LOGINShare
ไปทวงหนี้1
Last Updated:
2024-11-14 13:17:01Related chapters
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ไปทวงหนี้2
เพล้งๆๆๆแจกันใบที่สี่ถูกนางทำหลุดมืออีกแล้ว หลี่ว่านปาดเหงื่อทันที เขามาคุมร้านเพราะว่าพี่ชายไม่อยู่ไปเจรจาสินค้าตัวใหม่กับหลี่จง แจกันสี่ใบนั้นมากกว่าสามแสนถึงห้าแสนตำลึงเข้าไปแล้ว นังตัวดีนี่ หลี่ว่านกำลังจะไปคว้าตัวหลี่เสี่ยวหรูได้ แต่นางหมุนตัวหนีคว้าแจกันใบใหญ่ที่สุดราคากว่าหนึ่งล้านสามแสนตำลึงขึ้นมา หลี่ว่านชะงักทันทีก่อนเจรจา"เอ่อ แม่นางเจ้าใจเย็นๆนะ ข้าจ่ายแล้วๆ ท่านวางแจกันลงเถอะนะ ข้าจ่ายแล้ว ห้าหมื่นตำลึงใช่หรือไม่ อาเจียงเอาตั๋วเงินมา...อาเจียงหายหัวไปไหน ได้ยินหรือเปล่า"คนของเขาถูกหวงจื่อหานจัดการเสียจนสลบไปหมดแล้วจึงไม่ได้ยินที่เขาเรียก จะส่งสัญญาหรือไอ้แก่หัวงู หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยเพิ่มราคา"ห้าหมื่นตำลึงนั่นราคาสินค้าที่ตกลง ส่วนอีกสามแสนตำลึงค่าทำขวัญที่เจ้าทำข้าตกใจ ฮือๆๆๆท่านพี่เมียตกใจขวัญหายหมดแล้ว เขารังแกข้าเจ้าค่ะ"หวงจื่อหานถีบประตูเข้ามาทันที เคษกระเบื้องกระจายเต็มไปหมด ครั้งนี้เมียเขาทุบเงินเล่นไปห้าแสนตำลึงเชียวนะ เขาอยากไว้อาลัยให้ร้านนี้เสียจริงๆ ก่อนจะหันไปบีบคอหลี่ว่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงอาฆาต"คิดแตะต้องเมียข้าหรือ ใครให้ความกล้าเจ้ากัน""แค่กๆๆ ข้าจ่ายแล้
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าไม่ให้บุตรสาวของข้าแต่กับบุตรชายท่านหรอก
เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้านก็ปลายยามอู่แล้ว หลี่เสี่ยวหรูพากันไปหาพี่ๆของนาง บรรดาพี่เลี้ยงก็ดูแลเด็กๆ จางลี่อินอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุกของนางซุนเฟิงย่าตัดให้ให้ตามที่หลี่เสี่ยวหรูออกแบบ ชุดรัดด้านบนทำให้เนินอกอวบอิ่มนั้นดูน่ามอง เอวคอดกิ่วเข้ารูป ชายกระโปรงบานเย้ายวน เสื้อแขนกว้างจางลี่อินชอบสีม่วง หูไห่ถิงชอบสีเขียว ซุนเฟิงย่าชอบสีฟ้า จ้าวหวานชอบสีชมพู ส่วนหลี่เสี่ยวหรูชอบสีขาวหวงจื่ีอหานเดินมาหาก่อนจะเสียบปิ่นแมลงปอให้นางท หลี่เสี่ยวหรูมองหน้าเขา นางเห็นมันแล้วก็มองอยู่นานแต่ไม่ได้ซื้อเขาแอบไปซื้อตอนไหนกัน"เจ้าปราดเปรียว ว่องไวเหมือนแมลงปอตัวน้อยๆ ปิ่นนี้เหมากับเจ้าที่สุดเด็กดีของอา"หวงจื่อหานกระซิบข้างหู อีกเจ็ดคนที่ได้ยินกลอกตามองบนทันที หวานจนเลี่ยน ส่วนชุดที่นางซื้อมาให้พี่สาวเป็นชุดที่ออกแบบปราณีต ผ้าไหมอย่างดีตัดเย็บแบบที่ทันสมัย เข้ากับปิ่นปักผมที่นางซื้อมา ทั้งห้าคนทำเอาบรรดาสามีไม่อยากให้ไปงานเลี้ยงแล้ว มีการเชิญขุนนางท้องถิ่นมาด้วยพวกเขาหวงเมีย"พี่ห้าท่านสวยมากเลยเจ้าค่ะ""หืม น้องหกเจ้าปากหวานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"หลี่เสี่ยวหรูเย้าเสี่ยวหง ตอนนี้เสี่ยวหงกับอี้จู
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง คนเจ้ามารยา
