เข้าสู่ระบบแชร์
ซุนเฟิงย่าผู้น่าสงสาร
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-13 12:07:33บทที่เกี่ยวข้อง
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ควาสัมพันธ์ที่ห่างเหินของพ่อลูก
หวงจื่อหานที่ประคองโจวจื่อหมิงออกมาก็เห็นเฉินอี้อยู่ในสภาพไก่ป่วยใกล้ตายนั่งหมดอาลัยอยู่ที่ลานบ้าน สภาพแต่ละคนไม่ต่างกันเฝ้ามองเมียตัวเองแต่ไม่อาจเข้าใกล้ได้เลย"กลับกันก่อนเถอะ พวกนางยังคงไม่อยากพูดคุยกับพวกเราเอาไว้พวกนางใจเย็นลงกว่านี้อีกหน่อยค่อยว่ากัน"ทั้งห้าคนเดินมาเจอหวงเทาที่ตอนนี้กำลังอุ้มบุตรสาวเดินเล่นอยู่ ส่วนบุตรชายนอนหลับอยู่ในรถเข็น ช่างเป็นรถเข็นเด็กที่แปลกดี มีล้อด้วยหวงเทาเข็นไปมาบุตรชายนอนหลับตาพริ้มอยู่ น่าอิจฉาๆจริงๆหวงเท่าแก่กว่าหวงจื่อหานก็จริงแต่เพราะเป็นบุตรของสายรองอีกทั้งมารดายังเป็นภรรยารองด้วยตามลำดับแล้วเขาจึงเป็นน้องของหวงจื่อหาน ไท่ฮูหยินเห็นว่าเขาเป็นเด็กดีจึงนำมาอุปการะเองที่เมืองหลวงให้เรียนหนังสือเป็นเพื่อนหวงซานไห่จนกระทั่งหวงจื่อหานไปเรียนได้จึงดูแลกันตลอดมา"นี่ พี่หวงเทาบุตรสาวท่านหน้าตาน่ารักเสียจริงๆ"หยางหมิงเช่อเอ่ยชมจากใจ หึ จากใจหรือหวงเทารู้ทันจะหลอกใช้เขาล่ะสิ หวงเทาจึงแค่ยิ้มรับ หยางหมิงเช่อเห็นเขาไม่หือไม่อือก็จะขยับปากเรียกอีกครั้ง พอดีกับหันไปเห็นเย่เซียวฉางที่เดินออกมาจากในบ้านเสียก่อน เขานั่งลงที่ขอนไม้หน้าตาเขาดูซีดๆ"พี่จื่อหาน
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อดีตของซุนเฟิงย่า1
ซุนเฟิงย่าที่หลับมาหนึ่งคืนแล้วก็รู้สึกตัว นางตื่นลืมตาเห็นชุ่ยชุ่ยฟุบหลับอยู่ข้างๆ มี่น้องห้าของนางนั่งหลับอยู่ใกล้ ดูเหมือนว่าจะยามเหมาแล้ว ซุนเฟิงย่าเอ่นเรียกหลี่เสี่ยวหรู ก่อนจะเหลือบไปเห็นบางอย่าง นางลุกหยิบมาดูก่อนจะร้องไห้ออกมา หลี่เสี่ยวหนูตื่นทันทีเห็นพี่สี่ของนางตื่นแล้วและกำลังร้องไห้ก็จุดเทียนเพิ่มก่อนจะถามไถ่"พี่สี่..ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ""น้องห้าตุ๊กตาตัวนี้เอามาจากไหนกัน""อ้อ ตุ๊กตาตัวนี้โจวจื่อหมิงให้นำมาให้ท่าน แต่ถ้าหากท่านไม่ชอบข้าจะเอาไปทิ้งให้หรือเผาไฟไปเลยดีไหม""ฮือๆๆ เขาอยู่ไหนโจวจื่อหมิง อยู่ที่ไหนเขาเอามาจากไหนพี่ต้องการเจอเขา""พี่สี่..รอฟ้าสางก่อนข้าจะไปถามเขาให้ท่านพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ เด็กสามคนยังต้องการมารดา พี่ต้องแข็งแรงไวไวนะเจ้าคะ"ซุนเฟิงย่านึกถึงลูกๆนางก็สงบลง ตุ๊กตาตัวนี้ของนางที่ให้พี่ชายคนนั้น โจวจื่อหมิงมีมันได้อย่างไร แล้วเขาไปไหนเหตุใดถึงมอบมันให้คนอื่นกันพอฟ้าสางหลี่เสี่ยวหรูก็เรียกหาถังฟั่นทันที รองเจ้ากรมอะไรนางไม่สนใจหรอกนางจะใช้ใครนางก็ใช้ ถังฟั่นรีบมาหาท่านหญิงทันทีที่นางให้คนไปตาม"ท่านหญิง..เรียกหาข้าน้อยหรือขอรับ""ท่านอาถัง ช่วยไปถ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อดีตของซุนเฟิงย่า2
