เข้าสู่ระบบแชร์
ใครพ่อตาเจ้ากัน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-24 08:49:01
บทที่เกี่ยวข้อง
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง เบื้องหลังโจวจื่อหมิงที่ไม่มีใครรู้
หลังกลับมาจากทุ่งดอกไม้เมื่อวานอุตส่าห์อุ้มเมียเข้าเรือนมาได้ แต่กลับมาถึงเจ้าตัวเล็กหนิงฮวามีไข้ทั้งคืนร้องหาแต่มารดา ซุนเฟิงย่ารู้สึกผิดที่ทิ้งลูกไปเที่ยวเล่น จนโจวจื่อหมิงต้องปลอบใจนาง"เด็กดี อากาศไม่ค่อยดีฝนตกบ่อยไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ใส่ใจลูกเมื่อใดกัน""แม่ข้าเป็นมารดา แต่กลับ อื้อ"โจวจื่อหมิงไม่อยากให้นางโทษตนเอง เขาจูบซุนเฟิงย่าจนกระทั่งนางยินยอมให้เขาผ่อนร่างงามลงบนเตียง โจวจื่อหมิงกอดนางไว้หลวมๆ แม้ว่าเขาอยากรังแกคนในอ้อมกอดให้สมกับความคิดถึง แต่เพราะเมื่อคืนเจ้าตัวเล็กป่วย นางพักผ่อนน้อยเพราะต้องคอยดูบุตรสาว โจวจื่อหมิงจึงไม่อยากให้นางเหนื่อยมากกว่าที่เป็นอยู่"เฟิงย่า..จำตอนที่เจ้าตกน้ำได้ไหม บอกพี่ได้หรือไม่ว่าใครเป็นคนผลักเจ้า""พี่จื่อหมิงข้า....เฮ้อ..เรื่องผ่านมานานแล้วอย่ารื้อฟื้นอีกเลยเจ้าค่ะ นอนเถอะพี่จื่อหมิง ท่านย่าเลี้ยงแฝดสามทั้งวัน คนแก่จะเหนื่อยเอาได้ ข้าอยากพักเอาแรงสักงีบด้วยเดี๋ยวจะได้ไปเปลี่ยนนาง"ถึงซุนเฟิงย่าไม่เอ่ยเรื่องครั้งนั้นออกมาแต่เขารู้ดี ตอนนั้นนางแปดขวบผ่านมาสิบปีตอนนี้นางสิบแปดแล้ว ซุนเฟิงย่าไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมาคุณหนูที่เคยกลั่นแกล้งรังแกนางในครั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อาอยากมีลูก
จางลี่อินกับหูไห่ถิงไม่ได้เปิดร้านขนมแล้ว แต่พวกนางเรียกชาวบ้านมาเรียนรู้การทำขนม ส่วนจ้าวหลานกับซุนเฟิงย่าก็สอนวิธีตัดเย็บและปักลายผ้าให้เหล่าสตรีที่ต้องการเรียนรู้ บรรดาไท่ไท่ของสามีแต่ละคนต่างก็รับอาสาเลี้ยงเด็กๆเอง หวงไท่ไท่คนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่มีเหลนตัวน้อยแม้จะมีหวงป๋อเหวินแล้ว แต่นางก็ยังอยากได้เหลนที่เกิดจากหลานชายคนเล็ก หลี่เสี่ยวหรูสอนวาดภาพอยู่ที่ลานของหมู่บ้าน วันนี้นางสอนวาดภาพดอกบัวมีเซียนตัวน้อยนั่งอยู่ในดอกบัว เด็กๆในหมู่บ้านมาเรียนกับนาง เด็กน้อยคนหนึ่งนั่งมองมือเรียวสวยที่กำลังไล่เส้นอย่างสนใจก่อนจะถาม"พี่สาวเสี่ยวหรูเจ้าคะ พี่เคยเห็นเทพเซียนหรือเจ้าคะ""อืม..มิเคยเห็นหรอก พี่วาดตามที่คิดไว้น่ะ ว่าเทพเซียนต้องประมาณไหน ว่าแต่อี้ถงถามพี่เช่นนี้เจ้าอยากเจอเทพเซียนหรือ""ถ้าเทพเซียนมีจริง พวกเขาจะฟังคำร้องขอของเราไหมเจ้าคะ""อี้ถงเด็กดี....เจ้าอยากร้องขออันใดกับเทพเซียนกันบอกพี่ลี่อินได้หรือไม่"จางลี่อินที่ รอให้พวกนางนวดแป้งขนมเสร็จก็ละมาหาน้องห้าของนาง เด็กน้อยที่ชื่อไป๋อี้ถงหันมาหานางก่อนจะก้มหน้าลงเอ่ยเบาๆ"ท่านพ่อข้าป่วย ท่านแม่ทิ้งเราพ่อลูกไปแล้ว ข้าอยากขอเท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง บอกความจริงที่เจ็บปวด
