หวงจื่อหานที่ประคองโจวจื่อหมิงออกมาก็เห็นเฉินอี้อยู่ในสภาพไก่ป่วยใกล้ตายนั่งหมดอาลัยอยู่ที่ลานบ้าน สภาพแต่ละคนไม่ต่างกันเฝ้ามองเมียตัวเองแต่ไม่อาจเข้าใกล้ได้เลย"กลับกันก่อนเถอะ พวกนางยังคงไม่อยากพูดคุยกับพวกเราเอาไว้พวกนางใจเย็นลงกว่านี้อีกหน่อยค่อยว่ากัน"ทั้งห้าคนเดินมาเจอหวงเทาที่ตอนนี้กำลังอุ้มบุตรสาวเดินเล่นอยู่ ส่วนบุตรชายนอนหลับอยู่ในรถเข็น ช่างเป็นรถเข็นเด็กที่แปลกดี มีล้อด้วยหวงเทาเข็นไปมาบุตรชายนอนหลับตาพริ้มอยู่ น่าอิจฉาๆจริงๆหวงเท่าแก่กว่าหวงจื่อหานก็จริงแต่เพราะเป็นบุตรของสายรองอีกทั้งมารดายังเป็นภรรยารองด้วยตามลำดับแล้วเขาจึงเป็นน้องของหวงจื่อหาน ไท่ฮูหยินเห็นว่าเขาเป็นเด็กดีจึงนำมาอุปการะเองที่เมืองหลวงให้เรียนหนังสือเป็นเพื่อนหวงซานไห่จนกระทั่งหวงจื่อหานไปเรียนได้จึงดูแลกันตลอดมา"นี่ พี่หวงเทาบุตรสาวท่านหน้าตาน่ารักเสียจริงๆ"หยางหมิงเช่อเอ่ยชมจากใจ หึ จากใจหรือหวงเทารู้ทันจะหลอกใช้เขาล่ะสิ หวงเทาจึงแค่ยิ้มรับ หยางหมิงเช่อเห็นเขาไม่หือไม่อือก็จะขยับปากเรียกอีกครั้ง พอดีกับหันไปเห็นเย่เซียวฉางที่เดินออกมาจากในบ้านเสียก่อน เขานั่งลงที่ขอนไม้หน้าตาเขาดูซีดๆ"พี่จื่อหาน
ซุนเฟิงย่าที่หลับมาหนึ่งคืนแล้วก็รู้สึกตัว นางตื่นลืมตาเห็นชุ่ยชุ่ยฟุบหลับอยู่ข้างๆ มี่น้องห้าของนางนั่งหลับอยู่ใกล้ ดูเหมือนว่าจะยามเหมาแล้ว ซุนเฟิงย่าเอ่นเรียกหลี่เสี่ยวหรู ก่อนจะเหลือบไปเห็นบางอย่าง นางลุกหยิบมาดูก่อนจะร้องไห้ออกมา หลี่เสี่ยวหนูตื่นทันทีเห็นพี่สี่ของนางตื่นแล้วและกำลังร้องไห้ก็จุดเทียนเพิ่มก่อนจะถามไถ่"พี่สี่..ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ""น้องห้าตุ๊กตาตัวนี้เอามาจากไหนกัน""อ้อ ตุ๊กตาตัวนี้โจวจื่อหมิงให้นำมาให้ท่าน แต่ถ้าหากท่านไม่ชอบข้าจะเอาไปทิ้งให้หรือเผาไฟไปเลยดีไหม""ฮือๆๆ เขาอยู่ไหนโจวจื่อหมิง อยู่ที่ไหนเขาเอามาจากไหนพี่ต้องการเจอเขา""พี่สี่..รอฟ้าสางก่อนข้าจะไปถามเขาให้ท่านพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ เด็กสามคนยังต้องการมารดา พี่ต้องแข็งแรงไวไวนะเจ้าคะ"ซุนเฟิงย่านึกถึงลูกๆนางก็สงบลง ตุ๊กตาตัวนี้ของนางที่ให้พี่ชายคนนั้น โจวจื่อหมิงมีมันได้อย่างไร แล้วเขาไปไหนเหตุใดถึงมอบมันให้คนอื่นกันพอฟ้าสางหลี่เสี่ยวหรูก็เรียกหาถังฟั่นทันที รองเจ้ากรมอะไรนางไม่สนใจหรอกนางจะใช้ใครนางก็ใช้ ถังฟั่นรีบมาหาท่านหญิงทันทีที่นางให้คนไปตาม"ท่านหญิง..เรียกหาข้าน้อยหรือขอรับ""ท่านอาถัง ช่วยไปถ
