เข้าสู่ระบบแชร์
หวงป๋อเหวินคนกำความลับ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-13 11:21:04บทที่เกี่ยวข้อง
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ท่านอ๋องช่างไม่เห็นใจผู้อื่นจริงๆ
หมู่บ้านเถาฮวา ตำบลเถาเมืองเหอเป่ยหลี่เสี่ยวหรูมาอยู่ที่นี่ได้เดือนหนึ่งแล้ว ถังเหมินยังไม่ไปซีเป่ยเขากำลังปลูกเรือนอีกหลัง เพราะจะมีเด็กคลอดเพิ่มอีกหลายคนเรือนคงจะเล็กไป เดิมทีปรึกษากันว่าจะหาซื้อคนแต่หลี่เสี่ยวหรูไม่ต้องการ หากว่าเลี้ยงไม่ไหวค่อยจ้างสตรีในหมู่บ้านเป็นรายวันเอา นางไม่ต้องการที่จะให้คนนอกมาวุ่นวายได้เรือนหลังใหม่ปลูกเสร็จได้ไวมากมีถึงแปดห้อง ใหญ่โตกว้างขวางกว่าเรือนที่ซื้อพร้อมที่ดินนัก คนงานที่จ้างมาล้วนทำงานไว ตอนนี้หลี่เสี่ยวหรูนั่งอยู่บนโต๊ะหน้าบ้าน มือเท้าคางตามด้วยเสี่ยวหง อี้จู ปี้เฉา พวกนางเท้าคางตามหลี่เสี่ยวหรูทีละคน มองไปยังหกคนที่กำลังตั้งครรภ์"เสี่ยวหง เมื่อเช้าหมอหยวนมาตรวจพวกนางว่าอย่างไรนะพอดีข้าหูดับไปก่อนน่ะ""หมอบอกว่าพี่เสี่ยวเล่อตั้งครรภ์แล้วเจ้าค่ะพี่เสี่ยวหรู""พี่เสี่ยวหรู พี่เสี่ยวหงทำไมพวกนางท้องพร้อมกันเป็นโรคติดต่อหรือเจ้าคะ" ปี้เฉาเด็กที่สุดจึงไม่ค่อยรู่เรื่องอะไร หลี่เสี่ยวหรูถอนหายใจอีกสามคนก็ทำตามเช่นกัน"พวกเจ้าว่าจะเลี้ยงไหวไหมเด็กหกคน""พี่เป็นคนเก่งเหตุใดจะเลี้ยงไม่ไหวเจ้าคะ ว่าแต่พี่เสี่ยวหรูลูกพลับตากแห้งของท่านอร่อยมากเลย ท่าน
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อาแค่ป่วยนิดหน่อยอย่าใส่ใจเลย
ถังฟั่นที่นอนอยู่ถอนหายใจ ท่านอ๋องทรงไม่เกรงใจคนอื่นเลยเชียว รักเมียอะไรดังขนาดนั้น ข้าไม่น่านอนเรือนเก่าเลย จะนอนเรือใหม่ก็ไม่ได้บรรดาฮูหยินนอนอยู่ ไปนอนบนต้นไม้กับพวกนั้นยังดีเสียกว่านอนฟังเสียงพรอดรักพวกท่านอีก ถังฟั่นจำต้องเดินออกไปนั่งที่ลานบ้าน มองดูพระจันทร์เพราะตนเองนอนไม่หลับ ถังฟั่นนั่งอยู่นานก็รู้สึกว่ามีคนมายืนจ้องเขาจึงหันไปเห็นเป็นเสี่ยวหงนางเอ่ยขึ้น"ท่านอาฟั่น ดึกแล้วเหตุใดท่านไม่เข้านอนเจ้าคะ""แล้วเจ้าเล่าดึกแล้วเหตใดยังไม่นอนอีก""ข้าไปสุขามากำลังจะเข้านอน บังเอิญเห็นท่านนั่งอยู่นานแล้วจนข้าเสร็จธุระท่านก็ยังนั่งอยู่ ท่านอาฟั่นไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ"ถังฟั่นมองหน้าเด็กสาววัยสิบห้าย่างสิบหกก่อนจะถอนหายใจแล้วไอออกมา"แค่กๆๆๆๆ ฮื่มๆๆ แค่กๆๆๆ อาไม่ค่อยสบายนะเสี่ยวหง อากาศมันหนาวเย็นอยู่ตีนเขาเช่นนี้""งั้นเหตุใดไม่เข้านอนเจ้าคะ นั่งตากน้ำค้างทำไมกัน เข้าเรือนเถอะเจ้าค่ะ""เจ้าไปก่อนเถอะ อาลุกแล้วเวียนหัวเหมือนจะมีไข้น่ะ เกรงว่าเดินแล้วจะล้ม""ท่านอาให้ข้าช่วยประคองท่านดีหรือไม่ ข้าไปส่งท่านเอง""อย่าเลยเกรงใจเจ้าน่ะ ดึกแล้วพักผ่อนเถอะ""มาเถอะเจ้าค่ะ ข้าประคองท่านนะเจ้า
