แผ่นหลังนวลเนียนน่าประทับตราทั่วทั้งตัว เอวคอดกิ่วที่เพียงมือเดียวของเขาก็รวบหมด สะโพกกลมกลึง บั้นท้ายงอนงามจนมาถึงท่อนขาที่น่าลูบไล้
จ้าวหลานหันกลับมาจะก้าวออกจากอ่างทันทีที่เห็นบุคคลตรงหน้าก่อนกรีดออกมาแล้วนั่งลงในอ่างตามเดิม สองมือปิดบังทรวงอกที่เพิ่งเป็นอาหารตาคนตัวสูง เข่าสองข้างชันขึ้น แม้มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ แต่จ้าวหลานก็อายอยู่ดี ก่อจะตวาดเขาออกไป
"หยางหมิงเช่อท่านทำอะไร เข้ามาได้อย่างไร อี้จูเล่า"
หยางหมิงเช่อเดินเข้ามาหาจ้าวหลานที่อยู่ในอ่างน้ำก่อนจะเท้าขอบอ่างจ้องมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มมุมปาก สายตาที่มองมาที่นางเหมือนหมาป่าที่เห็นเหยื่ออันโอชะตรงหน้า
หยางหมิงเชื่อค่อยเก็บกลีบดอกเหมยกุ้ยทิ้งข้างถังทีละน้อยอย่างใจเย็น จ้าวหลานจับมือหนาของเขาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนวอน
"หนางหมิงเช่อข้าหนาวแล้ว ท่านให้ข้าแต่งตัวก่อนเถอะนะ ข้าเหมือนจะมีไข้แล้วด้วย "
กึกๆๆเสียงฟันกระทบกันปากเริ่มเขียวแล้ว แต่หนาวหมิงเช่อยังอ้อยอิ่งเกาะขอบอ่างเล่น นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะ สบตาดวงตาสุกใสคู่งาม
"พูดจาอันใดกันฮูหยิน เรียกชื่อสามีตรงๆใช้ได้ที่ไหนหื้ม"
"ท ท่านพี่ ข้าหนาวแล้ว เหมือนจะไม่สบายท่านพี่ให้ข้าขึ้นจากน้ำเถอะนะเจ้าคะ"
"รู้จักเอาตัวรอดหรือ เจ้าก็ลุกมาสิ มิใช่ว่าข้าไม่เคยเห็น เมื่อกี้นี้ข้าเห็นเต็มสองตาเชียวนะจ้าวหลาน"
จ้าวหลานหันหลังให้เขาทันที คนสารเลวใจร้าย นางรอวันหย่าเท่านั้นไม่เป็นไรหนาวแค่นี้นางทนได้ เทียบกับอาหรูเด็กคนนั้นยังน่าสงสารกว่าไร้ญาติขาดมิตรมาอยู่เมืองหลวงตัวคนเดียว หวงจื่อหานจับนางไปโยนเรือนหลังเล็ก นางยังนับว่าอยู่ดีกินดีหากไม่ติดคนสารเลวที่กำลังแกล้งนางอยู่ จวนหยางก็ไม่ได้แย่
ใบหน้างามซีดจนเหมือนกระดาษ ปากเขียวจนเริ่มม่วงแต่กลับไม่ยอมลุกขึ้นจากน้ำ ด้านนอกฝนเริ่มลงเม็ดยิ่งทำให้อากาศเย็นลง ฟันที่กระทบกันของจ้าวหลานทำให้หยางหมิงเช่อเริ่มหมดสนุก ครึ่งชั่วยามอดทนได้ขนาดนี้นับว่าใช้ได้ ก่อนจะยืนขึ้นหันหลังให้นางแล้วก้าวเท้าออกไป
จ้าวหลายลุกไม่ได้นางเป็นตะคริวเพราะแช่น้ำนานเกินไป เรียกหาอี้จูน้ำเสียงแทบไม่ได้ยิน
"อ อี้ อี้ จู เข้ามาหน่อย"
สาวใช้ตัวน้อยรีบวิ่งมาทันที เห็นสภาพเจ้านายของตนก็ร้องไห้ออกมา อี้จูพยุงจ้าวหลานจึ้นจากอ่าง รีบน้ำผ้ามาห่อตัวก่อนจะประคองจนมาถึงเตียง คนใจร้ายยังไม่กลับเพราะฝนตกทำให้เขากลับไม่ได้
"ฝนตกหนักข้าจะนอนที่นี่"
"อืม อี้จู ข้าจะไปนอนกับเจ้า ไปเถอะ"
"เจ้าเป็นภรรยาข้า กับจะไปนอนกับสาวใช้หรือว่าเจ้าสองคนมากกว่านายกับบ่าว"
"หยางหมิงเช่อ ท่านมันคนจิตใจสกปรก นอนกับท่านข้าคงสกปรกไปด้วย อี้จูไปกันเถอะ"
หยามหมิงเช่อก้าวทีเดียวก็ถึงตัวนางก่อนจะอุ้มนางมาวางบนเตียง สายตาพิฆาตส่งไปยังอี้จู
"ยังไม่ไสหัวไปอีก หรืออยากให้ข้าให้คนมาลากเจ้าออกไป!!"