หูไห่ถิงจดรายการสินค้าที่ต้องซื้อวันนี้นางจะเข้าตำบลเอง ส่วนจ้าวหลานกำลังเตรียมแป้งกับเนื้อสัตว์ จางลี่อินส่งสินค้าให้กับเหลาอาหารที่มารับในทุกวัน ไม่มีใครสนใจบุรุษทั้งสามคนที่ยืนมองพวกนาง ด้านในซุนเฟิงย่านั่งพิงหัวเตียงยู่ ทันทีที่โจวจื่อหมิงเข้ามานางก็มองหน้าเขาทันที หลี่เสี่ยวหรูไม่ไปไหนจนโจวจื่อหมิงเอ่ยกับนาง"พี่สะใภ้ ข้าขอคุยกับเฟิ่งย่าสักครู่ได้หรือไม่ขอรับ""น้องห้า พี่ไม่เป็นไรแล้ว""พี่สี่..หากเขาคุกคามพี่อีกพี่ต้องเรียกข้านะเจ้าคะ""ได้...พี่ไม่ยอมให้เขามาทำร้ายพี่อีกหรอก"หลี่เสี่ยวหรูพยักหน้า นางเดินออกไปแล้วโจวจื่อหมิงก็นั่งลงบนเตียง ซุนเฟิงย่ามองเขาตาขวางแต่เขาไม่สนใจรั้งนางมากอด ซุนเฟิงย่าขัดขนก่อนจะเอ่ย"ปล่อยข้า...โจวจื้อหมิงข้าอยากรู้ว่าท่านไปเอาตุ๊กตาไม้ตัวนี้มาจากไหน แค่ตอบมาก็พออีกอย่างอย่ามารุ่มร่ามกับข้าปล่อย!!"โจวจื่อหมิงกระชับอ้อมกอดมากกว่าเดิมก่อนจะถามนาง"เฟิงย่า จำไม่ได้จริงๆหรือมองหน้าพี่สิ มองดีๆนึกอะไรออกไหม""ไม่..ท่านจะเล่นลูกไม้อะไรกันแน่"โจวจื่อหมิงหลับตาก่อนจะเอ่ย"สระบัวหลังสำนักศึกษาโม่หลาน พี่เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะจมน้ำพี่จึงช่วยนางขึ้
หวงจื่อหานมายู่ที่หมู่บ้านเถาฮวาได้กว่าหนึ่งเดือนแล้ว ทั้งห้าคนพยายามที่จะง้อเมียตนเองทุกวันแต่พวกนางกับมองพวกเขาเป็นเพียงอากาศ หลี่เสี่ยวหรูยังคงทำงานเหมือนเดิมนางวาดภาพหญิงงานในหอจันทรา เริ่มเขียนนิยายรักเอานิยายในยุคที่จากมาปรับเปลี่ยนให้เข้ากับยุคโบราณ วาดภาพประกอบรูปเล่ม ส่วนหูไห่ถิงกับจางลี่อินมีร้านขนมเป็นของตนเองแล้ว ลูกค้าเข้าไม่ขาดสายวันหนึ่งทำกำไรได้มากกว่ายี่สิบตำลึง ในชนบทแห่งนี้หาเงินได้วันละยี่สิบตำลึงเยอะไม่ใช่น้อย เหลียงหมิงเท่ากับเฉินอี้มาช่วยงานเมียทุกวัน แต่พวกนางไม่สนใจตกค่ำก็จ่ายค่าแรงพวกเขาเห็นพวกเขาเป็นคนงาน"พี่ใหญ่ วันนี้ขายดีกว่าเมื่อวานได้มากกว่ายี่สิบห้าตำลึงเลยนะเจ้าคะ"ฮืม น้องรองจ่ายค่าแรงหรือยัง""จ่ายแล้วเจ้าค่ะเหลือของใต้เท้าเฉินกับเหลียงหมิงเทาที่ยังไม่ได้จ่าย พวกเขาไม่ยอมรับเหมือนเคยเจ้าค่ะ""ช่างเถอะอยากทำงานเปล่าๆก็ตามใจ ใครใช้พวกเขากันเสนอตัวเองนี่"ทั้งคู่ช่วยกันเก็บร้าน เฉินอี้ที่เพิ่งไปส่งขนมท่านยายหวังมาก็รีบมาช่วยเก็บโต๊ะกับเก้าอี้ ส่วนเหลียงหมิงเทาเองก็แบกถั่วเขียวกับน้ำตาลมาจากร้านธัญพืช เขาวางของลงก่อนจะเดินไปหาหูไห่ถิงเอ่ยถามไถ่เช่นทุกว