ข้างนอกฝนตกแรงอากาศหนาวเย็นแต่ข้างในกลับร้อนระอุด้วยอารมณ์โกรธของจางลี่อิน เฉินอี้ที่พนยายามเข้าหานางตลอดเวลา จางลี่อินทำใจไม่ได้ เขามีแม่นางไฉ่หงคนนั้นอยู่ทั้งคนกลับมาเอ่ยคำหวานกับนางทุกวัน ต่อให้เฉินไท่ไท่อยู่ตรงนี้นางก็ไม่อาจอภัยเขาได้"ลี่อิน..พี่รักเจ้าจริงๆนะ เหตุใดเจ้าใจแข็งมากนัก""รักหรือ ข้าจำคำสุดท้ายของท่านได้ ไฉ่หงนางสะอาด ไม่เหมือนข้าสตรีร้ายกาจ หาเรื่องกระทั่งนางโลมคนหนึ่ง""ลี่อิน เรื่องบางอย่าพี่...""ท่านออกไปเถอะข้าง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปสอนชาวบ้านทำขนมอีก""ลี่อิน..พี่ไม่ได้อยากทำเช่นนี้ อย่าผลักไสพี่อีกเลย พี่เคยเกือบจะเสียเจ้าไปแล้วครั้งหนึ่ง พี่จะไม่ยอมเสียเจ้าไปอีก เป็นเจ้าที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ พี่ย่อมต้องปกป้องเจ้าแม้ว่าที่ผ่านพี่จะปกป้องเจ้าผิดวิธี อย่าผลักไสพี่อีกเลยนะคนดี ลี่อิน""ท่านรู้มาตลอดว่าคนที่ช่วยท่านครั้งนั้นเป็นข้า แต่ยังคงเรียกร้องไฉ่หงคนนั้นไม่เลิก ท่านปกป้องข้าแบบไหน ปกป้องจากอะไร ท่านหมายความว่าอย่างไรเฉินอี้""ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้ายังไม่อภัย เช่นนั้นวันนี้พี่กลับก่อน อย่านอนดึกเล่าลี่อิน"เฉินอี้รู้ตัวว่าเผลอเอ่ยออกไปจึงลุกขึ้นเพื่อกลับบ้านเช่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ให้พี่ได้รักเจ้าเถอะนะ
จางลี่อินถอนหายใจ วันนั้นนางเป็นคนดึงธนูออกให้เขา หลี่เสี่ยวหรูฝังเข็มห้ามเลือดให้ หลังจากเขาฟื้นขึ้นมานางโลมคนนั้นบอกกับเขาว่านางเป็นคนช่วยเขาเอาไว้แล้วเขาก็เชื่อ จางลี่อินนอนหันหลังให้เขา เฉินอี้ขยับเข้ามาใกล้ๆกอดนางเอ่ยเรื่องที่นางคาใจ"ไฉ่หงเป็นคนของหมิงจู นางเป็นอนุของหมิงจูเข้ามาเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคน""ท่านบอกว่านางเป็นอนุหมิงจูหรือ แล้วเหตุใดท่านต้องไปหอนางโลมทุกวันด้วย""งานบางอย่าง เรื่องบางเรื่องสถานที่เช่นนั้นเหมาะที่สุด เป็นสถานที่ใช้หาความสำราญ คนคิดไม่ถึงหรอกว่าจะใช้เป็นที่นัดพบ อีกอย่างพวกขุนนางเวลาเมาแล้วชอบเผลอพูดออกมา พี่เลี้ยงนางโลมไว้ห้าคน เป็นดาวเด่นของที่นั่นก็เพื่อสืบความลับ""ข้า..ขอโทษ"เสียงที่เอ่ยออกมาช่างเบานัก เฉินอี้กระชับอ้อมกอด จางลี่อินหันกลับมาก่อนจะกอดตอบเขา คนบ้าคนนี้ปกป้องนางจนตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่วิธีปกป้องนางก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆเลวร้ายนัก เฉินอี้เชยคางนางก่อนจะโน้มลงมาหา ริมฝีปากหยักประกบริมฝีปากอวบอิ่ม เรียวลิ้นกระหวัดรัดเรียวลิ้นเล็กเอาไว้ จางลี่อินเต็มใจให้เขาจูบนางจนพอใจ เฉินอี้ปลดชุดนางออกก่อนจะพลิงนางไว้ใต้าร่างหนาของตน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ในที่สุดก็มีข่าวดี