"บ่าวมิกล้า ฮูหยินน้อยรักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ"
"อี้จู กลับมาก่อนหยางหมิงเช่อคนสารเลวปล่อยข้านะ"
"หึ เจ็ดเดือนแล้วจ้าวหลาน อีกสามเดือนก็จะหย่าเจ้า ก่อนหย่าข้าควรใช้สิทธิ์ตนเองสักครั้ง ข้าควรเข้าหอสักที โง่ให้คนบ้านเจ้าหลอกลวงครั้งหนึ่ง ยังจะโง่ปล่อยเจ้าไปทั้งที่ตนเองจ่ายค่าสินสอดไปแล้ว วันนี้ข้าจะเข้าหอ"
"ไม่ปล่อยข้านะยางหมิงเช่อ เหตุใดวันนั้นเจ้าไม่กดกระบี่ให้ลึกกว่านั้นข้าจะได้ตายสมใจ ไม่ต้องอยู่ให้เจ้ารำคาญ ปล่อยข้า อื้อ"
หยางหมิงเช่อจูบนางอย่างรุนแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียกร้อง จ้าวหลานผลักไสเขาแต่ไร้ผล จมูกโด่งคลอเคลียพวงแก้มสีดอกท้อ ปากหยักขบเม้มติ่งหูเล็กๆของนาง ก่อนจะไซร้ลงมาที่ลำคอระหง จูบอ้อยอิ่งที่ไหปลาร้า หยางหมิงเช่อทั้งขบทั้งเม้มทิ้งรอยดอกเหมยทั่วบริเวณที่ริมฝีปากเขาได้ครอบครอง
เสื้อคลุมถูกเขาโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือหนาเคล้นคลึงเต้านมเต่งตึงรูปหยดน้ำก่อนปากหยักจะครอบครองอีกข้าง ดูดดื่มจนคนใต้ร่างบิดกายด้วยความเสียวซ่าน จ้าวหลานพยายามรวบรวมสติต่อต้านเขา
"หยางหมิงเช่อข้าคือจ้าวหลานนะ สตรีอัปลักษณ์ที่แย่งพี่เขยตนเองที่เจ้ารังเกียจนักหนาไง ข้ามิใช่พี่ใหญ่จ้าวอี้หรูนะ ท่านอย่าสับสนสิ"
"อืม หวานนักข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่นาง ต่อให้เป็นนางยังจะหลงเหลือความบริสุทธิ์กลับมาหาข้าหรือ จ้าวหลานโทษตัวเองเถอะ หากวันนั้นเจ้าไม่ยกเท้าขึ้นเกี้ยวแทนนาง เจ้าก็ไม่ตกอยู่ในเงื้อมมือข้าเช่นนี้"
มือหนาปาดป่ายหน้าขาของนางที่เขาหลงใหล ใบหน้าเคลื่อนต่ำลงมาจนเจอกับเนินน้อยๆที่อวบอิ่มกำลังดี เขาจับเรียวขานางแยกออกก่อนจะฝังใบหน้าลงกลางกายสาว ประกบปากลงกลางดอกเหมยของนาง หยอกเย้าจนนางหลั่งน้ำหวานออกมา
"อื้อ หยางหมิงเช่อพอ เถอะนะ ข้าเสียว ท่านอย่าทำข้าเลยต่อไปไม่ต่อต้านท่านแล้ว"
"อืม จ๊วบ หวานจริงๆแม่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ข้าปล่อยเจ้าไว้ได้อย่างไรตั้งนาน"
"อ่าห์ ใต้เท้าหยาง ข้าไม่ไหวแล้ว ท่านพอเถอะ อ๊ายย"