หูไห่ถิงจดรายการสินค้าที่ต้องซื้อวันนี้นางจะเข้าตำบลเอง ส่วนจ้าวหลานกำลังเตรียมแป้งกับเนื้อสัตว์ จางลี่อินส่งสินค้าให้กับเหลาอาหารที่มารับในทุกวัน ไม่มีใครสนใจบุรุษทั้งสามคนที่ยืนมองพวกนาง ด้านในซุนเฟิงย่านั่งพิงหัวเตียงยู่ ทันทีที่โจวจื่อหมิงเข้ามานางก็มองหน้าเขาทันที หลี่เสี่ยวหรูไม่ไปไหนจนโจวจื่อหมิงเอ่ยกับนาง"พี่สะใภ้ ข้าขอคุยกับเฟิ่งย่าสักครู่ได้หรือไม่ขอรับ""น้องห้า พี่ไม่เป็นไรแล้ว""พี่สี่..หากเขาคุกคามพี่อีกพี่ต้องเรียกข้านะเจ้าคะ""ได้...พี่ไม่ยอมให้เขามาทำร้ายพี่อีกหรอก"หลี่เสี่ยวหรูพยักหน้า นางเดินออกไปแล้วโจวจื่อหมิงก็นั่งลงบนเตียง ซุนเฟิงย่ามองเขาตาขวางแต่เขาไม่สนใจรั้งนางมากอด ซุนเฟิงย่าขัดขนก่อนจะเอ่ย"ปล่อยข้า...โจวจื้อหมิงข้าอยากรู้ว่าท่านไปเอาตุ๊กตาไม้ตัวนี้มาจากไหน แค่ตอบมาก็พออีกอย่างอย่ามารุ่มร่ามกับข้าปล่อย!!"โจวจื่อหมิงกระชับอ้อมกอดมากกว่าเดิมก่อนจะถามนาง"เฟิงย่า จำไม่ได้จริงๆหรือมองหน้าพี่สิ มองดีๆนึกอะไรออกไหม""ไม่..ท่านจะเล่นลูกไม้อะไรกันแน่"โจวจื่อหมิงหลับตาก่อนจะเอ่ย"สระบัวหลังสำนักศึกษาโม่หลาน พี่เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะจมน้ำพี่จึงช่วยนางขึ้
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ท่านเป็นขอทานหรือตาเฒ่า
หวงจื่อหานมายู่ที่หมู่บ้านเถาฮวาได้กว่าหนึ่งเดือนแล้ว ทั้งห้าคนพยายามที่จะง้อเมียตนเองทุกวันแต่พวกนางกับมองพวกเขาเป็นเพียงอากาศ หลี่เสี่ยวหรูยังคงทำงานเหมือนเดิมนางวาดภาพหญิงงานในหอจันทรา เริ่มเขียนนิยายรักเอานิยายในยุคที่จากมาปรับเปลี่ยนให้เข้ากับยุคโบราณ วาดภาพประกอบรูปเล่ม ส่วนหูไห่ถิงกับจางลี่อินมีร้านขนมเป็นของตนเองแล้ว ลูกค้าเข้าไม่ขาดสายวันหนึ่งทำกำไรได้มากกว่ายี่สิบตำลึง ในชนบทแห่งนี้หาเงินได้วันละยี่สิบตำลึงเยอะไม่ใช่น้อย เหลียงหมิงเท่ากับเฉินอี้มาช่วยงานเมียทุกวัน แต่พวกนางไม่สนใจตกค่ำก็จ่ายค่าแรงพวกเขาเห็นพวกเขาเป็นคนงาน"พี่ใหญ่ วันนี้ขายดีกว่าเมื่อวานได้มากกว่ายี่สิบห้าตำลึงเลยนะเจ้าคะ"ฮืม น้องรองจ่ายค่าแรงหรือยัง""จ่ายแล้วเจ้าค่ะเหลือของใต้เท้าเฉินกับเหลียงหมิงเทาที่ยังไม่ได้จ่าย พวกเขาไม่ยอมรับเหมือนเคยเจ้าค่ะ""ช่างเถอะอยากทำงานเปล่าๆก็ตามใจ ใครใช้พวกเขากันเสนอตัวเองนี่"ทั้งคู่ช่วยกันเก็บร้าน เฉินอี้ที่เพิ่งไปส่งขนมท่านยายหวังมาก็รีบมาช่วยเก็บโต๊ะกับเก้าอี้ ส่วนเหลียงหมิงเทาเองก็แบกถั่วเขียวกับน้ำตาลมาจากร้านธัญพืช เขาวางของลงก่อนจะเดินไปหาหูไห่ถิงเอ่ยถามไถ่เช่นทุกว
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง พ่ออยากชดเชยให้นาง
