เข้าสู่ระบบแชร์
ซุนอวี่คนน่ารังเกียจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-13 11:28:01บทที่เกี่ยวข้อง
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง เรื่องในอดีตของซุนเฟิงย่า
ซุนเฟิงย่านั่งร้องไห้จนหลับไป หลี่เสี่ยวหรูสงสารนางเหลือเกินท่านอาถังเหมินก็รอบคอบนัก เกรงว่าคนขับรถม้าจะไว้ใจไม่ได้เลยส่งคนงานของเขาตามมาอีกสองคน หนึ่งในคนงานคือจินหยูเฟิงเป็นหัวหน้าหน่วยองครักษ์เงาของไหวอ๋อง เห็นซุนเฟิงย่ามาตั้งแต่เล็ก คอยวิ่งตามซุนอวี่พี่ชายไปนั่นมานี่เสมอ ยามที่มาเรียนที่จวนอ๋องก็มักจะมานั่งเฝ้ารอรับพี่ชายกลับบ้านนานแค่ไหนแล้วนะเจ้าเด็กน้อยโตเพียงนี้แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจโจวจื่อหมิงเท่าไหร่แต่การที่สหายรุ่นน้องทำอะไรไม่คิดเอาความโกรธมาลงที่เด็กสาวคนหนึ่งจินหยูเฟิงก็รู้สึกว่าโจวจื่อหมิงทำเกินไปจริงๆ เขาเอ็นดูนางเหมือนน้องสาวคนหนึ่งแต่เพราะติดตามท่านอ๋องมาสิบกว่าปีจึงไม่ค่อยได้กลับเมืองหลวงเท่าไร่ แต่ดูเหมือนซุนเฟิงย่านางน่าจะจำท่านอ๋องไม่ได้ เด็กน้อยเจ้าจำไม่ได้จริงๆหรือปิดกั้นตนเองกันแน่นะ รถม้าวิ่งเข้าเขตหมู่บ้านแล้วหยูเฟิงจึงเอ่ยเรียก"อาซ้อ ปลุกพี่สาวท่านเถอะขอรับ ถึงปากทางเข้าหมู่บ้านแล้ว""อ้อ ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ เพิ่งมาอยู่ได้ไม่นานกลับต้องมารบกวนเช่นนี้""มิเป็นไรขอรับ อาซ้อนางเสียใจมากเกินไปท่านรู้ไหมเรื่องอันใดกันขอรับ""คงเป็นเรื่องที่บ้านนางน่ะ ท่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ต้องออกเดินทาง
จินหยูเฟิงยิ้มให้หูปี้เฉา นางบอกบ้านที่นางจะไป เย่เซียวฉางเห็นภาพสนิทสนมแล้วเขารู้สึกขัดตาขัดใจนัก จินหยูเฟิงอายุสามสิบห้าเท่านั้นอ่อนกว่าเขาถึงห้าปี หึเด็กอะไรไม่รู้จักสำรวม ไร้ยางอายนัก หูปี้เฉาไม่สนใจสิ่งรอบข้างจากนั้นทั้งคู่ก็เดินมาถึงบ้านที่ขายขนมงา เมื่อขอซื้อแล้วท่านป้าสี่จูขายชิ้นละสามอีแปะ หูปี้เฉามีเงินไม่พอแต่นางอยากเอาไปฝากบรรดาพี่สาวที่บ้าน จินหยูเฟิงจึงออกให้นางก่อน เด็กสาวได้ขนมแล้วก็รีบกลับบ้านปี้เฉารับมาก็วิ่งกลับบ้านทันที นั่งกินขนมงากับพี่ๆ ทุกคนเห็นท่าทางสดใสของนางก็ได้แต่ยิ้มให้ มื้อเย็นหลี่เสี่ยวหรูทำหม้อไฟ นางยอมออกจากบ้านไปขอซื้อผักกับชาวบ้าน ทุกคนเต็มใจที่จะขายให้นาง หลี่เสี่ยวหรูเตรียมเนื้อสัตว์กับผักเรียบร้อยก็พากันนั่งล้อมวง จากนั้นก็พูดคุยกัน ซุนเฟิงย่าไม่อยากปิดบังทุกคนจึงเอ่ยขึ้น"วันนี้ข้าเจอซุนอวี่ที่ในตำบล ข้าไม่ควรไปเจอเขาข้าเกรงว่าเขาจะพาปัญหามาให้พวกท่าน"จางลี่อินชะงักตะเกียบในมือก่อนจะเอ่ย"อย่าห่วงเลย เขาไม่กล้ากลับเมืองหลวงหรอก ต่อให้กล้ากลับเขาจะเดินไปกล้าสู้หน้าโจวจื่อหมิงหรือ""พี่ลี่อินกล่าวถูกแล้วเฟิงย่าเจ้าอย่ากังวลเลย พวกเขาก็ส่วนพวกเข
