Lahat ng Kabanata ng ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: Kabanata 81 - Kabanata 90

“อาหรูอารักเจ้านัก แล้วเจ้าเล่ารักอาไหม”“รักเจ้าค่ะ รักข้ารักท่าน”นางรู้สึกถึงตัวตนของเขาที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นในร่องรักของนาง เขาพร้อมอีกแล้ว หวงจื่อหานเอ่ยกระเส่า“เด็กดี อารักเจ้าไปแล้ว ถึงคราวเจ้ารักอาบ้างแล้วคนงาม”“เจ้าคะ ว้าย”หวงจื่อหานพลิกตัวลงข้างล่าง ให้นางอยู่ด้านบนรั้งนางลงมาบดจูบ หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้นางแทบไม่ไหวแล้ว นางเสร็จสมทันทีที่เขาพลิกตัวนางให้นั่งทับแก่นเนื้อแข็งขึงนั้น นางหลั่งน้ำหวานออกมาชโลมตัวตนของเขาจนชุ่ม หวงจื่อหานถอนริมฝีปากออกบอกให้นางเอ่ยปากบอกรักเขา“บอกรักอาสิอาหรู บอกรักอาเหมือนที่อาบอกรักเจ้าเด็กดี”หลี่เสี่ยวหรูประสานมือกับเขาแล้วเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง หวงจื่อหานกัดฟัน อืมนางช่างคับแน่นจริงๆ ยามที่นางโหมสะโพกลงมาหามันช่างเสียวนัก หลี่เสี่ยวหรูเงยหน้าขึ้นนางไม่ไหวต้องอ้าปากระบายความเสียว“อื้อ เสียวๆ มันลึกๆ มากเลยท่านอาเจ้าขา อ๊า อ๊า ซี๊ด ท่านอาจื่อหาน อ๊ายย อร๊างงข้ารักท่านอาหรูรักท่าน อื้อ”ร่างงามกระตุกเกร็ง หวงจื่อหานลุกขึ้นนั่งรั้งท้ายทอยนางมาจูบนางเพื่อระงับความเสียวที่เกิดขึ้น เขาเกร็งตัวเด้งสะโพกใส่นางกดบั้นท้ายกลมกลึงให้แนบกันโคนแก่นกายของต

แขนเรียวโอบรอบคอเขา หวงจื่อหานซุกจมูกโด่งกับซอกคอระหงที่ตอนนี้เสื้อคลุมหลุดไปแล้วเหลือแต่ชุดเดรสสายเดี่ยวตัวใน เนินออกอวอิ่มที่ขาวผ่อง ชายกระโปรงรั้งขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนที่น่าลูบไล้ เฮ้อ..มันยั่วยวนให้ความเป็นชายของเขาตั้งชัน หลี่เสี่ยวหรูรู้สึกถึงสิ่งที่ทิ่มบั้นท้ายเธออยู่ แต่ต้องเก็บอาการไท่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังตื่น หวงจื่อหานซุกซอกคอเธออยู่นานเพื่อดับอารมณ์ปราถนาก่อนจะรับปาก"ได้..พรุ่งนี้อาจะพาไป แล้วจะพาไปกินหม้อไฟหม่าล่าด้วยดีไหม""แต่คุณอาทานเผ็ดแล้วปวดท้องนี่คะ""ไม่เป็นไรอาไปเป็นเพื่อน เสี่ยวหรูเติมน้ำมันล่วงหน้าหน่อยได้ไหม พรุ่งนี้ล้อจะได้พร้อมวิ่ง""อืม."หลี่เสี่ยวหรูโน้มคอเขาลงมาหาก่อนจะเป็นฝ่ายจูบเขาเอง หวงจื่อหานขยำก้อนกลมกลึงสะกิดสายเดี่ยวให้หลุดออกไปก่อนจะละจากริมฝีปากอวบอิ่มมาดูดดื่มสองเต้าแทน หลี่เสี่ยวหรูที่นั่งมองอยู่เบาะหลังอยู่ๆก็หายมานั่งบนเตียงตัวเอง เป่าเป่ามองหน้านางแล้วเล่าทุกอย่าง"ตอนนี้ผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เมื่อสองปีก่อนตรวจเจอระยะที่สอง ส่วนอาหานเป็นรุ่นน้องแต่เขายังไม่แต่งงานผมเลยขอร้องให้เขาแต่งงานกับเสี่ยวหรูเพื่อดูแลเธอ หากวันไหนผมไม่อยู่จะได้หมดห่ว

ยังมีเวลาหลี่เสี่ยวหรูเดินไปหาไป๋หย่งเหนียนที่ห้องหอเพื่อพูดคุยไป๋หย่งเหนียนที่นั่งคลุมผ้าอยู่ก็เห็นรองเท้าปักสีชมพูมายืนหยุดอยู่ตรงหน้า นี่เป็นรองเท้าสตรีนางจึงเลิกผ้าขึ้นก็เห็นว่าสตรีตรงหน้าแก่กว่านางประมาณสองปี สตรีคนนี้คือบุตรสาวท่านอาฉี หลี่ไห่ถังคนนั้นหลี่เสี่ยวหรูนั่งลงที่เก้าอีกมองหน้ามารดาเลี้ยงตรงหน้า เรื่องที่นางมาเกิดใหม่ในร่างนี้ไม่ใช่เรื่องเหลือเชื่อ เรื่องที่นางกับหวงจื่อหานได้ไปรักกันอีกชาติก็ไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายเช่นนั้นสตรีที่อยู่ตรงหน้านางอายุสิบห้า มารดาของร่างนี้จากไปสิบห้าปีเกือบสิบหกปีแล้ว ไม่ว่านางจะเกิดใหม่หรือไม่ แต่ใบหน้าถอดหลี่เสี่ยวม่านออกมาราวกับฝาแฝด หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยขึ้นมาก่อน"ไป๋หย่งเหนียน บิดาข้าชอบพอท่านแต่มีบางอย่างอยากทำความเข้าใจ""พี่ไห่ถังเชิญกล่าวมาเถอะเจ้าค่ะ""ไม่ขอปิดบัง เจ้ามีใบหน้าคล้ายมารดาข้านัก มิใช่แค่คล้ายเจ้าแทบจะใช่นางเสียเลยทีเดียว ท่านพ่อบอกว่ารักเจ้าแต่ไม่อยากทำลายเจ้า นั่นแปลว่าบิดาข้ารักเจ้าจริงๆ มิได้ต้องการเจ้ามาแทนที่ท่านแม่เพียงเพราะใบหน้าเดียวกัน""ท่านอาเคยบอกว่าข้าเหมือนคนรักของเขาที่จากไป แต่เขาไม่ได้ชอบข้าเพ