หลี่เสี่ยวหรูไม่สนใจนางยังทำใจไม่ได้ มาอยู่ยุคโบราณนี้ต้องเื่อฟังฮ่องเต้ พวกนางเพิ่งถูกเสด็จอาเรียกไปพูดคุยเมื่อคืนอ้ายเฟยหรงให้คนไปตามทั้งห้าคนมาหา เมื่อมาถึงเขาก็ไม่อ้อมค้อมเอ่ยเรื่องที่ต้องการพูดทันที"เด็กๆพวกเจ้ารู้ใช่ไหมว่าไม่อาจหย่าสามีได้""ทำไมหรือเพคะเสด็จอา พวกเขาทำตัวไม่ดีหลานไม่อยากอยู่ด้วย""น้องห้า..พวกเราทั้งหมดได้รับสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ไม่อาจหย่าได้ พวกเราได้แต่พากันหนีมาแต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะตามเจอ"จางลี่อินถอนหายใจก่อนนั่งเหม่ออีกครั้ง ให้นางกลับไปอยู่กับเฉินอี้นางก็ไม่อยากกลับจริงๆ เขาใจร้ายเกินไปนางไม่อยากร้องไห้อีกแล้วหลี่เสี่ยวหรูเคยดูซีรีส์โบราณพอรู้ธรรมเนียมมาบ้าง แต่นางไม่ได้สมรสพระราชทานนี่นา"งั้นก็มีเพียงหลานที่หย่าได้หรือเพคะเสด็จอา""หึ ไอ้คนหลงตัวเองนั่นขอสมรสพระราชทานเจ้ากับเขาตั้งแต่เจ้าออกจากเมืองหลวงได้สามวัน แล้วพระราชโองการประกาศออกมาแล้ว อีกอย่างพระราชโองการแต่งตั้งเจ้าเป็นท่านหญิงจะหย่าสามีย่อมยากกว่าพวกนางเสียอีก""ว้า เสด็จลุงเป็นฮ่องเต้ทนเห็นความลำบากของหลานสาวอย่างหม่อมฉันได้ด้วยหรือเพคะเสด็จอา""เรื่องบ้านเมืองสำคัญมิใช่ล้อเล่นไห่ถัง อี
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ลูกจะเต็มใจยอมรนับนางหรือไม่
หลี่เสี่ยวหรูเพิ่งตระหนักว่าตนเองคิดง่ายไป นางมาจากยุคที่มีอารยะแต่แม้ว่าผู้คนจะเจริญกันไปหมดแล้วก็ยังมีสงครามอยู่เนืองๆ สงครามกลางเมืองยิ่งน่ากลัว นางเข้าใจยุคนี้ดีแต่นางกลับลืมคิดถึงข้อเท็จจริงไปว่าหากพลาดเพียงนิดราษฎรก็ล้มตาย บิดาของร่างนี้ก็ไม่ผิดที่เลือกบ้านเมือง เพียงแต่ในเมื่อมาไม่ได้ก็น่าจะส่งคนมา แต่ก็ช่างเถอะเรื่องย้อนกลับไม่ได้ โชคชะตาให้มาอยู่ในร่างนี้แล้วก็ต้องตามนั้นก่อนจะเอ่ยกับคนตรงหน้า"ท่านอ๋อง เรื่องผ่านไปแล้วรื้อฟื้นก็ไม่มีประโยชน์หมดเรื่องจะพูดหรือยังเพคะ หม่อมฉันมีงานค้างอยู่""เฮ้อ..ไห่ถังตอนที่พ่อตามหาหมอพิษถูกศัตรูตามมาทำร้าย ตอนนั้นพ่ออ่อนแอไม่อาจต่อกรกับศัตรูได้ รถม้าถูกล้อมยิงนายกองคนหนึ่งพาพ่อออกมาจากรถม้า จนกระทั่งคนของพ่อมาถึง ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งออกมาจากในป่า นายกองคนนั้นเอาตัวเองรับลูกธนูแทนพ่อ จนในที่สุดเขาก็จากไป""อืม ช่างเป็นคนที่ภักดีจริงๆน่ายกย่องนะเพคะ""อืม..จูอี้หลงเป็นคนดีที่น่ายกย่อง พ่อเองก็เสียดายเขาเช่นกัน ก่อนจากไปเขาฝากครอบครัวไว้ให้พ่อช่วยดูแล แต่พอพ่อมาตามหากลับได้คำตอบว่าภรรยาของเขาหอบบุตรสาวหนีตามบุรุษไปแล้ว กรอปกับชนเผ่าทุ่งหญ้าเริ่ม
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง พ่ออยากรับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรม
หลังมื้อค่ำต่างก็แยกย้าย พรุ่งนี้ต้องไปเก็บเงินค่าของแห้งที่ตำบลอีก หลี่เสี่ยวหรูจึงหรี่ตะเกียงก่อนจะเข้านอน นางกำลังจะหลับก็รู้สึกถึงไอร้อนข้างตัว กลิ่นกายนี้ ตาเฒ่าหวงอีกแล้ว หลี่เสี่ยวหรูกำลังจะดิ้นแต่กลับขยับไม่ได้เลย ดวงตาวาววับจ้องมองมายังนาง ดุก็รู้เขากำลังยิ้มเยาะนางอยู่"ทำบ้าอะไรปล่อยข้านะ""สัญญามาก่อนว่าจะไม่โวยวายแล้วจะคลายจุดให้""ตาเฒ่าท่านเข้ามาได้อย่างไรกัน ท่านอาหยูเฟิงไปไหน""หึๆๆๆ หยูเฟิงนับเป็นยอดฝีมือรองจากกวงกงกงคนของฝ่าบาท แต่ใช่ว่าจะไม่มียอดฝีมือเหนือกว่ากวงกงกงเสียเมื่อไหร่ อืมคิดถึงที่สุดเลยคนดี"หวงจื่อหานหอมแก้มนุ่มของนางก่อนจะนอนกอดเอวบางเอาไว้ หลี่เสี่ยวหรูโมโหจะตายแล้วคนหน้าหนานี่นะ หย่าเขาก็ไม่ได้ ให้อยู่ด้วยกันไม่สามวันทุบตีสี่วันเตะเขาหรอกหรือ"ปล่อย""ห้ามดื้อ ห้ามถีบอาตกเตียงอีกสัญญามาก่อน ไม่งั้นเข้าหอไม่รอนะ""อื้อ"หวงจื่อหานเห็นนางพยักหน้าจึงคลายจุดให้ ทันทีที่เป็นอิสระนางก็ลุกขึ้นมองเขาตาเขียวปั๊ด"ออกไปเลยนะตาเฒ่า อย่ามารุ่มร่ามนะ""คิดถึง ทนไม่ไหวอยากนอนกอดได้ไหมเมียจ๋า""ไม่""อาหรู..วันนี้โม่ถั่วตั้งสี่ร้อยชั่ง ปวดแขนไปหมดเลยช่วยบีบนวดให้ห
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ยอมรับในความหน้าเงินของเมีย
ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นแล้วนางพยายามกระเถิบออกจากคนตัวโต แต่เขารู้ตัวจึงกระชับอ้อมกอดเอาไว้ หลี่เสี่ยวหรูดันหน้าอกเขาออกเอ่ยอู้อี้ๆเพราะจมอยูกับแผงอกกว้า"ท่านอาจื่อหาน ปล่อยข้าเถอะต้องไปเก็บเงินอีกนะเดี๋ยวสาย""ทูนหัว แค่ไปเก็บเงินเองเดี๋ยวอาพาไปนะ ม้าของอาวิ่งไวไปกลับไม่ถึงชั่วยามหรอกนอนอีกหน่อยเถอะ ยังไม่เต็มกอดเลย""ท่านกอดมาทั้งคืนแล้วนะ""ขอรางวัลหน่อย เดี๋ยววันนี้จะโม่ถั่วให้หกร้อยชั่งเลยดีไหมใคนงาม""ค่าแรงก็จ่ายแล้วนี่ โม่เพิ่มก็จ่ายเพิ่ม องครักษ์เสด็จอาวันละห้าร้อยอีแปะข้าให้ท่านวันละสามตำลึงเชียวนะ""สามตำลึงก็ไม่พอหรอก ถั่วเยอะเพียงนั้น นะๆจ่ายค่าแรงพิเศษให้อาสักหน่อยคนดีได้ไหม อาหรูหื้ม อาหรูจ๋า"หลี่เสี่ยวหรูอยากเอาตัวเองไปให้พ้นตรงนี้จริงๆ เขาอ้อนเก่งมากครั้งก่อนที่เมืองหลวงหากระดูนางไม่มากระทันหันป่านนี้คงเลี้ยงลูกตัวเองแล้ว ไม่ไหวตาเฒ่านี่อ้อนเก่งไปแล้ว หวงจื่อหานหอมแก้มนุ่มนิ่ม จมูกโด่งไต่ตามกรามเล็กมาถึงปลายครางมน เลื่อขึ้นมาสบตา ส่งสายตาเว้าวอนให้คนใต้ร่าง หลี่เสี่ยวหรูจะไม่ไหวแล้ว นางกำลังจะแพ้สายตาเว้าวอนกันน้ำเสียงออดอ้อนนั้น"ท่านอาจื่อหาน ปะ ปล่อยก่อนนะเจ้าคะ
บทล่าสุด
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าอยากเปิดโรงเรียนสตรี
ตอนนี้ในห้องหอเขาหวานชื่นกันอยู่แต่จะมีอยูสามคนที่หวานอมขมกลืนเป็นอย่างมาก เมียไม่ให้พวกเขาเข้าห้อง สามเดือนที่มาอยู่ที่นี่มีสิทธิ์แค่ช่วยพวกนางเลี้ยงลูกเท่านั้น เหลียงหมิงเทาที่ตอนนี้นั่งรอหูไห่ถิงอยู่หน้าเรือน อากาศเริ่มเย็นลงมากแล้ว ฟ้าเริ่มคำรามเหมือนจะเริ่มเข้าหน้าฝนมาสักสามสี่วันแล้ว เหลียงหมิงเทาไม่ไปไหน เมื่อกลางวันนางไล่เขาไปแต่งงานกับจางซยาจื่อ เขาบอกแล้วว่าไม่ได้รักนางแต่หูไห่ถิงก็ไม่เชื่อ เขาอ่อนใจจริงๆ เวลาใจแข็งน่ากลัวเหลือเกินหูไห่ถิงที่เลี้ยงลุกเองแล้ว