เข้าสู่ระบบแชร์
ให้พี่ได้รักเจ้าเถอะนะ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 01:25:40บทที่เกี่ยวข้อง
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ในที่สุดก็มีข่าวดี
เรือนซุนเฟิ่งย่าโจวจื่อหมิงกำลังเคี่ยวกรำซุนเฟิงย่าอย่างหลงใหล แต่เดิมนางตัวเล็กบอบบางน่าถนอม เมื่อนางคลอดลูกแล้วก็เริ่มมีน้ำมีนวล โจวจื่อหมิงรู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่กับนางตอนที่นางคลอดบุตร หากรู้ว่าจะทำให้เมียทุกข์ใจเพียงนี้เขาจะไม่ทำเช่นนั้นเลย ซุนเฟิงย่าตอนนี้ที่ถูกโจวจื่อหมิงขยับเจ้ามังกรตัวโตที่ร้อนและแข็งขึงเนินนาบอยู่ในกายนางไม่หยุด โจวจื่อหมิงรักนางมากว่าชั่วยามแล้ว เขายังคงดูดกลืนและขยับไปพร้อมๆกัน"อื้อม หวานทั้งตัวแบบนี้พี่จะคลั่งแล้วเมียจ๋า""อื้อ..พี่จื่อหมิง เสียว ข้าเสียว""อ่าห์ พี่ก็เสียวนัก กระรอกน้อยของพี่รักเจ้าเหลือเกิน""ข้าก็ ก็ ระ รัก ท่าน อ๊าย พี่จื่อหมิงอ๊า ท่านรักข้าเถอะ รักแรงกว่านี้ไม่ไหวแล้ว"โจวจื่อหมิงช้อนขอซุนเฟิงย่า ให้นางคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะอุ้มนางมาที่หน้าต่าง สายฝนกระหน่ำด้านนอก หน้าต่างที่ฉลุลายมองเห็นด้านนอก โจวจื่อหมิงขยับบั้นท้ายกลมกลึงให้เข้าออก ความอ่อนนุ่มขางนางกำลังโอบรัดมังกรตัวโตของเขาเอาไว้ ยามที่ถูกความแน่นอ่อนนุ่มนั้นรูดเข้าออกทำเอาโจวจื่อหมิงคำรามออกมา" อ่าห์ เมียจ๋า แน่นเหลือเกิน นุ่มเพียงนี้พี่จะขาดใจเสียให้ได้ เสียวนักคนดี""อื้
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ขอมาอยู่ด้วย
จากเดิมที่จะกลับภายในสามเดือนก็เลื่อนมาเป็นหกเดือน ตอนนี้อีกสิงเดือนก็หมดหน้าฝนแล้ว เขาจะกลับเมืองหลวง“เดี๋ยวอามานะเด็กดี อาไปเอาน้ำอุ่นมาให้เจ้าล้างหน้าสักหน่อย หากอยากอาเจียนกระโถนอยู่ตรงนี้นะ”“อืม ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะ ข้าอยากนอนจังเลยรู้สึกเพลียๆ”“งั้นก็นอนเถอะเด็กดี”หวงจื่อหานออกไปด้านนอกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูล้มตัวลงนอนหลับตาลงทันทีนางสะลึมสะลือกำลังจะหลับอยู่ๆก็มาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ดูเหมือนเป็นโรงพยาบาล บนเตียงมีชายวัยกลางคนนอนอยู่ เขาคือหลี่เป่าเหวินหลานชายของนางในชาติก่อน หรือก็คือไหวอ๋องในชาตินี้หลี่เป่าเหวินที่ใส่ชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียงมีเครื่องช่วยหายใจใส่อยู่ เขาลืมตามาด้านข้างมีหลี่เสี่ยวหรูกับหวงจื่อหานอีกคนยืนอยู่ หวงจื่อหานจับมือของเขาเอาไว้ หลี่เป่าเหวินพยายามจับมือหนาของเขาให้กุมมือของเด็กสาวพร้อมกับเอ่ยฝากฝังน้ำเสียงบ่งบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ว่าหนักเพียงใด“จื่อหาน แค่ก พี่ฝากเสี่ยวหรูด้วยนะ พี่รู้ดีว่าพี่ไม่ไหวแล้ว”“ฮือๆๆ พ่อคะ พ่อไม่รักหนูหรือคะ พ่ออยู่กับกหนุก่อนนะคะฮือๆๆๆ”“เด็กดีของพ่อ ลูกแต่งงานแล้ว ต่อไปต้องเชื่อฟังสามีมากๆ สามีลูกเป็นคนดีเขาจะดูแลลูกต่อจา