เรือนซุนเฟิ่งย่าโจวจื่อหมิงกำลังเคี่ยวกรำซุนเฟิงย่าอย่างหลงใหล แต่เดิมนางตัวเล็กบอบบางน่าถนอม เมื่อนางคลอดลูกแล้วก็เริ่มมีน้ำมีนวล โจวจื่อหมิงรู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่กับนางตอนที่นางคลอดบุตร หากรู้ว่าจะทำให้เมียทุกข์ใจเพียงนี้เขาจะไม่ทำเช่นนั้นเลย ซุนเฟิงย่าตอนนี้ที่ถูกโจวจื่อหมิงขยับเจ้ามังกรตัวโตที่ร้อนและแข็งขึงเนินนาบอยู่ในกายนางไม่หยุด โจวจื่อหมิงรักนางมากว่าชั่วยามแล้ว เขายังคงดูดกลืนและขยับไปพร้อมๆกัน"อื้อม หวานทั้งตัวแบบนี้พี่จะคลั่งแล้วเมียจ๋า""อื้อ..พี่จื่อหมิง เสียว ข้าเสียว""อ่าห์ พี่ก็เสียวนัก กระรอกน้อยของพี่รักเจ้าเหลือเกิน""ข้าก็ ก็ ระ รัก ท่าน อ๊าย พี่จื่อหมิงอ๊า ท่านรักข้าเถอะ รักแรงกว่านี้ไม่ไหวแล้ว"โจวจื่อหมิงช้อนขอซุนเฟิงย่า ให้นางคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะอุ้มนางมาที่หน้าต่าง สายฝนกระหน่ำด้านนอก หน้าต่างที่ฉลุลายมองเห็นด้านนอก โจวจื่อหมิงขยับบั้นท้ายกลมกลึงให้เข้าออก ความอ่อนนุ่มขางนางกำลังโอบรัดมังกรตัวโตของเขาเอาไว้ ยามที่ถูกความแน่นอ่อนนุ่มนั้นรูดเข้าออกทำเอาโจวจื่อหมิงคำรามออกมา" อ่าห์ เมียจ๋า แน่นเหลือเกิน นุ่มเพียงนี้พี่จะขาดใจเสียให้ได้ เสียวนักคนดี""อื้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ขอมาอยู่ด้วย
จากเดิมที่จะกลับภายในสามเดือนก็เลื่อนมาเป็นหกเดือน ตอนนี้อีกสิงเดือนก็หมดหน้าฝนแล้ว เขาจะกลับเมืองหลวง“เดี๋ยวอามานะเด็กดี อาไปเอาน้ำอุ่นมาให้เจ้าล้างหน้าสักหน่อย หากอยากอาเจียนกระโถนอยู่ตรงนี้นะ”“อืม ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะ ข้าอยากนอนจังเลยรู้สึกเพลียๆ”“งั้นก็นอนเถอะเด็กดี”หวงจื่อหานออกไปด้านนอกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูล้มตัวลงนอนหลับตาลงทันทีนางสะลึมสะลือกำลังจะหลับอยู่ๆก็มาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ดูเหมือนเป็นโรงพยาบาล บนเตียงมีชายวัยกลางคนนอนอยู่ เขาคือหลี่เป่าเหวินหลานชายของนางในชาติก่อน หรือก็คือไหวอ๋องในชาตินี้หลี่เป่าเหวินที่ใส่ชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียงมีเครื่องช่วยหายใจใส่อยู่ เขาลืมตามาด้านข้างมีหลี่เสี่ยวหรูกับหวงจื่อหานอีกคนยืนอยู่ หวงจื่อหานจับมือของเขาเอาไว้ หลี่เป่าเหวินพยายามจับมือหนาของเขาให้กุมมือของเด็กสาวพร้อมกับเอ่ยฝากฝังน้ำเสียงบ่งบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ว่าหนักเพียงใด“จื่อหาน แค่ก พี่ฝากเสี่ยวหรูด้วยนะ พี่รู้ดีว่าพี่ไม่ไหวแล้ว”“ฮือๆๆ พ่อคะ พ่อไม่รักหนูหรือคะ พ่ออยู่กับกหนุก่อนนะคะฮือๆๆๆ”“เด็กดีของพ่อ ลูกแต่งงานแล้ว ต่อไปต้องเชื่อฟังสามีมากๆ สามีลูกเป็นคนดีเขาจะดูแลลูกต่อจา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จัดการขุนนางชั่ว