พี่เลี้ยงมาแค่ตอนกลางวันเพราะนางต้องเปิดร้านขายขนม ฝนเริ่มลงเม็ดเปาะแปะๆ หูไห่ถิงเดินออกมาปิดหน้าต่างอีกบานก็เห็นเหลียงหมิงเทานั่งอยู่ลานบ้าน เมื่อตอนบ่ายเขามาวุ่นวายนางเลยไล่เขากลับไปเมืองหลวง แต่เขาไม่ไปบอกจะเฝ้านางคุกเขาจนนางใจนอ่อน เหลียงหมิงเทาคุกเข่าจริงๆ เขาคุกเข่าอยู่หน้าเรือน ฝนลงเม็ดหนาแล้วแต่เขาก้ไม่ไปไหน หูไห่ถิงไม่สนใจพวกเขาแสดงเก่งนางไม่ต้องตกหลุมพรางอีกเหลียงหมิงเทาเริ่มปากสั่นแล้ว ฝนตกแรงเกินไปเขาเริ่มหนาวสั่นจนทรงตัวไม่ไหว ร่างกายเปียกโชกไปหมด หูไห่ถิงที่นอนหลับอยู่ก็ไม่ได้สนใจ คนเช่นเขาคงไม่อดทนเท่าไห
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง แต่งานอีกครั้ง2
อ้ายฉียังคกกระดกปลายลิ้นในร่องคับแคบไม่หยุด ไป๋หย่งเหนียนกระตุกอีกรอบเขาจึงถอนลิ้นร้ายกาจออกมา อ้ายฉียกขาเรียวข้างหนึ่งพาดบ่าก่อนจะเอ่ยกับไป๋หย่งเหนียนเสียงกระเส่า"เด็กดีของอาเจ้าพร้อมไหม""อื้อ ข้าพร้อมแล้วท่านทำเถอะเจ้าค่ะ"อ้ายฉีกดหัวมนของด้ามทวนใหญ่ทีละนิดๆ ไป๋หย่งเหนียนดันกหน้าท้องเขาออกนางรู้สึกจุก นางเจ็บมากนัก ครั้งแรกเจ็บเพียงนี้เชียวหรือ"อื้อ เจ็บท่านอาหยุดก่อนได้ไหมเจ้าคะ""อย่าเกร็งเมียจ๋า ผ่อนคลายนะอารักเจ้าเด็กดี"อ้ายฉีก้มลงไปดูดยอดออกของนาง ไป๋หย่งเหนียนเสียวซ่านแอ่นเด้งสะโพกขึ้นหาเขาเองจนด้ามทวนของเขาเข้ามาในกายนางจนหมดพร้อมกับหางตาที่มีน้ำตาไหลออกมา นางเจ็บแต่เพราะอารมณ์หวามที่เขาปลุกทำให้นางเรียกร้องต้องการเขาจนเป็นฝ่ายเสือกสะโพกเข้าหาเองอ้ายฉีกัดฟันกับความคับแน่นที่นางมอบให้"อ่าห์ แน่นจัง ตอดอีกด้วยคนดีของอา""อื้อ ใหญ่คับไปหมดเลย ท่านอาฉีท่านขยับเถอะเจ้าค่ะเมียเสียวเหลือเกิน อ่าห์ อ๊า อ๊า อ๊า เร่งอีกเจ้าค่ะ อูยเสียวๆๆๆ ท่านอาเจ้าขา"อ้ายฉีโหมสะโพกกระแทกร่องงามไม่หยุด ไป๋หย่งเหนียนกอดแผ่นหลังเขาแน่น นางเด้งสะโพกขึ้นสู้คนด้านบน อ้ายฉีพอใจมากนางเร่าร้อนดีเหลือเกิ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง แต่งงานอีกครั้ง1
ยังมีเวลาหลี่เสี่ยวหรูเดินไปหาไป๋หย่งเหนียนที่ห้องหอเพื่อพูดคุยไป๋หย่งเหนียนที่นั่งคลุมผ้าอยู่ก็เห็นรองเท้าปักสีชมพูมายืนหยุดอยู่ตรงหน้า นี่เป็นรองเท้าสตรีนางจึงเลิกผ้าขึ้นก็เห็นว่าสตรีตรงหน้าแก่กว่านางประมาณสองปี สตรีคนนี้คือบุตรสาวท่านอาฉี หลี่ไห่ถังคนนั้นหลี่เสี่ยวหรูนั่งลงที่เก้าอีกมองหน้ามารดาเลี้ยงตรงหน้า เรื่องที่นางมาเกิดใหม่ในร่างนี้ไม่ใช่เรื่องเหลือเชื่อ เรื่องที่นางกับหวงจื่อหานได้ไปรักกันอีกชาติก็ไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายเช่นนั้นสตรีที่อยู่ตรงหน้านางอายุสิบห้า มารดาของร่างนี้จากไปสิบห้าปีเกือบสิบหกปีแล้ว ไม่ว่านางจะเกิดใหม่หรือไม่ แต่ใบหน้าถอดหลี่เสี่ยวม่านออกมาราวกับฝาแฝด หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยขึ้นมาก่อน"ไป๋หย่งเหนียน