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อดีตของชุ่ยชุ่ย
จวนสกุลโจวก่อนหน้าซุนเฟิงยาแต่งงานกับโจวจื่อหมิงได้ปีหนึ่งแล้ว เขาไม่เคยย่างกรายมาที่เรือนข้างสักครั้ง ในใจมีแต่ความเกลียดชังเพราะสตรีที่เขาหมั้นหมายหนีตามซุนอวี่พี่ชายของซุนเฟิงย่าไป ทำเอาสกุลโจวขายหน้า สุดท้ายอนุฉินก็บอกนายท่านว่าให้คุณหนูขอโทษสกุลโจวโดยการแต่งงานกับโจวจื่อหยวน บุตรชายของบ้านรองแต่สุดท้ายกลายเป็นคุณชายโจวบ้านใหญ่ที่แต่งงานกับนาง ซุนเฟิงย่านอนปวดท้องก่อนจะเรียกหาชุ่ยชุ่ย"ชุุ่ยชุ่ย ข้าปวดท้องเหลือเกิน""คุณหนู ระดูมาหรือเจ้าคะ""อื่อ มีน้ำร้อนหรือไม่ ข้าปวดท้อง""เดี๋ยวบ่าวไปดูที่ห้องครัวให้นะเจ้าคะ รอบ่าวสักครู่นะเจ้าคะ"ซุนเฟิงย่าพยักหน้าจากนั้นชุ่ยชุ่ยก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัว เมื่อไปถึงก็ขอน้ำร้อนกับแม่ครัวทันที"ท่านป้าขอน้ำร้อนหน่อยได้ไหมเจ้าคะ ฮูหยินน้อยนางปวดท้อง"แม่ครัวกำลังนั่งกินอาหารหรูอย่างดี ส่วนพวกนางได้แค่แป้งแข็งๆวันละมื้อ ชุ่ยชุ่ยถึงกับน้ำตาคลอพวกเขาทำเกินไปจริงๆ จากนั้นหนึ่งในนั้นก็เอ่ยขึ้นมา"เพ้ย ฮูหยินน้อยที่ไหนหรือ ก็แค่สตรีที่แต่งเข้ามาหาเจ้าบ่าวไม่ได้ ใต้เท้าของเราสมเพชเลยช่วยเข้าพิธีให้ยังคิดว่าตนเองเป็นใครกัน"ฮ่าๆๆๆๆๆ บรรดาคนครัวที่นั่งดื่ม
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อย่าคิดว่าข้าจะหาคนที่ดีกว่าพวกเจ้าให้พวกนางไม่ได้
ยามอิ๋นแล้วหลี่เสี่ยวหรูนอนไม่หลับเท่าไหร่จึงลุกมาดูซุนเฟิงย่าก็เห็นชุ่ยชุ่ยนั่งร้องไห้ ในมือมีจี้หยกนางมองมันร้องไห้ออกมา จากที่หลี่เสี่ยวหรูจำได้นี่เป็นของหวงเทา หลี่เสี่ยวหรูเดินไปหาก่อนจะถาม"คิดถึงทานอาหวงเทาหรือชุ่ยชุ่ย""พี่เสี่ยวหรู ท่านอานับว่าดีต่อข้านัก เขาดูแลข้ากับพี่เฟิงย่าอย่างดี ได้นอนอุ่นกินอิ่มทุกมื้อเพราะเขาคอยจัดการให้ ใต้เท้าโจวเองก็ไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นนั้นแต่พี่เฟิงย่าคงเสียใจเรื่องพี่ชายเจ้าค่ะ""อืมพักผ่อนเถอะ หากวันหน้าพวกข้ามีทางเติบโตเจ้าอยากกลับไปหาท่านอาหวงเทาข้าก็ไม่ว่า""ข้าคงไม่กลับแล้ว ข้ารักเขาแต่อยากให้เขาได้สตรีที่คู่ควรมากกว่าข้าเจ้าค่ะ""อืม นอนเถอะชุ่ยชุ่ยเจ้าใกล้คลอดแล้วอย่างคิดมากนักเลย"ชุ่ยชุ่ยพยักหน้าก่อนจะเข้าไปนอน หลี่เสี่ยวหรูยืนนวดขมับตนเองก่อนจะบ่นกับตัวเองเบาๆ"นี่ฉันเจ้ากี้เจ้าการชีวิตคนอื่นเกินไปไหมอ่ะ เฮ้อยุคโบราณนี่เขาเสียสละกันเพียงนี้ ถ้าเป็นฉันคงไม่มานั่งหน่อมแหน้มอย่างนี้หรอก แม่จะไฟว์ให้หมดเลย เฮ้อ"ทางด้านหวงจื่อหานที่ตอนนี้รั้งอยู่หนานเป่ย เขาพอสืบทราบได้ว่านางจ้างขบวนคุ้มกันสินค้าไปส่งแต่ยังไม่แน่ชัดว่านางไปลงหลักปักฐานที่เ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ชุ่ยชุ่ยคลอดแล้ว