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง หากท่านรู้จักวางตัวข้าจะไม่ก้าวร้าวใส่ท่านอีก
ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นขึ้นมาแต่กลับไม่เห็นเสี่ยวหงก็เรียกหาน้องสาวทันที เพราะคิดว่านางอยู่ข้างนอก"เสี่ยวหง อยู่ไหนตื่นแต่เช้าเชียว"".....""หืม.. ไปไหนกันนะ...เสี่ยวหงได้ยินพี่เรียกหรือเปล่า""........""เด็กคนนี้ปกติไม่เคยเหลวไหลนี่นาไปไหนกันนะ"จากนั้นก็เข้าครัวเพื่อก่อไฟ คนงานของท่านอาถังเหมินมักจะมาช่วยนางก่อไฟติดเตาเสมอ หลี่เสี่ยวหรูถามเย่เซียวฉางว่าเห็นน้องสาวนางหรือไม่"ท่านอาเซียวฉาง ท่านเห็นเสี่ยวหงหรือไม่เจ้าคะ ในห้องก็ไม่ ข้าอยู่เรียกตั้งนานแล้ว ข้าเกรงนางจะเดินออกไปข้างนอกแล้วเจอกับคนไม่ดี เห็นบอกว่าวันนี้จะไปหาเห็ดแต่นี่เพิ่งจะยามเหมายังไม่สว่างเลย ข้าไม่น่าให้นางรู้จักเห้ดพวกนั้นเลยเด็กคนนี้นี่"เย่เซียวฉางเงียบเขาไม่กล้าเอ่ยว่ารองเจ้ากรมกลาโหมถังฟั่นเอาน้องสาวท่านไปนอนกอดแล้วหวงฮูหยิน เย่เซียวฉางได้แต่เอ่ยแบบคาดเดา"บางทีแม่นางเสี่ยวหงอาจไปสุขาก็ได้นะขอรับอาซ้อหลี่""อ้อ...ท่านอาพวกท่านต้องมาลำบากคอยดูแลช่วยเหลือหญิงหม้ายท้องแก่เช่นพวกข้าขออภัยจริงๆ อีกสามวันพวกท่านจะเดินทางแล้วข้าจับปลามาตากแห้งไว้ให้ พวกท่านก็เอาไปกินระหว่างทางสักหน่อย แม้ข้าจะรู้ว่าพวกท่านไม่ขาดแ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ห้ามท้องนะ
เสี่ยวหงที่ตอนนี้กำลังจะลุกจากที่นอนแต่คนตัวโตไม่ยอม พอนางขยับตัวถังฟั่นก็กระชับอ้อมแขนก่อนจะพลิกตัวขึ้นด้านบน สายตาคมสบตาคนใต้ร่างก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาหา เสี่ยวหงยองรับจุมพิตจากเขา ถังฟั่นแหวกสาบเสื้อก่อนจะเกี่ยวสายตู้โตวออก ทรวงอกสล้างปรากฎตรงหน้า ปากหยักครอบครองดูดดื่มสลับปลายถันสองข้างไปมา เสี่ยวหงสะท้านเพราะความเสียวซ่านนางแอ่นอกขึ้นหาเขา มือบางขยุ้มเรือนผมดกดำ ครางออกมาเสียงหวาน"ท่านอาฟั่น สว่างแล้วพอเถอะนะเจ้าคะ ข้าต้องไปช่วยงานพี่สาว อื้อ เสียวท่านอาเจ้าขา""เสี่ยวหง เจ้าหวานเพียงนี้อากลัวอดใจไม่ไหวไม่ให้รังแกเจ้าจริงๆ""อื้อ พอๆก่อนนะเจ้าคะ ท่านกลับมาข้าจะรอนะ ถึงเวลานั้นข้าจะให้ท่านตอนนี้ปล่อยข้าก่อน อ่าห์ อ๊าห์ ท่านอาฟั่น อืม"ถังฟั่นดูดเม้มปลายลิ้นเกี่ยวตวัดยอดทับทิมดึงเข้าปากตวัดปลายลิ้นนัวใส่ยอดถันถี่ๆจนเสี่ยวหรูครางแทบไม่เป็นภาษา เขาเองต้องสะกัดกลั้นอารมณ์ปราถนาที่อยากรักใคร่คนใต้ร่างอย่างทรมาร เพราะไม่อยากเอาเปรียบนาง เขาต้องตามท่านอ๋องไปนานเกือบสองเดือน หากนางตั้งครรภ์อีกคนเขาเองก็รู้สึกสงสารฮูหยินน้อยสกุลหวงนักถังฟั่นละจากความหอมหวานตรงหน้าสายตาพิศวาสยังคงมองคนใต้ร
