ข้ายินดีเป็นหม้ายสามีตาย

 หวงเทามาแล้วพาคนมาหลายคนต่างขนของมาให้นาง  ของเยอะกว่าที่สั่งอีก  

นี่มันมากมายเชียวนะก่อนที่หวงเทาจะเดินมาหาแล้วเอ่ยประโยคสั้นๆ

"อยากได้สิ่งใดก็บอกมา  หากว่างมากนักก็เขียนกฎสกุลให้ครบห้าพันจบ  คืนเดียวยังสามารถเขียนใบหย่าได้ถึงสองร้อยใบ  เอาเวลาไปทำเรื่องมีประโยชน์จะดีกว่า   เอ่อ ฮูหยินน้อยนี่เป็นคำพูดใต้เท้าฝากมาถึงท่านขอรับ  มิทราบว่าฮูหยินน้อยมีอันใดฝากบอกกลับไหมขอรับ"

"หย่าไม่ได้ก็ให้เขารีบไปตายซะ  ข้ายอมเป็นหม้ายผัวตายดีกว่าเป็นฮูหยินราชครูปัญญาอ่อนโง่งม  หากไม่หย่าอย่าคิดแต่งท่านหญิงนกแก้วนั่นมาเด็ดขาด  ข้าจะพังงานแต่งเขาซะจะให้คู่นกยวนยางกลายเป็นเป็ดย่างเลยหากอยากอยู่กับคนรักอยากแต่งกับนางก็หย่าข้าซะ"

หวงเทารับคำก่อนจะกลับไปรายงาน  ห้าบุรุษนั่งประชุมงานกันอยู่แต่จะมีคนหนึ่งที่อยากจะกลับจวนท่าเดียวเขาคิดถึงร่างนุ่มนิ่มของจ้าวหลานอีกแล้ว  ตั้งแต่เข้าหอเขาก็ไม่นอนเรือนหลักอีกเลย  แม่ว่านางจะเกลียดขี้หน้าเขาๆก็ไม่สนใจเอาตัวเองไปนอนเรือนข้าง   หวงเทาเข้ามาหารายงานตามที่สั่ง

"นางว่าอย่างไรบ้างหวงเทา"

เห็นพ่อบ้านเงียบไม่ตอบหวงจื่อหานจึงวางพู่กันในมือมองหน้าเขา  หวงเทาประสานมือก่อนจะเอ่ย

"หย่าไม่ได้ก็ให้เขารีบไปตายซะ ข้ายอมเป็นหม้ายผัวตายดีกว่าเป็นฮูหยินราชครูปัญญาอ่อนโง่งม หากไม่หย่าอย่าคิดแต่งท่านหญิงนกแก้วนั่นมาเด็ดขาด ข้าจะพังงานแต่งเขาซะจะให้คู่นกยวนยาวกลายเป็นเป็ดย่างเลยหากอยากอยู่กับคนรักอยากแต่งกับนางก็หย่าข้าซะ   นี่เป็นคำพูดฮูหยินน้อยขอรับ"

"นางกล่าวเช่นนั้น  หลี่เสี่ยวหรูกล้าแช่งสามีตัวเองเช่นนั้นหรือใครให้ความกล้าเจ้ากัน"

เมื่อเห็นพี่ใหญ่ของกลุ่มกำลังโกรธภรรยาทั้งสี่คนจึงขอตัวลา  ดูท่าคงมีเรื่องต้องสะสางกับเมีย  นับว่าเด็กบ้านป่าคนนี้ใจกล้าไม่เบาเลย

ห้าบุรุษนั่งประชุมงานกันอยู่แต่จะมีคนหนึ่งที่อยากจะกลับจวนท่าเดียวเขาคิดถึงร่างนุ่มนิ่มของจ้าวหลานอีกแล้ว ตั้งแต่เข้าหอเขาก็ไม่นอนเรือนหลักอีกเลย แม้ว่านางจะเกลียดขี้หน้าเขาๆ ก็ไม่สนใจเอาตัวเองไปนอนเรือนข้าง หวงเทาเข้ามาหารายงานตามที่สั่ง