ซุนเฟิงย่าเอ่ยพร้อมกับทำสีหน้ากังวล งั้นบิดานางเล่า เมื่อคืนแม้ว่าโจวจื่อหมิงจะรักนางทั้งคู่จะมีความสุขด้วยกันแต่หลังจากที่เขาปลดปล่อยเรียบร้อยนางกลับรู้สึกว่าเขามีเรื่องในใจ หรือว่าบิดานางเกี่ยวข้องกับการฉ้อราษบังหลวงในครั้งนี้ด้วยหลี่เสี่ยวหรูที่แพ้ท้องอย่างหนักนอนอย่างเดียวแต่ก็ยังสั่งงานให้คนของเสด็จพ่อไปถ่ายทอดคสั่ง ดินที่หวงจื่อหานนำมานั้น หลี่เสี่ยวหรูจัดการวิเคราะห์แยกแยะหาเมล็ดพันธุ์ที่เหมาะแก่สภาพดินเรียบร้อยแล้ว ที่ลุ่มนางหาพืชน้ำมาปลูก หวงจื่อหานเองเป็นถึงราชครูกลับไม่รู้จักพืชน้ำหลายชนิด หลี่เสี่ยวหรูจัดการหาเมล็ดพันธุ์และหน่อกล้า รวมถึงการแปรรูปผลิตผลที่เก็บเกี่ยวเสร็จแล้วนางรู้ว่าหวงจื่อหานไปไหน แม้ใจลึกๆจะกังวลแต่เขาเป๋นยอดฝีมืออันดับสองรองจากลู่กงกงคนนั้น นางจึงมั่นใจว่าสามีจะสามารถเอาตัวรอดมาได้หลี่เสี่ยวหรูคิดถึงเรื่องที่นางในเมื่อตอนสายก็ถอนหายใจ สองคนนั้นเหมือนกับนางในชาตินี้ ถูกผู้ใหญ่ให้แต่งงานกันเพื่อให้ฝ่ายชายดูแลฝ่ายหญิงที่ไร้ญาติขาดมิตรเพียงแต่หวงจื่อหานคนนั้นรักเด็กเสี่ยวหรูมาตั้งแต่เธออายุสิบห้าส่วนร่างเดิม เป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียมาตลอดจนนางมาสวมร่าง ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง สามีบาดเจ็บ
อ้ายเฟยหรงต่อสู่กับหวังเป้า คนของพรรคเมฆาเล็งธนูไปทางอ้ายเฟยหรง เมื่อได้จังหวะก็ยิงออกไปทันที แต่หวงจื่อหานที่กำลังต่อสู้อยู่เห็นอ้ายเฟยหรงถูกลอบยิงเขาจึงมาขวางเอาไว้ ก่อนจะสะบัดฝ่ามือใส่พลธนู หวงจื่อหานถูกยิงที่ไหล่ขวาธนูอาบยาพิษทำให้เขาทรุดลงทันที อ้ายเฟยหรงไม่ยืดเยื้อตัดหัวหวังเป้าทันทีก่อนจะวิ่งมาดูหวงจื่อหาน"จื่อหานๆ เจ้าทำใจดีๆไว้ยาล่ะ นี่เป็นยาแก้พิษร้อยชนิดที่ไห่ถังให้มา จื่อหานเจ้าอดทนหน่อยยาแก้พิษอยู่นี่กลืนลงไป"หวงจื่อหานมองหน้าอ้ายเฟยหรงสะลึมสะลือ อ้ายเฟยหรงเห็นเขาไม่ไหวติงจึงเอ่ยประโยคที่ทำให้หวงจื่อหานพยายามลืมตา"จื่อหานอ้าปากกินยา ถ้าเจ้าตายข้าจะให้หลานสาวข้าแต่งงานใหม่ นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ เจ้าอยากให้บุตรของเจ้าเรียกชายอื่นว่าพ่อก็ตามใจ"หวงจื่อหานเอ่ยกระท่อนกระแท่น เขารับลูกธนูแทนยังจะหาสามีใหม่ให้เมียเขาอีก ไอ้แก่ใจแคบนี่ จากนั้นก้ถามหายา"อะ เอามา ยะ ยา ยุ อยู่ หนะไหน ไหวอ๋องถ้า ท่าน กล้า อะ เอา เมียข้า ให้ คน อื่น ขะ ขะ ข้าจะไม่ปล่อย ท่าน ไป"อ้ายเฟยหรงส่งยาเข้าปากของหวงจื่อหาน ไอ้เด็กบ้านี่รักหลานสาวเขาเสียจริงๆ หวังเฮ่าที่ตอนนี้ถูกหนิงอ๋องที่มาสบทบตัดหัวขาดกร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26
บทล่าสุด
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ความรักสวยงามเสมอ/จบบริบูรณ์
