บอกความจริงที่เจ็บปวด

ข้างนอกฝนตกแรงอากาศหนาวเย็นแต่ข้างในกลับร้อนระอุด้วยอารมณ์โกรธของจางลี่อิน เฉินอี้ที่พนยายามเข้าหานางตลอดเวลา จางลี่อินทำใจไม่ได้ เขามีแม่นางไฉ่หงคนนั้นอยู่ทั้งคนกลับมาเอ่ยคำหวานกับนางทุกวัน ต่อให้เฉินไท่ไท่อยู่ตรงนี้นางก็ไม่อาจอภัยเขาได้

"ลี่อิน..พี่รักเจ้าจริงๆนะ เหตุใดเจ้าใจแข็งมากนัก"

"รักหรือ ข้าจำคำสุดท้ายของท่านได้ ไฉ่หงนางสะอาด ไม่เหมือนข้าสตรีร้ายกาจ หาเรื่องกระทั่งนางโลมคนหนึ่ง"

"ลี่อิน เรื่องบางอย่าพี่..."

"ท่านออกไปเถอะข้าง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปสอนชาวบ้านทำขนมอีก"

"ลี่อิน..พี่ไม่ได้อยากทำเช่นนี้ อย่าผลักไสพี่อีกเลย พี่เคยเกือบจะเสียเจ้าไปแล้วครั้งหนึ่ง พี่จะไม่ยอมเสียเจ้าไปอีก เป็นเจ้าที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ พี่ย่อมต้องปกป้องเจ้าแม้ว่าที่ผ่านพี่จะปกป้องเจ้าผิดวิธี อย่าผลักไสพี่อีกเลยนะคนดี ลี่อิน"

"ท่านรู้มาตลอดว่าคนที่ช่วยท่านครั้งนั้นเป็นข้า แต่ยังคงเรียกร้องไฉ่หงคนนั้นไม่เลิก ท่านปกป้องข้าแบบไหน ปกป้องจากอะไร ท่านหมายความว่าอย่างไรเฉินอี้"

"ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้ายังไม่อภัย เช่นนั้นวันนี้พี่กลับก่อน อย่านอนดึกเล่าลี่อิน"

เฉินอี้รู้ตัวว่าเผลอเอ่ยออกไปจึงลุกขึ้นเพื่อกลับบ้านเช่า