หลี่เสี่ยวหรูไม่สนใจนางยังทำใจไม่ได้ มาอยู่ยุคโบราณนี้ต้องเื่อฟังฮ่องเต้ พวกนางเพิ่งถูกเสด็จอาเรียกไปพูดคุยเมื่อคืนอ้ายเฟยหรงให้คนไปตามทั้งห้าคนมาหา เมื่อมาถึงเขาก็ไม่อ้อมค้อมเอ่ยเรื่องที่ต้องการพูดทันที"เด็กๆพวกเจ้ารู้ใช่ไหมว่าไม่อาจหย่าสามีได้""ทำไมหรือเพคะเสด็จอา พวกเขาทำตัวไม่ดีหลานไม่อยากอยู่ด้วย""น้องห้า..พวกเราทั้งหมดได้รับสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ไม่อาจหย่าได้ พวกเราได้แต่พากันหนีมาแต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะตามเจอ"จางลี่อินถอนหายใจก่อนนั่งเหม่ออีกครั้ง ให้นางกลับไปอยู่กับเฉินอี้นางก็ไม่อยากกลับจริงๆ เขาใจร้ายเกินไปนางไม่อยากร้องไห้อีกแล้วหลี่เสี่ยวหรูเคยดูซีรีส์โบราณพอรู้ธรรมเนียมมาบ้าง แต่นางไม่ได้สมรสพระราชทานนี่นา"งั้นก็มีเพียงหลานที่หย่าได้หรือเพคะเสด็จอา""หึ ไอ้คนหลงตัวเองนั่นขอสมรสพระราชทานเจ้ากับเขาตั้งแต่เจ้าออกจากเมืองหลวงได้สามวัน แล้วพระราชโองการประกาศออกมาแล้ว อีกอย่างพระราชโองการแต่งตั้งเจ้าเป็นท่านหญิงจะหย่าสามีย่อมยากกว่าพวกนางเสียอีก""ว้า เสด็จลุงเป็นฮ่องเต้ทนเห็นความลำบากของหลานสาวอย่างหม่อมฉันได้ด้วยหรือเพคะเสด็จอา""เรื่องบ้านเมืองสำคัญมิใช่ล้อเล่นไห่ถัง อี
หลี่เสี่ยวหรูเพิ่งตระหนักว่าตนเองคิดง่ายไป นางมาจากยุคที่มีอารยะแต่แม้ว่าผู้คนจะเจริญกันไปหมดแล้วก็ยังมีสงครามอยู่เนืองๆ สงครามกลางเมืองยิ่งน่ากลัว นางเข้าใจยุคนี้ดีแต่นางกลับลืมคิดถึงข้อเท็จจริงไปว่าหากพลาดเพียงนิดราษฎรก็ล้มตาย บิดาของร่างนี้ก็ไม่ผิดที่เลือกบ้านเมือง เพียงแต่ในเมื่อมาไม่ได้ก็น่าจะส่งคนมา แต่ก็ช่างเถอะเรื่องย้อนกลับไม่ได้ โชคชะตาให้มาอยู่ในร่างนี้แล้วก็ต้องตามนั้นก่อนจะเอ่ยกับคนตรงหน้า"ท่านอ๋อง เรื่องผ่านไปแล้วรื้อฟื้นก็ไม่มีประโยชน์หมดเรื่องจะพูดหรือยังเพคะ หม่อมฉันมีงานค้างอยู่""เฮ้อ..ไห่ถังตอนที่พ่อตามหาหมอพิษถูกศัตรูตามมาทำร้าย ตอนนั้นพ่ออ่อนแอไม่อาจต่อกรกับศัตรูได้ รถม้าถูกล้อมยิงนายกองคนหนึ่งพาพ่อออกมาจากรถม้า จนกระทั่งคนของพ่อมาถึง ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งออกมาจากในป่า นายกองคนนั้นเอาตัวเองรับลูกธนูแทนพ่อ จนในที่สุดเขาก็จากไป""อืม ช่างเป็นคนที่ภักดีจริงๆน่ายกย่องนะเพคะ""อืม..จูอี้หลงเป็นคนดีที่น่ายกย่อง พ่อเองก็เสียดายเขาเช่นกัน ก่อนจากไปเขาฝากครอบครัวไว้ให้พ่อช่วยดูแล แต่พอพ่อมาตามหากลับได้คำตอบว่าภรรยาของเขาหอบบุตรสาวหนีตามบุรุษไปแล้ว กรอปกับชนเผ่าทุ่งหญ้าเริ่ม
หลังมื้อค่ำต่างก็แยกย้าย พรุ่งนี้ต้องไปเก็บเงินค่าของแห้งที่ตำบลอีก หลี่เสี่ยวหรูจึงหรี่ตะเกียงก่อนจะเข้านอน นางกำลังจะหลับก็รู้สึกถึงไอร้อนข้างตัว กลิ่นกายนี้ ตาเฒ่าหวงอีกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูกำลังจะดิ้นแต่กลับขยับไม่ได้เลย ดวงตาวาววับจ้องมองมายังนาง ดุก็รู้เขากำลังยิ้มเยาะนางอยู่"ทำบ้าอะไรปล่อยข้านะ""สัญญามาก่อนว่าจะไม่โวยวายแล้วจะคลายจุดให้""ตาเฒ่าท่านเข้ามาได้อย่างไรกัน