ผิดแผนอีกแล้ว

ทันทีที่ประมุขใหญ่ของบ้านเอ่ยออกมาทุกคนก็ไปทำตามทันที  โจวหมัวมัวที่ตอนนี้ตัวสั่น  มองหน้าอ้ายเซียงเซียงไหนว่านางเป็นคนโง่ไง  หากตรวจสอบแล้วพบเจอจะทำเช่นไร  อ้ายเซียงเซียงเห็นท่าไม่ดีจะขอตัวกลับพ่อบ้านก็มาพร้อมสมุดบัญชี

"เรียนไท่ฮูหยิน  โจวหมัวมัวรับเงินทุกเดือน  บอกว่าฮูหยินน้อยให้มารับแทน  เพราะใต้เท้าสั่งห้ามนางออกจากเรือนข้างขอรับ  นี่คือสมุดบัญชีของจวน"

โจวหมัวมัวคุกเข่าทันที  มือเหี่ยวย่นเกาะแขนอ้ายเซียงเซียงแน่นเอ่ยพร้อมน้ำตา

"ท่านหญิงช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ  ไหนท่านว่าทำเช่นนี้ไม่เป็นไรไงเจ้าคะ"

"เจ้าพูดอะไรโจวหมัวมัว  ข้าไม่เคยสั่งให้เจ้าทำเรื่องไร้ศิลธรรมไร้ยางอายเช่นนี้  เจ้าเป็นบ่าวแต่กลับยักยอกนาย  ยังมาสาดน้ำโคลนใส่ข้าอีก  ไท่ฮูหยิน  พี่จื่อหานข้าไม่ทราบเรื่องอันใดด้วยเลยนะเจ้าคะ"

อ้ายเซียงเซียงเอ่ยร้อนรน  ยายแก่นี่จะกลับมาทำไมนะ  อยู่ที่วัดถือศิลกินเจไปสิ  อ้ายเซียงเซียงนึกอย่างขัดใจ   เสียงของไท่ฮูหยินดังกังวาน

"ไปตรวจสอบบัญชีทั้งหมดของจวน  ใครทำผิดเอามารวมที่ลานด้านหน้า  โจวหมัวมัวโบยยี่สิบไม้ขับออกจากจวน  ส่วนคนอื่นๆที่กระด้างกระเดื่องขายทิ้งไปซะ  หานเอ๋อร์เจ้าละเลยจริงๆปล่อยให้คนนอกกับบ่าวคนหนึ่งมายักยอกเงินทองในจวนได้อย่างไร  อีกทั้งใครลงมือกับฮูหยินน้อยลากตัวมันออกมา"

"เรียนไท่ฮูหยินอย่าโมโหเลยเจ้าค่ะ  ท่านพี่งานมากนักป้าฝางอยู่ๆก็ป่วยหนักเรื่องต่างๆจึงไม่อาจจัดการได้  ต้องโทษหลานสะใภ้ผู้นี้ที่ไร้ความสามารถเจ้าค่ะ"

หลี่เสี่ยวหรูยืนก้มหน้า  ไท่ฮูหยินสั่งให้นางเงยหน้าหลี่เสี่ยวหรูจิกเล็บเข้าฝ่ามือตนเองเค้นน้ำตาได้มาสามสี่หยด  ยามเมื่อเงยหน้าขึ้นมีน้ำตาคลอ  กลั้นไม่ให้ไหลออกมาดูแล้วเหมือนคนที่อัดอั้นตันใจเหลือเกิน  ไท่ฮูหยินเดินไปหาจับมือบอบบางมากุมไว้

"เจ้าไม่ผิดหรอก  อาหารที่เจ้าทำล้วนน่าทาน  งั้นวันนี้เจ้าก็อยู่กินข้าวกับย่ากับเสียที่นี่  ต่อไปสามีภรรยาต้องกระชับความสัมพันธ์รีบมีเหลนตัวน้อยๆวิ่งเล่นให้ย่าได้ยินเสียงเจื้อยแจ้ววิ่งเล่นก็ถือว่าไถ่โทษแล้วเด็กดี"

หลี่เสี่ยวหรูหน้าแดงเขินอายหญิงชรา  หวงจื่อหานมองใบหน้าหวานละมุนที่ยักคิ้วยิ้มยกมุมปากให้เขาราวผู้ชนะ  หลี่เสี่ยวหรูเนียนๆแทรกตัวตรงกลางดันเขาออกไปก่อนจะให้ไท่ฮูหยินเกาะมือนางพาเข้าเรือนเอ่ยน้ำเสียงอายๆ