พิธียกน้ำชารับลูกบุญธรรมผ่านไปแล้วหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้นั่งจ้องหน้าจ้าวหลานอยู่ในห้อง สายตาที่มองเมียนั้นทั้งเศร้าสร้อย อ้อนวอนรู้สึกผิด จ้าวหลานไม่สนใจเขาบุตรชายขวบสามเดือนแล้ว ตอนนี้ไม่กินนมแม่อีกแล้ว หยางหมิงเช่อค่อยๆเขยิบมาใกล้ๆ จ้าวหลานกำลังกล่อมบุตรชายนอนจึงไม่ได้สนใจเขา รู้ตัวอีกทีจมูกโด่งก็ขโมยหอมแก้มของนางแล้ว จ้าวหลานหันมามองตาเขียวปั๊ดแต่หยางหมิงเช่อทำมึนไม่รู้ไม่ชี้ กอดนางจากทางด้านหลัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเสแสร้งน่าสงสาร"อาหลาน..สามเดือนมาแล้วต้องนอนคนเดียว อากาศก็หนาวดูสิเหมือนจะทำเป็นไข้ถ้าเดินกลับบ้านเกรงว่าพี่จะทนลมหนาวไม่ได้ คนดีอาหลานคืนนี้ขอพี่นอนที่นี่ได้หรือไม่"จ้าวหลานมองใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งสายตาเศร้าโศกมาให้ นางเจ็บแล้วจำนะไม่มีทางหรอก"เดี๋ยวข้าหยิบผ้าห่มให้ บ้านท่านเดินไปไม่ถึงร้อยเก้าคงไม่ถึงกับจับไข้จนตายหรอก""แค่กๆๆๆ ..ได้ๆไม่ขัดใจเจ้าแค่กๆๆๆ กลับก็กลับขอโทษที่ทำเจ้าขุ่นเคืองแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อไอรุนแรง เขาเค้นกำลังภายในขั้นสุดเพื่อให้ใบหน้าเห่อร้อนแดงซ่านดูแล้วเหมือนคนป่วยไข้ จ้าวหลานที่กำลังเดินไปหยิบผ้าห่มให้เขาเห็นหน้าที่แดงก่ำก็ลังเลว่าจะไล่เขากลับดีไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง หากเจ้าไม่รักพี่จะยอมจากไป
ทางด้านหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้แสร้งนอนหลับเพราะพิษไข้ จ้าวหลานนำน้ำร้อนมาให้เขาก่อนจะปลุกให้เขาลุกมาดื่ม"หยางหมิงเช่อ..ท่านตื่นมาดื่มช้ำอุ่นๆหน่อยจะได้ดีขึ้น""อื้ม""นี่..หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาก่อน""อืม..อาหลานหรือลำบากเจ้าแล้วคนดีแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาพร้อมกับรับถ้วยน้ำจากจ้าวหลาน มือสั่นเล็กน้อยทำให้นำหกรดเสื้อของเขาจนเปียก จ้าวหลานรีบหยิบชามไปวางก่อนจะแกะสายรัดเอวเขาออกและถอดเสื้อตัวนอกออกทันที"เหตุใดไม่ระวังกัน น้ำร้อนลวกแล้วท่านนี่นะปลดตัวนอกออกก่อนเถอะ""เหิงเอ๋อร์เล่า แค่กๆ""ท่านป่วยข้าเลยให้ลูกไปอยู่กับพี่เลี้ยงแล้ว ดีขึ้นหรือไม่""อืม มะ ไม่เลย หนาวจังอาหลานอูย""ท่านนอนเถอะเดี๋ยวข้าเอาผ้าห่มมาเพิ่ม"จ้าวหลานกำลังจะเดินไปเอาผ้าห่มหยางหมิงเช่อกระตุกแขนนางให้ลงมานอนเคียงข้าง เอ่ยน้ำเสียงสั่นๆ"กอดหน่อยอาหลาน หนาวจริงๆพี่หนาวพรุ่งนี้คงต้องหาหมอจริงๆ หนาวๆมากเลย"หยางหมิงเช่อตัวสั่นเทา จ้าวหลานคลุมผ้าห่มให้เขาและนางก่อนจะกอดเขาเอาไว้ หยางหมิงเช่อมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้างามซุกอยู่ที่แผงอกของตนเอง หยางหมิงเช่อกระชับอ้อมกอดจนจ้าวหลานแทบหายไปในอ้อมแขนแข็งแรงครึ่งชั่ว
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ฝักใฝ่พระธรรมก็ดีแล้ว
ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นมาแล้วเพราะนางเป็นคนตื่นเช้า นางค่อยๆเอาแขนที่พาดหน้าท้องออกอย่างเบามือ หวงจื่อหานกอดนางทั้งคืนไม่ยอมปล่อยเลย เขาย้ายตัวเองมานอนกับนางทุกคืนกว่าจะเดินทางกลับเมืองหลวงคงเสียท่าสักวันแน่ๆ ต้องหาทางอยู่ห่างๆนอนคนละห้อง ตาเฒ่านี่หน้าหนาไล่ก็ไม่ไป ด่าก็แล้วอ่อนหวานก็แล้วหน้ามึนสุดๆเลย ทันทีที่คนตัวเล็กขยับตัวหวงจื่อหานก็กระชับอ้อมแขนทันที"ยังเช้าอยู่เลย ตื่นมาทำอันใดมิใช่ว่าอาจ้างคนงานซื้อบ่าวไพร่มาให้เต็มเรือนแล้วหรือ นอนต่อเถอะนะเมียจ๋า"หลี่เสี่ยวหรูถูกเกี่ยวเข้าอ้อมกอดอีกตามเคย เขาให้ท่านอาหวงเทาไปหาจ้างคนงานซื้อบ่าวมาจนเต็มบ้านไปหมด สุดท้ายไม่มีที่ให้อยู่ต้องไปเช่าบ้านอีกสองหลังในหมู่บ้าน หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจจริงๆ"ท่านอา...ยามเหมาแล้วเจ้าค่ะอาหารหลานๆข้าอยากทำเอง""ไม่เอา ไม่อยากให้เหนื่อย อาหรูเด็กดีเมื่อไหร่จะสนใจอาบ้างใส่ใจแต่คนอื่น""ท่านโตแล้วนะเจ้าคะ หลานๆยังเด็กอิจฉาหลานๆได้อย่างไรกัน ท่านง่วงนอนต่อเดี๋ยวข้าลุกไปเข้าครัวก่อน""จูบอาก่อนแล้วเดี๋ยวให้ไป""อย่ามาทำนิสัยแบบนี้นะ งอแงทุกเช้าเลย""งั้นกอดไว้แบบนี้แหละ" หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจกับความงอแงเอาแต่ใจขอ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้ 1
หวงจื่อหานหันหลังกลับทันทีไปโม่ถั่วให้เมียดีกว่าเห็นหน้าไอ้คนพวกนี้ ยามอู่หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้อยู่ริมลำธารเรียบร้อยแล้ว นางกำลังพับขากางเกงเพื่อลงน้ำเก็บหอยขมกับจับปลา แม้จะมีอาหารเลิศรสแต่อาหารบ้านๆนี่แหละถูกใจที่สุด หวงจื่อหานที่ตามมาก็อุ้มนาง หลี่เสี่ยวหรูตกใจที่เขาอุ้มแบบไม่ตั้งตัวอุทานออกมา"ว้าย..ท่านอาท่านทำอะไรเนี่ย ข้าตกใจนะ""นั่งตรงดีๆอยากได้กี่ตัวเดี๋ยวจับให้"เขาวางหลี่เสี่ยวหรูที่โขดหินข้างลำธาร"ข้าอยากได้ปลาไปทำปลาเปรี้ยวหวานกับเอ่อ..""กับอะไรหรือ""กับทำปลาต้มเต้าหู้ที่ท่านชอบกิน"หลี่เสี่ยวหรูบ่นอุบอิบๆอย่างอายๆ หวงจื่อหานยิ้มทันทีเมียใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ นางใส่ใจเขาแบบนี้คงได้เข้าหอแน่ๆอีกไม่นานหรอก เขาไม่ต้องมานั่งสวดพระคัมภีร์อีกแล้ว หวงจื่อหานถอดเสื้อออกกางเกงตัวนอกก็เช่นกัน เขาเหลือเพียงกางเกงตัวในขายาสีขาว ม้วนชายกางเกงขึ้นจนเห็นน่องแกร่งเท้าแข็งแรงก้าวยาวๆลงลำธารไปจับปลา ด้วยเขามีวรยุทธเก่งกล้าจึงจับปลาได้มากกว่าสิบตัวแล้ว หวงจื่อหานหันหลังกลับมาถามหลี่เสี่ยวหรูว่าเอาอีกไหมพอหรือยัง แต่ตอนนี้นางกำลังนั่งนับไปนับมาอย่างไม่มีจึดสิ้นสุด"หนึ่งคู่ สองคู่ สามคู่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้2