ท่านอาหยูเฟิงไปไหน""หึๆๆๆ หยูเฟิงนับเป็นยอดฝีมือรองจากกวงกงกงคนของฝ่าบาท แต่ใช่ว่าจะไม่มียอดฝีมือเหนือกว่ากวงกงกงเสียเมื่อไหร่ อืมคิดถึงที่สุดเลยคนดี"หวงจื่อหานหอมแก้มนุ่มของนางก่อนจะนอนกอดเอวบางเอาไว้ หลี่เสี่ยวหรูโมโหจะตายแล้วคนหน้าหนานี่นะ หย่าเขาก็ไม่ได้ ให้อยู่ด้วยกันไม่สามวันทุบตีสี่วันเตะเขาหรอกหรือ"ปล่อย""ห้ามดื้อ ห้ามถีบอาตกเตียงอีกสัญญามาก่อน ไม่งั้นเข้าหอไม่รอนะ""อื้อ"หวงจื่อหานเห็นนางพยักหน้าจึงคลายจุดให้ ทันทีที่เป็นอิสระนางก็ลุกขึ้นมองเขาตาเขียวปั๊ด"ออกไปเลยนะตาเฒ่า อย่ามารุ่มร่ามนะ""คิดถึง ทนไม่ไหวอยากนอนกอดได้ไหมเมียจ๋า""ไม่""อาหรู..วันนี้โม่ถั่วตั้งสี่ร้อยชั่ง ปวดแขนไปหมดเลยช่วยบีบนวดให้ห
ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นแล้วนางพยายามกระเถิบออกจากคนตัวโต แต่เขารู้ตัวจึงกระชับอ้อมกอดเอาไว้ หลี่เสี่ยวหรูดันหน้าอกเขาออกเอ่ยอู้อี้ๆเพราะจมอยูกับแผงอกกว้า"ท่านอาจื่อหาน ปล่อยข้าเถอะต้องไปเก็บเงินอีกนะเดี๋ยวสาย""ทูนหัว แค่ไปเก็บเงินเองเดี๋ยวอาพาไปนะ ม้าของอาวิ่งไวไปกลับไม่ถึงชั่วยามหรอกนอนอีกหน่อยเถอะ ยังไม่เต็มกอดเลย""ท่านกอดมาทั้งคืนแล้วนะ""ขอรางวัลหน่อย เดี๋ยววันนี้จะโม่ถั่วให้หกร้อยชั่งเลยดีไหมใคนงาม""ค่าแรงก็จ่ายแล้วนี่ โม่เพิ่มก็จ่ายเพิ่ม องครักษ์เสด็จอาวันละห้าร้อยอีแปะข้าให้ท่านวันละสามตำลึงเชียวนะ""สามตำลึงก็ไม่พอหรอก ถั่วเยอะเพียงนั้น นะๆจ่ายค่าแรงพิเศษให้อาสักหน่อยคนดีได้ไหม อาหรูหื้ม อาหรูจ๋า"หลี่เสี่ยวหรูอยากเอาตัวเองไปให้พ้นตรงนี้จริงๆ เขาอ้อนเก่งมากครั้งก่อนที่เมืองหลวงหากระดูนางไม่มากระทันหันป่านนี้คงเลี้ยงลูกตัวเองแล้ว ไม่ไหวตาเฒ่านี่อ้อนเก่งไปแล้ว หวงจื่อหานหอมแก้มนุ่มนิ่ม จมูกโด่งไต่ตามกรามเล็กมาถึงปลายครางมน เลื่อขึ้นมาสบตา ส่งสายตาเว้าวอนให้คนใต้ร่าง หลี่เสี่ยวหรูจะไม่ไหวแล้ว นางกำลังจะแพ้สายตาเว้าวอนกันน้ำเสียงออดอ้อนนั้น"ท่านอาจื่อหาน ปะ ปล่อยก่อนนะเจ้าคะ
หลังจากงานเลี้ยงผ่านไป หวงจื่อหานและสหายของเขาก็จัดรถม้าเพื่อพาเมียรักและเด็กๆไปที่ทุ่งดอกไม้ บรรดาบุตรสาวบุตรชายก็ดีใจที่บิดาจะพาไปเที่ยว ทุกคนตื่นเต้นกันมากยามซื่อเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว รถม้าหลายคันก็เคลื่อนออกจากหมู่บ้านไปที่ทุ่งดอกไม้ ใกล้ฤดูเหมันต์แล้วดอกไม้งามสะพรั่งไปหมด ขางทางสองฝั่งเด็กๆต่างตื่นเต้น กิ่งไม้มีกะรอกตัวน้อยๆไต่ไปมารถม้าสิบสามคันเคลื่อนจนมาถึงบริเวณทุ่งดอกไม้ ทั้งสิบสองคู่ต่างก็นั่งกอดคนรักของตนเอง เด็กๆมีสาวใช้และพี่เลี้ยงตามมาดูแลหวงเทาจุงมือชุ่ยชุ่ยเดินเล่น