เบื้องหลังโจวจื่อหมิงที่ไม่มีใครรู้

หลังกลับมาจากทุ่งดอกไม้เมื่อวานอุตส่าห์อุ้มเมียเข้าเรือนมาได้ แต่กลับมาถึงเจ้าตัวเล็กหนิงฮวามีไข้ทั้งคืนร้องหาแต่มารดา ซุนเฟิงย่ารู้สึกผิดที่ทิ้งลูกไปเที่ยวเล่น จนโจวจื่อหมิงต้องปลอบใจนาง

"เด็กดี อากาศไม่ค่อยดีฝนตกบ่อยไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ใส่ใจลูกเมื่อใดกัน"

"แม่ข้าเป็นมารดา แต่กลับ อื้อ"

โจวจื่อหมิงไม่อยากให้นางโทษตนเอง เขาจูบซุนเฟิงย่าจนกระทั่งนางยินยอมให้เขาผ่อนร่างงามลงบนเตียง โจวจื่อหมิงกอดนางไว้หลวมๆ แม้ว่าเขาอยากรังแกคนในอ้อมกอดให้สมกับความคิดถึง แต่เพราะเมื่อคืนเจ้าตัวเล็กป่วย นางพักผ่อนน้อยเพราะต้องคอยดูบุตรสาว โจวจื่อหมิงจึงไม่อยากให้นางเหนื่อยมากกว่าที่เป็นอยู่

"เฟิงย่า..จำตอนที่เจ้าตกน้ำได้ไหม บอกพี่ได้หรือไม่ว่าใครเป็นคนผลักเจ้า"

"พี่จื่อหมิงข้า....เฮ้อ..เรื่องผ่านมานานแล้วอย่ารื้อฟื้นอีกเลยเจ้าค่ะ นอนเถอะพี่จื่อหมิง ท่านย่าเลี้ยงแฝดสามทั้งวัน คนแก่จะเหนื่อยเอาได้ ข้าอยากพักเอาแรงสักงีบด้วยเดี๋ยวจะได้ไปเปลี่ยนนาง"

ถึงซุนเฟิงย่าไม่เอ่ยเรื่องครั้งนั้นออกมาแต่เขารู้ดี ตอนนั้นนางแปดขวบผ่านมาสิบปีตอนนี้นางสิบแปดแล้ว ซุนเฟิงย่าไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมาคุณหนูที่เคยกลั่นแกล้งรังแกนางในครั