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จัดการขุนนางชั่ว
ซุนเฟิงย่าเอ่ยพร้อมกับทำสีหน้ากังวล งั้นบิดานางเล่า เมื่อคืนแม้ว่าโจวจื่อหมิงจะรักนางทั้งคู่จะมีความสุขด้วยกันแต่หลังจากที่เขาปลดปล่อยเรียบร้อยนางกลับรู้สึกว่าเขามีเรื่องในใจ หรือว่าบิดานางเกี่ยวข้องกับการฉ้อราษบังหลวงในครั้งนี้ด้วยหลี่เสี่ยวหรูที่แพ้ท้องอย่างหนักนอนอย่างเดียวแต่ก็ยังสั่งงานให้คนของเสด็จพ่อไปถ่ายทอดคสั่ง ดินที่หวงจื่อหานนำมานั้น หลี่เสี่ยวหรูจัดการวิเคราะห์แยกแยะหาเมล็ดพันธุ์ที่เหมาะแก่สภาพดินเรียบร้อยแล้ว ที่ลุ่มนางหาพืชน้ำมาปลูก หวงจื่อหานเองเป็นถึงราชครูกลับไม่รู้จักพืชน้ำหลายชนิด หลี่เสี่ยวหรูจัดการหาเมล็ดพันธุ์และหน่อกล้า รวมถึงการแปรรูปผลิตผลที่เก็บเกี่ยวเสร็จแล้วนางรู้ว่าหวงจื่อหานไปไหน แม้ใจลึกๆจะกังวลแต่เขาเป๋นยอดฝีมืออันดับสองรองจากลู่กงกงคนนั้น นางจึงมั่นใจว่าสามีจะสามารถเอาตัวรอดมาได้หลี่เสี่ยวหรูคิดถึงเรื่องที่นางในเมื่อตอนสายก็ถอนหายใจ สองคนนั้นเหมือนกับนางในชาตินี้ ถูกผู้ใหญ่ให้แต่งงานกันเพื่อให้ฝ่ายชายดูแลฝ่ายหญิงที่ไร้ญาติขาดมิตรเพียงแต่หวงจื่อหานคนนั้นรักเด็กเสี่ยวหรูมาตั้งแต่เธออายุสิบห้าส่วนร่างเดิม เป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียมาตลอดจนนางมาสวมร่าง ไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง สามีบาดเจ็บ
อ้ายเฟยหรงต่อสู่กับหวังเป้า คนของพรรคเมฆาเล็งธนูไปทางอ้ายเฟยหรง เมื่อได้จังหวะก็ยิงออกไปทันที แต่หวงจื่อหานที่กำลังต่อสู้อยู่เห็นอ้ายเฟยหรงถูกลอบยิงเขาจึงมาขวางเอาไว้ ก่อนจะสะบัดฝ่ามือใส่พลธนู หวงจื่อหานถูกยิงที่ไหล่ขวาธนูอาบยาพิษทำให้เขาทรุดลงทันที อ้ายเฟยหรงไม่ยืดเยื้อตัดหัวหวังเป้าทันทีก่อนจะวิ่งมาดูหวงจื่อหาน"จื่อหานๆ เจ้าทำใจดีๆไว้ยาล่ะ นี่เป็นยาแก้พิษร้อยชนิดที่ไห่ถังให้มา จื่อหานเจ้าอดทนหน่อยยาแก้พิษอยู่นี่กลืนลงไป"หวงจื่อหานมองหน้าอ้ายเฟยหรงสะลึมสะลือ อ้ายเฟยหรงเห็นเขาไม่ไหวติงจึงเอ่ยประโยคที่ทำให้หวงจื่อหานพยายามลืมตา"จื่อหานอ้าปากกินยา ถ้าเจ้าตายข้าจะให้หลานสาวข้าแต่งงานใหม่ นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ เจ้าอยากให้บุตรของเจ้าเรียกชายอื่นว่าพ่อก็ตามใจ"หวงจื่อหานเอ่ยกระท่อนกระแท่น เขารับลูกธนูแทนยังจะหาสามีใหม่ให้เมียเขาอีก ไอ้แก่ใจแคบนี่ จากนั้นก้ถามหายา"อะ เอามา ยะ ยา ยุ อยู่ หนะไหน ไหวอ๋องถ้า ท่าน กล้า อะ เอา เมียข้า ให้ คน อื่น ขะ ขะ ข้าจะไม่ปล่อย ท่าน ไป"อ้ายเฟยหรงส่งยาเข้าปากของหวงจื่อหาน ไอ้เด็กบ้านี่รักหลานสาวเขาเสียจริงๆ หวังเฮ่าที่ตอนนี้ถูกหนิงอ๋องที่มาสบทบตัดหัวขาดกร
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง นางคือวาสนาของเขา