เย่วเซียวฉางที่ตอนนี้รีบวิ่งมาหาหลี่เสี่ยวหรูก่อนจะละล่ำละลัก“ฮูหยินน้อยๆ ปี้เฉานางๆ กำลังจะคลอด ท่านช่วยตามหมอตำแยให้ข้าได้ไหมขอรับ”“อ้อได้สิ...พี่หว่านหว่านรบกวนไปตามป้าสี่กับป้าหกเป็นเพื่อนข้าหน่อย”หลี่เสี่ยวหรูเรียกหาไป๋หว่านหว่าน ทั้งสองคนรีบรุดไปยังในหมู่บ้านทันที หวงจื่อหานยิ่งงอนหนักไปอีก เขายืนอยู่ตรงนี้แต่เมียไม่ให้ความสำคัญกลับเรียกหาแต่คนอื่นหวงป๋อเหวินรีบเดินมาหาท่านอาของเขากับหวงเทาก่อนจะทักทาย“ป๋อเหวินคารวะอารอง คารวะอาสามขอรับท่านอาทั้งสองสบายดีหรือไม่ขอรับ”หวงเทาพยักหน้าให้ หวงป๋อเหวินขออุ้มบุตรชายของเขาหวงเทาก็ส่งให้ หวงจื่อหานหน้างอก่อนจะเอ่ยประชดประชัน“ใครจะสุขสบายเท่าเจ้าเล่า หึ แอบตีท้ายครัวคนอื่นสำนักศึกษาหลวงสอนศิษย์เช่นนี้หรือ น่าขายหน้ายิ่งนัก”“แอบตีท้ายครัว ท่านอาหมายความว่าอย่างไรขอรับ แล้วสำนักศึกษาหลวงนี่ท่านก็เป็นคนคุมมิใช่หรือขอรับท่านอา”“เหอะ..รู้แก่ใจยังจะมาถาม เจ้ารู้มาตลอดว่านางอยู่ที่ใดกลับปกปิด เจ้ามันคนทรยศ ”หวงจื่อหานสะบัดหน้าเดินไปหาอ้ายเทียนจุนเพื่อพูดคุย หลี่เสี่ยวหรูพาหมอตำแยมาแล้ว ปี้เฉาเจ็บท้องร้องโอดครวญอยู่ด้านใน หลี่เสี่ยวหรูเ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี
หวงจื่อหานกล่าวจบก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้หลี่เสี่ยวหรูทันที หลี่เสี่ยวหรูยอมไม่ได้ที่เขามาว่านางเช่นนี้ นางขึ้นไปนั่งบนเตียงพยายามจับเขาพลิกให้หงายมาคุยกันแต่คนตัวโตงอนไม่หายจนหลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจ“หึงกระทั่งหลานชายตนเองท่านนี่นะ ใครเขาจะคิดอกุศลแบบนั้นกันลุกมาคุยกันก่อน”“.....”“ท่านอาจื่อหาน ลุกมาก่อนนะป๋อเหวินรูปงามก็จริง แต่เขาเด็กเกินไปจะหล่อเหลาเทียบท่านได้อย่างไร ท่านอาของอาหรูรูปงามที่สุดในต้าเย่วมิใช่หรือ ข้าจะทิ้งบุรุษที่หล่อเหล่าที่สุดในแผ่นดินได้อย่างไรเล่า”หลี่เสี่ยวหรูง้อคนตัวสูงที่นอนหันหลังให้ เขาไม่ขยับนางเลยโน้มตัวลงไปงับติ่งหูเขาเล่น หวงจื่อหานซ่านสยิวแต่ยังอดกลั้นไว้อยู่หลี่เสี่ยวหรูกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา“ท่านอา หายงอนนะเจ้าคะ คนดีของอาหรู”เพียงแค่คำว่าคนดีของอาหรูเท่านั้น คนที่นอนตะแคงอยู่หวานในอกและก็หันกลับมาทันที หวงจื่อหานกอดนางเอาไว้พลิกลงใต้ร่าง จูบนางดูดดื่มหลี่เสี่ยวหรูยกแขนโอบรอบคอเขาเอาไว้ ยอมให้เขาจูบนางจนเขาพอใจ หวงจื่อหานละจากริมฝีปากอวบอิ่มสบดวงตากลมโตก่อนจะกระซิบออดอ้อน“เด็กดี อาอยากรักเจ้าได้หรือไม่ ที่ผ่านมาช่างทรมานมากนัก”“ก็มัวแต่สวดมนต์ท่องค
Latest chapter
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ทักทายบุตรในครรภ์
หลี่เสี่ยวหรูเองก็ห่วงน้องหกเช่นกัน ดีที่นางสังเกตดูแล้วตรั้งนี้เสี่ยวเล่อตั้งครรภ์บุตรคนเดียว ส่วนตัวนางนี่สิลูกแฝดแน่นอน ดูแล้วน่าจะแฝดสามด้วย จะคลอดอย่างไรเล่าเนี่ย ก็ตอนขอมาอยู่ด้วยมีเพียงหลานชายกับเจ้าของร่างเดิมนี่นา คนที่สามมาจากไหนกันนะ หลี่เสี่ยวหรูกำลังใช้ความคิดอยู่กับตนเองนางมาอยู่ที่นี่นานจนลืมไปแล้วว่ายังมีอีกคนที่นางผูกพัน นั่นก็คือน้องชายของนางที่จากไปก่อนหน้าหลานชาย