LOGINShare
ใครพ่อตาเจ้ากัน
Last Updated:
2024-11-24 08:49:01Related chapters
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ไหนๆก็มาแล้ว
หลี่เสี่ยวหรูที่กำลังขับรถกลับบ้านบนเขา วันนี้เธอต้องไปส่งสินค้าทั้งหมดคนเดียว น้องชายไม่ว่างเพราะภรรยาเขาเพิ่งคลอดหลานชายให้ หลี่เสี่ยวหรูอายุยิ่สิบแปดแล้วน้องชายอายุยี่สิบห้ากลับได้ลูกชายกับลูกสาวแล้ว ส่วนตัวเธอไม่มีแฟน ไม่มีเวลาคบค้ากับใคร อยู่ชนบททำไร่ชา ไร่ผลไม้ มีเวลาก็ทำvlokเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในชนบท วันนี้ไปส่งผลิตภัณฑ์แปรรูปมา เนื่องจากสินค้าชาขายดีตอนนี้กำลังทำเรื่องขอจดทะเบียนในรูปแบบบริษัท เอกสารเรียบร้อยหมดแล้ว เธอไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว เพราะงานที่ยุ่งเหยิงน้องสะใภ้ก็มาคลอดลูกตอนนี้ อยากไปรีแรกซ์บ้างจัง เสร็จงานนี้น้องสะใภ้ออกจากโรงพยาบาลเธอจะบินไปมัลดิฟสักสามสี่วันRrrr. Rrrr. Rrrr.เสียงเรียกเข้าดังมา ตรงข้ามเสี่ยวหรูที่กำลังขับรถลงเนินเขาไม่กล้ารับ ฝนตกมาตั้งแต่เมื่อวานดินเริ่มสไลด์ลงมาทางจึงแคบลง หลี่เสี่ยวหรูพยายามบังคับรถให้ทาง ก่อนจะมีดินสไลด์ลงมา สัญชาตญาณทำให้เธอหักพวงงมาลัยหลบ แต่ฝั่งที่เธอหักหลบเธอลืมไปว่ามันเป็นเหว รถร่วงลงหน้าผาทันที หล่นลงไปในแม่น้ำ หลี่เสี่ยวหรูพยายามตะเกียกตะกายออกจากรถ แต่แรงดูดทำให้เธอไม่สามารถเปิดประตูรถออกม
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จวนราชครูนั้นตกอับ
"หลี่เสี่ยวหรูเจ้ากล่าวอันใดออกมา"อ้ายเซียงเซียงลุกขึ้นตวาดหลี่เสี่ยวหรู มีคุณหนูบางคนที่นี่ไม่ชอบนางโดยเฉพาะจางลี่อิน ส่งเสียงหัวเราะจนเฉินอี้บีบมือนางแต่นางไม่ใส่ใจ "ข้ามิได้เอ่ยว่าผู้ใด เหตุใดท่านหญิงร้อนตัวนักเล่า""เจ้าๆๆ หวังกุ้ยเฟยทรงให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วยเถอะเพคะ ฮือๆๆ"อ้ายเซียงเซียงใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดใบหน้าร้องไห้ออกมา ไหล่บางสั่นจนหวังกุ้ยเฟยเอ่ยออกมา"บังอาจ เจ้ากล้าต่อว่าท่านหญิงได้อย่างไร ราชครูหวงนี่คือฮูหยินของท่านหรือ ที่จริงงานเลี้ยงวันนี้มิได้เชิญนางอีกด้วย"หลี่เสี่ยวหรูที่มองหน้าคนด้านที่นั่งด้านบนก่อนจะทำหน้าสงสัย อ้ายเทียนหลางจึงเอ่ยปากถาม"เจ้ามองหน้าข้ามีเรื่องอันใดหวงฮูหยิน""พระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้ แต่ท่านหญิงกับไปขอร้องหวังกุ้ยเฟยให้จัดการหม่อมฉัน ที่นี่เป็นงานเลี้ยงของพระนางก็จริง แต่ฝ่าบาททรงเป็นประธาน หม่อมฉันเป็นภรรยาขุนนางมิใช่สนมวังหลัง เหตุใดมิให้ฝ่าบาทตัดสินกันเพคะ ธรรมเนียมต้าเย่วช่างแปลกนัก"ทันทีที่หลี่เสี่ยวหรูกล่าวจบฮ่องเต้ก็หันไปหาคนข้างๆทันที หวังกุ้ยเฟยตัวสั่นรวมถึงอ้ายเซียงเซียงด้วย "หม่อมฉันไม่ได้คิดเช่นนั้นนะเพ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง หยางหมิงเช่อเจ้ามันโง่