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ซุนอวี่คนน่ารังเกียจ
ยามซื่อรถม้าก็เตรียมเคลื่อนออกจากบ้าน ถังเหมินไปด้วยเขานั่งอยู่ในรถม้า มองหลานสาวที่กำลังนั่งมองทิวทัศน์ด้านข้าง ไห่ถังงามจริงๆเขาเคยเจอหลี่เสี่ยวม่านสองครั้งตอนที่เขาไปหาพี่ชายเพื่อส่งข่าว มารดางามมากนักหากหลี่เสี่ยวม่านยังอยู่เกรงว่าทั้งต้าเย่วคงไม่มีใครงามเกินนาง อ้ายเฟยหรงเอ่ยถามหลานสาว"อาซ้อมารดาบิดาท่านเล่า เหตุใดบุตรสาวลำบากเพียงนี้พวกเขากลับไม่ยินดีรับท่านกลับบ้านเดิมหรือ""ท่านอาถังเหมิน มารดาข้านางจากไปแล้วส่วนบิดาข้าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใด บ้านเดิมไม่มีให้กลับแล้ว ส่วนพี่สาวน้องสาวแม้ว่าจะคนละสกุลแต่ก็ล้มลุกคุกคลานกันมา ยามพวกนางไร้คนให้พึ่งพาข้าจะดูดายก็ใช่เรื่อง""มีบุตรสาวอย่างเจ้านับเป็นวาสนาพี่ชายข้านัก หลานอาเจ้าเก่งเหลือเกิน""อะไรนะเจ้าคะ""อ้อ ข้าคิดว่าบิดามารดาเจ้ามีบุตรสาวเช่นเจ้านับว่ามีวาสนานัก ว่าแต่เจ้าจะขายภาพวาดหรือขอข้าดูได้หรือไม่ ข้ามีเพื่อนที่รู้จักอยู่โรงประมูลนะ ที่นั่นภาพวาดมักมีราคา""อืม...ท่านลองดูได้ไหมเจ้าคะ ว่าภาพที่ข้าวาดจะขายได้หรือไม่ ข้าฝีมือไม่นับว่าดีนัก แต่ว่าข้าชอบวาดภาพ"หลี่เสี่ยวหรูส่งม้วนภาพให้อ้ายเฟยหรงดู เขาคลี่ออกก็ตะลึง นี่มันงาม
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง เรื่องในอดีตของซุนเฟิงย่า
ซุนเฟิงย่านั่งร้องไห้จนหลับไป หลี่เสี่ยวหรูสงสารนางเหลือเกินท่านอาถังเหมินก็รอบคอบนัก เกรงว่าคนขับรถม้าจะไว้ใจไม่ได้เลยส่งคนงานของเขาตามมาอีกสองคน หนึ่งในคนงานคือจินหยูเฟิงเป็นหัวหน้าหน่วยองครักษ์เงาของไหวอ๋อง เห็นซุนเฟิงย่ามาตั้งแต่เล็ก คอยวิ่งตามซุนอวี่พี่ชายไปนั่นมานี่เสมอ ยามที่มาเรียนที่จวนอ๋องก็มักจะมานั่งเฝ้ารอรับพี่ชายกลับบ้านนานแค่ไหนแล้วนะเจ้าเด็กน้อยโตเพียงนี้แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจโจวจื่อหมิงเท่าไหร่แต่การที่สหายรุ่นน้องทำอะไรไม่คิดเอาความโกรธมาลงที่เด็กสาวคนหนึ่งจินหยูเฟิงก็รู้สึกว่าโจวจื่อหมิงทำเกินไปจริงๆ เขาเอ็นดูนางเหมือนน้องสาวคนหนึ่งแต่เพราะติดตามท่านอ๋องมาสิบกว่าปีจึงไม่ค่อยได้กลับเมืองหลวงเท่าไร่ แต่ดูเหมือนซุนเฟิงย่านางน่าจะจำท่านอ๋องไม่ได้ เด็กน้อยเจ้าจำไม่ได้จริงๆหรือปิดกั้นตนเองกันแน่นะ รถม้าวิ่งเข้าเขตหมู่บ้านแล้วหยูเฟิงจึงเอ่ยเรียก"อาซ้อ ปลุกพี่สาวท่านเถอะขอรับ ถึงปากทางเข้าหมู่บ้านแล้ว""อ้อ ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ เพิ่งมาอยู่ได้ไม่นานกลับต้องมารบกวนเช่นนี้""มิเป็นไรขอรับ อาซ้อนางเสียใจมากเกินไปท่านรู้ไหมเรื่องอันใดกันขอรับ""คงเป็นเรื่องที่บ้านนางน่ะ ท่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ต้องออกเดินทาง