ยามซวีเสี่ยวเล่อคลอดบุตรชายออกมาปลอดภัยทุกคนต่างก็โล่งออก หลี่เสี่ยวหรูจึงกลับเรือนตนเองสามีนางรออยู่หวงจื่อหานที่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหายเป็นปกติมาได้หลายวันแล้ว เหลือแค่พยายามขยับกล้ามเนื้อให้เข้าที่ เขาวาดรูปใกล้เสร็จแล้วรูปที่วาดคือรูปของสองคนที่เขาเห็นในห้องนั้น กับรูปของหลี่เสี่ยวหรูที่ใส่ชุดสีขาวยืนในทุ่งดอกไม้ครั้งก่อนนางช่างดูอ่อนหวานน่ารักยามเมื่ออยู่ในอาภรณ์สีขาว หวงจื่อหานม้วนภาพวาดเก็บตามเดิม เขามิได้ให้ผู้ใดเห็นมัน เมื่อกลับถึงเมืองหลวงเขาจะเอามันแขวนไว้ในห้องหนังสือของเขา หลี่เสี่ยวหรูนำรังนกมาให้ สามีจากนั้นนางก็เริ่มเก็บข้าวของที่เขาใช้วาดภาพ"ท่านอา..ท่านเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ แขนข้างขวาขยับไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง นางคือวาสนาของเขา
เปลือกตาหนาขยับเล็กน้อย หวงจื่อหานได้ยินเสียงของนางเขาพยายามลืมตา แต่มันหนักอึ้ง หลี่เสี่ยวหรูที่เห็นปฏิกิริยาของเขาตอบสนองต่อการเรียกของนางก็ดีใจ บีบมือเขาแรงๆให้เขารับรู้ หวงจื่อหานพยายามลืมตาขึ้น ในที่สุดเขาก็ลืมได้ เห็นดวงหน้าหวานคนที่เขานอนกอดทุกค่ำคืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเคลือบไปด้วยน้ำตา ดวงตาคู่สวยสั่นไหวน้ำในตาเอ่อล้น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บางเบา"อาหรูของอา อย่าร้อง อะ อา มะ ไม่ เป็น ไร อาไม่เป็นไร""ฮือๆ ท่านอาท่านฟื้นแล้ว ฮือๆๆ ท่านอาจื่อหาน ฮือๆๆ"หลี่เสียวหรูโน้มตัวลงไปหาเขา ใบหน้าที่มีแต่น้ำตาซบอยู่กับอกแกร่ง หวงจื่อหานใช้แขนข้างที่มีกำลังโอบกอดนางเอาไว้ เขาลูบศีรษะให้นางเบาๆ นางเป็นห่วงเขานางรักเขาหวบงจื่อหานรู้สึกว่าเขามีกำลังทันที นางกำลังมัลูกให้เขาๆต้องรีบหายเพื่อไม่ให้นางกังวล"อาหรู..อย่าร้องๆอาไม่เป็นอะไรแล้ว เด็กดีคอดถึงเหลือเกินมานอนข้างๆอาได้หรือไม่""อื้อ"หลี่เสี่ยวหรูขยับไปนอนข้างๆเขาด้านที่ไม่ได้ถูกยิน นางไม่ยอมหนุนแขนเขาคามที่เขาต้องการ นางเกรงว่าเขาจะเจ็บได้แต่นอนหนุนหมอนแล้วกอดเอวหนาของหวงจื่อหานเอาไว้ ทั้งคู่นอนฟังเสียงหัวใจของกันและกัน ไม่นานเขาและนางก็
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง สามีบาดเจ็บ
อ้ายเฟยหรงต่อสู่กับหวังเป้า คนของพรรคเมฆาเล็งธนูไปทางอ้ายเฟยหรง เมื่อได้จังหวะก็ยิงออกไปทันที แต่หวงจื่อหานที่กำลังต่อสู้อยู่เห็นอ้ายเฟยหรงถูกลอบยิงเขาจึงมาขวางเอาไว้ ก่อนจะสะบัดฝ่ามือใส่พลธนู หวงจื่อหานถูกยิงที่ไหล่ขวาธนูอาบยาพิษทำให้เขาทรุดลงทันที อ้ายเฟยหรงไม่ยืดเยื้อตัดหัวหวังเป้าทันทีก่อนจะวิ่งมาดูหวงจื่อหาน"จื่อหานๆ เจ้าทำใจดีๆไว้ยาล่ะ นี่เป็นยาแก้พิษร้อยชนิดที่ไห่ถังให้มา จื่อหานเจ้าอดทนหน่อยยาแก้พิษอยู่นี่กลืนลงไป"หวงจื่อหานมองหน้าอ้ายเฟยหรงสะลึมสะลือ อ้ายเฟยหรงเห็นเขาไม่ไหวติงจึงเอ่ยประโยคที่ทำให้หวงจื่อหานพยายามลืมตา"จื่อหานอ้าปากกินยา