หลังงานเลี้ยงแต่ละคนก็กลับจวนของตอนเอง หยางหมิงเช่อนั่งหน้าดำเป็นก้นหม้อที่ฮูหยินตนเองไม่สนใจ นางเอาแต่มองออกไปนอกรถม้า"จ้าวหลานเป็นฮูหยินของข้าเหตใดไม่สำรวมบ้าง เจ้าถอดเสื้อตนเองต่อหน้าคนมากมายอยากสร้างเรื่องอับอายให้ข้าจริงๆหรือ""หยางหมิงเช่อ ท่านหญิงปีศาจของเจ้ากลั่นแกล้งอาหรูถึงเพียงนั้นเจ้าโง่จนดูไม่ออกหรือ อีกอย่างเสื้อผ้านางบางเพียงนั้น อาหรูไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่ตัวคนเดียวมาอยู่เมืองหลวง เจ้าเป็นบุรุษใจคอคับแคบเช่นนี้ มิสู้เอากระโปรงข้าใส่เสียเลยเล่า""จ้าวหลาน!! เจ้าเอ่ยอีกทีสิ"จ้าวหลานเงียบไม่ตอบ หยางหมิงเช่อไอ้คนสติฟั่นเฟือนดูไม่ออกหรือว่าใครเสแสร้ง "หึ โง่""เจ้าว่าอย่างไรนะ?""นี่หยางหมิงเช่อ ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยองครักษ์นี่เจ้าได้มาเพราะโชคช่วยหรือ วิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้ายังไม่ได้ โง่เพียงนี้ยังกล้าอยู่ฝ่ายสืบสวนของกรมวัง ว้ายย"หยางหมิงเช่อจับข้อมือเล็กก่อนจะกระชากนางมานั่งบนตักตนเอง จับท้ายทอยนางแน่นกุ้มหน้าลงไปหา บดขยี้ริมฝีปากบางอย่างลงโทษที่นางกล้าปากดีใส่เขา คนตัวเล็กกำหมัดทุบอกเขา แต่กลับไม่สะเทือน จ้าวหลานอ้าปากจะกัดปากเขาแต่กลับเปิดโอกาสใ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าปล่อยเจ้าไว้ได้อย่างไรกัน nc+++
แผ่นหลังนวลเนียนน่าประทับตราทั่วทั้งตัว เอวคอดกิ่วที่เพียงมือเดียวของเขาก็รวบหมด สะโพกกลมกลึง บั้นท้ายงอนงามจนมาถึงท่อนขาที่น่าลูบไล้จ้าวหลานหันกลับมาจะก้าวออกจากอ่างทันทีที่เห็นบุคคลตรงหน้าก่อนกรีดออกมาแล้วนั่งลงในอ่างตามเดิม สองมือปิดบังทรวงอกที่เพิ่งเป็นอาหารตาคนตัวสูง เข่าสองข้างชันขึ้น แม้มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ แต่จ้าวหลานก็อายอยู่ดี ก่อจะตวาดเขาออกไป"หยางหมิงเช่อท่านทำอะไร เข้ามาได้อย่างไร อี้จูเล่า"หยางหมิงเช่อเดินเข้ามาหาจ้าวหลานที่อยู่ในอ่างน้ำก่อนจะเท้าขอบอ่างจ้องมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มมุมปาก สายตาที่มองมาที่นางเหมือนหมาป่าที่เห็นเหยื่ออันโอชะตรงหน้าหยางหมิงเชื่อค่อยเก็บกลีบดอกเหมยกุ้ยทิ้งข้างถังทีละน้อยอย่างใจเย็น จ้าวหลานจับมือหนาของเขาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนวอน"หนางหมิงเช่อข้าหนาวแล้ว ท่านให้ข้าแต่งตัวก่อนเถอะนะ ข้าเหมือนจะมีไข้แล้วด้วย "กึกๆๆเสียงฟันกระทบกันปากเริ่มเขียวแล้ว แต่หนาวหมิงเช่อยังอ้อยอิ่งเกาะขอบอ่างเล่น นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะ สบตาดวงตาสุกใสคู่งาม"พูดจาอันใดกันฮูหยิน เรียกชื่อสามีตรงๆใช้ได้ที่ไหนหื้ม""ท ท่านพี่ ข้าหนาวแล้ว เหมือนจะไม่สบ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง บางทีเจ้าคงมีดีแค่เรื่องนี้เท่านั้นnc+++
