All Chapters of ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: Chapter 91 - Chapter 100

ทั้งหกคนมาถึงก็ผูกม้าเอาไว้แล้วมานั่งกับทั้งคู่ สาวๆที่เห็นทุ่งดอกไม้ข้างหน้าก็ตาโต ซุนเฟิงย่าวิ่งออกไปคนแรกก่อนจะกวักมือเรียกคนที่เหลือ ไป๋หย่งเหนียนมองหน้าอ้ายฉี ถึงแม้ว่าบางเวลานางจะมีเงาของหลี่เสี่ยวม่านแต่นางก็คือเด็กอายุสิบห้าเท่านั้น หลี่เสี่ยวหรูเรียกนางให้ไปด้วยกัน"ท่านแม่ ไม่ไปหรือเจ้าคะ""อ๋า ท่านแม่หรือ อ้อ อื่อ ไปๆ" ไป๋หย่งหนียนวิ่งตามไปทั้งเจ็ดคนวิ่งเล่นจนเหนื่อย บรรดาสามีนั่งคุยกันพลางๆ โจวจื่อหมิงที่พูดคุยระหว่างทางกับเมียตอนที่ขี่ม้ามา เขากับนางปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วตอนนี้หลี่เสี่ยวหรูกางแขนรับลมเงยหน้า ก่อนจะหมุนไปรอบๆ วันนี้นางใส่ชุดสีชมพู ปักปิ่นรู้แมลงปอที่หวงจื่อหานซื้อให้ แต่เขากลับเห็นบางอย่างในตัวนางสตรีในชุดสีขาวเปลือยไหล่ ปล่อยผมสยาย ทรงผมนางคล้ายกับม้วนๆแล้วปล่อย ศีาษะทั้งสองข้างประดับดอกไม้สีขาว เครื่องประดับมีความแวววาว ใบหน้าคือหลี่เสี่ยวหรูที่เหมือนกัน ซ้อนกันอยู่ไม่ผิดแน่เพียงแต่หลี่เสี่ยวหรูคนที่เขานอนกอดทุกคืนดวงตากลมโตน่ารักมากนัก แต่หลี่เสี่ยวหรูคนนี้ดูเชื่อมั่นในตนเองตัวนางดูมีอำนาจมากนัก นางมาจากที่ใดกันนางช่างงามมากนัก นี่คือคนที่เขาน

เขาถอนริมฝีปากออกมา มองความงามตรงหน้าอย่างหลงใหล นางงามจริงๆงามมากนัก ไป๋หว่านหว่านที่ตอนนี้อายเขาจนหน้าแดง ทั้งตัวของนางเป็นสีแดงระเรื่อเพราะความอาย อ้ายเทียนจุนชอบใจยิ่งนัก เขาชอบที่นางเขินอายช่างน่ารักมากปลายลิ้นร้อนที่ยอดถันเบาๆ ไป๋หว่านหว่านถึงกับสะดุ้ง หน้าอกอวบอิ่มเด้งขึ้นหาเขาทันที ราวกับรอคอยบางอยากที่มากกว่านั้น อ้ายเทียนจุนตวัดปลายลิ้นบนยอดถันถี่ๆจนนางครางออกมา"อื้อ..องค์ชาย เสียวเพคะ หม่อมฉันเสียว อ๊า""เด็กดี เรียกพี่เทียนจุนสิ หว่านหว่านจ๋า เรียกพี่ก่อน อืม หวานเหลือเกิน"อ้ายเทียนจุนเอ่ยน้ำเสียงกระเส่า ไป๋หว่านหว่านโน้มคอเขาเข้าหาสองเต้าทันทีที่เขาอ้าปากครอบครอง นางได้รสสัมผัสซาบซ่านที่เขามอบให้ เป็นความรัญจวนเหลือเกิน เอ่ยปากเรียกเขาอย่างที่เขาต้องการ อ้ายเทียนจุนยิ้มหวาน นางเร่าร้อนยิ่งนัก"อ๊า พี่เทียนจุน หว่านหว่านเสียว อื้อ พี่เทียนจุน ท่านดูดดีเหลือเกิน หว่านหว่านเสียวมากเจ้าค่ะ""อืม..จ๊วบ อ่าห์ หว่านหว่านชอบไหม ชอบที่พี่ทำให้หรือไม่ หื้ม""อื้อ ชะ ชอบ ท่านดูดเถอะ ดูดอีก หว่านหว่านต้องการท่าน อ๊า เสียวเหลือเกิน ปากท่านอุ่นนัก พี่เทียนจุน มะ มือ ท่าน อย่าลูบตรงน

