Semua Bab ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง: Bab 71 - Bab 80

ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นแล้วนางพยายามกระเถิบออกจากคนตัวโต แต่เขารู้ตัวจึงกระชับอ้อมกอดเอาไว้ หลี่เสี่ยวหรูดันหน้าอกเขาออกเอ่ยอู้อี้ๆเพราะจมอยูกับแผงอกกว้า"ท่านอาจื่อหาน ปล่อยข้าเถอะต้องไปเก็บเงินอีกนะเดี๋ยวสาย""ทูนหัว แค่ไปเก็บเงินเองเดี๋ยวอาพาไปนะ ม้าของอาวิ่งไวไปกลับไม่ถึงชั่วยามหรอกนอนอีกหน่อยเถอะ ยังไม่เต็มกอดเลย""ท่านกอดมาทั้งคืนแล้วนะ""ขอรางวัลหน่อย เดี๋ยววันนี้จะโม่ถั่วให้หกร้อยชั่งเลยดีไหมใคนงาม""ค่าแรงก็จ่ายแล้วนี่ โม่เพิ่มก็จ่ายเพิ่ม องครักษ์เสด็จอาวันละห้าร้อยอีแปะข้าให้ท่านวันละสามตำลึงเชียวนะ""สามตำลึงก็ไม่พอหรอก ถั่วเยอะเพียงนั้น นะๆจ่ายค่าแรงพิเศษให้อาสักหน่อยคนดีได้ไหม อาหรูหื้ม อาหรูจ๋า"หลี่เสี่ยวหรูอยากเอาตัวเองไปให้พ้นตรงนี้จริงๆ เขาอ้อนเก่งมากครั้งก่อนที่เมืองหลวงหากระดูนางไม่มากระทันหันป่านนี้คงเลี้ยงลูกตัวเองแล้ว ไม่ไหวตาเฒ่านี่อ้อนเก่งไปแล้ว หวงจื่อหานหอมแก้มนุ่มนิ่ม จมูกโด่งไต่ตามกรามเล็กมาถึงปลายครางมน เลื่อขึ้นมาสบตา ส่งสายตาเว้าวอนให้คนใต้ร่าง หลี่เสี่ยวหรูจะไม่ไหวแล้ว นางกำลังจะแพ้สายตาเว้าวอนกันน้ำเสียงออดอ้อนนั้น"ท่านอาจื่อหาน ปะ ปล่อยก่อนนะเจ้าคะ

หวงจื่อหานพาหลี่เสี่ยวหรูไปเก็บเงินในตำบล เขาพานางขี่ม้ามาเนื่องจากยามเซินจะมีพิธียกน้ำชารับไป๋หว่านหว่านเป็นบุตรบุญธรรมของหนิงอ๋อง ทั้งคู่ขี้ม้ามาจนถึงในตัวตำบลหลี่เสี่ยวหรูก็ลงไปเก็บเงินตามโรงเตี้ยใและร้านคู่ค้าต่างๆ"ท่านอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวข้าไปเก็บเอง ม้าฝากเอาไว้เดี๋ยวหายยิ่งเป็นม้าพันธ์ดีหายากๆอยู่ด้วย""หึๆ ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปฝากไว้ที่ศาลากลางก็ได้ ไปเจอกันที่ร้านธัญพืชของเถ้าเแก่หลี่เถอะ"หลี่เสี่ยวหรูพยักหน้า ร้ายเถ้าแก่หลี่นับว่าเป็นร้านที่ทำเงินมากที่สุด ปกติแค่ร้านนี้ร้านเดียวทุกเดือนนางมีรายได้มากกว่าห้าหมื่นตำลึง อีกอย่างหลี่ซุนเจ๋อก็แซ่หลี่เหมือนกัน เขาจึงให้ความสำคัญกับนางมากนัก หลี่เสี่ยวหรูเดินเข้ามาในร้านก็แปลกใจ เหตใดวันนี้หลี่จงคนดูแลไม่มาต้อนรับ มีแต่หน้าใหม่ หลี่เสี่ยวหรูถามหาหลี่จงกับเด็กในร้านทันที"พี่ชาย ไม่ทราบว่าท่านลุงหลี่จงไม่มาหรือเจ้าคะ"เด็กในร้านมองนางหัวจรดเท้า อื้อหือ สวยจริงๆสตรีคนนี้แม้จะทำผมทรงออกเรีอนแล้วก็เถอะ แต่นับว่าสวยมากนัก คนงานขยิบตาให้อีกคนเขารีบวิ่งไปหลังร้าน จากนั้นคนตรงหน้าก็เอ่ยขึ้น"แหม่ แม่นางท่านนี้หลี่จงถูกไล่ออกไปแล้ว เขาขโมยข

เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้านก็ปลายยามอู่แล้ว หลี่เสี่ยวหรูพากันไปหาพี่ๆของนาง บรรดาพี่เลี้ยงก็ดูแลเด็กๆ จางลี่อินอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุกของนางซุนเฟิงย่าตัดให้ให้ตามที่หลี่เสี่ยวหรูออกแบบ ชุดรัดด้านบนทำให้เนินอกอวบอิ่มนั้นดูน่ามอง เอวคอดกิ่วเข้ารูป ชายกระโปรงบานเย้ายวน เสื้อแขนกว้างจางลี่อินชอบสีม่วง หูไห่ถิงชอบสีเขียว ซุนเฟิงย่าชอบสีฟ้า จ้าวหวานชอบสีชมพู ส่วนหลี่เสี่ยวหรูชอบสีขาวหวงจื่ีอหานเดินมาหาก่อนจะเสียบปิ่นแมลงปอให้นางท หลี่เสี่ยวหรูมองหน้าเขา นางเห็นมันแล้วก็มองอยู่นานแต่ไม่ได้ซื้อเขาแอบไปซื้อตอนไหนกัน"เจ้าปราดเปรียว ว่องไวเหมือนแมลงปอตัวน้อยๆ ปิ่นนี้เหมากับเจ้าที่สุดเด็กดีของอา"หวงจื่อหานกระซิบข้างหู อีกเจ็ดคนที่ได้ยินกลอกตามองบนทันที หวานจนเลี่ยน ส่วนชุดที่นางซื้อมาให้พี่สาวเป็นชุดที่ออกแบบปราณีต ผ้าไหมอย่างดีตัดเย็บแบบที่ทันสมัย เข้ากับปิ่นปักผมที่นางซื้อมา ทั้งห้าคนทำเอาบรรดาสามีไม่อยากให้ไปงานเลี้ยงแล้ว มีการเชิญขุนนางท้องถิ่นมาด้วยพวกเขาหวงเมีย"พี่ห้าท่านสวยมากเลยเจ้าค่ะ""หืม น้องหกเจ้าปากหวานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"หลี่เสี่ยวหรูเย้าเสี่ยวหง ตอนนี้เสี่ยวหงกับอี้จู

ทางด้านหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้แสร้งนอนหลับเพราะพิษไข้ จ้าวหลานนำน้ำร้อนมาให้เขาก่อนจะปลุกให้เขาลุกมาดื่ม"หยางหมิงเช่อ..ท่านตื่นมาดื่มช้ำอุ่นๆหน่อยจะได้ดีขึ้น""อื้ม""นี่..หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาก่อน""อืม..อาหลานหรือลำบากเจ้าแล้วคนดีแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาพร้อมกับรับถ้วยน้ำจากจ้าวหลาน มือสั่นเล็กน้อยทำให้นำหกรดเสื้อของเขาจนเปียก จ้าวหลานรีบหยิบชามไปวางก่อนจะแกะสายรัดเอวเขาออกและถอดเสื้อตัวนอกออกทันที"เหตุใดไม่ระวังกัน น้ำร้อนลวกแล้วท่านนี่นะปลดตัวนอกออกก่อนเถอะ""เหิงเอ๋อร์เล่า แค่กๆ""ท่านป่วยข้าเลยให้ลูกไปอยู่กับพี่เลี้ยงแล้ว ดีขึ้นหรือไม่""อืม มะ ไม่เลย หนาวจังอาหลานอูย""ท่านนอนเถอะเดี๋ยวข้าเอาผ้าห่มมาเพิ่ม"จ้าวหลานกำลังจะเดินไปเอาผ้าห่มหยางหมิงเช่อกระตุกแขนนางให้ลงมานอนเคียงข้าง เอ่ยน้ำเสียงสั่นๆ"กอดหน่อยอาหลาน หนาวจริงๆพี่หนาวพรุ่งนี้คงต้องหาหมอจริงๆ หนาวๆมากเลย"หยางหมิงเช่อตัวสั่นเทา จ้าวหลานคลุมผ้าห่มให้เขาและนางก่อนจะกอดเขาเอาไว้ หยางหมิงเช่อมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้างามซุกอยู่ที่แผงอกของตนเอง หยางหมิงเช่อกระชับอ้อมกอดจนจ้าวหลานแทบหายไปในอ้อมแขนแข็งแรงครึ่งชั่ว

หวงจื่อหานหันหลังกลับทันทีไปโม่ถั่วให้เมียดีกว่าเห็นหน้าไอ้คนพวกนี้ ยามอู่หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้อยู่ริมลำธารเรียบร้อยแล้ว นางกำลังพับขากางเกงเพื่อลงน้ำเก็บหอยขมกับจับปลา แม้จะมีอาหารเลิศรสแต่อาหารบ้านๆนี่แหละถูกใจที่สุด หวงจื่อหานที่ตามมาก็อุ้มนาง หลี่เสี่ยวหรูตกใจที่เขาอุ้มแบบไม่ตั้งตัวอุทานออกมา"ว้าย..ท่านอาท่านทำอะไรเนี่ย ข้าตกใจนะ""นั่งตรงดีๆอยากได้กี่ตัวเดี๋ยวจับให้"เขาวางหลี่เสี่ยวหรูที่โขดหินข้างลำธาร"ข้าอยากได้ปลาไปทำปลาเปรี้ยวหวานกับเอ่อ..""กับอะไรหรือ""กับทำปลาต้มเต้าหู้ที่ท่านชอบกิน"หลี่เสี่ยวหรูบ่นอุบอิบๆอย่างอายๆ หวงจื่อหานยิ้มทันทีเมียใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ นางใส่ใจเขาแบบนี้คงได้เข้าหอแน่ๆอีกไม่นานหรอก เขาไม่ต้องมานั่งสวดพระคัมภีร์อีกแล้ว หวงจื่อหานถอดเสื้อออกกางเกงตัวนอกก็เช่นกัน เขาเหลือเพียงกางเกงตัวในขายาสีขาว ม้วนชายกางเกงขึ้นจนเห็นน่องแกร่งเท้าแข็งแรงก้าวยาวๆลงลำธารไปจับปลา ด้วยเขามีวรยุทธเก่งกล้าจึงจับปลาได้มากกว่าสิบตัวแล้ว หวงจื่อหานหันหลังกลับมาถามหลี่เสี่ยวหรูว่าเอาอีกไหมพอหรือยัง แต่ตอนนี้นางกำลังนั่งนับไปนับมาอย่างไม่มีจึดสิ้นสุด"หนึ่งคู่ สองคู่ สามคู่