แผ่นหลังนวลเนียนน่าประทับตราทั่วทั้งตัว เอวคอดกิ่วที่เพียงมือเดียวของเขาก็รวบหมด สะโพกกลมกลึง บั้นท้ายงอนงามจนมาถึงท่อนขาที่น่าลูบไล้จ้าวหลานหันกลับมาจะก้าวออกจากอ่างทันทีที่เห็นบุคคลตรงหน้าก่อนกรีดออกมาแล้วนั่งลงในอ่างตามเดิม สองมือปิดบังทรวงอกที่เพิ่งเป็นอาหารตาคนตัวสูง เข่าสองข้างชันขึ้น แม้มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ แต่จ้าวหลานก็อายอยู่ดี ก่อจะตวาดเขาออกไป"หยางหมิงเช่อท่านทำอะไร เข้ามาได้อย่างไร อี้จูเล่า"หยางหมิงเช่อเดินเข้ามาหาจ้าวหลานที่อยู่ในอ่างน้ำก่อนจะเท้าขอบอ่างจ้องมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มมุมปาก สายตาที่มองมาที่นางเหมือนหมาป่าที่เห็นเหยื่ออันโอชะตรงหน้าหยางหมิงเชื่อค่อยเก็บกลีบดอกเหมยกุ้ยทิ้งข้างถังทีละน้อยอย่างใจเย็น จ้าวหลานจับมือหนาของเขาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนวอน"หนางหมิงเช่อข้าหนาวแล้ว ท่านให้ข้าแต่งตัวก่อนเถอะนะ ข้าเหมือนจะมีไข้แล้วด้วย "กึกๆๆเสียงฟันกระทบกันปากเริ่มเขียวแล้ว แต่หนาวหมิงเช่อยังอ้อยอิ่งเกาะขอบอ่างเล่น นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะ สบตาดวงตาสุกใสคู่งาม"พูดจาอันใดกันฮูหยิน เรียกชื่อสามีตรงๆใช้ได้ที่ไหนหื้ม""ท ท่านพี่ ข้าหนาวแล้ว เหมือนจะไม่สบ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าเกลียดเจ้าไสหัวไป
หยางหมิงเช่อจับนางพลิกคว่ำ รั้งสะโพกเล็กเข้าหาตนเอง สอดแก่นเนื้อเข้าไปยังกลีบสาวจากทางด้านหลัง จ้าวหลานถึงกับกัดปาก นางสุขสมทันทีที่เขาสอดใส่ หยางหมิงเช่อเคี่ยวกรำนางจนถึงย่ำรุ่ง จึงฟุบอยู่กับทรวงอกคู่งามแก่นกายถูกเขาถอดถอนออกมาหลังจากที่สุขสมปลดปล่อยไปถึงห้าครั้ง เขาจับคางมนให้สบตาเขาก่อนจะเอ่ย"ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เจ้าเย้ายวนเพียงนี้หย่าเจ้าไปข้าเสียดายแย่ จ้าวหลานข้าจะมาหาเจ้าอีกเรื่องหย่าเจ้าเลิกคิดได้เลย ส่วนพี่สาวเจ้าหากอยากเป็นอนุอุ่นเตียงข้าก็ไม่เป็นไร ได้ทั้งพี่ทั้งน้องข้านับว่าไม่ขาดทุน""หยางหมิงเช่อ ข้าเกลียดเจ้า ไสหัวไป"หยางหมิงเช่อลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้อง ให้ตายสินางเร่าร้อนนักเวลาที่เขาครอบครองนางอยู่ด้านบน ทั้งนุ่มทั้งหอมหวาน หย่ากับนางหรือไม่มีทาง จากนั้นก็เดินกลับเรือนหลัก อี้จูที่เข้ามาเห็นสภาพเจ้านายตนเองก็ได้แต่ร้องไห้สงสาร ทั้งงตัวมีแต่รอยขบเม้มดูดกัด เหตใดใต้เท้าใจร้ายนัก จ้าวหลานนอนร้อไห้จนถึงบ่าย จึงสลบไปเพราะพิษไข้เนื่องจากแช่น้ำนานและถูกคนตัวโตเคี่ยวกรำทั้งคืนยามเซินจ้าวหลานตื่นขึ้นมาก่อนจะเรียกหาอี้จู แต่กลับเป็นจางลี่อินที่เข้ามาแทน ทันทีที่เ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ท่านพี่ไหนๆก็ตายแล้วก็ให้เมียได้อิ่มท้องเถอะเจ้าค่ะ
หลี่เสี่ยวหรูนั่งมองทอดอาลัยกับชีวิต เห็นสาวใช้ของตนก็ยิ้มให้ เด็กคนนี้ถูกส่งมาที่นี่ เดิมทีเจ้าของร่างเดิมมาจากหุบเขายาเพียงตัวคนเดียว จวนหวงจึงส่งเด็กรับใช้มาให้หลังจากที่ส่งมาหลายคนก็มีเพียงเด็กคนนี้ที่ยอมอยู่กับนางจงรักภักดีเสมอมาหากออกไปได้หลี่เสี่ยวหรูจะเอานางไปด้วย"เสี่ยวหงที่นี่มีทางออกอื่นอีกไหมนอกจากประตูหน้า""ฮูหยินน้อยต้องการไปที่ใดหรือเจ้าคะ""เสี่ยวหงส์เจ้าไก่โต้งตัวนั้นคือเจ้าบ่าวของข้าใช่หรือไม่"เสี่ยวหงมองไปยังไก่ตัวผู้ที่เดินจิกหนอนอยู่บริเวณลานก็ได้แต่ถอนหายใจ ฮูหยินน้อยมาจากหุบเขายาวเพียงตัวคนเดียววันแต่งงานพระราชครูกลับไม่เข้าพิธีส่งไก่ตัวผู้มาหนึ่งตัว สร้างความขบขันให้คนทั้งเมือง ใครๆก็รู้ว่าถ้าราชครูมีใจให้ท่านหญิงเซียงเซียงทั้งคู่เป็นคู่รักกันแต่กลับมีเด็กบ้านป่าคนหนึ่งมาแทรกแซงพวกเขาจากนั้นเสี่ยวหงจึงเอ่ยตอบ นายของตน"ฮูหยินน้อยเรื่องมันผ่านมาปีหนึ่งแล้วเมื่อวานใต้เท้าก็พาฮูหยินน้อยมาส่งที่นี่ด้วยตนเองลองคุยลองทำอาหารหรือไปหาใต้เท้าบ่อยๆสิเจ้าคะเผื่อว่าใต้เท้าจะเห็นความดีที่ฮูหยินน้อยตั้งใจทำให้""ช่างเถอะๆ ใครอยากประจบประแจงเขากันปล่อยเขาไปอยู่กับท่านหญิงเ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ถึงเวลาข้าจะเขียนใบหย่าเอง
หวงจื่อหานทนไม่ไหวเดินเข้ามากระชากร่างบางเข้าหาก่อนจะตะคอก"เจ้าช่างเป็นสตรีน่ารังเกียจยิ่งนักคิดเอาข้าไปเปรียบเทียบกับไก่ตัวหนึ่งมิหนำซ้ำยังจะทำป้ายวิญญาณให้สามีอีกหรือกล่าวเช่นนี้คิดแช่งข้าหรือไร""ใต้เท้าหวงท่านกล่าวอันใดกัน ท่านมิได้เข้าพิธีกับข้านะเจ้าคะอยู่ๆมาบอกเป็นสามีข้ารู้ถึงไหนอายถึงนั่นหวงจื่อหานราชครูแห่งแคว้นต้าเย่วแย่งภรรยาชาวบ้านไม่อายหรือเจ้าคะ"หลี่จื่อหรูไม่สนใจสะบัดมือให้หลุดออกจากการบีบของเขา ไอ้บ้านี่จะแรงเยอะไปไหนวะสะบัดไม่หลุดจึงยกมือเขาขึ้นมาแล้วกัดลงไปทันที จนหวงจึงหานจับร่างบางออกสะบัดมือข้างที่โดนนางกัดเป็นรอยเขี้ยวแถมยังเลือดออกอีก"เจ้าเป็นหมาหรือเที่ยวไล่กัดคนไปทั่ว"อ้ายเซียงเซียงรีบวิ่งมาดู ก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา"ฮือๆ พี่จือหานทั้งเจ็บหรือไม่เจ้าคะแม่นางหลี่เหตุใดเจ้าโหดเหี้ยมนักดูสิเลือดตกยางออกเชียวไปทำแผลนะเจ้าคะเดี๋ยวเซียงเซียงจะทำให้""แม่นางหลี่ ปกติเจ้ามิกล้าที่จะมองหน้าใครหรือที่ผ่านมาเจ้าเสแสร้งหรือ"เฉินอี้เอ่ยขึ้นมา เขาสบสายตานาง แต่นางยกยิ้มมุมปากให้เขา ช่างเป็นยิ้มที่น่ากลัวนัก"เสแสร้งหรือ อืม ดูเหมือนจะใช่แต่ว่าข้าคงเสแสร้งไม่เก่งเช่
Latest chapter
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ใครพ่อตาเจ้ากัน