ถ้าเจ้าตายข้าจะให้หลานสาวข้าแต่งงานใหม่ นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ เจ้าอยากให้บุตรของเจ้าเรียกชายอื่นว่าพ่อก็ตามใจ"หวงจื่อหานเอ่ยกระท่อนกระแท่น เขารับลูกธนูแทนยังจะหาสามีใหม่ให้เมียเขาอีก ไอ้แก่ใจแคบนี่ จากนั้นก้ถามหายา"อะ เอามา ยะ ยา ยุ อยู่ หนะไหน ไหวอ๋องถ้า ท่าน กล้า อะ เอา เมียข้า ให้ คน อื่น ขะ ขะ ข้าจะไม่ปล่อย ท่าน ไป"อ้ายเฟยหรงส่งยาเข้าปากของหวงจื่อหาน ไอ้เด็กบ้านี่รักหลานสาวเขาเสียจริงๆ หวังเฮ่าที่ตอนนี้ถูกหนิงอ๋องที่มาสบทบตัดหัวขาดกร
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง จัดการขุนนางชั่ว
ซุนเฟิงย่าเอ่ยพร้อมกับทำสีหน้ากังวล งั้นบิดานางเล่า เมื่อคืนแม้ว่าโจวจื่อหมิงจะรักนางทั้งคู่จะมีความสุขด้วยกันแต่หลังจากที่เขาปลดปล่อยเรียบร้อยนางกลับรู้สึกว่าเขามีเรื่องในใจ หรือว่าบิดานางเกี่ยวข้องกับการฉ้อราษบังหลวงในครั้งนี้ด้วยหลี่เสี่ยวหรูที่แพ้ท้องอย่างหนักนอนอย่างเดียวแต่ก็ยังสั่งงานให้คนของเสด็จพ่อไปถ่ายทอดคสั่ง ดินที่หวงจื่อหานนำมานั้น หลี่เสี่ยวหรูจัดการวิเคราะห์แยกแยะหาเมล็ดพันธุ์ที่เหมาะแก่สภาพดินเรียบร้อยแล้ว ที่ลุ่มนางหาพืชน้ำมาปลูก หวงจื่อหานเองเป็นถึงราชครูกลับไม่รู้จักพืชน้ำหลายชนิด หลี่เสี่ยวหรูจัดการหาเมล็ดพันธุ์และหน่อกล้า รวมถึงการแปรรูปผลิตผลที่เก็บเกี่ยวเสร็จแล้วนางรู้ว่าหวงจื่อหานไปไหน แม้ใจลึกๆจะกังวลแต่เขาเป๋นยอดฝีมืออันดับสองรองจากลู่กงกงคนนั้น นางจึงมั่นใจว่าสามีจะสามารถเอาตัวรอดมาได้หลี่เสี่ยวหรูคิดถึงเรื่องที่นางในเมื่อตอนสายก็ถอนหายใจ สองคนนั้นเหมือนกับนางในชาตินี้ ถูกผู้ใหญ่ให้แต่งงานกันเพื่อให้ฝ่ายชายดูแลฝ่ายหญิงที่ไร้ญาติขาดมิตรเพียงแต่หวงจื่อหานคนนั้นรักเด็กเสี่ยวหรูมาตั้งแต่เธออายุสิบห้าส่วนร่างเดิม เป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียมาตลอดจนนางมาสวมร่าง ไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ขอมาอยู่ด้วย
จากเดิมที่จะกลับภายในสามเดือนก็เลื่อนมาเป็นหกเดือน ตอนนี้อีกสิงเดือนก็หมดหน้าฝนแล้ว เขาจะกลับเมืองหลวง“เดี๋ยวอามานะเด็กดี อาไปเอาน้ำอุ่นมาให้เจ้าล้างหน้าสักหน่อย หากอยากอาเจียนกระโถนอยู่ตรงนี้นะ”“อืม ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะ ข้าอยากนอนจังเลยรู้สึกเพลียๆ”“งั้นก็นอนเถอะเด็กดี”หวงจื่อหานออกไปด้านนอกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูล้มตัวลงนอนหลับตาลงทันทีนางสะลึมสะลือกำลังจะหลับอยู่ๆก็มาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ดูเหมือนเป็นโรงพยาบาล บนเตียงมีชายวัยกลางคนนอนอยู่ เขาคือหลี่เป่าเหวินหลานชายของนางในชาติก่อน หรือก็คือไหวอ๋องในชาตินี้หลี่เป่าเหวินที่ใส่ชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียงมีเครื่องช่วยหายใจใส่อยู่ เขาลืมตามาด้านข้างมีหลี่เสี่ยวหรูกับหวงจื่อหานอีกคนยืนอยู่ หวงจื่อหานจับมือของเขาเอาไว้ หลี่เป่าเหวินพยายามจับมือหนาของเขาให้กุมมือของเด็กสาวพร้อมกับเอ่ยฝากฝังน้ำเสียงบ่งบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ว่าหนักเพียงใด“จื่อหาน แค่ก พี่ฝากเสี่ยวหรูด้วยนะ พี่รู้ดีว่าพี่ไม่ไหวแล้ว”“ฮือๆๆ พ่อคะ พ่อไม่รักหนูหรือคะ พ่ออยู่กับกหนุก่อนนะคะฮือๆๆๆ”“เด็กดีของพ่อ ลูกแต่งงานแล้ว ต่อไปต้องเชื่อฟังสามีมากๆ สามีลูกเป็นคนดีเขาจะดูแลลูกต่อจา