จินหยูเฟิงยิ้มให้หูปี้เฉา นางบอกบ้านที่นางจะไป เย่เซียวฉางเห็นภาพสนิทสนมแล้วเขารู้สึกขัดตาขัดใจนัก จินหยูเฟิงอายุสามสิบห้าเท่านั้นอ่อนกว่าเขาถึงห้าปี หึเด็กอะไรไม่รู้จักสำรวม ไร้ยางอายนัก หูปี้เฉาไม่สนใจสิ่งรอบข้างจากนั้นทั้งคู่ก็เดินมาถึงบ้านที่ขายขนมงา เมื่อขอซื้อแล้วท่านป้าสี่จูขายชิ้นละสามอีแปะ หูปี้เฉามีเงินไม่พอแต่นางอยากเอาไปฝากบรรดาพี่สาวที่บ้าน จินหยูเฟิงจึงออกให้นางก่อน เด็กสาวได้ขนมแล้วก็รีบกลับบ้านปี้เฉารับมาก็วิ่งกลับบ้านทันที นั่งกินขนมงากับพี่ๆ ทุกคนเห็นท่าทางสดใสของนางก็ได้แต่ยิ้มให้ มื้อเย็นหลี่เสี่ยวหรูทำหม้อไฟ นางยอมออกจากบ้านไปขอซื้อผักกับชาวบ้าน ทุกคนเต็มใจที่จะขายให้นาง หลี่เสี่ยวหรูเตรียมเนื้อสัตว์กับผักเรียบร้อยก็พากันนั่งล้อมวง จากนั้นก็พูดคุยกัน ซุนเฟิงย่าไม่อยากปิดบังทุกคนจึงเอ่ยขึ้น"วันนี้ข้าเจอซุนอวี่ที่ในตำบล ข้าไม่ควรไปเจอเขาข้าเกรงว่าเขาจะพาปัญหามาให้พวกท่าน"จางลี่อินชะงักตะเกียบในมือก่อนจะเอ่ย"อย่าห่วงเลย เขาไม่กล้ากลับเมืองหลวงหรอก ต่อให้กล้ากลับเขาจะเดินไปกล้าสู้หน้าโจวจื่อหมิงหรือ""พี่ลี่อินกล่าวถูกแล้วเฟิงย่าเจ้าอย่ากังวลเลย พวกเขาก็ส่วนพวกเข
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง อดีตของชุ่ยชุ่ย
จวนสกุลโจวก่อนหน้าซุนเฟิงยาแต่งงานกับโจวจื่อหมิงได้ปีหนึ่งแล้ว เขาไม่เคยย่างกรายมาที่เรือนข้างสักครั้ง ในใจมีแต่ความเกลียดชังเพราะสตรีที่เขาหมั้นหมายหนีตามซุนอวี่พี่ชายของซุนเฟิงย่าไป ทำเอาสกุลโจวขายหน้า สุดท้ายอนุฉินก็บอกนายท่านว่าให้คุณหนูขอโทษสกุลโจวโดยการแต่งงานกับโจวจื่อหยวน บุตรชายของบ้านรองแต่สุดท้ายกลายเป็นคุณชายโจวบ้านใหญ่ที่แต่งงานกับนาง ซุนเฟิงย่านอนปวดท้องก่อนจะเรียกหาชุ่ยชุ่ย"ชุุ่ยชุ่ย ข้าปวดท้องเหลือเกิน""คุณหนู ระดูมาหรือเจ้าคะ""อื่อ มีน้ำร้อนหรือไม่ ข้าปวดท้อง""เดี๋ยวบ่าวไปดูที่ห้องครัวให้นะเจ้าคะ รอบ่าวสักครู่นะเจ้าคะ"ซุนเฟิงย่าพยักหน้าจากนั้นชุ่ยชุ่ยก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัว เมื่อไปถึงก็ขอน้ำร้อนกับแม่ครัวทันที"ท่านป้าขอน้ำร้อนหน่อยได้ไหมเจ้าคะ ฮูหยินน้อยนางปวดท้อง"แม่ครัวกำลังนั่งกินอาหารหรูอย่างดี ส่วนพวกนางได้แค่แป้งแข็งๆวันละมื้อ ชุ่ยชุ่ยถึงกับน้ำตาคลอพวกเขาทำเกินไปจริงๆ จากนั้นหนึ่งในนั้นก็เอ่ยขึ้นมา"เพ้ย ฮูหยินน้อยที่ไหนหรือ ก็แค่สตรีที่แต่งเข้ามาหาเจ้าบ่าวไม่ได้ ใต้เท้าของเราสมเพชเลยช่วยเข้าพิธีให้ยังคิดว่าตนเองเป็นใครกัน"ฮ่าๆๆๆๆๆ บรรดาคนครัวที่นั่งดื่ม
บทล่าสุด
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี2.