ร่างบางกระตุกเกร็งทันทีที่ลิ้นร้อนแหย่เข้าไปจนเจอเกสรด้านในของนาง สะโพกงามยกขึ้นและทิ้งลงมา มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่ หน้าท้องกระเพื่อมเป็นจังหวะ
หยางหมิงเช่อเคลื่อนตัวขึ้นมาดูดดื่มปลายถันนางอีกครั้งก่อนจะ จับแก่นเนื้อที่กำลังแข็งราวเหล็กร้อน ค่อยๆเขี่ยส่วนปลายกับรอยแยกที่เขาเค้นเอาน้ำหวานออกมาจนชุ่ม กดแก่นกายลงทีละน้อย จ้าวหลานพยายามดันเขาออกแต่ไม่ได้ผล
กึก!! เยื่อพรหมจรรย์ของนางถูกเขาชำแรกจนเข้าไปข้างในจนสุดท่อนเนื้อ หยางหมิงเช่อเริ่มขยับสะโพกใส่นาง
"อืม แน่นนัก ยอมรับจริงๆว่าเจ้าทำให้ข้าแทบจะสุขสมทันทีที่เข้ามาจ้าวหลาน บางทีเจ้าอาจมีดีแค่เรื่องนี้กระมัง เตรียมรับแรงกระแทกจากข้าเถอะ"
ปัก ปัก ปัก เสียงเนื้อที่กระทบกับบวกกับเสียงครางแสนหวานของคนใต้ร่าง ที่แพ้ต่ออารมณ์ดิบมืดดำของมนุษย์
"อื้อ ข้าเสียวเหลือเกิน ท่านช่วยเร่งอีกได้หรือไม่ อ่าห์ หยางหมิงเช่อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าย"
"โอ้ว จ้าวหลานเจ้าเสร็จอีกแล้วหรือ ตอดข้าถี่เช่นนี้ข้าจะกลั้นไม่ไหวแล้ว อ่าห์ข้าถึงแล้วทูลหัวร่องเจ้าช่างมหัศจรรย์นัก ทั้งนุ่มทั้งแน่นเชียว"
หยางหมิงเช่อสอบเอวหนาใส่นางไม่หยุด ไม่นานเข้าก็กระตุกตามนางไป สายธารร้อนอุ่นที่พุ่งเข้ามายังด้านใน พุ่งแรงจนทำให้จ้าวหลานถึงกับกระตุกสุขสมไปอีกครั้ง
หยางหมิงเช่อจับนางพลิกคว่ำ รั้งสะโพกเล็กเข้าหาตนเอง สอดแก่นเนื้อเข้าไปยังกลีบสาวจากทางด้านหลัง จ้าวหลานถึงกับกัดปาก นางสุขสมทันทีที่เขาสอดใส่ หยางหมิงเช่อเคี่ยวกรำนางจนถึงย่ำรุ่ง จึงฟุบอยู่กับทรวงอกคู่งามแก่นกายถูกเขาถอดถอนออกมาหลังจากที่สุขสมปลดปล่อยไปถึงห้าครั้ง เขาจับคางมนให้สบตาเขาก่อนจะเอ่ย"ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เจ้าเย้ายวนเพียงนี้หย่าเจ้าไปข้าเสียดายแย่ จ้าวหลานข้าจะมาหาเจ้าอีกเรื่องหย่าเจ้าเลิกคิดได้เลย ส่วนพี่สาวเจ้าหากอยากเป็นอนุอุ่นเตียงข้าก็ไม่เป็นไร ได้ทั้งพี่ทั้งน้องข้านับว่าไม่ขาดทุน""หยางหมิงเช่อ ข้าเกลียดเจ้า ไสหัวไป"หยางหมิงเช่อลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้อง ให้ตายสินางเร่าร้อนนักเวลาที่เขาครอบครองนางอยู่ด้านบน ทั้งนุ่มทั้งหอมหวาน หย่ากับนางหรือไม่มีทาง