เขาถอนริมฝีปากออกมา มองความงามตรงหน้าอย่างหลงใหล นางงามจริงๆงามมากนัก ไป๋หว่านหว่านที่ตอนนี้อายเขาจนหน้าแดง ทั้งตัวของนางเป็นสีแดงระเรื่อเพราะความอาย อ้ายเทียนจุนชอบใจยิ่งนัก เขาชอบที่นางเขินอายช่างน่ารักมากปลายลิ้นร้อนที่ยอดถันเบาๆ ไป๋หว่านหว่านถึงกับสะดุ้ง หน้าอกอวบอิ่มเด้งขึ้นหาเขาทันที ราวกับรอคอยบางอยากที่มากกว่านั้น อ้ายเทียนจุนตวัดปลายลิ้นบนยอดถันถี่ๆจนนางครางออกมา"อื้อ..องค์ชาย เสียวเพคะ หม่อมฉันเสียว อ๊า""เด็กดี เรียกพี่เทียนจุนสิ หว่านหว่านจ๋า เรียกพี่ก่อน อืม หวานเหลือเกิน"อ้ายเทียนจุนเอ่ยน้ำเสียงกระเส่า ไป๋หว่านหว่านโน้มคอเขาเข้าหาสองเต้าทันทีที่เขาอ้าปากครอบครอง นางได้รสสัมผัสซาบซ่านที่เขามอบให้ เป็นความรัญจวนเหลือเกิน เอ่ยปากเรียกเขาอย่างที่เขาต้องการ อ้ายเทียนจุนยิ้มหวาน นางเร่าร้อนยิ่งนัก"อ๊า พี่เทียนจุน หว่านหว่านเสียว อื้อ พี่เทียนจุน ท่านดูดดีเหลือเกิน หว่านหว่านเสียวมากเจ้าค่ะ""อืม..จ๊วบ อ่าห์ หว่านหว่านชอบไหม ชอบที่พี่ทำให้หรือไม่ หื้ม""อื้อ ชะ ชอบ ท่านดูดเถอะ ดูดอีก หว่านหว่านต้องการท่าน อ๊า เสียวเหลือเกิน ปากท่านอุ่นนัก พี่เทียนจุน มะ มือ ท่าน อย่าลูบตรงน
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง แมวขโมย
ยามซวีทั้งหมดรวมตัวกันทานมื้อค่ำ มีเพียงบรรดาไท่ฮูยินที่เข้านอนเรียบร้อยแล้ว ส่วนหนิงอ๋องให้คนยกสำรับไปให้ในเรือน บ้านเช่าที่หวงจื่อหานเช่าเอาไว้มีมากกว่าห้าหลังแล้วตอนนี้ แต่จะมีอยู่หลังหนึ่งที่ตอนนี้อ้ายเทียนจุนขโมยบุตรสาวบุญธรรมของเสด็จอาตนเองมานอนกกตั้งแต่ที่พวกเขาไปทุ่งดอกไม้เรียบร้อยยามอู่หลังจากที่ทั้งเจ็ดคนพากันขี่ม้าออกไปแล้ว คนขององค์ชายรองก็ไปตามเสิ่นเย่ามาตรวจอาการดูเหมือนองค์ชายจะทรงประชวร อ้ายเทียนจุนนอนป่วยอยู่ในห้อง สาเหตุน่าจะเพราะถูกละอองฝนเมื่อวาน คุณชายน้อยหวงป๋อเหวินก็นอนเป็นไข้อยู่ที่เรือนเช่นกัน มีท่านย่าทวดของเขาดูแลอยู่ทั้งคู่ถูกฝนเพราะตามพ่อบุญธรรมกับท่านอาเฟยหรงไปดูที่ดินและเส้นทางน้ำที่จะลงมือขุดเพื่อระบายน้ำหากปีหน้าน้ำหลากอีก เมื่อทุกคนงานล้นมือ พี่เลี้ยงก็มีหน้าที่เลี้ยงเด็กเพราะท่านแม่พวกเขาไม่อยู่ ไป๋หว่านหว่านเห็นว่าเขาเป็นหลานชายของบิดาบุญธรรม นางจึงรับอาสามาต้มยาให้เขาเองไป๋หว่านหว่านเดินมาที่เรือนของอ้ายเทียนจุน นางนำยามาให้ เมื่อเปิดเข้ามาก็เห็นบุรุษตัวโตรูปงานมากนักนอนหลับอยู่ อ้ายเทียนจุนนอนหลับลมหายใจสม่ำเสมอ นางวางชามยาก่อนจะไปปลุกเขาเบาๆ"
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง นี่คือตัวตนจริงๆของนางหรือ
ทั้งหกคนมาถึงก็ผูกม้าเอาไว้แล้วมานั่งกับทั้งคู่ สาวๆที่เห็นทุ่งดอกไม้ข้างหน้าก็ตาโต ซุนเฟิงย่าวิ่งออกไปคนแรกก่อนจะกวักมือเรียกคนที่เหลือ ไป๋หย่งเหนียนมองหน้าอ้ายฉี ถึงแม้ว่าบางเวลานางจะมีเงาของหลี่เสี่ยวม่านแต่นางก็คือเด็กอายุสิบห้าเท่านั้น หลี่เสี่ยวหรูเรียกนางให้ไปด้วยกัน"ท่านแม่ ไม่ไปหรือเจ้าคะ""อ๋า ท่านแม่หรือ อ้อ อื่อ ไปๆ" ไป๋หย่งหนียนวิ่งตามไปทั้งเจ็ดคนวิ่งเล่นจนเหนื่อย บรรดาสามีนั่งคุยกันพลางๆ โจวจื่อหมิงที่พูดคุยระหว่างทางกับเมียตอนที่ขี่ม้ามา เขากับนางปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วตอนนี้หลี่เสี่ยวหรูกางแขนรับลมเงยหน้า ก่อนจะหมุนไปรอบๆ วันนี้นางใส่ชุดสีชมพู ปักปิ่นรู้แมลงปอที่หวงจื่อหานซื้อให้ แต่เขากลับเห็นบางอย่างในตัวนางสตรีในชุดสีขาวเปลือยไหล่ ปล่อยผมสยาย ทรงผมนางคล้ายกับม้วนๆแล้วปล่อย ศีาษะทั้งสองข้างประดับดอกไม้สีขาว เครื่องประดับมีความแวววาว ใบหน้าคือหลี่เสี่ยวหรูที่เหมือนกัน ซ้อนกันอยู่ไม่ผิดแน่เพียงแต่หลี่เสี่ยวหรูคนที่เขานอนกอดทุกคืนดวงตากลมโตน่ารักมากนัก แต่หลี่เสี่ยวหรูคนนี้ดูเชื่อมั่นในตนเองตัวนางดูมีอำนาจมากนัก นางมาจากที่ใดกันนางช่างงามมากนัก นี่คือคนที่เขาน
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง เที่ยวทุ่งดอกไม้
หลังจากงานแต่งหนิงอ๋องผ่านไปได้ห้าวัน บรรดาไท่ฮูหยินเรือนต่างๆก็เฝ้าเลี้ยงเหลนของตนเอง โจวไท่ไท่อยากได้เหลนเพิ่มอีก ตระกูลนางมีแค่โจวจื่อหมิงเป็นทายาทรุ่นสุดท้ายแล้ว แม้จะมีสายรองอีกบ้านแต่นั่นก็ไม่อาจมาปกครองตระกูลได้ โดยเฉพาะลูกสะใภ้ของน้องชายสามีนั้นช่างเป็นคนที่เลวร้าย ตอนนี้ซุนเฟิงย่ากำเนิดทายาทให้สกุลโจว นางคลอดบุตรมาทีเดียวสามคนเลย อีกสักสามท้องถ้าได้แฝดอีกตระกูลโจวก็มีทายาทสืบทอดเต็มไปหมดโจวไท่ไท่กับหมัวมัวและสาวใช้รวมถึงพี่เลี้ยงของซุนเฟิงย่านั่งเลี้ยงแฝดสามอยู่ หลานชายง้อเมียมาจะสี่เดือนแล้วเมียยังไม่ใจอ่อนเลย โจวไท่ไท่เรียกหลานสะใภ้มาหาเพื่อพูดคุย"เฟิงย่า..เจ้ามานั่งกับย่าตรงนี้ดีกว่า""เจ้าค่ะ...ไท่ฮูหยินมีสิ่งใดให้ หลานสะใภ้รับใช้หรือเจ้าคะ"" ไท่ฮูหยินอันใดกัน เรียกท่านย่าสิ เจ้าห่างเหินแบบนี้คนแก่อย่างย่ารู้สึกน้อยใจนัก"ซุนเฟิงย่า แอบถอนหายใจทำไมนางจะไม่รู้ว่าโจวไท่ไท่เอ็นดูนาง แต่งงานมานางไม่ได้รับความเมตตาจากคนในจวน มีแต่โจวไท่ไท่ที่รักนางและเมตตา แต่เพราะอยู่คนละจวน โจวจื่อหมิงมีจวนของตนเอง นางจึงถูกปฏิบัติไม่ดีนัก ซุนเฟิงย่าไม่อยากให้ผู้อาวุโสน้อยใจจึงตามใจนาง"ท
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ถิงถิงให้อภัยพี่เถอะนะ
หูไห่ถิงที่ออกไปต้มยาให้เขา แล้วกลับเข้ามาบังเอิญได้ยินเรื่องนี้พอดี เรื่องคนรักเก่าของนางหรือ ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนกัน พี่สาวตัวดีของนางหรือน้องสาวกันเล่าที่กุข่าวเรื่องนี้ให้เขาได้ยิน รวมทั้งจางซยาจื่อด้วย เหลียงหมิงเทาคนนี้ก็ไม่ถามนางสักคำคิดเองเออเอง หูไห่ถิงยกยาเข้าไปให้เขา หวงจื่อหานจึงขอตัวกลับไป เหลียงหมิงเทาเห็นเมียไม่พูดเขาก็เอ่ยอีกครั้ง"ถิงถิง..