หมู่บ้านเถาฮวาท่านอาถังเหมินไปได้สามเดือนแล้ว เขาส่งจดหมายมาตลอดเวลา เสี่ยวเล่อที่ตอนนี้ตั้งครรภ์ห้าเดือนแล้วจ้าหลานตั้งครรภ์ได้แปดเดือนจางลี่อินก็เช่นกัน ซุนเฟิงย่ากับหูไห่ถิงตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนตอนนี้ในบ้านกำลังวุ่นวายเพราะชุ่ยชุ่ยเจ็บท้องมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว นางเอาแต่กรีดร้องจนหลี่เสี่ยวหรูต้องให้บรรดาพี่สาวไปอยู่อีกเรือนไม่เช่นนั้นพวกนางจะจิตตกกันหมด"อื๊อออ เจ็บท่านอาหวงชุ่ยชุ่ยเจ็บท่านอยู่ที่ไหน ฮือๆๆ"แม่นางชุ่ยชุ่ยเจ้าเบ่งหน่อยนะ ออกแรงอีกนิดเถอะ ใกล้แล้ว""ไม่ไหวแล้วท่านป้า อ๊ายยย ท่านอาเจ้าขาเมียเจ็บเหลือเกิน ฮือๆๆ พี่เสี่ยวหรูช่วยข้าที""ไม่เป็นไรๆเจ้าผ่อนคลายนะ จับมือพี่ไว้พี่อยู่ตรงนี้ นึกถึงวันที่พ่อของเขาจะมาหาสิ หากเขารู้ย่อมดีใจ เจ้าพยายามอีกนิดนะเด็กดีของพี่""ฮือๆๆ ฮึบบบ อ๊ะ อ๊ายยย กรี๊ดดด"อูแว้ๆๆๆเสียงร้องไห้จ้าของเด็กน้อยดังออกมาจากด้านใน ปี้เฉาดีใจกระโดดกอดเย่เซียวฉางแน่นก่อนจะเอ่ย"คลอดแล้วพี่ชุ่ยชุ่ยคลอดแล้ว"เย่เซียวฉางถึงกับกลืนน้ำลาย ก็สองเต้าของนางเบียดต้นแขนเขาอยู่ นุ่มนิ่มเพียงนี้จะให้เขาทนไหวหรือก่อนจะเอ่ยเสียงพร่า"ปะ ปี้เฉา เจ้าอย่ากะ กอดข้าแน่นสิ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง หวงจื่อหานเจ้ามันน่าสมเพช
เมืองหลวงท้องพระโรงอ้ายเฟยหรงยืนอยู่คนละฝั่งกับหวงจื่อหาน ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร หวงจื่อหานเองก็ไม่ค่อยชอบใจไหวอ๋องเท่าไหร่นักเขาเป็นพวกใจแคบยิ่งกว่ารูเข็ม เดี๋ยวนะรูเข็มหรือเหมือนแม่ลูกวางน้อยของเขาก็ด่าเขาคำนี้เช่นกัน อ้ายเฟยหรงกล่าวรายงานหน้าพระพักตร์"ทูลฝ่าบาท ครั้งนี้จับกุมเกลือเถื่อนได้หลายต้านนักพ่ะย่ะค่ะ คนสมรู้ร่วมคิดคงตำแหน่งใหญ่โตไม่น้อย ถึงได้ไม่เกรงกลัวราชสำนักสักนิด""ท่านอ๋องกล่าวเช่นนี้ หรือทรงคิดว่ามีขุนนางร่วมด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ""อำมาตย์หวังคิดว่าอย่างไรเล่า ปลาซิวปลาสร้อยเช่นนั้นจะกล้าขนเกลือเถื่อนเยอะเพียงนี้เชียวหรือ"หวังเฮ่าไม่ตอบ เขาเสียหายหนักมาก ไหวอ๋องเคลื่อนไหวอย่างไรไม่มีใครรู้ได้ อยู่ๆคนของเขาก็ถูกจับกุมเกลือถูกยึดทั้งหมดหึตาเฒ่าคิดว่าเจ้าจะหลุดพ้นสายตาของข้าหรือ ยังมีสมรู้ร่วมคิดกับต่างแคว้นซื้อขายอาวุธอีก รอหนิงอ๋องกลับจากชายแดนก่อนเถอะ หวังกุ้ยเฟยบุตรสาวจิ้งจอกของเจ้าคงได้ไปร้องงิ้วที่ตำหนักเย็น จากนั้นฮ่องเต้ก็ตรัสกับไหวอ๋อง"ไหวอ๋อง เรื่องเกลือเถื่อนยกให้ท่านกับท่านราชครูหวงทำงานร่วมกันเถอะ วันนี้พอแค่นี้กวงกงกงเลิกประชุมเถอะ"กวงกงกงประ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ฟ้องเอาสินเดิมมารดาคืน1