จากนั้นก็เดินกลับเรือนหลัก อี้จูที่เข้ามาเห็นสภาพเจ้านายตนเองก็ได้แต่ร้องไห้สงสาร ทั้งงตัวมีแต่รอยขบเม้มดูดกัด เหตใดใต้เท้าใจร้ายนัก จ้าวหลานนอนร้อไห้จนถึงบ่าย จึงสลบไปเพราะพิษไข้เนื่องจากแช่น้ำนานและถูกคนตัวโตเคี่ยวกรำทั้งคืนยามเซินจ้าวหลานตื่นขึ้นมาก่อนจะเรียกหาอี้จู แต่กลับเป็นจางลี่อินที่เข้ามาแทน ทันทีที่เ
หลี่เสี่ยวหรูนั่งมองทอดอาลัยกับชีวิต เห็นสาวใช้ของตนก็ยิ้มให้ เด็กคนนี้ถูกส่งมาที่นี่ เดิมทีเจ้าของร่างเดิมมาจากหุบเขายาเพียงตัวคนเดียว จวนหวงจึงส่งเด็กรับใช้มาให้หลังจากที่ส่งมาหลายคนก็มีเพียงเด็กคนนี้ที่ยอมอยู่กับนางจงรักภักดีเสมอมาหากออกไปได้หลี่เสี่ยวหรูจะเอานางไปด้วย"เสี่ยวหงที่นี่มีทางออกอื่นอีกไหมนอกจากประตูหน้า""ฮูหยินน้อยต้องการไปที่ใดหรือเจ้าคะ""เสี่ยวหงส์เจ้าไก่โต้งตัวนั้นคือเจ้าบ่าวของข้าใช่หรือไม่"เสี่ยวหงมองไปยังไก่ตัวผู้ที่เดินจิกหนอนอยู่บริเวณลานก็ได้แต่ถอนหายใจ ฮูหยินน้อยมาจากหุบเขายาวเพียงตัวคนเดียววันแต่งงานพระราชครูกลับไม่เข้าพิธีส่งไก่ตัวผู้มาหนึ่งตัว สร้างความขบขันให้คนทั้งเมือง ใครๆก็รู้ว่าถ้าราชครูมีใจให้ท่านหญิงเซียงเซียงทั้งคู่เป็นคู่รักกันแต่กลับมีเด็กบ้านป่าคนหนึ่งมาแทรกแซงพวกเขาจากนั้นเสี่ยวหงจึงเอ่ยตอบ นายของตน"ฮูหยินน้อยเรื่องมันผ่านมาปีหนึ่งแล้วเมื่อวานใต้เท้าก็พาฮูหยินน้อยมาส่งที่นี่ด้วยตนเองลองคุยลองทำอาหารหรือไปหาใต้เท้าบ่อยๆสิเจ้าคะเผื่อว่าใต้เท้าจะเห็นความดีที่ฮูหยินน้อยตั้งใจทำให้""ช่างเถอะๆ ใครอยากประจบประแจงเขากันปล่อยเขาไปอยู่กับท่านหญิงเ
หวงจื่อหานทนไม่ไหวเดินเข้ามากระชากร่างบางเข้าหาก่อนจะตะคอก"เจ้าช่างเป็นสตรีน่ารังเกียจยิ่งนักคิดเอาข้าไปเปรียบเทียบกับไก่ตัวหนึ่งมิหนำซ้ำยังจะทำป้ายวิญญาณให้สามีอีกหรือกล่าวเช่นนี้คิดแช่งข้าหรือไร""ใต้เท้าหวงท่านกล่าวอันใดกัน ท่านมิได้เข้าพิธีกับข้านะเจ้าคะอยู่ๆมาบอกเป็นสามีข้ารู้ถึงไหนอายถึงนั่นหวงจื่อหานราชครูแห่งแคว้นต้าเย่วแย่งภรรยาชาวบ้านไม่อายหรือเจ้าคะ"หลี่จื่อหรูไม่สนใจสะบัดมือให้หลุดออกจากการบีบของเขา ไอ้บ้านี่จะแรงเยอะไปไหนวะสะบัดไม่หลุดจึงยกมือเขาขึ้นมาแล้วกัดลงไปทันที