“อาหรูอารักเจ้านัก แล้วเจ้าเล่ารักอาไหม”“รักเจ้าค่ะ รักข้ารักท่าน”นางรู้สึกถึงตัวตนของเขาที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นในร่องรักของนาง เขาพร้อมอีกแล้ว หวงจื่อหานเอ่ยกระเส่า“เด็กดี อารักเจ้าไปแล้ว ถึงคราวเจ้ารักอาบ้างแล้วคนงาม”“เจ้าคะ ว้าย”หวงจื่อหานพลิกตัวลงข้างล่าง ให้นางอยู่ด้านบนรั้งนางลงมาบดจูบ หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้นางแทบไม่ไหวแล้ว นางเสร็จสมทันทีที่เขาพลิกตัวนางให้นั่งทับแก่นเนื้อแข็งขึงนั้น นางหลั่งน้ำหวานออกมาชโลมตัวตนของเขาจนชุ่ม หวงจื่อหานถอนริมฝีปากออกบอกให้นางเอ่ยปากบอกรักเขา“บอกรักอาสิอาหรู บอกรักอาเหมือนที่อาบอกรักเจ้าเด็กดี”หลี่เสี่ยวหรูประสานมือกับเขาแล้วเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง หวงจื่อหานกัดฟัน อืมนางช่างคับแน่นจริงๆ ยามที่นางโหมสะโพกลงมาหามันช่างเสียวนัก หลี่เสี่ยวหรูเงยหน้าขึ้นนางไม่ไหวต้องอ้าปากระบายความเสียว“อื้อ เสียวๆ มันลึกๆ มากเลยท่านอาเจ้าขา อ๊า อ๊า ซี๊ด ท่านอาจื่อหาน อ๊ายย อร๊างงข้ารักท่านอาหรูรักท่าน อื้อ”ร่างงามกระตุกเกร็ง หวงจื่อหานลุกขึ้นนั่งรั้งท้ายทอยนางมาจูบนางเพื่อระงับความเสียวที่เกิดขึ้น เขาเกร็งตัวเด้งสะโพกใส่นางกดบั้นท้ายกลมกลึงให้แนบกันโคนแก่นกายของต
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ง้อสามี
หวงจื่อหานกล่าวจบก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้หลี่เสี่ยวหรูทันที หลี่เสี่ยวหรูยอมไม่ได้ที่เขามาว่านางเช่นนี้ นางขึ้นไปนั่งบนเตียงพยายามจับเขาพลิกให้หงายมาคุยกันแต่คนตัวโตงอนไม่หายจนหลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจ“หึงกระทั่งหลานชายตนเองท่านนี่นะ ใครเขาจะคิดอกุศลแบบนั้นกันลุกมาคุยกันก่อน”“.....”“ท่านอาจื่อหาน ลุกมาก่อนนะป๋อเหวินรูปงามก็จริง แต่เขาเด็กเกินไปจะหล่อเหลาเทียบท่านได้อย่างไร ท่านอาของอาหรูรูปงามที่สุดในต้าเย่วมิใช่หรือ ข้าจะทิ้งบุรุษที่หล่อเหล่าที่สุดในแผ่นดินได้อย่างไรเล่า”หลี่เสี่ยวหรูง้อคนตัวสูงที่นอนหันหลังให้ เขาไม่ขยับนางเลยโน้มตัวลงไปงับติ่งหูเขาเล่น หวงจื่อหานซ่านสยิวแต่ยังอดกลั้นไว้อยู่หลี่เสี่ยวหรูกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา“ท่านอา หายงอนนะเจ้าคะ คนดีของอาหรู”เพียงแค่คำว่าคนดีของอาหรูเท่านั้น คนที่นอนตะแคงอยู่หวานในอกและก็หันกลับมาทันที หวงจื่อหานกอดนางเอาไว้พลิกลงใต้ร่าง จูบนางดูดดื่มหลี่เสี่ยวหรูยกแขนโอบรอบคอเขาเอาไว้ ยอมให้เขาจูบนางจนเขาพอใจ หวงจื่อหานละจากริมฝีปากอวบอิ่มสบดวงตากลมโตก่อนจะกระซิบออดอ้อน“เด็กดี อาอยากรักเจ้าได้หรือไม่ ที่ผ่านมาช่างทรมานมากนัก”“ก็มัวแต่สวดมนต์ท่องค
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้2