หลังจากงานเลี้ยงผ่านไป หวงจื่อหานและสหายของเขาก็จัดรถม้าเพื่อพาเมียรักและเด็กๆไปที่ทุ่งดอกไม้ บรรดาบุตรสาวบุตรชายก็ดีใจที่บิดาจะพาไปเที่ยว ทุกคนตื่นเต้นกันมากยามซื่อเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว รถม้าหลายคันก็เคลื่อนออกจากหมู่บ้านไปที่ทุ่งดอกไม้ ใกล้ฤดูเหมันต์แล้วดอกไม้งามสะพรั่งไปหมด ขางทางสองฝั่งเด็กๆต่างตื่นเต้น กิ่งไม้มีกะรอกตัวน้อยๆไต่ไปมารถม้าสิบสามคันเคลื่อนจนมาถึงบริเวณทุ่งดอกไม้ ทั้งสิบสองคู่ต่างก็นั่งกอดคนรักของตนเอง เด็กๆมีสาวใช้และพี่เลี้ยงตามมาดูแลหวงเทาจุงมือชุ่ยชุ่ยเดินเล่น ครั้งก่อนนางท้องอยู่เขาจึงไม่ได้พานางชมรอบๆโจวจื่อหมิงกับซุนเฟิงย่าก็พากันไปนั่งอีกมุม เฉินอี้นังอยู่กับจางลี่อิน ทอดมองไปยังเบื้องหน้าหยางหมิงเช่อกับจ้าวหลาน และเหลียงหมิงเทากับหูไห่ถิง ปูเสื่อนั่งเล่นอยู่กับเด็กๆ ไหวอ๋องกับหนิงอ๋องเอารถม้าไปจอดอีกด้าน ก่อนจะมาสมทบพวกเขา ถังฟั่น เย่เซียวฉาง จินหยูเฟิง มาถึงทีหลังเพราะบรรดาบุตรชายบุตรสาวงอแงกว่าจะเอาลงก็เหนื่อยมากนักปลายยามอู่ได้เวลามื้อเที่ยงจึงมารวมกันที่ใต้ตนไหว เพื่อเข้าร่ม หวงจื่อหานที่ตอนนี้นั่งพัดโบกให้เมียตนเอง แม้ว่าอากาศจะเริ่มเย็นแล้ว แต่เพร
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ความรักสวยงามเสมอ1
จวนหวงกำลังวุ่นวายรวมถึงจวนหยางด้วย จวนหวงเรือนใหญ่ต่างรอรับลูกสะใภ้ ส่วนจวนหวงเรือนราชครูกำลังวุ่นวายเพราะต้องส่งเจ้าสาวไป๋อี้ถงยามที่สวมชุดเจ้าสาวแล้วนับว่างามมากนัก ขนาดหลี่เสี่ยวหรูยังตะลึง“อี้ถงของพี่งามเหลือเกิน มิน่าคุณชายน้อยสกุลหยางถึงไปไหนไม่รอด”“จริงด้วย พี่เสี่ยวหรูพูดถูกอี้ถงของพี่ลี่อินงามที่สุด อีกเดี๋ยวพี่จ้าวหลาน พี่เฟิงย่ากับพี่ไห่ถิงก็มาแล้ว”“พวกพี่เอ่ยชมจนข้าลอยได้แล้วเจ้าค่ะ พี่ๆข้ากลัวจังเลย แต่งงานต้องมีลูกคลอดบุตร ข้านั่งฟังพวกท่านเจ็บท้องคลอดมาแปดปีแล้ว จนไม่อยากท้องเองเอาเสียเลยเจ้าค่ะ”“ฮ่าๆๆ น้องห้าเจ้าว่าเช่นนี้ทำอย่างไรกันดีเล่า สงสารคุณชายน้อยเสียแล้วเมียไม่อยากท้อง”“พี่ใหญ่ ท่านว่าอย่างอี้ถงนี่แฝดสี่เลยดีไหมเจ้าคะ”“ไม่นะ พี่ๆอย่าอวยพรกับแบบนี้สิเจ้าคะ แค่คนเดียวก็เจ็บมากแล้ว ดูตอนที่พี่อี้จูคลอดคนที่สองสิ ขนาดคนเดียวยังเบ่งข้ามวันข้ามคืน”สองสาวหัวเราะให้กัน ไม่นานอีกแปดสาวก็มา เสี่ยวหงเอาขนมโก๋อ่อนมาให้เจ้าสาวได้รองท้องก่อน แม้ว่านางจะมีบุตรให้กับถังฟั่นและเข้าหอก่อนแต่ง แต่เมื่อถึงเมืองหลวงเขาก็จัดงานแต่งใหญ่โตสมกับฐานะของนางเสี่ยวหงในฐานะน้องส
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จากแม่เสือกลายเป็นลูกแมว
ทางด้านคนที่พวกเขากล่าวถึงตอนนี้กำลังโดนคนตัวโตลงโทษอยู่ที่เรือนพักของนาง เมื่อเช้านางไปเตรียมของเพื่อจะกลับไปงานครบรอบอายุแปดสิบของท่านปู่ไป๋ลิ่ว ซูจิ้งเฟิงคุณชายซูที่บังเอิญมาเจอนางก็อาสาช่วยหิ้วของกลับมาส่งที่เรือน บิดาไม่อยู่วันนี้เขาค้างที่สำนักศึกษา ใครจะรู้ว่าหยางฮ่าวจะตามาถึงเรือนแล้วหาเรื่องทะเลาะกับนาง"ออกมานะไป๋อี้ถง"หยางฮ่าวที่เดินตามทั้งสองคนมาเมื่อเห็นซูจิ้งเฟิงเข้ามาในบ้านด้วยก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้าตะโกนเรียกคนด้านในทันที ไป๋อีีถงเดินออกมาทันทีที่เห็นหน้าเขาก็ถอนหายใจ ไป๋อี้ถงเชิญให้ซูจิ้งเฟิงนั่งรอแต่หยางฮ่าวไม่สนใจไล่เขากลับทันที"คุณชายซู..