ครั้งก่อนนางท้องอยู่เขาจึงไม่ได้พานางชมรอบๆโจวจื่อหมิงกับซุนเฟิงย่าก็พากันไปนั่งอีกมุม เฉินอี้นังอยู่กับจางลี่อิน ทอดมองไปยังเบื้องหน้าหยางหมิงเช่อกับจ้าวหลาน และเหลียงหมิงเทากับหูไห่ถิง ปูเสื่อนั่งเล่นอยู่กับเด็กๆ ไหวอ๋องกับหนิงอ๋องเอารถม้าไปจอดอีกด้าน ก่อนจะมาสมทบพวกเขา ถังฟั่น เย่เซียวฉาง จินหยูเฟิง มาถึงทีหลังเพราะบรรดาบุตรชายบุตรสาวงอแงกว่าจะเอาลงก็เหนื่อยมากนักปลายยามอู่ได้เวลามื้อเที่ยงจึงมารวมกันที่ใต้ตนไหว เพื่อเข้าร่ม หวงจื่อหานที่ตอนนี้นั่งพัดโบกให้เมียตนเอง แม้ว่าอากาศจะเริ่มเย็นแล้ว แต่เพร
จวนหวงกำลังวุ่นวายรวมถึงจวนหยางด้วย จวนหวงเรือนใหญ่ต่างรอรับลูกสะใภ้ ส่วนจวนหวงเรือนราชครูกำลังวุ่นวายเพราะต้องส่งเจ้าสาวไป๋อี้ถงยามที่สวมชุดเจ้าสาวแล้วนับว่างามมากนัก ขนาดหลี่เสี่ยวหรูยังตะลึง“อี้ถงของพี่งามเหลือเกิน มิน่าคุณชายน้อยสกุลหยางถึงไปไหนไม่รอด”“จริงด้วย พี่เสี่ยวหรูพูดถูกอี้ถงของพี่ลี่อินงามที่สุด อีกเดี๋ยวพี่จ้าวหลาน พี่เฟิงย่ากับพี่ไห่ถิงก็มาแล้ว”“พวกพี่เอ่ยชมจนข้าลอยได้แล้วเจ้าค่ะ พี่ๆข้ากลัวจังเลย แต่งงานต้องมีลูกคลอดบุตร ข้านั่งฟังพวกท่านเจ็บท้องคลอดมาแปดปีแล้ว จนไม่อยากท้องเองเอาเสียเลยเจ้าค่ะ”“ฮ่าๆๆ น้องห้าเจ้าว่าเช่นนี้ทำอย่างไรกันดีเล่า สงสารคุณชายน้อยเสียแล้วเมียไม่อยากท้อง”“พี่ใหญ่ ท่านว่าอย่างอี้ถงนี่แฝดสี่เลยดีไหมเจ้าคะ”“ไม่นะ พี่ๆอย่าอวยพรกับแบบนี้สิเจ้าคะ แค่คนเดียวก็เจ็บมากแล้ว ดูตอนที่พี่อี้จูคลอดคนที่สองสิ ขนาดคนเดียวยังเบ่งข้ามวันข้ามคืน”สองสาวหัวเราะให้กัน ไม่นานอีกแปดสาวก็มา เสี่ยวหงเอาขนมโก๋อ่อนมาให้เจ้าสาวได้รองท้องก่อน แม้ว่านางจะมีบุตรให้กับถังฟั่นและเข้าหอก่อนแต่ง แต่เมื่อถึงเมืองหลวงเขาก็จัดงานแต่งใหญ่โตสมกับฐานะของนางเสี่ยวหงในฐานะน้องส
ทางด้านคนที่พวกเขากล่าวถึงตอนนี้กำลังโดนคนตัวโตลงโทษอยู่ที่เรือนพักของนาง เมื่อเช้านางไปเตรียมของเพื่อจะกลับไปงานครบรอบอายุแปดสิบของท่านปู่ไป๋ลิ่ว ซูจิ้งเฟิงคุณชายซูที่บังเอิญมาเจอนางก็อาสาช่วยหิ้วของกลับมาส่งที่เรือน บิดาไม่อยู่วันนี้เขาค้างที่สำนักศึกษา ใครจะรู้ว่าหยางฮ่าวจะตามาถึงเรือนแล้วหาเรื่องทะเลาะกับนาง"ออกมานะไป๋อี้ถง"หยางฮ่าวที่เดินตามทั้งสองคนมาเมื่อเห็นซูจิ้งเฟิงเข้ามาในบ้านด้วยก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้าตะโกนเรียกคนด้านในทันที ไป๋อีีถงเดินออกมาทันทีที่เห็นหน้าเขาก็ถอนหายใจ ไป๋อี้ถงเชิญให้ซูจิ้งเฟิงนั่งรอแต่หยางฮ่าวไม่สนใจไล่เขากลับทันที"คุณชายซู..ท่านไม่ควรมานั่งในบ้านสตรีที่มีคู่หมั้นแล้วเช่นนี้นะ""ห๊ะ ห๊า คะ คู่หมั้นหรือ คุณหนูไป๋ท่านมีคู่หมั้นแล้วหรือขอรับ ไม่ทราบว่าบุรุษโชคดีผู้นั้นเป็นใครกัน""เป็นใครไม่สำคัญ แค่รู้ว่านางมีคู่หมั้นแล้วก็พอกระมังซูจิ้งเฟิง"ซูจิ้งเฟิงไม่ยอมแพ้ ไป๋อี้ถงงามเพียงนี้ต่อให้มีคู่หมายแล้วอย่างไร อีกอย่างหากมีจริงทำไมไม่เปิดเผยออกมาจึงได้ย้อนหยางฮ่าวกลับไป"รองเจ้ากรม ท่านกล่าวอันใดกันขอรับ หากคุณหนูไป๋มีคู่หมั้นจริงๆเหตุใดไม่เผยตัว เรื่องนี้อ