เย่วเซียวฉางที่ตอนนี้รีบวิ่งมาหาหลี่เสี่ยวหรูก่อนจะละล่ำละลัก“ฮูหยินน้อยๆ ปี้เฉานางๆ กำลังจะคลอด ท่านช่วยตามหมอตำแยให้ข้าได้ไหมขอรับ”“อ้อได้สิ...พี่หว่านหว่านรบกวนไปตามป้าสี่กับป้าหกเป็นเพื่อนข้าหน่อย”หลี่เสี่ยวหรูเรียกหาไป๋หว่านหว่าน ทั้งสองคนรีบรุดไปยังในหมู่บ้านทันที หวงจื่อหานยิ่งงอนหนักไปอีก เขายืนอยู่ตรงนี้แต่เมียไม่ให้ความสำคัญกลับเรียกหาแต่คนอื่นหวงป๋อเหวินรีบเดินมาหาท่านอาของเขากับหวงเทาก่อนจะทักทาย“ป๋อเหวินคารวะอารอง คารวะอาสามขอรับท่านอาทั้งสองสบายดีหรือไม่ขอรับ”หวงเทาพยักหน้าให้ หวงป๋อเหวินขออุ้มบุตรชายของเขาหวงเทาก็ส่งให้ หวงจื่อหานหน้างอก่อนจะเอ่ยประชดประชัน“ใครจะสุขสบายเท่าเจ้าเล่า หึ แอบตีท้ายครัวคนอื่นสำนักศึกษาหลวงสอนศิษย์เช่นนี้หรือ น่าขายหน้ายิ่งนัก”“แอบตีท้ายครัว ท่านอาหมายความว่าอย่างไรขอรับ แล้วสำนักศึกษาหลวงนี่ท่านก็เป็นคนคุมมิใช่หรือขอรับท่านอา”“เหอะ..รู้แก่ใจยังจะมาถาม เจ้ารู้มาตลอดว่านางอยู่ที่ใดกลับปกปิด เจ้ามันคนทรยศ ”หวงจื่อหานสะบัดหน้าเดินไปหาอ้ายเทียนจุนเพื่อพูดคุย หลี่เสี่ยวหรูพาหมอตำแยมาแล้ว ปี้เฉาเจ็บท้องร้องโอดครวญอยู่ด้านใน หลี่เสี่ยวหรูเ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง งอนแต่เมียไม่รู้ 1
หวงจื่อหานหันหลังกลับทันทีไปโม่ถั่วให้เมียดีกว่าเห็นหน้าไอ้คนพวกนี้ ยามอู่หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้อยู่ริมลำธารเรียบร้อยแล้ว นางกำลังพับขากางเกงเพื่อลงน้ำเก็บหอยขมกับจับปลา แม้จะมีอาหารเลิศรสแต่อาหารบ้านๆนี่แหละถูกใจที่สุด หวงจื่อหานที่ตามมาก็อุ้มนาง หลี่เสี่ยวหรูตกใจที่เขาอุ้มแบบไม่ตั้งตัวอุทานออกมา"ว้าย..ท่านอาท่านทำอะไรเนี่ย ข้าตกใจนะ""นั่งตรงดีๆอยากได้กี่ตัวเดี๋ยวจับให้"เขาวางหลี่เสี่ยวหรูที่โขดหินข้างลำธาร"ข้าอยากได้ปลาไปทำปลาเปรี้ยวหวานกับเอ่อ..""กับอะไรหรือ""กับทำปลาต้มเต้าหู้ที่ท่านชอบกิน"หลี่เสี่ยวหรูบ่นอุบอิบๆอย่างอายๆ หวงจื่อหานยิ้มทันทีเมียใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ นางใส่ใจเขาแบบนี้คงได้เข้าหอแน่ๆอีกไม่นานหรอก เขาไม่ต้องมานั่งสวดพระคัมภีร์อีกแล้ว หวงจื่อหานถอดเสื้อออกกางเกงตัวนอกก็เช่นกัน เขาเหลือเพียงกางเกงตัวในขายาสีขาว ม้วนชายกางเกงขึ้นจนเห็นน่องแกร่งเท้าแข็งแรงก้าวยาวๆลงลำธารไปจับปลา ด้วยเขามีวรยุทธเก่งกล้าจึงจับปลาได้มากกว่าสิบตัวแล้ว หวงจื่อหานหันหลังกลับมาถามหลี่เสี่ยวหรูว่าเอาอีกไหมพอหรือยัง แต่ตอนนี้นางกำลังนั่งนับไปนับมาอย่างไม่มีจึดสิ้นสุด"หนึ่งคู่ สองคู่ สามคู่
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ฝักใฝ่พระธรรมก็ดีแล้ว
ยามเหมาหลี่เสี่ยวหรูตื่นมาแล้วเพราะนางเป็นคนตื่นเช้า นางค่อยๆเอาแขนที่พาดหน้าท้องออกอย่างเบามือ หวงจื่อหานกอดนางทั้งคืนไม่ยอมปล่อยเลย เขาย้ายตัวเองมานอนกับนางทุกคืนกว่าจะเดินทางกลับเมืองหลวงคงเสียท่าสักวันแน่ๆ ต้องหาทางอยู่ห่างๆนอนคนละห้อง ตาเฒ่านี่หน้าหนาไล่ก็ไม่ไป ด่าก็แล้วอ่อนหวานก็แล้วหน้ามึนสุดๆเลย ทันทีที่คนตัวเล็กขยับตัวหวงจื่อหานก็กระชับอ้อมแขนทันที"ยังเช้าอยู่เลย ตื่นมาทำอันใดมิใช่ว่าอาจ้างคนงานซื้อบ่าวไพร่มาให้เต็มเรือนแล้วหรือ นอนต่อเถอะนะเมียจ๋า"หลี่เสี่ยวหรูถูกเกี่ยวเข้าอ้อมกอดอีกตามเคย เขาให้ท่านอาหวงเทาไปหาจ้างคนงานซื้อบ่าวมาจนเต็มบ้านไปหมด สุดท้ายไม่มีที่ให้อยู่ต้องไปเช่าบ้านอีกสองหลังในหมู่บ้าน หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจจริงๆ"ท่านอา...