จนหวงจึงหานจับร่างบางออกสะบัดมือข้างที่โดนนางกัดเป็นรอยเขี้ยวแถมยังเลือดออกอีก"เจ้าเป็นหมาหรือเที่ยวไล่กัดคนไปทั่ว"อ้ายเซียงเซียงรีบวิ่งมาดู ก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา"ฮือๆ พี่จือหานทั้งเจ็บหรือไม่เจ้าคะแม่นางหลี่เหตุใดเจ้าโหดเหี้ยมนักดูสิเลือดตกยางออกเชียวไปทำแผลนะเจ้าคะเดี๋ยวเซียงเซียงจะทำให้""แม่นางหลี่ ปกติเจ้ามิกล้าที่จะมองหน้าใครหรือที่ผ่านมาเจ้าเสแสร้งหรือ"เฉินอี้เอ่ยขึ้นมา เขาสบสายตานาง แต่นางยกยิ้มมุมปากให้เขา ช่างเป็นยิ้มที่น่ากลัวนัก"เสแสร้งหรือ อืม ดูเหมือนจะใช่แต่ว่าข้าคงเสแสร้งไม่เก่งเช่
หวงจื่อหานยังคงหงุดหงิด นึกถึงตอนที่จูบนางเขายิ่งยากลงโทษนางมากกว่าเดิม ถึงจะปากร้ายแต่ต้องยอมรับนางหอมหวานจริงๆ หรือคืนนี้เขาควรนอนเรือนข้างดีนะ คิดไปคิดมาเท้าก็พาเขามาอยู่ที่เรือนข้างเรียบร้อยแล้ว นางยังไม่นอนหรือแสงไฟจากในเรือนทำให้เขาตัดสินใจก้าวขาเข้าไปดู เห็นร่างบางนอนหลับฟุบอยู่กับโต๊ะเขียนหนังสือ หวงจื่อหานเดินไปดูก็กัดฟันกรอดเด็กบ้านี้ให้เขียนกฎสกุลห้าพันจบแต่สิ่งที่นางเขียนคืออะไร เขานับได้สองร้อยแผ่นทุกแผ่นล้วนแต่เป็นใบหย่าที่นางลงชื่อเรียบร้อยแล้ว ขอเพียงเขาลงชื่ออีกคนใบหย่าก็สมบูรณ์ทันที สตรีคนนี้น่าตายนัก เขากำลังจะก้าวออกจากเรือนได้ยินเสียงครางจากร่างบางเบาๆหลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่กับหลานชายคนที่สองในงานศพตนเอง เธอเห็นน้องชายร้องไห้จนตาแดง บรรดาแขกที่มาร่วมงานต่างปลอบใจเขา"อาเหวิน อย่าเสียใจไปเลยพี่สาวนายเธอไปสบายแล้ว หากเธอรู้ว่านายเสียใจเพราะการจากไปของเธอจะทำให้เธอไปไม่สงบนะ""ใช่ๆ อาเหวินนายยังมีลูกมีเมียที่สำคัญเมียนายเพิ่งคลอดลูกคนเล็ก อาหรูเธอรักน้องสะใภ้กับหลานๆมาก นายอย่าทำให้พี่สาวต้องรู้สึกเสียใจเลยนะ"หลี่เสี่ยวหรูร้องไห้ออกมาเร
ยามเหมาเสี่ยวหงตื่นมา หลี่เสี่ยวหรูมองหน้านางเสี่ยวหงนะเสี่ยวหงเจ้าถูกคนบ้านั่นอุ้มไปวางห้องตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยนะเจ้าเด็กนี่ ถ้าถูกลักหลับจะรู้ตัวไหมเนี่ย "ฮูหยินน้อย บ่าวไปต้มน้ำให้ท่านล้างหน้าดีไหมเจ้าคะ หรือจะรอตอนเช้า""อืม อุ่นน้ำแกงไก่เมื่อวานเถอะ ข้ารอท่านลุงหวงเอาของมาให้น่ะ เดี๋ยวจะทำของอร่อยให้กิน"เสี่ยวหงติดไฟ เรือนข้างมีครัวให้ได้ต้มน้ำเท่านั้น ไม่มีเครื่องครัวไม่มีวัตถุดิบทำอาหารสักอย่าง หลี่เสี่ยวหรูเดินไปเมื่อวานนางเห็นมีฟักทองขึ้นอยู่จึงไปเดินๆดู ลูกยังกินไม่ได้แต่ดอกกับยอดอ่อนน่าจะพอกินสองคนนายบ่าว กำลังเด็ดยอดฟักทองก็มีเงาตะคุ่มๆ นางจึงหยิบหินก้อนเล็กๆขว้างออกไป"โอ๊ย เจ็บนะใครกัน"เจ้าของเงาลุกขึ้น เขากำลังเก็บไข่ไก่ป่าที่หลงมาจากบนเขา ก็มองหาคนที่ปาหินใส่เขา จากนั้นทั้งคู่ก็สบตากัน ที่หลี่เสี่ยวหรูเห็นคิอเด็กหนุ่มอายุไม่เกินสิบสี่สิบห้า หน้าตาหล่อเหลาคมคาย มีส่วนคล้ายหวงจื่อหานบางองศา ก่อนจะเอ่ยถาม"เจ้าเป็นใครมาทำอะไรที่นี่""เจ้าต่างหากมาทำอะไรกัน พี่สาวคนสวยเจ้างามเช่นนี้เป็นคนใช่หรือไม่คงมิใช่ปีศาจจิ้งจอกจำแลงมาหรอกนะ""เพ้ย เจ้าเด็
หวงเทามาแล้วพาคนมาหลายคนต่างขนของมาให้นาง ของเยอะกว่าที่สั่งอีก นี่มันมากมายเชียวนะก่อนที่หวงเทาจะเดินมาหาแล้วเอ่ยประโยคสั้นๆ"อยากได้สิ่งใดก็บอกมา หากว่างมากนักก็เขียนกฎสกุลให้ครบห้าพันจบ คืนเดียวยังสามารถเขียนใบหย่าได้ถึงสองร้อยใบ เอาเวลาไปทำเรื่องมีประโยชน์จะดีกว่า เอ่อ ฮูหยินน้อยนี่เป็นคำพูดใต้เท้าฝากมาถึงท่านขอรับ มิทราบว่าฮูหยินน้อยมีอันใดฝากบอกกลับไหมขอรับ""หย่าไม่ได้ก็ให้เขารีบไปตายซะ ข้ายอมเป็นหม้ายผัวตายดีกว่าเป็นฮูหยินราชครูปัญญาอ่อนโง่งม หากไม่หย่าอย่าคิดแต่งท่านหญิงนกแก้วนั่นมาเด็ดขาด ข้าจะพังงานแต่งเขาซะจะให้คู่นกยวนยางกลายเป็นเป็ดย่างเลยหากอยากอยู่กับคนรักอยากแต่งกับนางก็หย่าข้าซะ"หวงเทารับคำก่อนจะกลับไปรายงาน ห้าบุรุษนั่งประชุมงานกันอยู่แต่จะมีคนหนึ่งที่อยากจะกลับจวนท่าเดียวเขาคิดถึงร่างนุ่มนิ่มของจ้าวหลานอีกแล้ว ตั้งแต่เข้าหอเขาก็ไม่นอนเรือนหลักอีกเลย แม่ว่านางจะเกลียดขี้หน้าเขาๆก็ไม่สนใจเอาตัวเองไปนอนเรือนข้าง หวงเทาเข้ามาหารายงานตามที่สั่ง"นางว่าอย่างไรบ้างหวงเทา"เห็นพ่อบ้านเงียบไม่ตอบหวงจื่อหานจึงวางพู่กันในมือมองหน้าเขา หวงเทาประสานมือก่อนจะ
