางยังคงงดงามเหลือเกิน นางอายุสิบเจ็ดเกือบจะสิบแปดแล้วสินางงามมากกว่าเดิมเสียอีก"พี่สี่ๆ ข้าจะซื้อขนมงาไปฝากเจ้าแมวลายปี้เฉาสักหน่อยท่านรออยู่ตรงนี้นะ""น้องห้า มิใช่พี่ใหญ่กับพี่สามทำขนมไว้เยอะหรือ""พี่สี่ข้าอยากซื้อไก่ดำสักหลายๆตัว ท่านคลอดลูกแฝดร่างกายต้องบำรุงมากหน่อย จะได้มีเรี่ยวแรงแฝดสามเชียวนะพี่เหนื่อยอีกนานเลย คิกๆๆ"หลี่เสี่ยวหรูหัวเราะออกมา ซุนเฟิงย่าส่ายหน้ากับความทะเล้นของนาง เมื่อได้ขนมแล้วทั้งคู่ก็เดินจุงมือกันกลับบ้าน โจวจื่อหมิงที่ได้ยินว่าซุนเฟิงย่ามีบุตรให้เขาถึงสามคนก็ดีใจ เขาอยากเข้าไปรั้งนางเข้ามากอดเหลือเกิน หวงจื่อหานห้ามเขาไว้ทั้งหมดเดินตามทั้งสองคนไปห่างๆจนมาถึงท้ายหมู่บ้าน รั้วยาวกว่าหนึ่งลี้เป็นกำแพงอิฐอย่างดี ดูท่าพวงนางไม่ได้ลำบาก หวงจื่อหานนึกถึงเงินห้าหมื่นตำลึงที่หลี

ทั้งห้าคนสะอึก เหลียงหมิงเทาที่เห็นหูไห่ถิงอุ้มบุตรชายเดินเข้าบ้านก็อยากเดินตามนางเข้าไป หยางหมิงเช่อมองจ้าวหลานตาละห้อยแต่เมียไม่มองหน้าสักนิด ส่วนจางลี่อินหลังจากที่หมอมาถึงนางก็เข้าไปกับหลี่เสี่ยวหรูทันที ยังมีองครักษของไหวอ๋องและอาจารย์ยืนจังก้าอยู่พวกเขาทำได้แค่มองเห็นเมียตัวเองเดินหายเข้าไปในเรือน"ไปกันเถอะ ในหมู่บ้านมีโรงเตี้ยมมีอาหารขายตลอดทั้งคืนค่อยคิดว่าจะทำอย่างไร จื่อหมิงบาดเจ็บพาไปรักษาตัวก่อน"ทั้งห้าไปแล้วซุนอวี่ยืนรออยู่ไม่รั้งไปไหนจนอ้ายเฟยหรงเดินออกมา"เจ้าคิดว่านี่เป็นการเรียกร้องความยุติธรรมให้นางหรือ นางมีบุตรถึงสามคนชั่วดีอย่างไรนางก็มีที่ยืนในสกุลโจวแต่เจ้ากลับมาทำทุกอย่างพังหมด หากนางกับโจวจื่อหมิงไม่สามารถอภัยกันได้เด็กสามคนจะเป็นอย่างไร ความคิดเจ้าช่างตื้นเขินนักอาอวี่ หากโจวจื่อหมิงตายน้องสาวเจ้าต้องกลายเป็นหม้าย และหากว่าสกุลโจวรู้เรื่อง แต่เดิมจากรักใคร่เอ็นดูนางอาจกลายเป็นเกลียดชังพรากลุกๆของนางไป สายเลือดสกุลโจวพวกเขาจะยอมให้นางเลี้ยงดูหรือๆว่าเจ้าจะให้นางทำเหมือนเจ้าทำตัวขี้ขลาดหนีหัวซุกหัวซุน เจ้าทำเพื่อน้องสาวของเจ้าตรงไหนลองถามตัวเองดู กลับไปกันซะถ

ซุนเฟิงย่าที่หลับมาหนึ่งคืนแล้วก็รู้สึกตัว นางตื่นลืมตาเห็นชุ่ยชุ่ยฟุบหลับอยู่ข้างๆ มี่น้องห้าของนางนั่งหลับอยู่ใกล้ ดูเหมือนว่าจะยามเหมาแล้ว ซุนเฟิงย่าเอ่นเรียกหลี่เสี่ยวหรู ก่อนจะเหลือบไปเห็นบางอย่าง นางลุกหยิบมาดูก่อนจะร้องไห้ออกมา หลี่เสี่ยวหนูตื่นทันทีเห็นพี่สี่ของนางตื่นแล้วและกำลังร้องไห้ก็จุดเทียนเพิ่มก่อนจะถามไถ่"พี่สี่..ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ""น้องห้าตุ๊กตาตัวนี้เอามาจากไหนกัน""อ้อ ตุ๊กตาตัวนี้โจวจื่อหมิงให้นำมาให้ท่าน แต่ถ้าหากท่านไม่ชอบข้าจะเอาไปทิ้งให้หรือเผาไฟไปเลยดีไหม""ฮือๆๆ เขาอยู่ไหนโจวจื่อหมิง อยู่ที่ไหนเขาเอามาจากไหนพี่ต้องการเจอเขา""พี่สี่..รอฟ้าสางก่อนข้าจะไปถามเขาให้ท่านพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ เด็กสามคนยังต้องการมารดา พี่ต้องแข็งแรงไวไวนะเจ้าคะ"ซุนเฟิงย่านึกถึงลูกๆนางก็สงบลง ตุ๊กตาตัวนี้ของนางที่ให้พี่ชายคนนั้น โจวจื่อหมิงมีมันได้อย่างไร แล้วเขาไปไหนเหตุใดถึงมอบมันให้คนอื่นกันพอฟ้าสางหลี่เสี่ยวหรูก็เรียกหาถังฟั่นทันที รองเจ้ากรมอะไรนางไม่สนใจหรอกนางจะใช้ใครนางก็ใช้ ถังฟั่นรีบมาหาท่านหญิงทันทีที่นางให้คนไปตาม"ท่านหญิง..เรียกหาข้าน้อยหรือขอรับ""ท่านอาถัง ช่วยไปถ