ยามเหมาแล้วเจ้าค่ะอาหารหลานๆข้าอยากทำเอง""ไม่เอา ไม่อยากให้เหนื่อย อาหรูเด็กดีเมื่อไหร่จะสนใจอาบ้างใส่ใจแต่คนอื่น""ท่านโตแล้วนะเจ้าคะ หลานๆยังเด็กอิจฉาหลานๆได้อย่างไรกัน ท่านง่วงนอนต่อเดี๋ยวข้าลุกไปเข้าครัวก่อน""จูบอาก่อนแล้วเดี๋ยวให้ไป""อย่ามาทำนิสัยแบบนี้นะ งอแงทุกเช้าเลย""งั้นกอดไว้แบบนี้แหละ" หลี่เสี่ยวหรูอ่อนใจกับความงอแงเอาแต่ใจขอ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง หากเจ้าไม่รักพี่จะยอมจากไป
ทางด้านหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้แสร้งนอนหลับเพราะพิษไข้ จ้าวหลานนำน้ำร้อนมาให้เขาก่อนจะปลุกให้เขาลุกมาดื่ม"หยางหมิงเช่อ..ท่านตื่นมาดื่มช้ำอุ่นๆหน่อยจะได้ดีขึ้น""อื้ม""นี่..หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาก่อน""อืม..อาหลานหรือลำบากเจ้าแล้วคนดีแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อลุกขึ้นมาพร้อมกับรับถ้วยน้ำจากจ้าวหลาน มือสั่นเล็กน้อยทำให้นำหกรดเสื้อของเขาจนเปียก จ้าวหลานรีบหยิบชามไปวางก่อนจะแกะสายรัดเอวเขาออกและถอดเสื้อตัวนอกออกทันที"เหตุใดไม่ระวังกัน น้ำร้อนลวกแล้วท่านนี่นะปลดตัวนอกออกก่อนเถอะ""เหิงเอ๋อร์เล่า แค่กๆ""ท่านป่วยข้าเลยให้ลูกไปอยู่กับพี่เลี้ยงแล้ว ดีขึ้นหรือไม่""อืม มะ ไม่เลย หนาวจังอาหลานอูย""ท่านนอนเถอะเดี๋ยวข้าเอาผ้าห่มมาเพิ่ม"จ้าวหลานกำลังจะเดินไปเอาผ้าห่มหยางหมิงเช่อกระตุกแขนนางให้ลงมานอนเคียงข้าง เอ่ยน้ำเสียงสั่นๆ"กอดหน่อยอาหลาน หนาวจริงๆพี่หนาวพรุ่งนี้คงต้องหาหมอจริงๆ หนาวๆมากเลย"หยางหมิงเช่อตัวสั่นเทา จ้าวหลานคลุมผ้าห่มให้เขาและนางก่อนจะกอดเขาเอาไว้ หยางหมิงเช่อมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้างามซุกอยู่ที่แผงอกของตนเอง หยางหมิงเช่อกระชับอ้อมกอดจนจ้าวหลานแทบหายไปในอ้อมแขนแข็งแรงครึ่งชั่ว
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง คนเจ้ามารยา
พิธียกน้ำชารับลูกบุญธรรมผ่านไปแล้วหยางหมิงเช่อที่ตอนนี้นั่งจ้องหน้าจ้าวหลานอยู่ในห้อง สายตาที่มองเมียนั้นทั้งเศร้าสร้อย อ้อนวอนรู้สึกผิด จ้าวหลานไม่สนใจเขาบุตรชายขวบสามเดือนแล้ว ตอนนี้ไม่กินนมแม่อีกแล้ว หยางหมิงเช่อค่อยๆเขยิบมาใกล้ๆ จ้าวหลานกำลังกล่อมบุตรชายนอนจึงไม่ได้สนใจเขา รู้ตัวอีกทีจมูกโด่งก็ขโมยหอมแก้มของนางแล้ว จ้าวหลานหันมามองตาเขียวปั๊ดแต่หยางหมิงเช่อทำมึนไม่รู้ไม่ชี้ กอดนางจากทางด้านหลัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเสแสร้งน่าสงสาร"อาหลาน..สามเดือนมาแล้วต้องนอนคนเดียว อากาศก็หนาวดูสิเหมือนจะทำเป็นไข้ถ้าเดินกลับบ้านเกรงว่าพี่จะทนลมหนาวไม่ได้ คนดีอาหลานคืนนี้ขอพี่นอนที่นี่ได้หรือไม่"จ้าวหลานมองใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งสายตาเศร้าโศกมาให้ นางเจ็บแล้วจำนะไม่มีทางหรอก"เดี๋ยวข้าหยิบผ้าห่มให้ บ้านท่านเดินไปไม่ถึงร้อยเก้าคงไม่ถึงกับจับไข้จนตายหรอก""แค่กๆๆๆ ..ได้ๆไม่ขัดใจเจ้าแค่กๆๆๆ กลับก็กลับขอโทษที่ทำเจ้าขุ่นเคืองแค่กๆๆ"หยางหมิงเช่อไอรุนแรง เขาเค้นกำลังภายในขั้นสุดเพื่อให้ใบหน้าเห่อร้อนแดงซ่านดูแล้วเหมือนคนป่วยไข้ จ้าวหลานที่กำลังเดินไปหยิบผ้าห่มให้เขาเห็นหน้าที่แดงก่ำก็ลังเลว่าจะไล่เขากลับดีไ