ซุนเฟิงย่าที่นั่งฟังมานานเอ่ยขึ้น นางเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตหยางจ้าวเหิงกับโจวหนิงฮวาบุตรสาวจะเป็นเช่นไร ตอนนี้เด็กๆยังไม่เจออะไรมากกว่านี้ เมื่อถึงเวลาบ่ายรถม้าของจวนก็มารับพวกนางกลับไป จางลี่อินเดินกลับเองเพราะจวนติดกัน แต่เฉินอี้ไม่ยอมเขาเอาม้ามารับเมีย ส่วนลูกๆสาวใช้พาขึ้นรถม้ากลับไปแล้ว ตั้งแต่ประความเข้าใจกันได้บรรดาสามีก็รักหลงและหวงภรรยาตนเองมากนักโดยเฉพาะหวงจื่อหานหลี่เสี่ยวหรูที่ไม่ได้ไปสำนักศึกษาเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุด ไป๋หยินมาหาที่เรือนกลางเขามีเรื่องจะเอ่ยกับนาง"ฮูหยินน้อย..ข้าเองขอรับไป๋หยิน""ท่านอาไป๋ เข้ามาเถอะ"ไป่หยินเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลง หลี่เสี่ยวหรูกำลังสอนบุตรชายสองคนวาดภาพอยู่ ส่วนอีกสองคนเพิ่งจะสามขวบเท่านั้นกำลังเล่นของเล่นที่นางวาดแบบให้ช่างในเมืองหลวงทำขึ้นมา หวงจื่อเหยียนกำลังคัดอักษรเพราะท่านแม่ไปสืบทราบมาแล้วนางชวนเด็กๆเล่นพนันจริงๆ อีกทั้งยังมีเดิมพันอีกด้วย ไปหัดเรื่องเหล่านี้มาจากไหนกัน ไป๋หยินที่นั่งลงเรียบร้อยก็เอ่ยขึ้นมา"ฮูหยินน้อยอีกสองเดือนจะเดินทางกลับหมู่บ้านเถาฮวา ใกล้ครบรอบอายุแปดสิบของท่านลุงไป๋ลิ่วแล้วขอรับ""อ้อ..ข้าจะเอ่ยเรื่องนี่กับท่
หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้มาอยู่ที่ต้าเย่วกว่าแปดปีแล้ว นางเปิดสำนักศึกษาจนตอนนี้ฮ่องเต้ได้เอาการเรียนการสอนของนางไปเป็นต้นแบบในหลายๆเมือง สตรีทั่วแคว้นต่างก็ได้รับการเรียนรู้ สตรีรู้หนังสือนั่นนับว่าดี ขุนนางหัวเก่าไม่กล้าต่อกรกับนางสามีเป็นราชครู บิดาเป็นเทพสงคราม เสด็จอาเป็นผู้ตรวจการและผู้แทยพระองค์ มีเสด็จลุงเป็นฮ่องเต้ใครจะกล้ากับนางกัน ทุกๆวันหยุดทุกคนมารวมตัวกันที่จวนหวง เด็กๆวิ่งเล่นกันเต็มไปหมดหวงจื่อหานกับหลี่เสี่ยวหรู มีบุตรชายสี่คนบุตรสาวหนึ่งคนและนางกำลังตั้งครรภ์ที่สามหยางหมิงเช่อกับจ้าวหลานมีบุตรชายสามคนบุตรสาวสองคนโจวจื่อหมิงกับซุนเฟิงย่ามีบุตรชายสี่คนบุตรสาวสามคนเหลียงหมิงเทาที่ได้รับสืบทอดตำแหน่งอ๋องต่อจากบิดาตอนนี้เขากับหูไห่ถิงมีบุตรชายสามคนบุตรสาวสามคนเฉินอี้กับจางลี่อินมีบุตรชายสามบุตรสาวหนึ่งทางด้านปี้เฉากับยเย่วเซียวฉางมีบุตรสามคน เสียวหงกับถังฟั่นสามคน อี้จูกับจินหยูเฟิงสามคน ชุ่ยชุ่ยกับหวงเทามีบุตรห้าคนอ้ายเฟยหรงทำลูกแข่งกับพี่ชายไม่พัก เขากับเสี่ยวเล่อมีบุตรด้วยกันแล้วสี่คน พี่ชายสี่สิบเก้าแล้วมีบุตรแฝดสองคู่ตอนนี้ไป๋หย่งเหนียนกำลังตั้งครรภ์ท้องที่สามแล