"แต่งมาปีกว่าแต่ไร้วี่แวว  หลานสะใภ้มิอาจใจแคบได้ เพื่อสกุลหวงไม่ไร้ผู้สืบสกุล  หากท่านพี่อยากรับท่านหญิงมาเป็นฮูหยินรองหลานก็ยินดีเจ้าคะอย่างไรเสียหลานก็เป็นคนพรากคู่รักผู้อื่น"

น้ำเสียงยินดีปนเศร้าสร้อย  คนแก่ฟังแล้วสงสารจับใจ  ตบหลังมือนางเบาๆ  หึข้าเปิดโอกาสแล้วก็รีบคว้าสิพวกเจ้าทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันแล้วรีบหย่าข้าซะ  แต่เสียงของหญิงชราดับฝันนางสนิท

"ฮูหยินรองอันใดกัน  เจ้าเพิ่งจะสิบหกวันนี้ไม่ท้องวันหน้าก็ท้อง  ย่าไม่อยากได้ยินคำพูดเหล่านี้อีก  ไปๆกินข้าวๆ"

ไท่ฮุหยินพาหลานสะใภ้เข้าเรือนไปแล้ว  อ้ายเซียงเซียงยืนกำมือแน่น  ยายแก่นี่ไม่ยอมรับนาง  หวงจื่อหานกับอีกห้าบุรุษถึงกับยืนมึน  อีกด้านมีเสียงร้องโหยหวนของโจวหมัวมัวกับบรรดาบ่าวที่ถูกจับได้ว่ายักยอกเงินของจวน   ท่านหมอไปตรวจป้าฝางปรากฏว่านางถูกพิษที่ทำให้ร่างกายอ่อนแอ  โจวหมัวมัวจึงไม่ได้ถูกขับออกจากจวนแต่ถูกขังคุกเพื่อไต่สวนต่อไป

"พี่จื่อหาน  ภรรยาท่านคนนี้ซ่อนเขี้ยวเล็บดีจริงๆ  นางรู้ว่าท่านย่าของท่านเป็นสตรีมีคุณธรรม  อีกทั้งยังรู้เวลากลับมาอีก"

"ใช่  ท่านหญิงกลายเป็นสตรีหน้าหนาที่ยื่นจมูกยุ่งเรื่องชาวบ้านไปแล้ว  แต่นางกลับได้ความเอ็นดูมาแทน"

ทุกคนไม่รู้เลยว่าหญิงชราเองมองออกว่าหลานสะใภ้คนนี้อยากหย่ากับหลานชายนาง  อ้ายเซียงเซียงเป็นเครื่องมือของนางเท่านั้น  ส่วนโจวหมัวมัวจำเป็นต้องกำจัด  บ่าวคิดไม่ซื่อเลี้ยงไม่ได้   อาหรูเจ้าฉลาดเพียงนี้จะให้หลุดมือหลานชายข้าไปได้ได้อย่างไร  สมบัติสกุลหวงมีมากนักต้องมีคนดูแล  หลี่เสี่ยวหรูไปแล้วหวงหมัวมัวจึงเข้ามาก่อนจะเอ่ย

"ไท่ฮูหยิน  มิสู้พวกเราทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก  ไม้กลายเป็นเรือดีไหมเจ้าคะ"

"อย่าเลย  พวกเขามีวาสนาต่อกันเช่นที่เจ้าอาวาสบอกไม่ว่าอย่างไรก็หนีกันไม่พ้นหรอก"

"แต่คุณชายรองนั้น...."

"หึ  อาหรูงดงามเพียงนั้นเจ้าว่าหลานชายข้าจะอดได้กี่มื้อ  ยิ่งนับวันนางยิ่งงดงาม  แค่ได้ยินเมียขอหย่าหน้าก็ดำกว่าถ่านไม่เสียอีก"

หวงหมัวมัวยิ้มก่อนจะบรรจงนวดหลังให้กับนายของตน  ทั้งคู่เหมาะสมกันนักใครๆกับดูไม่ออกแต่ไท่ฮูหยินสายตาแหลมคมจริงๆ   

หลี่เสี่ยวหรูกลับมาด้วยอาการไก่หงอยอุตส่าห์ลงทุนสุดท้ายได้รับความโปรดปรานเสียอย่างนั้น  หย่าไม่ได้ก็หนีสิวะจะอยู่ทำไม  อีกครึ่งเดือนไท่ฮูหยินก็ตามเสด็จไปไหว้พระตั้งเกือบปี  ต้องวางแผนก่อนนอกจากประตูหน้าต้องมีทางอื่นสิรูหมาลอดก็ยังดี  ผิดแผนไปหมดอุตส่าห์ลุกมาหุงอุ่นตุ๋นต้มนึ่ง  ไม่ได้อะไรเลย  ร่างบางนอนแผ่หมดแรง  เค้นสมองแทบตายยังติดแหงกอยู่ที่นี่อีก