บิดาข้าชอบพอท่านแต่มีบางอย่างอยากทำความเข้าใจ""พี่ไห่ถังเชิญกล่าวมาเถอะเจ้าค่ะ""ไม่ขอปิดบัง เจ้ามีใบหน้าคล้ายมารดาข้านัก มิใช่แค่คล้ายเจ้าแทบจะใช่นางเสียเลยทีเดียว ท่านพ่อบอกว่ารักเจ้าแต่ไม่อยากทำลายเจ้า นั่นแปลว่าบิดาข้ารักเจ้าจริงๆ มิได้ต้องการเจ้ามาแทนที่ท่านแม่เพียงเพราะใบหน้าเดียวกัน""ท่านอาเคยบอกว่าข้าเหมือนคนรักของเขาที่จากไป แต่เขาไม่ได้ชอบข้าเพ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ถอนพิษให้บิดา
ยามซื่อหลี่เสี่ยวหรูปรุงยาเรียบร้อยแล้ว นางให้องครักษ์ต้มน้ำหลายๆถังเพื่อแช่ตัวให้อ้ายฉีก่อนที่จะกลืนยา ร่างเดิมมีทักษะในการฝังเข็มที่แม่นมากนัก หลี่เสี่ยวหรูจะอาศัยการฝังเข็มควบคู่ไปด้วย หากพิษไม่ร้ายแรงยาถอนพิษไม่ทำให้อาการรุนแรงมากนัก แต่เสด็จพ่อของนางบอกว่าพิษนี้ผ่านมาสิบกว่าปีไม่สามารถถอนออกได้ก็แปลว่าพิษนี้ร้ายแรงไม่ใช่น้อยอ้ายฉีหลับตาลงเขานั่งแช่อยู่ในน้ำยามากว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว เปลี่ยนน้ำไปห้ารอบจนน้ำที่เดิมเป็นสีน้ำคลำเริ่มใสขึ้นบ้าง บุตรสาวเดินมาหาหลังจากที่เขาแต่งตัวเสร็จ"เสด็จพ่อ ยานี่ร้ายแรง หม่อมฉันอยากถามอีกเรื่องทรงมีสตรีใดที่ชื่นชอบไหมเพคะ แล้วนางเองก็ชอบพอพระองค์""หืม...พ่อหรือนอกจากมารดาเจ้าพ่อก็ไม่มีใครอีกเลย""แล้วตอนนี้มีไหมเพคะ อย่าทรงปิดบังมันสำคัญมาก""เอ่อ..ไป๋หย่งเหนียนหลานสาวไป๋ลิ่วน่ะแต่ว่าพ่อแค่ชอบนะไห่ถัง ไม่ได้คิดเกินเลยนางเพิ่งจะสิบหก""นางชอบเสด็จพ่อหรือไม่""อืม""เสด็จพ่อตอบตามความจริงเพคะ""ไม่แน่ใจแต่เราเคย""เคยถึงเนื้อถึงตัวใช่หรือเปล่าเพคะ""อืม""เช่นนั้นก็ดี เสวยโอสถเถอะเพคะ"อ้ายฉีกลืนยาลงไปจากนั้นก็นั่งบนเตียงสักพักเขามีอาการเจ็บปวดรุนแร
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง พบหน้าหลานชาย2
แขนเรียวโอบรอบคอเขา หวงจื่อหานซุกจมูกโด่งกับซอกคอระหงที่ตอนนี้เสื้อคลุมหลุดไปแล้วเหลือแต่ชุดเดรสสายเดี่ยวตัวใน เนินออกอวอิ่มที่ขาวผ่อง ชายกระโปรงรั้งขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนที่น่าลูบไล้ เฮ้อ..มันยั่วยวนให้ความเป็นชายของเขาตั้งชัน หลี่เสี่ยวหรูรู้สึกถึงสิ่งที่ทิ่มบั้นท้ายเธออยู่ แต่ต้องเก็บอาการไท่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังตื่น หวงจื่อหานซุกซอกคอเธออยู่นานเพื่อดับอารมณ์ปราถนาก่อนจะรับปาก"ได้..พรุ่งนี้อาจะพาไป แล้วจะพาไปกินหม้อไฟหม่าล่าด้วยดีไหม""แต่คุณอาทานเผ็ดแล้วปวดท้องนี่คะ""ไม่เป็นไรอาไปเป็นเพื่อน เสี่ยวหรูเติมน้ำมันล่วงหน้าหน่อยได้ไหม พรุ่งนี้ล้อจะได้พร้อมวิ่ง""อืม."หลี่เสี่ยวหรูโน้มคอเขาลงมาหาก่อนจะเป็นฝ่ายจูบเขาเอง หวงจื่อหานขยำก้อนกลมกลึงสะกิดสายเดี่ยวให้หลุดออกไปก่อนจะละจากริมฝีปากอวบอิ่มมาดูดดื่มสองเต้าแทน หลี่เสี่ยวหรูที่นั่งมองอยู่เบาะหลังอยู่ๆก็หายมานั่งบนเตียงตัวเอง เป่าเป่ามองหน้านางแล้วเล่าทุกอย่าง"ตอนนี้ผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เมื่อสองปีก่อนตรวจเจอระยะที่สอง ส่วนอาหานเป็นรุ่นน้องแต่เขายังไม่แต่งงานผมเลยขอร้องให้เขาแต่งงานกับเสี่ยวหรูเพื่อดูแลเธอ หากวันไหนผมไม่อยู่จะได้หมดห่ว