ทั้งห้าคนสอนอยู่ที่สำนักศึกษาจนบ่าย บรรดาสามีกลับก่อนกำหนดหนึ่งวันพอรู้ว่าเมียมาสอนลูกศิษย์ก็โมโหพวกนาง มาถึงก็อุ้มเมียตัวเองกลับบ้าน เดินตั้งแต่สำนักศึกษาจนถึงจวน พวกนางอายแทบแทรกแผ่นดิน คนเห็นทั่วเมืองหลวงเพียงนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดกัน คนบ้าพวกนี้"พี่จื่อหมิง..ให้ข้าเดินเองเถอะเจ้าค่ะ""เฟิงย่า..เจ้าดื้อนักหายแพ้ท้องเมื่อไหร่จะถูกพี่ลงโทษ"ซุนเฟิงย่าหน้าแดง หูไห่ถิงเองที่เหลียงหมิงเทาอุ้มนางอยู่ก็หน้าแดงเช่นกัน ร้านค้าข้างทางมองพวกเขาแล้วอมยิ้ม"ดื้อนัก บอกว่าให้พักผ่อน หายแพ้ท้องค่อยมาก็ยังได้ บอกแล้วมิใช่หรือว่าหากพี่ไม่อยู่ห้ามออกจากจวน""ซื่อจื่อ ข้าอายคนนะ""อายทำไม ผัวเมียรักกันมีอะไรต้องอาย หื้มม"เหลียงหมิงเทาไม่สนใจ ยังคงอุ้มเมียเดินตัวปลิว หยางหมิงเช่ออุ้มจ้าวหลานเดินเงียบๆไม่เอ่ยสิ่งใด แต่คนในอ้อมกอดรู้แล้วว่าคืนนี้จะโดนอะไรนางจึงเอ่ยเบาๆ"พี่หมิงเช่อ...คืนนี้อย่าหักโหมนะเจ้าคะ เบาๆหน่อยข้าท้องอยู่""รู้ตัวว่าท้องอยู่เหตุใดยังออกไปทำเรื่องให้ตนเองไม่สบายตัวอีกหื้ม พี่จะลงโทษอย่ามาอ้อนวอนเลย"จ้าวหลานกอดคอเขาแนบใบหน้ากับอกเขาก่อนจะเอ่ยอุบอิบ"อยู่เฉยๆก็โดนลงโทษทุกวันอยู่ด
หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้แม้ว่านางจะตั้งครรภ์ใกล้คลอดแต่ก็ยังทำงาน วันนี้นางไปยังสำนักศึกษาที่นางกับอีกพี่สาวอีกสี่คนเปิดร่วมกัน มีสตรีมาเรียนเย็บปักถักร้อยมากมาย รวมถึงการทำขนมอีกด้วย ขุนนางบางส่วนไม่พอใจนี่เป็นการทำให้สตรีกระด้างกระเดื่อง หากพวกนางสามารถเอาตัวรอดเองได้บุรุษก็จะไร้ความหมายมีขุนนางหัวเก่าบางคนมาหาเรื่องที่สำนักศึกษา ตอนนี้ไป๋อี้ถงยืนอยู่กลางลาน บิดากำลังเจรจากับพวกเขาอยู่"นี่อาจารย์ไป๋ ท่านกับหวงฮูหยินและบรรดาฮูหยินใต้เท้าทั้งสี่กระทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร""ใช่ๆๆๆ สตรีควรดูแลจวน ตั้งใจรอสามีกลับบ้านมาแล้วปรนนิบัติ แต่นี่อะไรพากันมาสุมหัวช่างน่าเกลียดยิ่งนัก""ข้าว่าพวกเราไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ชี้ถึงผลเสียที่ตามมาเถอะ"ขุนนางเกือบยี่สิบคนโวยวายอยู่ที่ลานด้านหน้าของสำนักศึกษา หลี่เสี่ยวหรูกับพี่สาวทั้งสี่คนยังมาไม่ถึงแต่มีคนไปแจ้งพวกนางแล้ว คนเหล่านี้อาศัยสามีพวกนางไม่อยู่ไปต่างเมืองสามวันมากดดันให้ปิดสำนักศึกษา อีกอย่างหนิงอ๋องบิดาของนางกับไหวอ๋องที่รักหลานสาวดั่งแก้วตาดวงใจก็มีเรื่องต้องไปทำ ตาเฒ่าเหล่านี้จึงเหิมเกริมมากนักเด็กน้อยเดินออกมาด้านหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงใส"ใต้เ