ท่านไม่ควรมานั่งในบ้านสตรีที่มีคู่หมั้นแล้วเช่นนี้นะ""ห๊ะ ห๊า คะ คู่หมั้นหรือ คุณหนูไป๋ท่านมีคู่หมั้นแล้วหรือขอรับ ไม่ทราบว่าบุรุษโชคดีผู้นั้นเป็นใครกัน""เป็นใครไม่สำคัญ แค่รู้ว่านางมีคู่หมั้นแล้วก็พอกระมังซูจิ้งเฟิง"ซูจิ้งเฟิงไม่ยอมแพ้ ไป๋อี้ถงงามเพียงนี้ต่อให้มีคู่หมายแล้วอย่างไร อีกอย่างหากมีจริงทำไมไม่เปิดเผยออกมาจึงได้ย้อนหยางฮ่าวกลับไป"รองเจ้ากรม ท่านกล่าวอันใดกันขอรับ หากคุณหนูไป๋มีคู่หมั้นจริงๆเหตุใดไม่เผยตัว เรื่องนี้อ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง เจ้าแม่บ่อนพนันตัวน้อย
ซุนเฟิงย่าที่นั่งฟังมานานเอ่ยขึ้น นางเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตหยางจ้าวเหิงกับโจวหนิงฮวาบุตรสาวจะเป็นเช่นไร ตอนนี้เด็กๆยังไม่เจออะไรมากกว่านี้ เมื่อถึงเวลาบ่ายรถม้าของจวนก็มารับพวกนางกลับไป จางลี่อินเดินกลับเองเพราะจวนติดกัน แต่เฉินอี้ไม่ยอมเขาเอาม้ามารับเมีย ส่วนลูกๆสาวใช้พาขึ้นรถม้ากลับไปแล้ว ตั้งแต่ประความเข้าใจกันได้บรรดาสามีก็รักหลงและหวงภรรยาตนเองมากนักโดยเฉพาะหวงจื่อหานหลี่เสี่ยวหรูที่ไม่ได้ไปสำนักศึกษาเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุด ไป๋หยินมาหาที่เรือนกลางเขามีเรื่องจะเอ่ยกับนาง"ฮูหยินน้อย..ข้าเองขอรับไป๋หยิน""ท่านอาไป๋ เข้ามาเถอะ"ไป่หยินเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลง หลี่เสี่ยวหรูกำลังสอนบุตรชายสองคนวาดภาพอยู่ ส่วนอีกสองคนเพิ่งจะสามขวบเท่านั้นกำลังเล่นของเล่นที่นางวาดแบบให้ช่างในเมืองหลวงทำขึ้นมา หวงจื่อเหยียนกำลังคัดอักษรเพราะท่านแม่ไปสืบทราบมาแล้วนางชวนเด็กๆเล่นพนันจริงๆ อีกทั้งยังมีเดิมพันอีกด้วย ไปหัดเรื่องเหล่านี้มาจากไหนกัน ไป๋หยินที่นั่งลงเรียบร้อยก็เอ่ยขึ้นมา"ฮูหยินน้อยอีกสองเดือนจะเดินทางกลับหมู่บ้านเถาฮวา ใกล้ครบรอบอายุแปดสิบของท่านลุงไป๋ลิ่วแล้วขอรับ""อ้อ..ข้าจะเอ่ยเรื่องนี่กับท่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง พูดคุยเรื่องหมั้นหมาย1
หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้มาอยู่ที่ต้าเย่วกว่าแปดปีแล้ว นางเปิดสำนักศึกษาจนตอนนี้ฮ่องเต้ได้เอาการเรียนการสอนของนางไปเป็นต้นแบบในหลายๆเมือง สตรีทั่วแคว้นต่างก็ได้รับการเรียนรู้ สตรีรู้หนังสือนั่นนับว่าดี ขุนนางหัวเก่าไม่กล้าต่อกรกับนางสามีเป็นราชครู บิดาเป็นเทพสงคราม เสด็จอาเป็นผู้ตรวจการและผู้แทยพระองค์ มีเสด็จลุงเป็นฮ่องเต้ใครจะกล้ากับนางกัน ทุกๆวันหยุดทุกคนมารวมตัวกันที่จวนหวง เด็กๆวิ่งเล่นกันเต็มไปหมดหวงจื่อหานกับหลี่เสี่ยวหรู มีบุตรชายสี่คนบุตรสาวหนึ่งคนและนางกำลังตั้งครรภ์ที่สามหยางหมิงเช่อกับจ้าวหลานมีบุตรชายสามคนบุตรสาวสองคนโจวจื่อหมิงกับซุนเฟิงย่ามีบุตรชายสี่คนบุตรสาวสามคนเหลียงหมิงเทาที่ได้รับสืบทอดตำแหน่งอ๋องต่อจากบิดาตอนนี้เขากับหูไห่ถิงมีบุตรชายสามคนบุตรสาวสามคนเฉินอี้กับจางลี่อินมีบุตรชายสามบุตรสาวหนึ่งทางด้านปี้เฉากับยเย่วเซียวฉางมีบุตรสามคน