เปลือกตาหนาขยับเล็กน้อย หวงจื่อหานได้ยินเสียงของนางเขาพยายามลืมตา แต่มันหนักอึ้ง หลี่เสี่ยวหรูที่เห็นปฏิกิริยาของเขาตอบสนองต่อการเรียกของนางก็ดีใจ บีบมือเขาแรงๆให้เขารับรู้ หวงจื่อหานพยายามลืมตาขึ้น ในที่สุดเขาก็ลืมได้ เห็นดวงหน้าหวานคนที่เขานอนกอดทุกค่ำคืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเคลือบไปด้วยน้ำตา ดวงตาคู่สวยสั่นไหวน้ำในตาเอ่อล้น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บางเบา"อาหรูของอา อย่าร้อง อะ อา มะ ไม่ เป็น ไร อาไม่เป็นไร""ฮือๆ ท่านอาท่านฟื้นแล้ว ฮือๆๆ ท่านอาจื่อหาน ฮือๆๆ"หลี่เสียวหรูโน้มตัวลงไปหาเขา ใบหน้าที่มีแต่น้ำตาซบอยู่กับอกแกร่ง หวงจื่อหานใช้แขนข้างที่มีกำลังโอบกอดนางเอาไว้ เขาลูบศีรษะให้นางเบาๆ นางเป็นห่วงเขานางรักเขาหวบงจื่อหานรู้สึกว่าเขามีกำลังทันที นางกำลังมัลูกให้เขาๆต้องรีบหายเพื่อไม่ให้นางกังวล"อาหรู..อย่าร้องๆอาไม่เป็นอะไรแล้ว เด็กดีคอดถึงเหลือเกินมานอนข้างๆอาได้หรือไม่""อื้อ"หลี่เสี่ยวหรูขยับไปนอนข้างๆเขาด้านที่ไม่ได้ถูกยิน นางไม่ยอมหนุนแขนเขาคามที่เขาต้องการ นางเกรงว่าเขาจะเจ็บได้แต่นอนหนุนหมอนแล้วกอดเอวหนาของหวงจื่อหานเอาไว้ ทั้งคู่นอนฟังเสียงหัวใจของกันและกัน ไม่นานเขาและนางก็
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ทักทายบุตรในครรภ์
หลี่เสี่ยวหรูเองก็ห่วงน้องหกเช่นกัน ดีที่นางสังเกตดูแล้วตรั้งนี้เสี่ยวเล่อตั้งครรภ์บุตรคนเดียว ส่วนตัวนางนี่สิลูกแฝดแน่นอน ดูแล้วน่าจะแฝดสามด้วย จะคลอดอย่างไรเล่าเนี่ย ก็ตอนขอมาอยู่ด้วยมีเพียงหลานชายกับเจ้าของร่างเดิมนี่นา คนที่สามมาจากไหนกันนะ หลี่เสี่ยวหรูกำลังใช้ความคิดอยู่กับตนเองนางมาอยู่ที่นี่นานจนลืมไปแล้วว่ายังมีอีกคนที่นางผูกพัน นั่นก็คือน้องชายของนางที่จากไปก่อนหน้าหลานชาย ยามซวีเสี่ยวเล่อคลอดบุตรชายออกมาปลอดภัยทุกคนต่างก็โล่งออก หลี่เสี่ยวหรูจึงกลับเรือนตนเองสามีนางรออยู่หวงจื่อหานที่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหายเป็นปกติมาได้หลายวันแล้ว เหลือแค่พยายามขยับกล้ามเนื้อให้เข้าที่ เขาวาดรูปใกล้เสร็จแล้วรูปที่วาดคือรูปของสองคนที่เขาเห็นในห้องนั้น กับรูปของหลี่เสี่ยวหรูที่ใส่ชุดสีขาวยืนในทุ่งดอกไม้ครั้งก่อนนางช่างดูอ่อนหวานน่ารักยามเมื่ออยู่ในอาภรณ์สีขาว หวงจื่อหานม้วนภาพวาดเก็บตามเดิม เขามิได้ให้ผู้ใดเห็นมัน เมื่อกลับถึงเมืองหลวงเขาจะเอามันแขวนไว้ในห้องหนังสือของเขา หลี่เสี่ยวหรูนำรังนกมาให้ สามีจากนั้นนางก็เริ่มเก็บข้าวของที่เขาใช้วาดภาพ"ท่านอา..ท่านเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ แขนข้างขวาขยับไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ไหนๆก็มาแล้ว