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง พบหน้าหลานชาย 1
สิบคืนก่อนหน้าหลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้อาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็แต่งตัว นางไม่วาดภาพมาเดือนหนึ่งแล้วเพราะมีเรื่องวุ่นวายนับแต่ทั้งห้าคนเดินทางมาถึงที่นี่ก็เป็นเงาตามตัวพวกนาง หลี่เสี่ยวหรูกำลังจะเข้านอนก็เห็นคนตัวสูงที่น่ารำคาญนอนตะแคงข้างมือเท้าศรีษะมองนางอยู่บนเตียง หลี่เสี่ยวหรูถอนหายใจ"ตาเฒ่า..บ้านท่านไม่มีหรือไง แล้วเป็นโจรหรือถึงย่องเข้าห้องคนอื่น""เมียจ๋า..โจรที่ไหนจะรูปงามเยี่ยงนี้ อืม ใช่สิอาเป็นโจรแต่ว่าอาเป็น""ว้าย" หวงจื่อหานลุกขึ้นก่อนจะโบกมือ หลี่เสี่ยวหรูถูกเขาใช้กำลังภายในหอบมานั่งตัก นางอุทานออกมาเพราะตกใจ หวงจื่อหานพลิกนางไว้ใต้ร่าง ขบติ่งหูนางเบาๆแล้วพูดข้างหู"อาเป็นโจรคนดีเจ้ากล่าวถูกแล้ว แต่อาเป็นโจรเด็ดบุปผา อีกทั้งบุปผาดอกนี้งามนักกลิ่นก็หอมอีกด้วย อืม ฟอด..ชื่นใจอาจริงๆ"หวงจื่อหานหอมแก้มอิ่มที่ตอนนี้แดงระเรื่อใบหน้างามมีเลือดฝาดเพราะกำลังเขินอาย คนบ้านี่ปากหวานใช่เล่นเลย ยังใช่บุรุษปากร้ายที่เคยเจอหรือไม่นะ หลี่เสี่ยวหรูดันหน้าอกเขาเอาไว้ทันทีที่เขาโน้มศีรษะลงมาหาริมฝีปากอวบอิ่ม คนตัวโตส่งสายตาออดอ้อนมาให้"น่านะ นิดเดียวเองดึกแล้วจะได้รีบนอน ไหนว่าพรุ่งนี้เช้าร
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี2.
“อาหรูอารักเจ้านัก แล้วเจ้าเล่ารักอาไหม”“รักเจ้าค่ะ รักข้ารักท่าน”นางรู้สึกถึงตัวตนของเขาที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นในร่องรักของนาง เขาพร้อมอีกแล้ว หวงจื่อหานเอ่ยกระเส่า“เด็กดี อารักเจ้าไปแล้ว ถึงคราวเจ้ารักอาบ้างแล้วคนงาม”“เจ้าคะ ว้าย”หวงจื่อหานพลิกตัวลงข้างล่าง ให้นางอยู่ด้านบนรั้งนางลงมาบดจูบ หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้นางแทบไม่ไหวแล้ว นางเสร็จสมทันทีที่เขาพลิกตัวนางให้นั่งทับแก่นเนื้อแข็งขึงนั้น นางหลั่งน้ำหวานออกมาชโลมตัวตนของเขาจนชุ่ม หวงจื่อหานถอนริมฝีปากออกบอกให้นางเอ่ยปากบอกรักเขา“บอกรักอาสิอาหรู บอกรักอาเหมือนที่อาบอกรักเจ้าเด็กดี”หลี่เสี่ยวหรูประสานมือกับเขาแล้วเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง หวงจื่อหานกัดฟัน อืมนางช่างคับแน่นจริงๆ ยามที่นางโหมสะโพกลงมาหามันช่างเสียวนัก หลี่เสี่ยวหรูเงยหน้าขึ้นนางไม่ไหวต้องอ้าปากระบายความเสียว“อื้อ เสียวๆ มันลึกๆ มากเลยท่านอาเจ้าขา อ๊า อ๊า ซี๊ด ท่านอาจื่อหาน อ๊ายย อร๊างงข้ารักท่านอาหรูรักท่าน อื้อ”ร่างงามกระตุกเกร็ง หวงจื่อหานลุกขึ้นนั่งรั้งท้ายทอยนางมาจูบนางเพื่อระงับความเสียวที่เกิดขึ้น เขาเกร็งตัวเด้งสะโพกใส่นางกดบั้นท้ายกลมกลึงให้แนบกันโคนแก่นกายของต