พี่ไม่ได้รักคุณหนูจางจริงๆนะ ที่ผ่านมาพี่มีแค่เจ้าคนเดียว""ทานยาเถอะเจ้าคะ นอนพักเยอะๆจะได้หายไวๆ เดี๋ยวบรรดาสหายของมท่านจะเป็นห่วงเอา"หูไห่ถิงส่งชามยาให้เขา เหลียงหมิงเทารับมาดื่มก่อนจะดื่มน้ำตาม เขานอนหลับบไปเพราะพิษไข้ หูไห่ถิงกำลังสับสนว่าจะโกรธเขาที่หูเบาดีหรืออภัยให้เขาดี ข้างนอกกำลังครึกโครม บรรดาไท่ฮูหยินมาถึงแล้ว ต่างคนต่างเรียกหาหลานสะใภ้ของตนทันที ไม่มีใครเรียกหาหลานชายสักคน เหลียงไท่ๆมาถึงเรือนที่หลานสะใภ้กับหลานชายพัก เห็นหูไห่ถิงนั่งหลับฟุบอยู่กับเตียง หลานชายรู้สึกตัวทันทีที่มีคนมาตาประสาคนมีวรยุทธ"ท่านย่า""อืม..ย่ารู้เรื่องหมดแล้ว เจ้านี่นะถิงถิงนางเป็นเด็กดี รีบทำอะไรๆเข้าเถอะ เหลนย่าๆเลี้ยงเอง"เหลียงไท่ๆไปแล้
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ช่วยชาวบ้าน
อ้ายเฟยหรงที่ตอนนี้กำลังปวดหัวกับชาวบ้านที่มาขอให้ช่วย หลี่เสี่ยวหรูเดินมาหาเขาก่อนจะทักทาย"ถวายพระพรเสด็จอาเพคะ เรียกหาหลานแต่เช้ามิทราบว่ามีเรื่องอันใดหรือเพคะ""ไห่ถัง น้ำท่วมผลผลิตพวกเขาอีกแล้วทำเช่นไรดี พวกเขาไม่รู้ว่าไปเอาเรื่องที่ว่าเจ้าเป็นเทพเซียนสามารถแก้ปัญหาได้มาจากที่ใดกัน เหลวไหลทั้งนั้นเลย"อ้อ..หลานจะลองเจรจาดูเจ้าค่ะ"หลี่เสี่ยวหรูเดินไปหาชาวบ้านที่กำลังนั่งปาดน้ำตากันอยู่ นางเอ่ยถามถึงเรื่องที่มาหาในวันนี้"ทุกท่าน ที่นาพวกท่านน้ำท่วมอีกแล้วหรือเจ้าคะ แล้วเสียหายมากเพียงใด""ฮือๆๆ อาซ้อหวงพวกเราทำนามามักมีปัญหาตลอด ปีนี้ก็น้ำท่วมอีก พวกเราจ่ายภาษีทางการไม่ได้เลย""น้ำท่วมตลอด ทุกปีเลยหรือเจ้าคะ แล้วพวกท่านปลูกอย่างอื่นนอกจากข้าวหรือไม่""ไม่ พวกเราทำแต่นาข้าว อาซ้อหวงทำเช่นไรดี ฮือๆๆๆข้าวของข้าตายหมดเลย""ข้าขอไปดูที่ดินพวกท่านสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ตอนนี้คงแก้ไม่ได้แล้ว ในเมื่อท่วมไปแล้ว แต่อาจรับมือกับปีหน้าได้""ฮือๆๆ พวกเราไม่มีเสบียงหน้าหนาวอีกแล้ว ทุกปีต้องมีเด็กถูกทิ้งบนภูเขาไม่น้อยเพราะอดตาย ฮือๆๆ อาซ้อได้ข่าวว่าท่านสามารถแก้ปัญหาได้ ช่วยพวกเราหน่อยเถอะ"หลี่เส
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าอยากเปิดโรงเรียนสตรี
ตอนนี้ในห้องหอเขาหวานชื่นกันอยู่แต่จะมีอยูสามคนที่หวานอมขมกลืนเป็นอย่างมาก เมียไม่ให้พวกเขาเข้าห้อง สามเดือนที่มาอยู่ที่นี่มีสิทธิ์แค่ช่วยพวกนางเลี้ยงลูกเท่านั้น เหลียงหมิงเทาที่ตอนนี้นั่งรอหูไห่ถิงอยู่หน้าเรือน อากาศเริ่มเย็นลงมากแล้ว ฟ้าเริ่มคำรามเหมือนจะเริ่มเข้าหน้าฝนมาสักสามสี่วันแล้ว เหลียงหมิงเทาไม่ไปไหน เมื่อกลางวันนางไล่เขาไปแต่งงานกับจางซยาจื่อ เขาบอกแล้วว่าไม่ได้รักนางแต่หูไห่ถิงก็ไม่เชื่อ เขาอ่อนใจจริงๆ เวลาใจแข็งน่ากลัวเหลือเกินหูไห่ถิงที่เลี้ยงลุกเองแล้ว พี่เลี้ยงมาแค่ตอนกลางวันเพราะนางต้องเปิดร้านขายขนม ฝนเริ่มลงเม็ดเปาะแปะๆ หูไห่ถิงเดินออกมาปิดหน้าต่างอีกบานก็เห็นเหลียงหมิงเทานั่งอยู่ลานบ้าน เมื่อตอนบ่ายเขามาวุ่นวายนางเลยไล่เขากลับไปเมืองหลวง แต่เขาไม่ไปบอกจะเฝ้านางคุกเขาจนนางใจนอ่อน เหลียงหมิงเทาคุกเข่าจริงๆ เขาคุกเข่าอยู่หน้าเรือน ฝนลงเม็ดหนาแล้วแต่เขาก้ไม่ไปไหน หูไห่ถิงไม่สนใจพวกเขาแสดงเก่งนางไม่ต้องตกหลุมพรางอีกเหลียงหมิงเทาเริ่มปากสั่นแล้ว ฝนตกแรงเกินไปเขาเริ่มหนาวสั่นจนทรงตัวไม่ไหว ร่างกายเปียกโชกไปหมด หูไห่ถิงที่นอนหลับอยู่ก็ไม่ได้สนใจ คนเช่นเขาคงไม่อดทนเท่าไห