ตอนนี้ในห้องหอเขาหวานชื่นกันอยู่แต่จะมีอยูสามคนที่หวานอมขมกลืนเป็นอย่างมาก เมียไม่ให้พวกเขาเข้าห้อง สามเดือนที่มาอยู่ที่นี่มีสิทธิ์แค่ช่วยพวกนางเลี้ยงลูกเท่านั้น เหลียงหมิงเทาที่ตอนนี้นั่งรอหูไห่ถิงอยู่หน้าเรือน อากาศเริ่มเย็นลงมากแล้ว ฟ้าเริ่มคำรามเหมือนจะเริ่มเข้าหน้าฝนมาสักสามสี่วันแล้ว เหลียงหมิงเทาไม่ไปไหน เมื่อกลางวันนางไล่เขาไปแต่งงานกับจางซยาจื่อ เขาบอกแล้วว่าไม่ได้รักนางแต่หูไห่ถิงก็ไม่เชื่อ เขาอ่อนใจจริงๆ เวลาใจแข็งน่ากลัวเหลือเกินหูไห่ถิงที่เลี้ยงลุกเองแล้ว พี่เลี้ยงมาแค่ตอนกลางวันเพราะนางต้องเปิดร้านขายขนม ฝนเริ่มลงเม็ดเปาะแปะๆ หูไห่ถิงเดินออกมาปิดหน้าต่างอีกบานก็เห็นเหลียงหมิงเทานั่งอยู่ลานบ้าน เมื่อตอนบ่ายเขามาวุ่นวายนางเลยไล่เขากลับไปเมืองหลวง แต่เขาไม่ไปบอกจะเฝ้านางคุกเขาจนนางใจนอ่อน เหลียงหมิงเทาคุกเข่าจริงๆ เขาคุกเข่าอยู่หน้าเรือน ฝนลงเม็ดหนาแล้วแต่เขาก้ไม่ไปไหน หูไห่ถิงไม่สนใจพวกเขาแสดงเก่งนางไม่ต้องตกหลุมพรางอีกเหลียงหมิงเทาเริ่มปากสั่นแล้ว ฝนตกแรงเกินไปเขาเริ่มหนาวสั่นจนทรงตัวไม่ไหว ร่างกายเปียกโชกไปหมด หูไห่ถิงที่นอนหลับอยู่ก็ไม่ได้สนใจ คนเช่นเขาคงไม่อดทนเท่าไห

หูไห่ถิงที่ออกไปต้มยาให้เขา แล้วกลับเข้ามาบังเอิญได้ยินเรื่องนี้พอดี เรื่องคนรักเก่าของนางหรือ ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนกัน พี่สาวตัวดีของนางหรือน้องสาวกันเล่าที่กุข่าวเรื่องนี้ให้เขาได้ยิน รวมทั้งจางซยาจื่อด้วย เหลียงหมิงเทาคนนี้ก็ไม่ถามนางสักคำคิดเองเออเอง หูไห่ถิงยกยาเข้าไปให้เขา หวงจื่อหานจึงขอตัวกลับไป เหลียงหมิงเทาเห็นเมียไม่พูดเขาก็เอ่ยอีกครั้ง"ถิงถิง..พี่ไม่ได้รักคุณหนูจางจริงๆนะ ที่ผ่านมาพี่มีแค่เจ้าคนเดียว""ทานยาเถอะเจ้าคะ นอนพักเยอะๆจะได้หายไวๆ เดี๋ยวบรรดาสหายของมท่านจะเป็นห่วงเอา"หูไห่ถิงส่งชามยาให้เขา เหลียงหมิงเทารับมาดื่มก่อนจะดื่มน้ำตาม เขานอนหลับบไปเพราะพิษไข้ หูไห่ถิงกำลังสับสนว่าจะโกรธเขาที่หูเบาดีหรืออภัยให้เขาดี ข้างนอกกำลังครึกโครม บรรดาไท่ฮูหยินมาถึงแล้ว ต่างคนต่างเรียกหาหลานสะใภ้ของตนทันที ไม่มีใครเรียกหาหลานชายสักคน เหลียงไท่ๆมาถึงเรือนที่หลานสะใภ้กับหลานชายพัก เห็นหูไห่ถิงนั่งหลับฟุบอยู่กับเตียง หลานชายรู้สึกตัวทันทีที่มีคนมาตาประสาคนมีวรยุทธ"ท่านย่า""อืม..ย่ารู้เรื่องหมดแล้ว เจ้านี่นะถิงถิงนางเป็นเด็กดี รีบทำอะไรๆเข้าเถอะ เหลนย่าๆเลี้ยงเอง"เหลียงไท่ๆไปแล้