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี
หวงจื่อหานกล่าวจบก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้หลี่เสี่ยวหรูทันที หลี่เสี่ยวหรูยอมไม่ได้ที่เขามาว่านางเช่นนี้ นางขึ้นไปนั่งบนเตียงพยายามจับเขาพลิกให้หงายมาคุยกันแต่คนตัวโตงอนไม่หายจนหลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจ“หึงกระทั่งหลานชายตนเองท่านนี่นะ ใครเขาจะคิดอกุศลแบบนั้นกันลุกมาคุยกันก่อน”“.....”“ท่านอาจื่อหาน ลุกมาก่อนนะป๋อเหวินรูปงามก็จริง แต่เขาเด็กเกินไปจะหล่อเหลาเทียบท่านได้อย่างไร ท่านอาของอาหรูรูปงามที่สุดในต้าเย่วมิใช่หรือ ข้าจะทิ้งบุรุษที่หล่อเหล่าที่สุดในแผ่นดินได้อย่างไรเล่า”หลี่เสี่ยวหรูง้อคนตัวสูงที่นอนหันหลังให้ เขาไม่ขยับนางเลยโน้มตัวลงไปงับติ่งหูเขาเล่น หวงจื่อหานซ่านสยิวแต่ยังอดกลั้นไว้อยู่หลี่เสี่ยวหรูกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา“ท่านอา หายงอนนะเจ้าคะ คนดีของอาหรู”เพียงแค่คำว่าคนดีของอาหรูเท่านั้น คนที่นอนตะแคงอยู่หวานในอกและก็หันกลับมาทันที หวงจื่อหานกอดนางเอาไว้พลิกลงใต้ร่าง จูบนางดูดดื่มหลี่เสี่ยวหรูยกแขนโอบรอบคอเขาเอาไว้ ยอมให้เขาจูบนางจนเขาพอใจ หวงจื่อหานละจากริมฝีปากอวบอิ่มสบดวงตากลมโตก่อนจะกระซิบออดอ้อน“เด็กดี อาอยากรักเจ้าได้หรือไม่ ที่ผ่านมาช่างทรมานมากนัก”“ก็มัวแต่สวดมนต์ท่องค
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้2
เย่วเซียวฉางที่ตอนนี้รีบวิ่งมาหาหลี่เสี่ยวหรูก่อนจะละล่ำละลัก“ฮูหยินน้อยๆ ปี้เฉานางๆ กำลังจะคลอด ท่านช่วยตามหมอตำแยให้ข้าได้ไหมขอรับ”“อ้อได้สิ...พี่หว่านหว่านรบกวนไปตามป้าสี่กับป้าหกเป็นเพื่อนข้าหน่อย”หลี่เสี่ยวหรูเรียกหาไป๋หว่านหว่าน ทั้งสองคนรีบรุดไปยังในหมู่บ้านทันที หวงจื่อหานยิ่งงอนหนักไปอีก เขายืนอยู่ตรงนี้แต่เมียไม่ให้ความสำคัญกลับเรียกหาแต่คนอื่นหวงป๋อเหวินรีบเดินมาหาท่านอาของเขากับหวงเทาก่อนจะทักทาย“ป๋อเหวินคารวะอารอง คารวะอาสามขอรับท่านอาทั้งสองสบายดีหรือไม่ขอรับ”หวงเทาพยักหน้าให้ หวงป๋อเหวินขออุ้มบุตรชายของเขาหวงเทาก็ส่งให้ หวงจื่อหานหน้างอก่อนจะเอ่ยประชดประชัน“ใครจะสุขสบายเท่าเจ้าเล่า หึ แอบตีท้ายครัวคนอื่นสำนักศึกษาหลวงสอนศิษย์เช่นนี้หรือ น่าขายหน้ายิ่งนัก”“แอบตีท้ายครัว ท่านอาหมายความว่าอย่างไรขอรับ แล้วสำนักศึกษาหลวงนี่ท่านก็เป็นคนคุมมิใช่หรือขอรับท่านอา”“เหอะ..รู้แก่ใจยังจะมาถาม เจ้ารู้มาตลอดว่านางอยู่ที่ใดกลับปกปิด เจ้ามันคนทรยศ ”หวงจื่อหานสะบัดหน้าเดินไปหาอ้ายเทียนจุนเพื่อพูดคุย หลี่เสี่ยวหรูพาหมอตำแยมาแล้ว ปี้เฉาเจ็บท้องร้องโอดครวญอยู่ด้านใน หลี่เสี่ยวหรูเ