พวกเขาถกกันอยู่สักพักก็มีทหารยามของจวนอ๋องเข้ามารายงาน ถังฟั่นได้รับรายงานจึงเดินมาในห้องที่หกคนประชุมกันอยู่"ท่านราชครู มีคนจากบ้านท่านมาหาขอรับ""ใครกันรองเจ้ากรม""เหมือนจะเป็นบุตรชายพ่อบ้านท่านน่ะ มีเรื่องด่วนมาแจ้งขอรับ""ถังฟั่นเจ้าให้เขาเข้ามาเถอะ วุ่นวายจวนข้านักเหอะ"บุตรชายพ่อบ้านมาถึงก็ตรงมาหาหวงจื่อหานรายงานทันที"ใต้เท้าเกิดเรื่องแล้วขอรับ""มีเรื่องอะไรอาจื่อ""เอ่อ เศรษฐีเฟิงมาเมืองหลวงขอรับ ตอนนี้อยู่ที่ศาลแล้วขอรับ""เศรษฐีเฟิ่ง เฟิ่งอันหยูหรือ เขามาเมืองหลวงแล้วอย่างไรไหนว่าจะไม่เหยียบเมืองหลวงอีกตลอดชีวิต ตัดขาดสกุลหวงกับป๋อเหวินแล้วมิใช่หรือพี่จื่อหาน"หยางหมิงเช่อพอจะรู้ว่าหวงซานไห่พี่ชายหวงจื่อหานทะเลาะกันใหญ่โตกับเฟิ่งอันหยู เขาถามหลานชายว่าจะไปอยู่กับเขาไหมแต่หวงป๋อเหวินไม่ไปกลับปิดประตูจวนใส่หน้าเขาอีกด้วย ตอนนั้นหวงป๋อเหวินอายุเจ็ดขวบเท่านั้นเอง แล้วนี่พวกเขามาได้อย่างไร ยังมาที่ศาลอีกด้วย"อาจื่อ พูดให้ชัดเจน เฟิ่งอันหยูมาเมืองหลวงทำไม แล้วที่จวนเกิดเรื่องอันใด"บุตรชายพ่อบ้านอ้ำอึ้งๆหวงจื่อหานจึงเอ่ยเสียงเข้ม"พูด""เอ่อใต้เท้า คุณชายน้อยหวงป๋อเหวินเขียนคำ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ทวงเอาสินเดิมคืน2
หวงป๋อเหวินตาแดงกำลังจะเอ่ยตอกกลับบิดาแต่ก็มีเสียงนุ่มเย็นเอ่ยออกมาก่อน"ป๋อเหวินมาหาย่าทวดสิ บอกย่าทวดสิเกิดอะไรขึ้น"หวงป๋อเหวินตาแดงก่อนจะเดินมาหาหญิงชรานั่งลงคุกเข่าแนบใบหน้ากับตักนางก่อนจะเอ่ยอย่างอัดอั้น"ท่านย่าทวด เดิมทีข้าไม่อยากทำเช่นนี้ แต่พวกเขาผลาญเงินทองมารดาข้า มิใช่ว่าข้าเสียดายแต่หลิวเย่วเอาไปปรนเปรอบุรุษ เอาเงินที่มารดาข้าเก็บไว้ให้ข้าเพื่อแต่งภรรยาไปให้บ้านเดิมนาง อุดรูรั่วสกุลหลิน อาจารย์ที่จ้างมาสอนข้ามิใช่บัณฑิตแต่อย่างใด แต่เป็นชายชู้ของนางขอรับ แซ่หวงข้าไม่อยากได้แล้ว ข้าจะกลับไปใช้แซ่เฟิ่งท่านแม่ขอท่านย่าทวดอนุญาตด้วย"หวงซานไห่มองหน้าบุตรชาย มองหน้าหลิวเย่วทันที เขามีคำถามมากมายหลิวเย่วทำเป็นเสียใจก่อนจะเอ่ยออกมา"ข้าถูกใส่ร้ายถึงเพียงนี้เช่นนั้นข้าขอตายอยู่ที่นี่เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้า ลาก่อนนายท่าน""เย่วเอ๋อร์ อย่านะข้าเชื่อเจ้า ไอ้ลูกเลวหวงป๋อเหวินเจ้ามันอกตัญญู"หลิวเย่ววิ่งมาจะชนเสาแต่นางไม่ได้ออกแรงเท่าไหร่ ใครจะรู้ว่าอยู่ๆก็มีแส้เส้นโตรัดข้อเท้านางเหวี่ยงไปที่เสาทันที หลิวเย่วตกใจร้องออกมา"อ๊ายยยข้าไม่ได้อยากตายจริง ช่วยข้าที"สิ้นคำของนางแส้
บทล่าสุด
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี2.