จางลี่อินกับหูไห่ถิงไม่ได้เปิดร้านขนมแล้ว แต่พวกนางเรียกชาวบ้านมาเรียนรู้การทำขนม ส่วนจ้าวหลานกับซุนเฟิงย่าก็สอนวิธีตัดเย็บและปักลายผ้าให้เหล่าสตรีที่ต้องการเรียนรู้ บรรดาไท่ไท่ของสามีแต่ละคนต่างก็รับอาสาเลี้ยงเด็กๆเอง หวงไท่ไท่คนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่มีเหลนตัวน้อยแม้จะมีหวงป๋อเหวินแล้ว แต่นางก็ยังอยากได้เหลนที่เกิดจากหลานชายคนเล็ก หลี่เสี่ยวหรูสอนวาดภาพอยู่ที่ลานของหมู่บ้าน วันนี้นางสอนวาดภาพดอกบัวมีเซียนตัวน้อยนั่งอยู่ในดอกบัว เด็กๆในหมู่บ้านมาเรียนกับนาง เด็กน้อยคนหนึ่งนั่งมองมือเรียวสวยที่กำลังไล่เส้นอย่างสนใจก่อนจะถาม"พี่สาวเสี่ยวหรูเจ้าคะ พี่เคยเห็นเทพเซียนหรือเจ้าคะ""อืม..มิเคยเห็นหรอก พี่วาดตามที่คิดไว้น่ะ ว่าเทพเซียนต้องประมาณไหน ว่าแต่อี้ถงถามพี่เช่นนี้เจ้าอยากเจอเทพเซียนหรือ""ถ้าเทพเซียนมีจริง พวกเขาจะฟังคำร้องขอของเราไหมเจ้าคะ""อี้ถงเด็กดี....เจ้าอยากร้องขออันใดกับเทพเซียนกันบอกพี่ลี่อินได้หรือไม่"จางลี่อินที่ รอให้พวกนางนวดแป้งขนมเสร็จก็ละมาหาน้องห้าของนาง เด็กน้อยที่ชื่อไป๋อี้ถงหันมาหานางก่อนจะก้มหน้าลงเอ่ยเบาๆ"ท่านพ่อข้าป่วย ท่านแม่ทิ้งเราพ่อลูกไปแล้ว ข้าอยากขอเท

จางลี่อินถอนหายใจ วันนั้นนางเป็นคนดึงธนูออกให้เขา หลี่เสี่ยวหรูฝังเข็มห้ามเลือดให้ หลังจากเขาฟื้นขึ้นมานางโลมคนนั้นบอกกับเขาว่านางเป็นคนช่วยเขาเอาไว้แล้วเขาก็เชื่อ จางลี่อินนอนหันหลังให้เขา เฉินอี้ขยับเข้ามาใกล้ๆกอดนางเอ่ยเรื่องที่นางคาใจ"ไฉ่หงเป็นคนของหมิงจู นางเป็นอนุของหมิงจูเข้ามาเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคน""ท่านบอกว่านางเป็นอนุหมิงจูหรือ แล้วเหตุใดท่านต้องไปหอนางโลมทุกวันด้วย""งานบางอย่าง เรื่องบางเรื่องสถานที่เช่นนั้นเหมาะที่สุด เป็นสถานที่ใช้หาความสำราญ คนคิดไม่ถึงหรอกว่าจะใช้เป็นที่นัดพบ อีกอย่างพวกขุนนางเวลาเมาแล้วชอบเผลอพูดออกมา พี่เลี้ยงนางโลมไว้ห้าคน เป็นดาวเด่นของที่นั่นก็เพื่อสืบความลับ""ข้า..ขอโทษ"เสียงที่เอ่ยออกมาช่างเบานัก เฉินอี้กระชับอ้อมกอด จางลี่อินหันกลับมาก่อนจะกอดตอบเขา คนบ้าคนนี้ปกป้องนางจนตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่วิธีปกป้องนางก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆเลวร้ายนัก เฉินอี้เชยคางนางก่อนจะโน้มลงมาหา ริมฝีปากหยักประกบริมฝีปากอวบอิ่ม เรียวลิ้นกระหวัดรัดเรียวลิ้นเล็กเอาไว้ จางลี่อินเต็มใจให้เขาจูบนางจนพอใจ เฉินอี้ปลดชุดนางออกก่อนจะพลิงนางไว้ใต้าร่างหนาของตน

จากเดิมที่จะกลับภายในสามเดือนก็เลื่อนมาเป็นหกเดือน ตอนนี้อีกสิงเดือนก็หมดหน้าฝนแล้ว เขาจะกลับเมืองหลวง“เดี๋ยวอามานะเด็กดี อาไปเอาน้ำอุ่นมาให้เจ้าล้างหน้าสักหน่อย หากอยากอาเจียนกระโถนอยู่ตรงนี้นะ”“อืม ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะ ข้าอยากนอนจังเลยรู้สึกเพลียๆ”“งั้นก็นอนเถอะเด็กดี”หวงจื่อหานออกไปด้านนอกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูล้มตัวลงนอนหลับตาลงทันทีนางสะลึมสะลือกำลังจะหลับอยู่ๆก็มาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ดูเหมือนเป็นโรงพยาบาล บนเตียงมีชายวัยกลางคนนอนอยู่ เขาคือหลี่เป่าเหวินหลานชายของนางในชาติก่อน หรือก็คือไหวอ๋องในชาตินี้หลี่เป่าเหวินที่ใส่ชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียงมีเครื่องช่วยหายใจใส่อยู่ เขาลืมตามาด้านข้างมีหลี่เสี่ยวหรูกับหวงจื่อหานอีกคนยืนอยู่ หวงจื่อหานจับมือของเขาเอาไว้ หลี่เป่าเหวินพยายามจับมือหนาของเขาให้กุมมือของเด็กสาวพร้อมกับเอ่ยฝากฝังน้ำเสียงบ่งบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ว่าหนักเพียงใด“จื่อหาน แค่ก พี่ฝากเสี่ยวหรูด้วยนะ พี่รู้ดีว่าพี่ไม่ไหวแล้ว”“ฮือๆๆ พ่อคะ พ่อไม่รักหนูหรือคะ พ่ออยู่กับกหนุก่อนนะคะฮือๆๆๆ”“เด็กดีของพ่อ ลูกแต่งงานแล้ว ต่อไปต้องเชื่อฟังสามีมากๆ สามีลูกเป็นคนดีเขาจะดูแลลูกต่อจา