หลี่เสี่ยวหรูที่กำลังขับรถกลับบ้านบนเขา วันนี้เธอต้องไปส่งสินค้าทั้งหมดคนเดียว น้องชายไม่ว่างเพราะภรรยาเขาเพิ่งคลอดหลานชายให้ หลี่เสี่ยวหรูอายุยิ่สิบแปดแล้วน้องชายอายุยี่สิบห้ากลับได้ลูกชายกับลูกสาวแล้ว ส่วนตัวเธอไม่มีแฟน ไม่มีเวลาคบค้ากับใคร อยู่ชนบททำไร่ชา ไร่ผลไม้ มีเวลาก็ทำvlokเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในชนบท วันนี้ไปส่งผลิตภัณฑ์แปรรูปมา เนื่องจากสินค้าชาขายดีตอนนี้กำลังทำเรื่องขอจดทะเบียนในรูปแบบบริษัท เอกสารเรียบร้อยหมดแล้ว เธอไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว เพราะงานที่ยุ่งเหยิงน้องสะใภ้ก็มาคลอดลูกตอนนี้ อยากไปรีแรกซ์บ้างจัง เสร็จงานนี้น้องสะใภ้ออกจากโรงพยาบาลเธอจะบินไปมัลดิฟสักสามสี่วันRrrr. Rrrr. Rrrr.เสียงเรียกเข้าดังมา ตรงข้ามเสี่ยวหรูที่กำลังขับรถลงเนินเขาไม่กล้ารับ ฝนตกมาตั้งแต่เมื่อวานดินเริ่มสไลด์ลงมาทางจึงแคบลง หลี่เสี่ยวหรูพยายามบังคับรถให้ทาง ก่อนจะมีดินสไลด์ลงมา สัญชาตญาณทำให้เธอหักพวงงมาลัยหลบ แต่ฝั่งที่เธอหักหลบเธอลืมไปว่ามันเป็นเหว รถร่วงลงหน้าผาทันที หล่นลงไปในแม่น้ำ หลี่เสี่ยวหรูพยายามตะเกียกตะกายออกจากรถ แต่แรงดูดทำให้เธอไม่สามารถเปิดประตูรถออกม
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จวนราชครูนั้นตกอับ
"หลี่เสี่ยวหรูเจ้ากล่าวอันใดออกมา"อ้ายเซียงเซียงลุกขึ้นตวาดหลี่เสี่ยวหรู มีคุณหนูบางคนที่นี่ไม่ชอบนางโดยเฉพาะจางลี่อิน ส่งเสียงหัวเราะจนเฉินอี้บีบมือนางแต่นางไม่ใส่ใจ "ข้ามิได้เอ่ยว่าผู้ใด เหตุใดท่านหญิงร้อนตัวนักเล่า""เจ้าๆๆ หวังกุ้ยเฟยทรงให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วยเถอะเพคะ ฮือๆๆ"อ้ายเซียงเซียงใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดใบหน้าร้องไห้ออกมา ไหล่บางสั่นจนหวังกุ้ยเฟยเอ่ยออกมา"บังอาจ เจ้ากล้าต่อว่าท่านหญิงได้อย่างไร ราชครูหวงนี่คือฮูหยินของท่านหรือ ที่จริงงานเลี้ยงวันนี้มิได้เชิญนางอีกด้วย"หลี่เสี่ยวหรูที่มองหน้าคนด้านที่นั่งด้านบนก่อนจะทำหน้าสงสัย อ้ายเทียนหลางจึงเอ่ยปากถาม"เจ้ามองหน้าข้ามีเรื่องอันใดหวงฮูหยิน""พระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้ แต่ท่านหญิงกับไปขอร้องหวังกุ้ยเฟยให้จัดการหม่อมฉัน ที่นี่เป็นงานเลี้ยงของพระนางก็จริง แต่ฝ่าบาททรงเป็นประธาน หม่อมฉันเป็นภรรยาขุนนางมิใช่สนมวังหลัง เหตุใดมิให้ฝ่าบาทตัดสินกันเพคะ ธรรมเนียมต้าเย่วช่างแปลกนัก"ทันทีที่หลี่เสี่ยวหรูกล่าวจบฮ่องเต้ก็หันไปหาคนข้างๆทันที หวังกุ้ยเฟยตัวสั่นรวมถึงอ้ายเซียงเซียงด้วย "หม่อมฉันไม่ได้คิดเช่นนั้นนะเพ
บทล่าสุด
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ทักทายบุตรในครรภ์
หลี่เสี่ยวหรูเองก็ห่วงน้องหกเช่นกัน ดีที่นางสังเกตดูแล้วตรั้งนี้เสี่ยวเล่อตั้งครรภ์บุตรคนเดียว ส่วนตัวนางนี่สิลูกแฝดแน่นอน ดูแล้วน่าจะแฝดสามด้วย จะคลอดอย่างไรเล่าเนี่ย ก็ตอนขอมาอยู่ด้วยมีเพียงหลานชายกับเจ้าของร่างเดิมนี่นา คนที่สามมาจากไหนกันนะ หลี่เสี่ยวหรูกำลังใช้ความคิดอยู่กับตนเองนางมาอยู่ที่นี่นานจนลืมไปแล้วว่ายังมีอีกคนที่นางผูกพัน นั่นก็คือน้องชายของนางที่จากไปก่อนหน้าหลานชาย ยามซวีเสี่ยวเล่อคลอดบุตรชายออกมาปลอดภัยทุกคนต่างก็โล่งออก