“อาหรูอารักเจ้านัก แล้วเจ้าเล่ารักอาไหม”“รักเจ้าค่ะ รักข้ารักท่าน”นางรู้สึกถึงตัวตนของเขาที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นในร่องรักของนาง เขาพร้อมอีกแล้ว หวงจื่อหานเอ่ยกระเส่า“เด็กดี อารักเจ้าไปแล้ว ถึงคราวเจ้ารักอาบ้างแล้วคนงาม”“เจ้าคะ ว้าย”หวงจื่อหานพลิกตัวลงข้างล่าง ให้นางอยู่ด้านบนรั้งนางลงมาบดจูบ หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้นางแทบไม่ไหวแล้ว นางเสร็จสมทันทีที่เขาพลิกตัวนางให้นั่งทับแก่นเนื้อแข็งขึงนั้น นางหลั่งน้ำหวานออกมาชโลมตัวตนของเขาจนชุ่ม หวงจื่อหานถอนริมฝีปากออกบอกให้นางเอ่ยปากบอกรักเขา“บอกรักอาสิอาหรู บอกรักอาเหมือนที่อาบอกรักเจ้าเด็กดี”หลี่เสี่ยวหรูประสานมือกับเขาแล้วเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง หวงจื่อหานกัดฟัน อืมนางช่างคับแน่นจริงๆ ยามที่นางโหมสะโพกลงมาหามันช่างเสียวนัก หลี่เสี่ยวหรูเงยหน้าขึ้นนางไม่ไหวต้องอ้าปากระบายความเสียว“อื้อ เสียวๆ มันลึกๆ มากเลยท่านอาเจ้าขา อ๊า อ๊า ซี๊ด ท่านอาจื่อหาน อ๊ายย อร๊างงข้ารักท่านอาหรูรักท่าน อื้อ”ร่างงามกระตุกเกร็ง หวงจื่อหานลุกขึ้นนั่งรั้งท้ายทอยนางมาจูบนางเพื่อระงับความเสียวที่เกิดขึ้น เขาเกร็งตัวเด้งสะโพกใส่นางกดบั้นท้ายกลมกลึงให้แนบกันโคนแก่นกายของต
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี
หวงจื่อหานกล่าวจบก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้หลี่เสี่ยวหรูทันที หลี่เสี่ยวหรูยอมไม่ได้ที่เขามาว่านางเช่นนี้ นางขึ้นไปนั่งบนเตียงพยายามจับเขาพลิกให้หงายมาคุยกันแต่คนตัวโตงอนไม่หายจนหลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจ“หึงกระทั่งหลานชายตนเองท่านนี่นะ ใครเขาจะคิดอกุศลแบบนั้นกันลุกมาคุยกันก่อน”“.....”“ท่านอาจื่อหาน ลุกมาก่อนนะป๋อเหวินรูปงามก็จริง แต่เขาเด็กเกินไปจะหล่อเหลาเทียบท่านได้อย่างไร ท่านอาของอาหรูรูปงามที่สุดในต้าเย่วมิใช่หรือ ข้าจะทิ้งบุรุษที่หล่อเหล่าที่สุดในแผ่นดินได้อย่างไรเล่า”หลี่เสี่ยวหรูง้อคนตัวสูงที่นอนหันหลังให้ เขาไม่ขยับนางเลยโน้มตัวลงไปงับติ่งหูเขาเล่น หวงจื่อหานซ่านสยิวแต่ยังอดกลั้นไว้อยู่หลี่เสี่ยวหรูกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา“ท่านอา หายงอนนะเจ้าคะ คนดีของอาหรู”เพียงแค่คำว่าคนดีของอาหรูเท่านั้น คนที่นอนตะแคงอยู่หวานในอกและก็หันกลับมาทันที หวงจื่อหานกอดนางเอาไว้พลิกลงใต้ร่าง จูบนางดูดดื่มหลี่เสี่ยวหรูยกแขนโอบรอบคอเขาเอาไว้ ยอมให้เขาจูบนางจนเขาพอใจ หวงจื่อหานละจากริมฝีปากอวบอิ่มสบดวงตากลมโตก่อนจะกระซิบออดอ้อน“เด็กดี อาอยากรักเจ้าได้หรือไม่ ที่ผ่านมาช่างทรมานมากนัก”“ก็มัวแต่สวดมนต์ท่องค
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้2
