โดนถีบตกเตียง

หวงจื่อหานยังคงหงุดหงิด นึกถึงตอนที่จูบนางเขายิ่งยากลงโทษนางมากกว่าเดิม ถึงจะปากร้ายแต่ต้องยอมรับนางหอมหวานจริงๆ หรือคืนนี้เขาควรนอนเรือนข้างดีนะ    คิดไปคิดมาเท้าก็พาเขามาอยู่ที่เรือนข้างเรียบร้อยแล้ว  นางยังไม่นอนหรือแสงไฟจากในเรือนทำให้เขาตัดสินใจก้าวขาเข้าไปดู  เห็นร่างบางนอนหลับฟุบอยู่กับโต๊ะเขียนหนังสือ 

หวงจื่อหานเดินไปดูก็กัดฟันกรอดเด็กบ้านี้ให้เขียนกฎสกุลห้าพันจบแต่สิ่งที่นางเขียนคืออะไร  เขานับได้สองร้อยแผ่นทุกแผ่นล้วนแต่เป็นใบหย่าที่นางลงชื่อเรียบร้อยแล้ว  ขอเพียงเขาลงชื่ออีกคนใบหย่าก็สมบูรณ์ทันที  สตรีคนนี้น่าตายนัก  เขากำลังจะก้าวออกจากเรือนได้ยินเสียงครางจากร่างบางเบาๆ

หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่กับหลานชายคนที่สองในงานศพตนเอง  เธอเห็นน้องชายร้องไห้จนตาแดง  บรรดาแขกที่มาร่วมงานต่างปลอบใจเขา

"อาเหวิน  อย่าเสียใจไปเลยพี่สาวนายเธอไปสบายแล้ว  หากเธอรู้ว่านายเสียใจเพราะการจากไปของเธอจะทำให้เธอไปไม่สงบนะ"

"ใช่ๆ  อาเหวินนายยังมีลูกมีเมียที่สำคัญเมียนายเพิ่งคลอดลูกคนเล็ก  อาหรูเธอรักน้องสะใภ้กับหลานๆมาก  นายอย่าทำให้พี่สาวต้องรู้สึกเสียใจเลยนะ"

หลี่เสี่ยวหรูร้องไห้ออกมาเรียกหาน้องชายตนเอง   แต่เด็กน้อยวิ่งมาหาก่อนจะเรียกเธอ

"คุณป้ามานั่งทำไมตรงนี้ครับ  ไปหาคุณพ่อกันเถอะคุณพ่อร้องไห้คิดถึงคุณป้ามากๆเลย"

"เป่าเป่าเด็กดี  หนูเห็นป้าด้วยหรือ"

"เห็นสิครับคุณป้านั่งอยู่ตรงนี้ไง"

  เธอดึงเอาหลานชายมากอด  ได้เวลาที่ทุกคนต้องเคลื่อนศพไปยังสุสานของตระกูลแล้ว  หลี่เสี่ยวหรูยืนลูบหัวน้องชายร้องไห้ออกมา

"อาเหวิน  ดูแลตัวเองกับเมียและลูกดีๆนะ  พี่ต้องไปแล้วลาก่อนนะ  ลาก่อนตลอดกาล ฮือๆๆพี่รักนาย  พี่รักหลานพี่รักอาลู่เมียนายด้วย ฮือๆๆ"

หลี่เสี่ยวหรูค่อยๆจางหายไปจากบริเวณสุสานตระกูลหลี่  เธอร้องไห้สะอื้นอยู่ในความฝัน  หวงจื่อหานเห็นคนตัวเล็กร้องไห้จึงช้อนอุ้มขึ้นมาพาเข้าห้องนอน  ก่อนจะกอดเอาไว้  ให้นางหนุนแขนเขาได้ยินแต่นางเอ่ยวาจาแปลกๆ

"อาเหวิน  ฮือๆๆเป่าเป่า  เพ่ยเพ่ย เจ้าตัวน้อยของป้า  ฮือๆคิดถึงเหลือเกิน  ต่อไปแล้วอย่าลืมดูแลตัวเองนะ  ทานผักเยอะๆ  เป่าเป่าอยากเป็นนักบินป้าจะรอวันที่หลานได้เป็นกัปตันนะ "