หลี่เสี่ยวหรูจึงกลับเรือนตนเองสามีนางรออยู่หวงจื่อหานที่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหายเป็นปกติมาได้หลายวันแล้ว เหลือแค่พยายามขยับกล้ามเนื้อให้เข้าที่ เขาวาดรูปใกล้เสร็จแล้วรูปที่วาดคือรูปของสองคนที่เขาเห็นในห้องนั้น กับรูปของหลี่เสี่ยวหรูที่ใส่ชุดสีขาวยืนในทุ่งดอกไม้ครั้งก่อนนางช่างดูอ่อนหวานน่ารักยามเมื่ออยู่ในอาภรณ์สีขาว หวงจื่อหานม้วนภาพวาดเก็บตามเดิม เขามิได้ให้ผู้ใดเห็นมัน เมื่อกลับถึงเมืองหลวงเขาจะเอามันแขวนไว้ในห้องหนังสือของเขา หลี่เสี่ยวหรูนำรังนกมาให้ สามีจากนั้นนางก็เริ่มเก็บข้าวของที่เขาใช้วาดภาพ"ท่านอา..ท่านเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ แขนข้างขวาขยับไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง นางคือวาสนาของเขา
เปลือกตาหนาขยับเล็กน้อย หวงจื่อหานได้ยินเสียงของนางเขาพยายามลืมตา แต่มันหนักอึ้ง หลี่เสี่ยวหรูที่เห็นปฏิกิริยาของเขาตอบสนองต่อการเรียกของนางก็ดีใจ บีบมือเขาแรงๆให้เขารับรู้ หวงจื่อหานพยายามลืมตาขึ้น ในที่สุดเขาก็ลืมได้ เห็นดวงหน้าหวานคนที่เขานอนกอดทุกค่ำคืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเคลือบไปด้วยน้ำตา ดวงตาคู่สวยสั่นไหวน้ำในตาเอ่อล้น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บางเบา"อาหรูของอา อย่าร้อง อะ อา มะ ไม่ เป็น ไร อาไม่เป็นไร""ฮือๆ ท่านอาท่านฟื้นแล้ว ฮือๆๆ ท่านอาจื่อหาน ฮือๆๆ"หลี่เสียวหรูโน้มตัวลงไปหาเขา ใบหน้าที่มีแต่น้ำตาซบอยู่กับอกแกร่ง หวงจื่อหานใช้แขนข้างที่มีกำลังโอบกอดนางเอาไว้ เขาลูบศีรษะให้นางเบาๆ นางเป็นห่วงเขานางรักเขาหวบงจื่อหานรู้สึกว่าเขามีกำลังทันที นางกำลังมัลูกให้เขาๆต้องรีบหายเพื่อไม่ให้นางกังวล"อาหรู..อย่าร้องๆอาไม่เป็นอะไรแล้ว เด็กดีคอดถึงเหลือเกินมานอนข้างๆอาได้หรือไม่""อื้อ"หลี่เสี่ยวหรูขยับไปนอนข้างๆเขาด้านที่ไม่ได้ถูกยิน นางไม่ยอมหนุนแขนเขาคามที่เขาต้องการ นางเกรงว่าเขาจะเจ็บได้แต่นอนหนุนหมอนแล้วกอดเอวหนาของหวงจื่อหานเอาไว้ ทั้งคู่นอนฟังเสียงหัวใจของกันและกัน ไม่นานเขาและนางก็
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง สามีบาดเจ็บ
อ้ายเฟยหรงต่อสู่กับหวังเป้า คนของพรรคเมฆาเล็งธนูไปทางอ้ายเฟยหรง เมื่อได้จังหวะก็ยิงออกไปทันที แต่หวงจื่อหานที่กำลังต่อสู้อยู่เห็นอ้ายเฟยหรงถูกลอบยิงเขาจึงมาขวางเอาไว้ ก่อนจะสะบัดฝ่ามือใส่พลธนู หวงจื่อหานถูกยิงที่ไหล่ขวาธนูอาบยาพิษทำให้เขาทรุดลงทันที อ้ายเฟยหรงไม่ยืดเยื้อตัดหัวหวังเป้าทันทีก่อนจะวิ่งมาดูหวงจื่อหาน"จื่อหานๆ เจ้าทำใจดีๆไว้ยาล่ะ นี่เป็นยาแก้พิษร้อยชนิดที่ไห่ถังให้มา จื่อหานเจ้าอดทนหน่อยยาแก้พิษอยู่นี่กลืนลงไป"หวงจื่อหานมองหน้าอ้ายเฟยหรงสะลึมสะลือ อ้ายเฟยหรงเห็นเขาไม่ไหวติงจึงเอ่ยประโยคที่ทำให้หวงจื่อหานพยายามลืมตา"จื่อหานอ้าปากกินยา ถ้าเจ้าตายข้าจะให้หลานสาวข้าแต่งงานใหม่ นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ เจ้าอยากให้บุตรของเจ้าเรียกชายอื่นว่าพ่อก็ตามใจ"หวงจื่อหานเอ่ยกระท่อนกระแท่น เขารับลูกธนูแทนยังจะหาสามีใหม่ให้เมียเขาอีก ไอ้แก่ใจแคบนี่ จากนั้นก้ถามหายา"อะ เอามา ยะ ยา ยุ อยู่ หนะไหน ไหวอ๋องถ้า ท่าน กล้า อะ เอา เมียข้า ให้ คน อื่น ขะ ขะ ข้าจะไม่ปล่อย ท่าน ไป"อ้ายเฟยหรงส่งยาเข้าปากของหวงจื่อหาน ไอ้เด็กบ้านี่รักหลานสาวเขาเสียจริงๆ หวังเฮ่าที่ตอนนี้ถูกหนิงอ๋องที่มาสบทบตัดหัวขาดกร
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จัดการขุนนางชั่ว
ซุนเฟิงย่าเอ่ยพร้อมกับทำสีหน้ากังวล งั้นบิดานางเล่า เมื่อคืนแม้ว่าโจวจื่อหมิงจะรักนางทั้งคู่จะมีความสุขด้วยกันแต่หลังจากที่เขาปลดปล่อยเรียบร้อยนางกลับรู้สึกว่าเขามีเรื่องในใจ หรือว่าบิดานางเกี่ยวข้องกับการฉ้อราษบังหลวงในครั้งนี้ด้วยหลี่เสี่ยวหรูที่แพ้ท้องอย่างหนักนอนอย่างเดียวแต่ก็ยังสั่งงานให้คนของเสด็จพ่อไปถ่ายทอดคสั่ง ดินที่หวงจื่อหานนำมานั้น หลี่เสี่ยวหรูจัดการวิเคราะห์แยกแยะหาเมล็ดพันธุ์ที่เหมาะแก่สภาพดินเรียบร้อยแล้ว ที่ลุ่มนางหาพืชน้ำมาปลูก หวงจื่อหานเองเป็นถึงราชครูกลับไม่รู้จักพืชน้ำหลายชนิด หลี่เสี่ยวหรูจัดการหาเมล็ดพันธุ์และหน่อกล้า รวมถึงการแปรรูปผลิตผลที่เก็บเกี่ยวเสร็จแล้วนางรู้ว่าหวงจื่อหานไปไหน แม้ใจลึกๆจะกังวลแต่เขาเป๋นยอดฝีมืออันดับสองรองจากลู่กงกงคนนั้น นางจึงมั่นใจว่าสามีจะสามารถเอาตัวรอดมาได้หลี่เสี่ยวหรูคิดถึงเรื่องที่นางในเมื่อตอนสายก็ถอนหายใจ สองคนนั้นเหมือนกับนางในชาตินี้ ถูกผู้ใหญ่ให้แต่งงานกันเพื่อให้ฝ่ายชายดูแลฝ่ายหญิงที่ไร้ญาติขาดมิตรเพียงแต่หวงจื่อหานคนนั้นรักเด็กเสี่ยวหรูมาตั้งแต่เธออายุสิบห้าส่วนร่างเดิม เป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียมาตลอดจนนางมาสวมร่าง ไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ขอมาอยู่ด้วย
จากเดิมที่จะกลับภายในสามเดือนก็เลื่อนมาเป็นหกเดือน ตอนนี้อีกสิงเดือนก็หมดหน้าฝนแล้ว เขาจะกลับเมืองหลวง“เดี๋ยวอามานะเด็กดี อาไปเอาน้ำอุ่นมาให้เจ้าล้างหน้าสักหน่อย หากอยากอาเจียนกระโถนอยู่ตรงนี้นะ”“อืม ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะ ข้าอยากนอนจังเลยรู้สึกเพลียๆ”“งั้นก็นอนเถอะเด็กดี”หวงจื่อหานออกไปด้านนอกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูล้มตัวลงนอนหลับตาลงทันทีนางสะลึมสะลือกำลังจะหลับอยู่ๆก็มาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ดูเหมือนเป็นโรงพยาบาล บนเตียงมีชายวัยกลางคนนอนอยู่ เขาคือหลี่เป่าเหวินหลานชายของนางในชาติก่อน หรือก็คือไหวอ๋องในชาตินี้หลี่เป่าเหวินที่ใส่ชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียงมีเครื่องช่วยหายใจใส่อยู่ เขาลืมตามาด้านข้างมีหลี่เสี่ยวหรูกับหวงจื่อหานอีกคนยืนอยู่ หวงจื่อหานจับมือของเขาเอาไว้ หลี่เป่าเหวินพยายามจับมือหนาของเขาให้กุมมือของเด็กสาวพร้อมกับเอ่ยฝากฝังน้ำเสียงบ่งบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ว่าหนักเพียงใด“จื่อหาน แค่ก พี่ฝากเสี่ยวหรูด้วยนะ พี่รู้ดีว่าพี่ไม่ไหวแล้ว”“ฮือๆๆ พ่อคะ พ่อไม่รักหนูหรือคะ พ่ออยู่กับกหนุก่อนนะคะฮือๆๆๆ”“เด็กดีของพ่อ ลูกแต่งงานแล้ว ต่อไปต้องเชื่อฟังสามีมากๆ สามีลูกเป็นคนดีเขาจะดูแลลูกต่อจา