เย่วเซียวฉางที่ตอนนี้รีบวิ่งมาหาหลี่เสี่ยวหรูก่อนจะละล่ำละลัก“ฮูหยินน้อยๆ ปี้เฉานางๆ กำลังจะคลอด ท่านช่วยตามหมอตำแยให้ข้าได้ไหมขอรับ”“อ้อได้สิ...พี่หว่านหว่านรบกวนไปตามป้าสี่กับป้าหกเป็นเพื่อนข้าหน่อย”หลี่เสี่ยวหรูเรียกหาไป๋หว่านหว่าน ทั้งสองคนรีบรุดไปยังในหมู่บ้านทันที หวงจื่อหานยิ่งงอนหนักไปอีก เขายืนอยู่ตรงนี้แต่เมียไม่ให้ความสำคัญกลับเรียกหาแต่คนอื่นหวงป๋อเหวินรีบเดินมาหาท่านอาของเขากับหวงเทาก่อนจะทักทาย“ป๋อเหวินคารวะอารอง คารวะอาสามขอรับท่านอาทั้งสองสบายดีหรือไม่ขอรับ”หวงเทาพยักหน้าให้ หวงป๋อเหวินขออุ้มบุตรชายของเขาหวงเทาก็ส่งให้ หวงจื่อหานหน้างอก่อนจะเอ่ยประชดประชัน“ใครจะสุขสบายเท่าเจ้าเล่า หึ แอบตีท้ายครัวคนอื่นสำนักศึกษาหลวงสอนศิษย์เช่นนี้หรือ น่าขายหน้ายิ่งนัก”“แอบตีท้ายครัว ท่านอาหมายความว่าอย่างไรขอรับ แล้วสำนักศึกษาหลวงนี่ท่านก็เป็นคนคุมมิใช่หรือขอรับท่านอา”“เหอะ..รู้แก่ใจยังจะมาถาม เจ้ารู้มาตลอดว่านางอยู่ที่ใดกลับปกปิด เจ้ามันคนทรยศ ”หวงจื่อหานสะบัดหน้าเดินไปหาอ้ายเทียนจุนเพื่อพูดคุย หลี่เสี่ยวหรูพาหมอตำแยมาแล้ว ปี้เฉาเจ็บท้องร้องโอดครวญอยู่ด้านใน หลี่เสี่ยวหรูเ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้ 1
หวงจื่อหานหันหลังกลับทันทีไปโม่ถั่วให้เมียดีกว่าเห็นหน้าไอ้คนพวกนี้ ยามอู่หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้อยู่ริมลำธารเรียบร้อยแล้ว นางกำลังพับขากางเกงเพื่อลงน้ำเก็บหอยขมกับจับปลา แม้จะมีอาหารเลิศรสแต่อาหารบ้านๆนี่แหละถูกใจที่สุด หวงจื่อหานที่ตามมาก็อุ้มนาง หลี่เสี่ยวหรูตกใจที่เขาอุ้มแบบไม่ตั้งตัวอุทานออกมา"ว้าย..ท่านอาท่านทำอะไรเนี่ย ข้าตกใจนะ""นั่งตรงดีๆอยากได้กี่ตัวเดี๋ยวจับให้"เขาวางหลี่เสี่ยวหรูที่โขดหินข้างลำธาร"ข้าอยากได้ปลาไปทำปลาเปรี้ยวหวานกับเอ่อ..""กับอะไรหรือ""กับทำปลาต้มเต้าหู้ที่ท่านชอบกิน"หลี่เสี่ยวหรูบ่นอุบอิบๆอย่างอายๆ หวงจื่อหานยิ้มทันทีเมียใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ นางใส่ใจเขาแบบนี้คงได้เข้าหอแน่ๆอีกไม่นานหรอก เขาไม่ต้องมานั่งสวดพระคัมภีร์อีกแล้ว หวงจื่อหานถอดเสื้อออกกางเกงตัวนอกก็เช่นกัน เขาเหลือเพียงกางเกงตัวในขายาสีขาว ม้วนชายกางเกงขึ้นจนเห็นน่องแกร่งเท้าแข็งแรงก้าวยาวๆลงลำธารไปจับปลา ด้วยเขามีวรยุทธเก่งกล้าจึงจับปลาได้มากกว่าสิบตัวแล้ว หวงจื่อหานหันหลังกลับมาถามหลี่เสี่ยวหรูว่าเอาอีกไหมพอหรือยัง แต่ตอนนี้นางกำลังนั่งนับไปนับมาอย่างไม่มีจึดสิ้นสุด"หนึ่งคู่ สองคู่ สามคู่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ฝักใฝ่พระธรรมก็ดีแล้ว
ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นมาแล้วเพราะนางเป็นคนตื่นเช้า นางค่อยๆเอาแขนที่พาดหน้าท้องออกอย่างเบามือ หวงจื่อหานกอดนางทั้งคืนไม่ยอมปล่อยเลย เขาย้ายตัวเองมานอนกับนางทุกคืนกว่าจะเดินทางกลับเมืองหลวงคงเสียท่าสักวันแน่ๆ ต้องหาทางอยู่ห่างๆนอนคนละห้อง ตาเฒ่านี่หน้าหนาไล่ก็ไม่ไป ด่าก็แล้วอ่อนหวานก็แล้วหน้ามึนสุดๆเลย ทันทีที่คนตัวเล็กขยับตัวหวงจื่อหานก็กระชับอ้อมแขนทันที"ยังเช้าอยู่เลย ตื่นมาทำอันใดมิใช่ว่าอาจ้างคนงานซื้อบ่าวไพร่มาให้เต็มเรือนแล้วหรือ นอนต่อเถอะนะเมียจ๋า"หลี่เสี่ยวหรูถูกเกี่ยวเข้าอ้อมกอดอีกตามเคย เขาให้ท่านอาหวงเทาไปหาจ้างคนงานซื้อบ่าวมาจนเต็มบ้านไปหมด สุดท้ายไม่มีที่ให้อยู่ต้องไปเช่าบ้านอีกสองหลังในหมู่บ้าน หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจจริงๆ"ท่านอา...