เสียวหงกับถังฟั่นสามคน อี้จูกับจินหยูเฟิงสามคน ชุ่ยชุ่ยกับหวงเทามีบุตรห้าคนอ้ายเฟยหรงทำลูกแข่งกับพี่ชายไม่พัก เขากับเสี่ยวเล่อมีบุตรด้วยกันแล้วสี่คน พี่ชายสี่สิบเก้าแล้วมีบุตรแฝดสองคู่ตอนนี้ไป๋หย่งเหนียนกำลังตั้งครรภ์ท้องที่สามแล
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ให้กำเนิดทายาททั้งสามคน
ทั้งห้าคนสอนอยู่ที่สำนักศึกษาจนบ่าย บรรดาสามีกลับก่อนกำหนดหนึ่งวันพอรู้ว่าเมียมาสอนลูกศิษย์ก็โมโหพวกนาง มาถึงก็อุ้มเมียตัวเองกลับบ้าน เดินตั้งแต่สำนักศึกษาจนถึงจวน พวกนางอายแทบแทรกแผ่นดิน คนเห็นทั่วเมืองหลวงเพียงนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดกัน คนบ้าพวกนี้"พี่จื่อหมิง..ให้ข้าเดินเองเถอะเจ้าค่ะ""เฟิงย่า..เจ้าดื้อนักหายแพ้ท้องเมื่อไหร่จะถูกพี่ลงโทษ"ซุนเฟิงย่าหน้าแดง หูไห่ถิงเองที่เหลียงหมิงเทาอุ้มนางอยู่ก็หน้าแดงเช่นกัน ร้านค้าข้างทางมองพวกเขาแล้วอมยิ้ม"ดื้อนัก บอกว่าให้พักผ่อน หายแพ้ท้องค่อยมาก็ยังได้ บอกแล้วมิใช่หรือว่าหากพี่ไม่อยู่ห้ามออกจากจวน""ซื่อจื่อ ข้าอายคนนะ""อายทำไม ผัวเมียรักกันมีอะไรต้องอาย หื้มม"เหลียงหมิงเทาไม่สนใจ ยังคงอุ้มเมียเดินตัวปลิว หยางหมิงเช่ออุ้มจ้าวหลานเดินเงียบๆไม่เอ่ยสิ่งใด แต่คนในอ้อมกอดรู้แล้วว่าคืนนี้จะโดนอะไรนางจึงเอ่ยเบาๆ"พี่หมิงเช่อ...คืนนี้อย่าหักโหมนะเจ้าคะ เบาๆหน่อยข้าท้องอยู่""รู้ตัวว่าท้องอยู่เหตุใดยังออกไปทำเรื่องให้ตนเองไม่สบายตัวอีกหื้ม พี่จะลงโทษอย่ามาอ้อนวอนเลย"จ้าวหลานกอดคอเขาแนบใบหน้ากับอกเขาก่อนจะเอ่ยอุบอิบ"อยู่เฉยๆก็โดนลงโทษทุกวันอยู่ด
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จัดการขุนนางหัวเก่า
หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้แม้ว่านางจะตั้งครรภ์ใกล้คลอดแต่ก็ยังทำงาน วันนี้นางไปยังสำนักศึกษาที่นางกับอีกพี่สาวอีกสี่คนเปิดร่วมกัน มีสตรีมาเรียนเย็บปักถักร้อยมากมาย รวมถึงการทำขนมอีกด้วย ขุนนางบางส่วนไม่พอใจนี่เป็นการทำให้สตรีกระด้างกระเดื่อง หากพวกนางสามารถเอาตัวรอดเองได้บุรุษก็จะไร้ความหมายมีขุนนางหัวเก่าบางคนมาหาเรื่องที่สำนักศึกษา ตอนนี้ไป๋อี้ถงยืนอยู่กลางลาน บิดากำลังเจรจากับพวกเขาอยู่"นี่อาจารย์ไป๋ ท่านกับหวงฮูหยินและบรรดาฮูหยินใต้เท้าทั้งสี่กระทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร""ใช่ๆๆๆ สตรีควรดูแลจวน ตั้งใจรอสามีกลับบ้านมาแล้วปรนนิบัติ แต่นี่อะไรพากันมาสุมหัวช่างน่าเกลียดยิ่งนัก""ข้าว่าพวกเราไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ชี้ถึงผลเสียที่ตามมาเถอะ"ขุนนางเกือบยี่สิบคนโวยวายอยู่ที่ลานด้านหน้าของสำนักศึกษา หลี่เสี่ยวหรูกับพี่สาวทั้งสี่คนยังมาไม่ถึงแต่มีคนไปแจ้งพวกนางแล้ว คนเหล่านี้อาศัยสามีพวกนางไม่อยู่ไปต่างเมืองสามวันมากดดันให้ปิดสำนักศึกษา อีกอย่างหนิงอ๋องบิดาของนางกับไหวอ๋องที่รักหลานสาวดั่งแก้วตาดวงใจก็มีเรื่องต้องไปทำ ตาเฒ่าเหล่านี้จึงเหิมเกริมมากนักเด็กน้อยเดินออกมาด้านหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงใส"ใต้เ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อารักเจ้าไม่ว่าเจ้ามาจากที่ใด