ร่างบางร้องไห้จนค่อนคืน  หวงจื่อหานนอนกอดนางค่อนคืนเช่นกันเขาลูบหลังให้นางราวกับบิดาปลอบบุตรสาวตัวน้อย  เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่อยากเห็นนางเสียใจ  แต่พอนึกถึงใบหย่าที่นางอุตส่าห์ตั้งใจเขียนถึงสองร้อยกว่าแผ่นก็มีอารมณ์ขึ้นมา 

ก่อนจะผ่อนร่างบางให้นอนหนุนหมอน  มองใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา  ทั้งสงสารทั้งโมโหตัวเท่าลูกแมวขู่ใครกันแม่ตัวดี  กล้าคิดหย่าข้าหรือ  รอให้งานบ้านเมืองที่เขาต้องออกข้อสอบสำหรับการเลือกผู้สอบของบัณฑิตของปีนี้เรียบร้อยก่อนเถอะข้าจะเข้าหอกับเจ้าดูสิจะกล้าเขียนใบหย่าให้ข้าอีกไหม

ต่างคนต่างนอนเขากอดนางไว้หลวมๆตกดึกหลี่เสี่ยวหรูรู้สึกตัว  มีบางอย่างพาดอยู่ที่หน้าท้องของนาง  กลิ่นกายนี้คุ้นๆ หันไปมองก็เห็นเป็นเจ้าบ้าหวงจื่อหาน  มาได้ไงมาตอนไหนแล้วที่สำคัญฉันมาอยู่บนเตียงได้ไงวะ  จำได้ว่านั่งเขียนใบหย่าให้ไอ้บ้านี่อยู่นี่  หวงจื่อหานเริ่มขยับเขากอดนางแน่นขึ้นอีกหน่อย  หลี่เสี่ยวหรูหลับตา  ทำท่านอนดิ้นไปดิ้นมา  กางแขนกางขาออก  ก่อนจะทำเนียนๆถีบคนข้างๆจนตกเตียง

ตุ๊บ!!!!  หวงจื่อหานตื่นทันที  เขาจุกจนลุกขึ้นทันทีไม่ได้  นอนมาค่อนคืนสงบเสงี่ยมอยู่ๆนึกจะนอนดิ้นก็ถีบเขาตกเตียงเลย  ก่อนจะลุกขึ้นมาดูเห็นคนตัวเล็กนอนหลับอยู่จะปลุกนางขึ้นมาต่อว่าก็ไม่ได้  น่าจะยามอิ๋นแล้วเขาจึงเดินเขยกๆกุมท้องมาที่เตียงจับร่างบางนอนดีๆก่อนจะห่มผ้าให้  กำลังจะหันหลังแต่ตัดสินใจนั่งลงข้างเตียงก้มลงจุบพิตริมฝีปากอวบอิ่มก่อนจะเลื่อนขึ้นมาหอมหน้าผากเล็กๆ  แล้วเอ่ยกระซิบที่ข้างหู

"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้ยินไหม  แต่อย่าพยายามเลยแม่ลูกกวางน้อยข้าไม่มีทางหย่าเจ้า  ในเมื่อเขียนใบหย่าได้กฎสกุลเจ้าก็ต้องเขียนได้  รอทุกอย่างเรียบร้อยก่อนเถอะจะให้เจ้าอยู่ไม่ว่างนั่งเลี้ยงลูกทั้งวันเชียว  ดื้อด้านนัก"

ร่างสูงจากไปแล้วหลี่เสี่ยวหรูลืมตา  แปลว่าไอ้บ้านี่เป็นคนอุ้มนางมาใครจะมีลูกกับเจ้า  ปากยิ่งกว่ากรรไกรทำคลอดเสียอีกหึ   หลี่เสี่ยวหรูลุกขึ้นถอนหายใจนอนต่อก็ไม่หลับ  จึงนั่งวาดรูป  หลี่เสี่ยวหรูวาดหลานชายตัวน้อยในชุดโบราณ  ดูแล้วน่ารักน่าชังมากนัก  จากนั้นก็วาดดอกเสาเย่า  รอลงสีอีกไม่นานก็เช้าแล้วรอท่านพ่อบ้านเอาของที่สั่งซื้อมาให้