ยามเหมาแล้วเจ้าค่ะอาหารหลานๆข้าอยากทำเอง""ไม่เอา ไม่อยากให้เหนื่อย อาหรูเด็กดีเมื่อไหร่จะสนใจอาบ้างใส่ใจแต่คนอื่น""ท่านโตแล้วนะเจ้าคะ หลานๆยังเด็กอิจฉาหลานๆได้อย่างไรกัน ท่านง่วงนอนต่อเดี๋ยวข้าลุกไปเข้าครัวก่อน""จูบอาก่อนแล้วเดี๋ยวให้ไป""อย่ามาทำนิสัยแบบนี้นะ งอแงทุกเช้าเลย""งั้นกอดไว้แบบนี้แหละ" หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจกับความงอแงเอาแต่ใจขอ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง หากเจ้าไม่รักพี่จะยอมจากไป
ทางด้านหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้แสร้งนอนหลับเพราะพิษไข้ จ้าวหลานนำน้ำร้อนมาให้เขาก่อนจะปลุกให้เขาลุกมาดื่ม"หยางหมิงเช่อ..ท่านตื่นมาดื่มช้ำอุ่นๆหน่อยจะได้ดีขึ้น""อื้ม""นี่..หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาก่อน""อืม..อาหลานหรือลำบากเจ้าแล้วคนดีแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาพร้อมกับรับถ้วยน้ำจากจ้าวหลาน มือสั่นเล็กน้อยทำให้นำหกรดเสื้อของเขาจนเปียก จ้าวหลานรีบหยิบชามไปวางก่อนจะแกะสายรัดเอวเขาออกและถอดเสื้อตัวนอกออกทันที"เหตุใดไม่ระวังกัน น้ำร้อนลวกแล้วท่านนี่นะปลดตัวนอกออกก่อนเถอะ""เหิงเอ๋อร์เล่า แค่กๆ""ท่านป่วยข้าเลยให้ลูกไปอยู่กับพี่เลี้ยงแล้ว ดีขึ้นหรือไม่""อืม มะ ไม่เลย หนาวจังอาหลานอูย""ท่านนอนเถอะเดี๋ยวข้าเอาผ้าห่มมาเพิ่ม"จ้าวหลานกำลังจะเดินไปเอาผ้าห่มหยางหมิงเช่อกระตุกแขนนางให้ลงมานอนเคียงข้าง เอ่ยน้ำเสียงสั่นๆ"กอดหน่อยอาหลาน หนาวจริงๆพี่หนาวพรุ่งนี้คงต้องหาหมอจริงๆ หนาวๆมากเลย"หยางหมิงเช่อตัวสั่นเทา จ้าวหลานคลุมผ้าห่มให้เขาและนางก่อนจะกอดเขาเอาไว้ หยางหมิงเช่อมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้างามซุกอยู่ที่แผงอกของตนเอง หยางหมิงเช่อกระชับอ้อมกอดจนจ้าวหลานแทบหายไปในอ้อมแขนแข็งแรงครึ่งชั่ว
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง คนเจ้ามารยา
พิธียกน้ำชารับลูกบุญธรรมผ่านไปแล้วหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้นั่งจ้องหน้าจ้าวหลานอยู่ในห้อง สายตาที่มองเมียนั้นทั้งเศร้าสร้อย อ้อนวอนรู้สึกผิด จ้าวหลานไม่สนใจเขาบุตรชายขวบสามเดือนแล้ว ตอนนี้ไม่กินนมแม่อีกแล้ว หยางหมิงเช่อค่อยๆเขยิบมาใกล้ๆ จ้าวหลานกำลังกล่อมบุตรชายนอนจึงไม่ได้สนใจเขา รู้ตัวอีกทีจมูกโด่งก็ขโมยหอมแก้มของนางแล้ว จ้าวหลานหันมามองตาเขียวปั๊ดแต่หยางหมิงเช่อทำมึนไม่รู้ไม่ชี้ กอดนางจากทางด้านหลัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเสแสร้งน่าสงสาร"อาหลาน..สามเดือนมาแล้วต้องนอนคนเดียว อากาศก็หนาวดูสิเหมือนจะทำเป็นไข้ถ้าเดินกลับบ้านเกรงว่าพี่จะทนลมหนาวไม่ได้ คนดีอาหลานคืนนี้ขอพี่นอนที่นี่ได้หรือไม่"จ้าวหลานมองใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งสายตาเศร้าโศกมาให้ นางเจ็บแล้วจำนะไม่มีทางหรอก"เดี๋ยวข้าหยิบผ้าห่มให้ บ้านท่านเดินไปไม่ถึงร้อยเก้าคงไม่ถึงกับจับไข้จนตายหรอก""แค่กๆๆๆ ..ได้ๆไม่ขัดใจเจ้าแค่กๆๆๆ กลับก็กลับขอโทษที่ทำเจ้าขุ่นเคืองแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อไอรุนแรง เขาเค้นกำลังภายในขั้นสุดเพื่อให้ใบหน้าเห่อร้อนแดงซ่านดูแล้วเหมือนคนป่วยไข้ จ้าวหลานที่กำลังเดินไปหยิบผ้าห่มให้เขาเห็นหน้าที่แดงก่ำก็ลังเลว่าจะไล่เขากลับดีไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าไม่ให้บุตรสาวของข้าแต่กับบุตรชายท่านหรอก
เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้านก็ปลายยามอู่แล้ว หลี่เสี่ยวหรูพากันไปหาพี่ๆของนาง บรรดาพี่เลี้ยงก็ดูแลเด็กๆ จางลี่อินอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุกของนางซุนเฟิงย่าตัดให้ให้ตามที่หลี่เสี่ยวหรูออกแบบ ชุดรัดด้านบนทำให้เนินอกอวบอิ่มนั้นดูน่ามอง เอวคอดกิ่วเข้ารูป ชายกระโปรงบานเย้ายวน เสื้อแขนกว้างจางลี่อินชอบสีม่วง หูไห่ถิงชอบสีเขียว ซุนเฟิงย่าชอบสีฟ้า จ้าวหวานชอบสีชมพู ส่วนหลี่เสี่ยวหรูชอบสีขาวหวงจื่ีอหานเดินมาหาก่อนจะเสียบปิ่นแมลงปอให้นางท หลี่เสี่ยวหรูมองหน้าเขา นางเห็นมันแล้วก็มองอยู่นานแต่ไม่ได้ซื้อเขาแอบไปซื้อตอนไหนกัน"เจ้าปราดเปรียว ว่องไวเหมือนแมลงปอตัวน้อยๆ ปิ่นนี้เหมากับเจ้าที่สุดเด็กดีของอา"หวงจื่อหานกระซิบข้างหู อีกเจ็ดคนที่ได้ยินกลอกตามองบนทันที หวานจนเลี่ยน ส่วนชุดที่นางซื้อมาให้พี่สาวเป็นชุดที่ออกแบบปราณีต ผ้าไหมอย่างดีตัดเย็บแบบที่ทันสมัย เข้ากับปิ่นปักผมที่นางซื้อมา ทั้งห้าคนทำเอาบรรดาสามีไม่อยากให้ไปงานเลี้ยงแล้ว มีการเชิญขุนนางท้องถิ่นมาด้วยพวกเขาหวงเมีย"พี่ห้าท่านสวยมากเลยเจ้าค่ะ""หืม น้องหกเจ้าปากหวานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"หลี่เสี่ยวหรูเย้าเสี่ยวหง ตอนนี้เสี่ยวหงกับอี้จู
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ไปทวงหนี้2
เพล้งๆๆๆแจกันใบที่สี่ถูกนางทำหลุดมืออีกแล้ว หลี่ว่านปาดเหงื่อทันที เขามาคุมร้านเพราะว่าพี่ชายไม่อยู่ไปเจรจาสินค้าตัวใหม่กับหลี่จง แจกันสี่ใบนั้นมากกว่าสามแสนถึงห้าแสนตำลึงเข้าไปแล้ว นังตัวดีนี่ หลี่ว่านกำลังจะไปคว้าตัวหลี่เสี่ยวหรูได้ แต่นางหมุนตัวหนีคว้าแจกันใบใหญ่ที่สุดราคากว่าหนึ่งล้านสามแสนตำลึงขึ้นมา หลี่ว่านชะงักทันทีก่อนเจรจา"เอ่อ แม่นางเจ้าใจเย็นๆนะ ข้าจ่ายแล้วๆ ท่านวางแจกันลงเถอะนะ ข้าจ่ายแล้ว ห้าหมื่นตำลึงใช่หรือไม่ อาเจียงเอาตั๋วเงินมา...อาเจียงหายหัวไปไหน ได้ยินหรือเปล่า"คนของเขาถูกหวงจื่อหานจัดการเสียจนสลบไปหมดแล้วจึงไม่ได้ยินที่เขาเรียก จะส่งสัญญาหรือไอ้แก่หัวงู หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยเพิ่มราคา"ห้าหมื่นตำลึงนั่นราคาสินค้าที่ตกลง ส่วนอีกสามแสนตำลึงค่าทำขวัญที่เจ้าทำข้าตกใจ ฮือๆๆๆท่านพี่เมียตกใจขวัญหายหมดแล้ว เขารังแกข้าเจ้าค่ะ"หวงจื่อหานถีบประตูเข้ามาทันที เคษกระเบื้องกระจายเต็มไปหมด ครั้งนี้เมียเขาทุบเงินเล่นไปห้าแสนตำลึงเชียวนะ เขาอยากไว้อาลัยให้ร้านนี้เสียจริงๆ ก่อนจะหันไปบีบคอหลี่ว่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงอาฆาต"คิดแตะต้องเมียข้าหรือ ใครให้ความกล้าเจ้ากัน""แค่กๆๆ ข้าจ่ายแล้