โจวจื่อหมิงเอ่ยถาม หลี่เสี่ยวหรูพยักหน้า เย็นนี้ต้องไปเข้าเฝ้าแต่นางแทบจะลุกเดินไม่ไหวแล้ว หวงจื่อหานบอกว่าพ่อตาของเขาไปบอกกับไทเฮาแล้วว่านางเดินไม่ไหว เช่นนั้นไทเฮาจึงจะมาหาเอง นางจะมาพูดคุยกับท่านย่าของสามีด้วยเฉินอี้ที่เสร็จงานก็มารับจางลี่อินกลับบ้าน จางลี่อินตั้งครรภ์คนที่สองเช่นกัน แต่ครั้งนี้นางไม่แพ้ท้องแต่อย่างใด กลับเป็นเฉินอี้ที่แทบจะคลานกลับบ้านเขากินอะไรก็อาเจียนออกมาจนหมด แต่เพราะห่วงเมียจึงมารับเอง คนที่จวนจะมาก็ไม่ยอม คนจวนหวงไปส่งให้ก็ไม่เอาแต่สภาพที่มารับเมียเหมือนไก่ป่วยใกล้ตาย ดีที่จวนติดกันเมื่อทุกคนกลับไปแล้วหวงจื่อหานก็อุ้มหลี่เสี่ยวหรูไปเรือนโย่วหลัน ไทเฮาประทับอยู่แล้ว เมื่อเจอหน้ากันก็เอ่ยปากพูดคุย หลี่เสี่ยวหรูแอบน้ำตาซึม เหตุใดไทเฮาถึงได้เหมือนคุณย่าของเธอในชาติก่อนมากนักนะทั้งสองเหมือนกับสนิทกันมานาน พูดคุยกันจนมืดค่ำไทเฮาจึงเสด็จกลับวัง กอ่นกลับนางจับมือหลี่เสี่ยวหรูไว้ก่อนจะเอ่ย"ไหนๆหลานก็มาแล้ว ใช้ชีวิตให้ดีมีความสุขนะเด็กดีของย่า""เพคะเสด็จย่า"นางรับปากไปทั้งยังงงๆกับคำว่าไหนๆก็มาแล้วของพระนาง ไทเฮาทรงหมายถึงอะไรไหนๆนางก็กลับเมืองหลวงมาแล้ว หรือไ
หวงจื่อหานที่พาภรรยากลับมาถึงจวนก็สั่งบ่าวไพร่ให้จัดการทางเดินให้เรียบร้อย ห้ามมีเศษหินหรือตระไคร่ ไท่ฮูหยินที่ตอนนี้หาคนมาบีบนวดให้หลานสะใภ้อยู่ หลี่เสี่ยวหรูลุกไม่ขึ้นแล้ว ดูท่านางคงใกล้คลอดอีกไม่นาน นางมาถึงเมืองหลวงได้ครึ่งเดือนวันๆเอาแต่รับแขก คนมากมายนรักเมื่อก่อนนางไม่ได้รับความสนใจขเพียงนี้ พอนางเป็นท่านหญิงและเป็นภรรยาราชครูที่เขารักใครก็มีแต่คนมาประจบประแจงหวงป๋อเหวินมาหานางหาเหอซิวเหยียนมาด้วยก่อนจะแนะนำว่านางคือคนรักของเขา หลี่เสี่ยวหรูพยักหน้า หวงซานไห่พี่สามีของนางก็มาหาพร้อมกับขอโทษและขอบคุณนางที่สั่งสอนบุตรชายให้เขา วันนี้มีคนมาหานางอีกแล้ว หลี่หรูบอกสามีว่านางไม่ไหวแล้ว ไท่ฮูหยินให้หวงหมัวมัวไปจัดการเรื่องนี้แทน เพราะหวงจื่อหานเถรตรงอาจทำให้คนไม่พอใจได้"ทุกๆท่าน ฮูหยินน้อยรับแขกไม่ไหวจริงๆ นางเท้าบวมมากนักใกล้คลอดแล้ว เดินเหินไม่สะดวก ข้าน้อยจะไปแจ้งนาง ฮูหยินน้อยให้ลงรายชื่อเอาไว้ว่าใครมาบ้างเจ้าค่ะ แม่หนูอี้ถงมาจดรายชื่อคนที่มอบของขวัญให้สักหน่อยทำได้หรือไม่"ไป๋อี้ถงที่ตามมาเมืองหลวงพร้อมไป๋หยินบิดาพยักหน้าก่อนจะไปหยิบกระดาษมาจดรายชื่อคนที่มาเยี่ยม วันนี้บิดาไปสอ