พ่ออยากรับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรม

หลังมื้อค่ำต่างก็แยกย้าย พรุ่งนี้ต้องไปเก็บเงินค่าของแห้งที่ตำบลอีก หลี่เสี่ยวหรูจึงหรี่ตะเกียงก่อนจะเข้านอน นางกำลังจะหลับก็รู้สึกถึงไอร้อนข้างตัว กลิ่นกายนี้ ตาเฒ่าหวงอีกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูกำลังจะดิ้นแต่กลับขยับไม่ได้เลย ดวงตาวาววับจ้องมองมายังนาง ดุก็รู้เขากำลังยิ้มเยาะนางอยู่

"ทำบ้าอะไรปล่อยข้านะ"

"สัญญามาก่อนว่าจะไม่โวยวายแล้วจะคลายจุดให้"

"ตาเฒ่าท่านเข้ามาได้อย่างไรกัน ท่านอาหยูเฟิงไปไหน"

"หึๆๆๆ หยูเฟิงนับเป็นยอดฝีมือรองจากกวงกงกงคนของฝ่าบาท แต่ใช่ว่าจะไม่มียอดฝีมือเหนือกว่ากวงกงกงเสียเมื่อไหร่ อืมคิดถึงที่สุดเลยคนดี"

หวงจื่อหานหอมแก้มนุ่มของนางก่อนจะนอนกอดเอวบางเอาไว้ หลี่เสี่ยวหรูโมโหจะตายแล้วคนหน้าหนานี่นะ หย่าเขาก็ไม่ได้ ให้อยู่ด้วยกันไม่สามวันทุบตีสี่วันเตะเขาหรอกหรือ

"ปล่อย"

"ห้ามดื้อ ห้ามถีบอาตกเตียงอีกสัญญามาก่อน ไม่งั้นเข้าหอไม่รอนะ"

"อื้อ"

หวงจื่อหานเห็นนางพยักหน้าจึงคลายจุดให้ ทันทีที่เป็นอิสระนางก็ลุกขึ้นมองเขาตาเขียวปั๊ด

"ออกไปเลยนะตาเฒ่า อย่ามารุ่มร่ามนะ"

"คิดถึง ทนไม่ไหวอยากนอนกอดได้ไหมเมียจ๋า"

"ไม่"

"อาหรู..วันนี้โม่ถั่วตั้งสี่ร้อยชั่ง ปวดแขนไปหมดเลยช่วยบีบนวดให้ห