หลี่เสี่ยวหรูไม่สนใจบ่าวในจวนหรือสายตาขุนนางที่เพิ่งมาถึงเพื่อเข้าร่วมถกหัวข้อการสอบปีนี้นางตรงไปเรือนโย่วหลันเมื่อถึงหน้าเรือนก็จับชายกระโปรงยกขึ้น นั่งคุกเข่าบนก้อนกรวด แม้จะเจ็บแต่ก็อดทน ท่ามกลางแดดที่เริ่มร้อนเหงื่อซึมใบหน้า ภายในห้องไท่ฮูหยินที่เพิ่งสวดมนต์เสร็จกำลังนั่งจิบชาอยู่ หวงหมัวมัวมารายงาน"ไท่ฮูหยิน ฮูหยินน้อยนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนครึ่งชั่วยามแล้วเจ้าค่ะ""หืมเด็กคนนั้นหรือ นางมีเรื่องอะไรไปถามสิ"คนสนิทรับคำก่อนจะเดินออกมาหานายบ่าวที่นั่งคุกเข่าอยู่ หวงจื่อหวนเพิ่งเดินมาถึง นางทำอะไรอีกนั่นจากนั้นก็ได้ยินเสียงหวงหมัวมัวเอ่ยถาม"ฮูหยินน้อย ไท่ฮูหยินให้มาถามว่าท่านมีเรื่องอันใดจึงมาคุกเข่าเช่นนี้""หวงหมัวมัว ข้ามาขอรับโทษน่ะ""รับโทษอันใดกันเจ้าคะ""หลานสะใภ้มีความผิดแต่งงานมาหนึ่งปีกับอีกสองเดือน บกพร่องในหน้าที่มิสามารถดูแลจวนได้ ต้องลำบากท่านหญิงเซียงเซียงมาคอยจัดการงานเล็กใหญ่ในเรือน หลานสะใภ้รู้ดีว่าจวนหวงกำลังลำบาก เงินเดือนข้าเองก็มิกล้ารับ ในเมื่อโจวหมัวมัวบอกว่าไม่สามารถจ่ายได้หลานสะใภ้เองก็จำยอม ในจวนมีหลายปากท้องหลานสะใภ้ไม่อาจใจดำดูคน
ทันทีที่ประมุขใหญ่ของบ้านเอ่ยออกมาทุกคนก็ไปทำตามทันที โจวหมัวมัวที่ตอนนี้ตัวสั่น มองหน้าอ้ายเซียงเซียงไหนว่านางเป็นคนโง่ไง หากตรวจสอบแล้วพบเจอจะทำเช่นไร อ้ายเซียงเซียงเห็นท่าไม่ดีจะขอตัวกลับพ่อบ้านก็มาพร้อมสมุดบัญชี"เรียนไท่ฮูหยิน โจวหมัวมัวรับเงินทุกเดือน บอกว่าฮูหยินน้อยให้มารับแทน เพราะใต้เท้าสั่งห้ามนางออกจากเรือนข้างขอรับ นี่คือสมุดบัญชีของจวน"โจวหมัวมัวคุกเข่าทันที มือเหี่ยวย่นเกาะแขนอ้ายเซียงเซียงแน่นเอ่ยพร้อมน้ำตา"ท่านหญิงช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ ไหนท่านว่าทำเช่นนี้ไม่เป็นไรไงเจ้าคะ""เจ้าพูดอะไรโจวหมัวมัว ข้าไม่เคยสั่งให้เจ้าทำเรื่องไร้ศิลธรรมไร้ยางอายเช่นนี้ เจ้าเป็นบ่าวแต่กลับยักยอกนาย ยังมาสาดน้ำโคลนใส่ข้าอีก ไท่ฮูหยิน พี่จื่อหานข้าไม่ทราบเรื่องอันใดด้วยเลยนะเจ้าคะ"อ้ายเซียงเซียงเอ่ยร้อนรน ยายแก่นี่จะกลับมาทำไมนะ อยู่ที่วัดถือศิลกินเจไปสิ อ้ายเซียงเซียงนึกอย่างขัดใจ เสียงของไท่ฮูหยินดังกังวาน"ไปตรวจสอบบัญชีทั้งหมดของจวน ใครทำผิดเอามารวมที่ลานด้านหน้า โจวหมัวมัวโบยยี่สิบไม้ขับออกจากจวน ส่วนคนอื่นๆที่กระด้างกระเดื่องขายทิ้งไปซะ หานเอ๋อร์เจ้าละเลยจริงๆ