โจวจื่อหมิงเอ่ยถาม หลี่เสี่ยวหรูพยักหน้า เย็นนี้ต้องไปเข้าเฝ้าแต่นางแทบจะลุกเดินไม่ไหวแล้ว หวงจื่อหานบอกว่าพ่อตาของเขาไปบอกกับไทเฮาแล้วว่านางเดินไม่ไหว เช่นนั้นไทเฮาจึงจะมาหาเอง นางจะมาพูดคุยกับท่านย่าของสามีด้วยเฉินอี้ที่เสร็จงานก็มารับจางลี่อินกลับบ้าน จางลี่อินตั้งครรภ์คนที่สองเช่นกัน แต่ครั้งนี้นางไม่แพ้ท้องแต่อย่างใด กลับเป็นเฉินอี้ที่แทบจะคลานกลับบ้านเขากินอะไรก็อาเจียนออกมาจนหมด แต่เพราะห่วงเมียจึงมารับเอง คนที่จวนจะมาก็ไม่ยอม คนจวนหวงไปส่งให้ก็ไม่เอาแต่สภาพที่มารับเมียเหมือนไก่ป่วยใกล้ตาย ดีที่จวนติดกันเมื่อทุกคนกลับไปแล้วหวงจื่อหานก็อุ้มหลี่เสี่ยวหรูไปเรือนโย่วหลัน ไทเฮาประทับอยู่แล้ว เมื่อเจอหน้ากันก็เอ่ยปากพูดคุย หลี่เสี่ยวหรูแอบน้ำตาซึม เหตุใดไทเฮาถึงได้เหมือนคุณย่าของเธอในชาติก่อนมากนักนะทั้งสองเหมือนกับสนิทกันมานาน พูดคุยกันจนมืดค่ำไทเฮาจึงเสด็จกลับวัง กอ่นกลับนางจับมือหลี่เสี่ยวหรูไว้ก่อนจะเอ่ย"ไหนๆหลานก็มาแล้ว ใช้ชีวิตให้ดีมีความสุขนะเด็กดีของย่า""เพคะเสด็จย่า"นางรับปากไปทั้งยังงงๆกับคำว่าไหนๆก็มาแล้วของพระนาง ไทเฮาทรงหมายถึงอะไรไหนๆนางก็กลับเมืองหลวงมาแล้ว หรือไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ตอไม้ผุๆมีแต่เห็ดราขึ้น
หวงจื่อหานที่พาภรรยากลับมาถึงจวนก็สั่งบ่าวไพร่ให้จัดการทางเดินให้เรียบร้อย ห้ามมีเศษหินหรือตระไคร่ ไท่ฮูหยินที่ตอนนี้หาคนมาบีบนวดให้หลานสะใภ้อยู่ หลี่เสี่ยวหรูลุกไม่ขึ้นแล้ว ดูท่านางคงใกล้คลอดอีกไม่นาน นางมาถึงเมืองหลวงได้ครึ่งเดือนวันๆเอาแต่รับแขก คนมากมายนรักเมื่อก่อนนางไม่ได้รับความสนใจขเพียงนี้ พอนางเป็นท่านหญิงและเป็นภรรยาราชครูที่เขารักใครก็มีแต่คนมาประจบประแจงหวงป๋อเหวินมาหานางหาเหอซิวเหยียนมาด้วยก่อนจะแนะนำว่านางคือคนรักของเขา หลี่เสี่ยวหรูพยักหน้า หวงซานไห่พี่สามีของนางก็มาหาพร้อมกับขอโทษและขอบคุณนางที่สั่งสอนบุตรชายให้เขา วันนี้มีคนมาหานางอีกแล้ว หลี่หรูบอกสามีว่านางไม่ไหวแล้ว ไท่ฮูหยินให้หวงหมัวมัวไปจัดการเรื่องนี้แทน เพราะหวงจื่อหานเถรตรงอาจทำให้คนไม่พอใจได้"ทุกๆท่าน ฮูหยินน้อยรับแขกไม่ไหวจริงๆ นางเท้าบวมมากนักใกล้คลอดแล้ว เดินเหินไม่สะดวก ข้าน้อยจะไปแจ้งนาง ฮูหยินน้อยให้ลงรายชื่อเอาไว้ว่าใครมาบ้างเจ้าค่ะ แม่หนูอี้ถงมาจดรายชื่อคนที่มอบของขวัญให้สักหน่อยทำได้หรือไม่"ไป๋อี้ถงที่ตามมาเมืองหลวงพร้อมไป๋หยินบิดาพยักหน้าก่อนจะไปหยิบกระดาษมาจดรายชื่อคนที่มาเยี่ยม วันนี้บิดาไปสอ