หวงจื่อหานมายู่ที่หมู่บ้านเถาฮวาได้กว่าหนึ่งเดือนแล้ว ทั้งห้าคนพยายามที่จะง้อเมียตนเองทุกวันแต่พวกนางกับมองพวกเขาเป็นเพียงอากาศ หลี่เสี่ยวหรูยังคงทำงานเหมือนเดิมนางวาดภาพหญิงงานในหอจันทรา เริ่มเขียนนิยายรักเอานิยายในยุคที่จากมาปรับเปลี่ยนให้เข้ากับยุคโบราณ วาดภาพประกอบรูปเล่ม ส่วนหูไห่ถิงกับจางลี่อินมีร้านขนมเป็นของตนเองแล้ว ลูกค้าเข้าไม่ขาดสายวันหนึ่งทำกำไรได้มากกว่ายี่สิบตำลึง ในชนบทแห่งนี้หาเงินได้วันละยี่สิบตำลึงเยอะไม่ใช่น้อย เหลียงหมิงเท่ากับเฉินอี้มาช่วยงานเมียทุกวัน แต่พวกนางไม่สนใจตกค่ำก็จ่ายค่าแรงพวกเขาเห็นพวกเขาเป็นคนงาน"พี่ใหญ่ วันนี้ขายดีกว่าเมื่อวานได้มากกว่ายี่สิบห้าตำลึงเลยนะเจ้าคะ"ฮืม น้องรองจ่ายค่าแรงหรือยัง""จ่ายแล้วเจ้าค่ะเหลือของใต้เท้าเฉินกับเหลียงหมิงเทาที่ยังไม่ได้จ่าย พวกเขาไม่ยอมรับเหมือนเคยเจ้าค่ะ""ช่างเถอะอยากทำงานเปล่าๆก็ตามใจ ใครใช้พวกเขากันเสนอตัวเองนี่"ทั้งคู่ช่วยกันเก็บร้าน เฉินอี้ที่เพิ่งไปส่งขนมท่านยายหวังมาก็รีบมาช่วยเก็บโต๊ะกับเก้าอี้ ส่วนเหลียงหมิงเทาเองก็แบกถั่วเขียวกับน้ำตาลมาจากร้านธัญพืช เขาวางของลงก่อนจะเดินไปหาหูไห่ถิงเอ่ยถามไถ่เช่นทุกว

หลี่เสี่ยวหรูเพิ่งตระหนักว่าตนเองคิดง่ายไป นางมาจากยุคที่มีอารยะแต่แม้ว่าผู้คนจะเจริญกันไปหมดแล้วก็ยังมีสงครามอยู่เนืองๆ สงครามกลางเมืองยิ่งน่ากลัว นางเข้าใจยุคนี้ดีแต่นางกลับลืมคิดถึงข้อเท็จจริงไปว่าหากพลาดเพียงนิดราษฎรก็ล้มตาย บิดาของร่างนี้ก็ไม่ผิดที่เลือกบ้านเมือง เพียงแต่ในเมื่อมาไม่ได้ก็น่าจะส่งคนมา แต่ก็ช่างเถอะเรื่องย้อนกลับไม่ได้ โชคชะตาให้มาอยู่ในร่างนี้แล้วก็ต้องตามนั้นก่อนจะเอ่ยกับคนตรงหน้า"ท่านอ๋อง เรื่องผ่านไปแล้วรื้อฟื้นก็ไม่มีประโยชน์หมดเรื่องจะพูดหรือยังเพคะ หม่อมฉันมีงานค้างอยู่""เฮ้อ..ไห่ถังตอนที่พ่อตามหาหมอพิษถูกศัตรูตามมาทำร้าย ตอนนั้นพ่ออ่อนแอไม่อาจต่อกรกับศัตรูได้ รถม้าถูกล้อมยิงนายกองคนหนึ่งพาพ่อออกมาจากรถม้า จนกระทั่งคนของพ่อมาถึง ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งออกมาจากในป่า นายกองคนนั้นเอาตัวเองรับลูกธนูแทนพ่อ จนในที่สุดเขาก็จากไป""อืม ช่างเป็นคนที่ภักดีจริงๆน่ายกย่องนะเพคะ""อืม..จูอี้หลงเป็นคนดีที่น่ายกย่อง พ่อเองก็เสียดายเขาเช่นกัน ก่อนจากไปเขาฝากครอบครัวไว้ให้พ่อช่วยดูแล แต่พอพ่อมาตามหากลับได้คำตอบว่าภรรยาของเขาหอบบุตรสาวหนีตามบุรุษไปแล้ว กรอปกับชนเผ่าทุ่งหญ้าเริ่ม