ท่านเป็นขอทานหรือตาเฒ่า

หวงจื่อหานมายู่ที่หมู่บ้านเถาฮวาได้กว่าหนึ่งเดือนแล้ว ทั้งห้าคนพยายามที่จะง้อเมียตนเองทุกวันแต่พวกนางกับมองพวกเขาเป็นเพียงอากาศ หลี่เสี่ยวหรูยังคงทำงานเหมือนเดิมนางวาดภาพหญิงงานในหอจันทรา เริ่มเขียนนิยายรักเอานิยายในยุคที่จากมาปรับเปลี่ยนให้เข้ากับยุคโบราณ วาดภาพประกอบรูปเล่ม ส่วนหูไห่ถิงกับจางลี่อินมีร้านขนมเป็นของตนเองแล้ว ลูกค้าเข้าไม่ขาดสายวันหนึ่งทำกำไรได้มากกว่ายี่สิบตำลึง ในชนบทแห่งนี้หาเงินได้วันละยี่สิบตำลึงเยอะไม่ใช่น้อย เหลียงหมิงเท่ากับเฉินอี้มาช่วยงานเมียทุกวัน แต่พวกนางไม่สนใจตกค่ำก็จ่ายค่าแรงพวกเขาเห็นพวกเขาเป็นคนงาน

"พี่ใหญ่ วันนี้ขายดีกว่าเมื่อวานได้มากกว่ายี่สิบห้าตำลึงเลยนะเจ้าคะ"

ฮืม น้องรองจ่ายค่าแรงหรือยัง"

"จ่ายแล้วเจ้าค่ะเหลือของใต้เท้าเฉินกับเหลียงหมิงเทาที่ยังไม่ได้จ่าย พวกเขาไม่ยอมรับเหมือนเคยเจ้าค่ะ"

"ช่างเถอะอยากทำงานเปล่าๆก็ตามใจ ใครใช้พวกเขากันเสนอตัวเองนี่"

ทั้งคู่ช่วยกันเก็บร้าน เฉินอี้ที่เพิ่งไปส่งขนมท่านยายหวังมาก็รีบมาช่วยเก็บโต๊ะกับเก้าอี้ ส่วนเหลียงหมิงเทาเองก็แบกถั่วเขียวกับน้ำตาลมาจากร้านธัญพืช เขาวางของลงก่อนจะเดินไปหาหูไห่ถิงเอ่ยถามไถ่เช่นทุกว