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ในที่สุดก็มีข่าวดี
เรือนซุนเฟิ่งย่าโจวจื่อหมิงกำลังเคี่ยวกรำซุนเฟิงย่าอย่างหลงใหล แต่เดิมนางตัวเล็กบอบบางน่าถนอม เมื่อนางคลอดลูกแล้วก็เริ่มมีน้ำมีนวล โจวจื่อหมิงรู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่กับนางตอนที่นางคลอดบุตร หากรู้ว่าจะทำให้เมียทุกข์ใจเพียงนี้เขาจะไม่ทำเช่นนั้นเลย ซุนเฟิงย่าตอนนี้ที่ถูกโจวจื่อหมิงขยับเจ้ามังกรตัวโตที่ร้อนและแข็งขึงเนินนาบอยู่ในกายนางไม่หยุด โจวจื่อหมิงรักนางมากว่าชั่วยามแล้ว เขายังคงดูดกลืนและขยับไปพร้อมๆกัน"อื้อม หวานทั้งตัวแบบนี้พี่จะคลั่งแล้วเมียจ๋า""อื้อ..พี่จื่อหมิง เสียว ข้าเสียว""อ่าห์ พี่ก็เสียวนัก กระรอกน้อยของพี่รักเจ้าเหลือเกิน""ข้าก็ ก็ ระ รัก ท่าน อ๊าย พี่จื่อหมิงอ๊า ท่านรักข้าเถอะ รักแรงกว่านี้ไม่ไหวแล้ว"โจวจื่อหมิงช้อนขอซุนเฟิงย่า ให้นางคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะอุ้มนางมาที่หน้าต่าง สายฝนกระหน่ำด้านนอก หน้าต่างที่ฉลุลายมองเห็นด้านนอก โจวจื่อหมิงขยับบั้นท้ายกลมกลึงให้เข้าออก ความอ่อนนุ่มขางนางกำลังโอบรัดมังกรตัวโตของเขาเอาไว้ ยามที่ถูกความแน่นอ่อนนุ่มนั้นรูดเข้าออกทำเอาโจวจื่อหมิงคำรามออกมา" อ่าห์ เมียจ๋า แน่นเหลือเกิน นุ่มเพียงนี้พี่จะขาดใจเสียให้ได้ เสียวนักคนดี""อื้
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ให้พี่ได้รักเจ้าเถอะนะ
จางลี่อินถอนหายใจ วันนั้นนางเป็นคนดึงธนูออกให้เขา หลี่เสี่ยวหรูฝังเข็มห้ามเลือดให้ หลังจากเขาฟื้นขึ้นมานางโลมคนนั้นบอกกับเขาว่านางเป็นคนช่วยเขาเอาไว้แล้วเขาก็เชื่อ จางลี่อินนอนหันหลังให้เขา เฉินอี้ขยับเข้ามาใกล้ๆกอดนางเอ่ยเรื่องที่นางคาใจ"ไฉ่หงเป็นคนของหมิงจู นางเป็นอนุของหมิงจูเข้ามาเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคน""ท่านบอกว่านางเป็นอนุหมิงจูหรือ แล้วเหตุใดท่านต้องไปหอนางโลมทุกวันด้วย""งานบางอย่าง เรื่องบางเรื่องสถานที่เช่นนั้นเหมาะที่สุด เป็นสถานที่ใช้หาความสำราญ คนคิดไม่ถึงหรอกว่าจะใช้เป็นที่นัดพบ อีกอย่างพวกขุนนางเวลาเมาแล้วชอบเผลอพูดออกมา พี่เลี้ยงนางโลมไว้ห้าคน เป็นดาวเด่นของที่นั่นก็เพื่อสืบความลับ""ข้า..ขอโทษ"เสียงที่เอ่ยออกมาช่างเบานัก เฉินอี้กระชับอ้อมกอด จางลี่อินหันกลับมาก่อนจะกอดตอบเขา คนบ้าคนนี้ปกป้องนางจนตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่วิธีปกป้องนางก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆเลวร้ายนัก เฉินอี้เชยคางนางก่อนจะโน้มลงมาหา ริมฝีปากหยักประกบริมฝีปากอวบอิ่ม เรียวลิ้นกระหวัดรัดเรียวลิ้นเล็กเอาไว้ จางลี่อินเต็มใจให้เขาจูบนางจนพอใจ เฉินอี้ปลดชุดนางออกก่อนจะพลิงนางไว้ใต้าร่างหนาของตน