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง แต่งานอีกครั้ง2
อ้ายฉียังคกกระดกปลายลิ้นในร่องคับแคบไม่หยุด ไป๋หย่งเหนียนกระตุกอีกรอบเขาจึงถอนลิ้นร้ายกาจออกมา อ้ายฉียกขาเรียวข้างหนึ่งพาดบ่าก่อนจะเอ่ยกับไป๋หย่งเหนียนเสียงกระเส่า"เด็กดีของอาเจ้าพร้อมไหม""อื้อ ข้าพร้อมแล้วท่านทำเถอะเจ้าค่ะ"อ้ายฉีกดหัวมนของด้ามทวนใหญ่ทีละนิดๆ ไป๋หย่งเหนียนดันกหน้าท้องเขาออกนางรู้สึกจุก นางเจ็บมากนัก ครั้งแรกเจ็บเพียงนี้เชียวหรือ"อื้อ เจ็บท่านอาหยุดก่อนได้ไหมเจ้าคะ""อย่าเกร็งเมียจ๋า ผ่อนคลายนะอารักเจ้าเด็กดี"อ้ายฉีก้มลงไปดูดยอดออกของนาง ไป๋หย่งเหนียนเสียวซ่านแอ่นเด้งสะโพกขึ้นหาเขาเองจนด้ามทวนของเขาเข้ามาในกายนางจนหมดพร้อมกับหางตาที่มีน้ำตาไหลออกมา นางเจ็บแต่เพราะอารมณ์หวามที่เขาปลุกทำให้นางเรียกร้องต้องการเขาจนเป็นฝ่ายเสือกสะโพกเข้าหาเองอ้ายฉีกัดฟันกับความคับแน่นที่นางมอบให้"อ่าห์ แน่นจัง ตอดอีกด้วยคนดีของอา""อื้อ ใหญ่คับไปหมดเลย ท่านอาฉีท่านขยับเถอะเจ้าค่ะเมียเสียวเหลือเกิน อ่าห์ อ๊า อ๊า อ๊า เร่งอีกเจ้าค่ะ อูยเสียวๆๆๆ ท่านอาเจ้าขา"อ้ายฉีโหมสะโพกกระแทกร่องงามไม่หยุด ไป๋หย่งเหนียนกอดแผ่นหลังเขาแน่น นางเด้งสะโพกขึ้นสู้คนด้านบน อ้ายฉีพอใจมากนางเร่าร้อนดีเหลือเกิ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง แต่งงานอีกครั้ง1
ยังมีเวลาหลี่เสี่ยวหรูเดินไปหาไป๋หย่งเหนียนที่ห้องหอเพื่อพูดคุยไป๋หย่งเหนียนที่นั่งคลุมผ้าอยู่ก็เห็นรองเท้าปักสีชมพูมายืนหยุดอยู่ตรงหน้า นี่เป็นรองเท้าสตรีนางจึงเลิกผ้าขึ้นก็เห็นว่าสตรีตรงหน้าแก่กว่านางประมาณสองปี สตรีคนนี้คือบุตรสาวท่านอาฉี หลี่ไห่ถังคนนั้นหลี่เสี่ยวหรูนั่งลงที่เก้าอีกมองหน้ามารดาเลี้ยงตรงหน้า เรื่องที่นางมาเกิดใหม่ในร่างนี้ไม่ใช่เรื่องเหลือเชื่อ เรื่องที่นางกับหวงจื่อหานได้ไปรักกันอีกชาติก็ไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายเช่นนั้นสตรีที่อยู่ตรงหน้านางอายุสิบห้า มารดาของร่างนี้จากไปสิบห้าปีเกือบสิบหกปีแล้ว ไม่ว่านางจะเกิดใหม่หรือไม่ แต่ใบหน้าถอดหลี่เสี่ยวม่านออกมาราวกับฝาแฝด หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยขึ้นมาก่อน"ไป๋หย่งเหนียน บิดาข้าชอบพอท่านแต่มีบางอย่างอยากทำความเข้าใจ""พี่ไห่ถังเชิญกล่าวมาเถอะเจ้าค่ะ""ไม่ขอปิดบัง เจ้ามีใบหน้าคล้ายมารดาข้านัก มิใช่แค่คล้ายเจ้าแทบจะใช่นางเสียเลยทีเดียว ท่านพ่อบอกว่ารักเจ้าแต่ไม่อยากทำลายเจ้า นั่นแปลว่าบิดาข้ารักเจ้าจริงๆ มิได้ต้องการเจ้ามาแทนที่ท่านแม่เพียงเพราะใบหน้าเดียวกัน""ท่านอาเคยบอกว่าข้าเหมือนคนรักของเขาที่จากไป แต่เขาไม่ได้ชอบข้าเพ