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ข้าไม่ให้บุตรสาวของข้าแต่กับบุตรชายท่านหรอก
เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้านก็ปลายยามอู่แล้ว หลี่เสี่ยวหรูพากันไปหาพี่ๆของนาง บรรดาพี่เลี้ยงก็ดูแลเด็กๆ จางลี่อินอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุกของนางซุนเฟิงย่าตัดให้ให้ตามที่หลี่เสี่ยวหรูออกแบบ ชุดรัดด้านบนทำให้เนินอกอวบอิ่มนั้นดูน่ามอง เอวคอดกิ่วเข้ารูป ชายกระโปรงบานเย้ายวน เสื้อแขนกว้างจางลี่อินชอบสีม่วง หูไห่ถิงชอบสีเขียว ซุนเฟิงย่าชอบสีฟ้า จ้าวหวานชอบสีชมพู ส่วนหลี่เสี่ยวหรูชอบสีขาวหวงจื่ีอหานเดินมาหาก่อนจะเสียบปิ่นแมลงปอให้นางท หลี่เสี่ยวหรูมองหน้าเขา นางเห็นมันแล้วก็มองอยู่นานแต่ไม่ได้ซื้อเขาแอบไปซื้อตอนไหนกัน"เจ้าปราดเปรียว ว่องไวเหมือนแมลงปอตัวน้อยๆ ปิ่นนี้เหมากับเจ้าที่สุดเด็กดีของอา"หวงจื่อหานกระซิบข้างหู อีกเจ็ดคนที่ได้ยินกลอกตามองบนทันที หวานจนเลี่ยน ส่วนชุดที่นางซื้อมาให้พี่สาวเป็นชุดที่ออกแบบปราณีต ผ้าไหมอย่างดีตัดเย็บแบบที่ทันสมัย เข้ากับปิ่นปักผมที่นางซื้อมา ทั้งห้าคนทำเอาบรรดาสามีไม่อยากให้ไปงานเลี้ยงแล้ว มีการเชิญขุนนางท้องถิ่นมาด้วยพวกเขาหวงเมีย"พี่ห้าท่านสวยมากเลยเจ้าค่ะ""หืม น้องหกเจ้าปากหวานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"หลี่เสี่ยวหรูเย้าเสี่ยวหง ตอนนี้เสี่ยวหงกับอี้จู
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง ไปทวงหนี้2
เพล้งๆๆๆแจกันใบที่สี่ถูกนางทำหลุดมืออีกแล้ว หลี่ว่านปาดเหงื่อทันที เขามาคุมร้านเพราะว่าพี่ชายไม่อยู่ไปเจรจาสินค้าตัวใหม่กับหลี่จง แจกันสี่ใบนั้นมากกว่าสามแสนถึงห้าแสนตำลึงเข้าไปแล้ว นังตัวดีนี่ หลี่ว่านกำลังจะไปคว้าตัวหลี่เสี่ยวหรูได้ แต่นางหมุนตัวหนีคว้าแจกันใบใหญ่ที่สุดราคากว่าหนึ่งล้านสามแสนตำลึงขึ้นมา หลี่ว่านชะงักทันทีก่อนเจรจา"เอ่อ แม่นางเจ้าใจเย็นๆนะ ข้าจ่ายแล้วๆ ท่านวางแจกันลงเถอะนะ ข้าจ่ายแล้ว ห้าหมื่นตำลึงใช่หรือไม่ อาเจียงเอาตั๋วเงินมา...อาเจียงหายหัวไปไหน ได้ยินหรือเปล่า"คนของเขาถูกหวงจื่อหานจัดการเสียจนสลบไปหมดแล้วจึงไม่ได้ยินที่เขาเรียก จะส่งสัญญาหรือไอ้แก่หัวงู หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยเพิ่มราคา"ห้าหมื่นตำลึงนั่นราคาสินค้าที่ตกลง ส่วนอีกสามแสนตำลึงค่าทำขวัญที่เจ้าทำข้าตกใจ ฮือๆๆๆท่านพี่เมียตกใจขวัญหายหมดแล้ว เขารังแกข้าเจ้าค่ะ"หวงจื่อหานถีบประตูเข้ามาทันที เคษกระเบื้องกระจายเต็มไปหมด ครั้งนี้เมียเขาทุบเงินเล่นไปห้าแสนตำลึงเชียวนะ เขาอยากไว้อาลัยให้ร้านนี้เสียจริงๆ ก่อนจะหันไปบีบคอหลี่ว่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงอาฆาต"คิดแตะต้องเมียข้าหรือ ใครให้ความกล้าเจ้ากัน""แค่กๆๆ ข้าจ่ายแล้