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง บอกความจริงที่เจ็บปวด
ข้างนอกฝนตกแรงอากาศหนาวเย็นแต่ข้างในกลับร้อนระอุด้วยอารมณ์โกรธของจางลี่อิน เฉินอี้ที่พนยายามเข้าหานางตลอดเวลา จางลี่อินทำใจไม่ได้ เขามีแม่นางไฉ่หงคนนั้นอยู่ทั้งคนกลับมาเอ่ยคำหวานกับนางทุกวัน ต่อให้เฉินไท่ไท่อยู่ตรงนี้นางก็ไม่อาจอภัยเขาได้"ลี่อิน..พี่รักเจ้าจริงๆนะ เหตุใดเจ้าใจแข็งมากนัก""รักหรือ ข้าจำคำสุดท้ายของท่านได้ ไฉ่หงนางสะอาด ไม่เหมือนข้าสตรีร้ายกาจ หาเรื่องกระทั่งนางโลมคนหนึ่ง""ลี่อิน เรื่องบางอย่าพี่...""ท่านออกไปเถอะข้าง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปสอนชาวบ้านทำขนมอีก""ลี่อิน..พี่ไม่ได้อยากทำเช่นนี้ อย่าผลักไสพี่อีกเลย พี่เคยเกือบจะเสียเจ้าไปแล้วครั้งหนึ่ง พี่จะไม่ยอมเสียเจ้าไปอีก เป็นเจ้าที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ พี่ย่อมต้องปกป้องเจ้าแม้ว่าที่ผ่านพี่จะปกป้องเจ้าผิดวิธี อย่าผลักไสพี่อีกเลยนะคนดี ลี่อิน""ท่านรู้มาตลอดว่าคนที่ช่วยท่านครั้งนั้นเป็นข้า แต่ยังคงเรียกร้องไฉ่หงคนนั้นไม่เลิก ท่านปกป้องข้าแบบไหน ปกป้องจากอะไร ท่านหมายความว่าอย่างไรเฉินอี้""ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้ายังไม่อภัย เช่นนั้นวันนี้พี่กลับก่อน อย่านอนดึกเล่าลี่อิน"เฉินอี้รู้ตัวว่าเผลอเอ่ยออกไปจึงลุกขึ้นเพื่อกลับบ้านเช่า
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อาอยากมีลูก
จางลี่อินกับหูไห่ถิงไม่ได้เปิดร้านขนมแล้ว แต่พวกนางเรียกชาวบ้านมาเรียนรู้การทำขนม ส่วนจ้าวหลานกับซุนเฟิงย่าก็สอนวิธีตัดเย็บและปักลายผ้าให้เหล่าสตรีที่ต้องการเรียนรู้ บรรดาไท่ไท่ของสามีแต่ละคนต่างก็รับอาสาเลี้ยงเด็กๆเอง หวงไท่ไท่คนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่มีเหลนตัวน้อยแม้จะมีหวงป๋อเหวินแล้ว แต่นางก็ยังอยากได้เหลนที่เกิดจากหลานชายคนเล็ก หลี่เสี่ยวหรูสอนวาดภาพอยู่ที่ลานของหมู่บ้าน วันนี้นางสอนวาดภาพดอกบัวมีเซียนตัวน้อยนั่งอยู่ในดอกบัว เด็กๆในหมู่บ้านมาเรียนกับนาง เด็กน้อยคนหนึ่งนั่งมองมือเรียวสวยที่กำลังไล่เส้นอย่างสนใจก่อนจะถาม"พี่สาวเสี่ยวหรูเจ้าคะ พี่เคยเห็นเทพเซียนหรือเจ้าคะ""อืม..มิเคยเห็นหรอก พี่วาดตามที่คิดไว้น่ะ ว่าเทพเซียนต้องประมาณไหน ว่าแต่อี้ถงถามพี่เช่นนี้เจ้าอยากเจอเทพเซียนหรือ""ถ้าเทพเซียนมีจริง พวกเขาจะฟังคำร้องขอของเราไหมเจ้าคะ""อี้ถงเด็กดี....เจ้าอยากร้องขออันใดกับเทพเซียนกันบอกพี่ลี่อินได้หรือไม่"จางลี่อินที่ รอให้พวกนางนวดแป้งขนมเสร็จก็ละมาหาน้องห้าของนาง เด็กน้อยที่ชื่อไป๋อี้ถงหันมาหานางก่อนจะก้มหน้าลงเอ่ยเบาๆ"ท่านพ่อข้าป่วย ท่านแม่ทิ้งเราพ่อลูกไปแล้ว ข้าอยากขอเท