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ในที่สุดก็มีข่าวดี
เรือนซุนเฟิ่งย่าโจวจื่อหมิงกำลังเคี่ยวกรำซุนเฟิงย่าอย่างหลงใหล แต่เดิมนางตัวเล็กบอบบางน่าถนอม เมื่อนางคลอดลูกแล้วก็เริ่มมีน้ำมีนวล โจวจื่อหมิงรู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่กับนางตอนที่นางคลอดบุตร หากรู้ว่าจะทำให้เมียทุกข์ใจเพียงนี้เขาจะไม่ทำเช่นนั้นเลย ซุนเฟิงย่าตอนนี้ที่ถูกโจวจื่อหมิงขยับเจ้ามังกรตัวโตที่ร้อนและแข็งขึงเนินนาบอยู่ในกายนางไม่หยุด โจวจื่อหมิงรักนางมากว่าชั่วยามแล้ว เขายังคงดูดกลืนและขยับไปพร้อมๆกัน"อื้อม หวานทั้งตัวแบบนี้พี่จะคลั่งแล้วเมียจ๋า""อื้อ..พี่จื่อหมิง เสียว ข้าเสียว""อ่าห์ พี่ก็เสียวนัก กระรอกน้อยของพี่รักเจ้าเหลือเกิน""ข้าก็ ก็ ระ รัก ท่าน อ๊าย พี่จื่อหมิงอ๊า ท่านรักข้าเถอะ รักแรงกว่านี้ไม่ไหวแล้ว"โจวจื่อหมิงช้อนขอซุนเฟิงย่า ให้นางคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนจะอุ้มนางมาที่หน้าต่าง สายฝนกระหน่ำด้านนอก หน้าต่างที่ฉลุลายมองเห็นด้านนอก โจวจื่อหมิงขยับบั้นท้ายกลมกลึงให้เข้าออก ความอ่อนนุ่มขางนางกำลังโอบรัดมังกรตัวโตของเขาเอาไว้ ยามที่ถูกความแน่นอ่อนนุ่มนั้นรูดเข้าออกทำเอาโจวจื่อหมิงคำรามออกมา" อ่าห์ เมียจ๋า แน่นเหลือเกิน นุ่มเพียงนี้พี่จะขาดใจเสียให้ได้ เสียวนักคนดี""อื้
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ให้พี่ได้รักเจ้าเถอะนะ
จางลี่อินถอนหายใจ วันนั้นนางเป็นคนดึงธนูออกให้เขา หลี่เสี่ยวหรูฝังเข็มห้ามเลือดให้ หลังจากเขาฟื้นขึ้นมานางโลมคนนั้นบอกกับเขาว่านางเป็นคนช่วยเขาเอาไว้แล้วเขาก็เชื่อ จางลี่อินนอนหันหลังให้เขา เฉินอี้ขยับเข้ามาใกล้ๆกอดนางเอ่ยเรื่องที่นางคาใจ"ไฉ่หงเป็นคนของหมิงจู นางเป็นอนุของหมิงจูเข้ามาเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคน""ท่านบอกว่านางเป็นอนุหมิงจูหรือ แล้วเหตุใดท่านต้องไปหอนางโลมทุกวันด้วย""งานบางอย่าง เรื่องบางเรื่องสถานที่เช่นนั้นเหมาะที่สุด เป็นสถานที่ใช้หาความสำราญ คนคิดไม่ถึงหรอกว่าจะใช้เป็นที่นัดพบ อีกอย่างพวกขุนนางเวลาเมาแล้วชอบเผลอพูดออกมา พี่เลี้ยงนางโลมไว้ห้าคน เป็นดาวเด่นของที่นั่นก็เพื่อสืบความลับ""ข้า..ขอโทษ"เสียงที่เอ่ยออกมาช่างเบานัก เฉินอี้กระชับอ้อมกอด จางลี่อินหันกลับมาก่อนจะกอดตอบเขา คนบ้าคนนี้ปกป้องนางจนตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่วิธีปกป้องนางก็ไม่น่าให้อภัยจริงๆเลวร้ายนัก เฉินอี้เชยคางนางก่อนจะโน้มลงมาหา ริมฝีปากหยักประกบริมฝีปากอวบอิ่ม เรียวลิ้นกระหวัดรัดเรียวลิ้นเล็กเอาไว้ จางลี่อินเต็มใจให้เขาจูบนางจนพอใจ เฉินอี้ปลดชุดนางออกก่อนจะพลิงนางไว้ใต้าร่างหนาของตน
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง บอกความจริงที่เจ็บปวด
ข้างนอกฝนตกแรงอากาศหนาวเย็นแต่ข้างในกลับร้อนระอุด้วยอารมณ์โกรธของจางลี่อิน เฉินอี้ที่พนยายามเข้าหานางตลอดเวลา จางลี่อินทำใจไม่ได้ เขามีแม่นางไฉ่หงคนนั้นอยู่ทั้งคนกลับมาเอ่ยคำหวานกับนางทุกวัน ต่อให้เฉินไท่ไท่อยู่ตรงนี้นางก็ไม่อาจอภัยเขาได้"ลี่อิน..พี่รักเจ้าจริงๆนะ เหตุใดเจ้าใจแข็งมากนัก""รักหรือ ข้าจำคำสุดท้ายของท่านได้ ไฉ่หงนางสะอาด ไม่เหมือนข้าสตรีร้ายกาจ หาเรื่องกระทั่งนางโลมคนหนึ่ง""ลี่อิน เรื่องบางอย่าพี่...""ท่านออกไปเถอะข้าง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปสอนชาวบ้านทำขนมอีก""ลี่อิน..พี่ไม่ได้อยากทำเช่นนี้ อย่าผลักไสพี่อีกเลย พี่เคยเกือบจะเสียเจ้าไปแล้วครั้งหนึ่ง พี่จะไม่ยอมเสียเจ้าไปอีก เป็นเจ้าที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ พี่ย่อมต้องปกป้องเจ้าแม้ว่าที่ผ่านพี่จะปกป้องเจ้าผิดวิธี อย่าผลักไสพี่อีกเลยนะคนดี ลี่อิน""ท่านรู้มาตลอดว่าคนที่ช่วยท่านครั้งนั้นเป็นข้า แต่ยังคงเรียกร้องไฉ่หงคนนั้นไม่เลิก ท่านปกป้องข้าแบบไหน ปกป้องจากอะไร ท่านหมายความว่าอย่างไรเฉินอี้""ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้ายังไม่อภัย เช่นนั้นวันนี้พี่กลับก่อน อย่านอนดึกเล่าลี่อิน"เฉินอี้รู้ตัวว่าเผลอเอ่ยออกไปจึงลุกขึ้นเพื่อกลับบ้านเช่า
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อาอยากมีลูก
จางลี่อินกับหูไห่ถิงไม่ได้เปิดร้านขนมแล้ว แต่พวกนางเรียกชาวบ้านมาเรียนรู้การทำขนม ส่วนจ้าวหลานกับซุนเฟิงย่าก็สอนวิธีตัดเย็บและปักลายผ้าให้เหล่าสตรีที่ต้องการเรียนรู้ บรรดาไท่ไท่ของสามีแต่ละคนต่างก็รับอาสาเลี้ยงเด็กๆเอง หวงไท่ไท่คนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่มีเหลนตัวน้อยแม้จะมีหวงป๋อเหวินแล้ว แต่นางก็ยังอยากได้เหลนที่เกิดจากหลานชายคนเล็ก หลี่เสี่ยวหรูสอนวาดภาพอยู่ที่ลานของหมู่บ้าน วันนี้นางสอนวาดภาพดอกบัวมีเซียนตัวน้อยนั่งอยู่ในดอกบัว เด็กๆในหมู่บ้านมาเรียนกับนาง เด็กน้อยคนหนึ่งนั่งมองมือเรียวสวยที่กำลังไล่เส้นอย่างสนใจก่อนจะถาม"พี่สาวเสี่ยวหรูเจ้าคะ พี่เคยเห็นเทพเซียนหรือเจ้าคะ""อืม..มิเคยเห็นหรอก พี่วาดตามที่คิดไว้น่ะ ว่าเทพเซียนต้องประมาณไหน ว่าแต่อี้ถงถามพี่เช่นนี้เจ้าอยากเจอเทพเซียนหรือ""ถ้าเทพเซียนมีจริง พวกเขาจะฟังคำร้องขอของเราไหมเจ้าคะ""อี้ถงเด็กดี....เจ้าอยากร้องขออันใดกับเทพเซียนกันบอกพี่ลี่อินได้หรือไม่"จางลี่อินที่ รอให้พวกนางนวดแป้งขนมเสร็จก็ละมาหาน้องห้าของนาง เด็กน้อยที่ชื่อไป๋อี้ถงหันมาหานางก่อนจะก้มหน้าลงเอ่ยเบาๆ"ท่านพ่อข้าป่วย ท่านแม่ทิ้งเราพ่อลูกไปแล้ว ข้าอยากขอเท