"นางว่าอย่างไรบ้างหวงเทา"

เห็นพ่อบ้านเงียบไม่ตอบหวงจื่อหานจึงวางพู่กันในมือมองหน้าเขา หวงเทาประสานมือก่อนจะเอ่ย

"หย่าไม่ได้ก็ให้เขารีบไปตายซะ ข้ายอมเป็นหม้ายผัวตายดีกว่าเป็นฮูหยินราชครูปัญญาอ่อนโง่งม หากไม่หย่าอย่าคิดแต่งท่านหญิงนกแก้วนั่นมาเด็ดขาด ข้าจะพังงานแต่งเขาซะจะให้คู่นกยวนยางกลายเป็นเป็ดย่างเลยหากอยากอยู่กับคนรักอยากแต่งกับนางก็หย่าข้าซะ นี่เป็นคำพูดฮูหยินน้อยขอรับ"

"นางกล่าวเช่นนั้น หลี่เสี่ยวหรูกล้าแช่งสามีตัวเองเช่นนั้นหรือใครให้ความกล้าเจ้ากัน"

หวงจื่อหานโมโหคนตัวเล็กจะตายแล้ว  เด็กบ้านี่กล้าเกินไปแล้ว  เมื่อคืนนี้ถีบเขาตกเตียงมาตอนสายยังกล้าแช่งเขาอีก  หรือว่าเขาใจดีเกินไป  ก่อนจะวางพู่กันแล้วเดินไปที่เรือนข้างทันที

อีกสี่คนทีแรกว่าจะกลับแต่เห็นพี่ใหญ่ของกลุ่มกำลังโกรธอย่างไรเสียเด็กนั่นก็ตัวคนเดียว  อาจมีบางอย่างไม่รู้ความตามไปด้วยดีกว่าเผื่อจะห้ามทัพได้    เด็กหนอเด็กน้อยเจ้าไม่รู้หรือไงการขอหย่าสามีเป็นเรื่องทำให้บุรุษอับอายเพียงใด 

กำลังผ่านห้องครัวก็เห็นแม่ตัวดียืนจังก้าอยู่มีอ้ายเซียงเซียงที่กำลังยื้อแย่งของกับเสี่ยวหง  หลี่เสี่ยวหรูยืนนิ่ง   แต่ทันทีที่เสี่ยวหงถูกอ้ายเซียงเซียงเงื้อมือจะตบ  มือของหลี่เสี่ยวหรูก็ยึดข้อมือนางไว้ออกแรงบีบจนข้อมือเขียว

อ้ายเซียงสั่งบ่าวไพร่จัดการหลี่เสี่ยวหรู  ทุกคนกรูเข้ามาจะจัดการนางหวงจื่อหานขมวดคิ้ว  จวนราชครูของเขาให้คนนอกมาชี้นิ้วสั่งได้อย่างถึงจะเป็นท่านหญิงก็เถอะ

"จับนางไว้ข้าจะตบนาง"

"พวกเจ้าได้ยินที่ท่านหญิงสั่งหรือไม่  ก็แค่คนป่าจะมาเทียบท่านหญิงได้อย่างไร"  โจวหมัวมัวสั่งสำทับอีกคนหลี่เสี่ยวหรูผลักเสี่ยวหงไปด้านข้างก้อนจะพ่นลมหายใจ   ไอ้บ้านั่นจะยืนดูจริงๆหรือ  หลี่เสี่ยวหรูมองหน้าเขายืนนิ่งๆอ้ายเซียงเซียงตบที่ใบหน้างามทันที  หลี่เสี่ยวหรูไม่ปกป้องด้วยซ้ำ  หวงจื่อหานเดินมายึดข้อมือนางไว้ก่อนจะรั้งหลี่เสี่ยวหรูมาข้างกาย

"ท่านหญิงเหตุใดต้องลงมือลงไม้กันด้วย  โจวหมัวมัวนางเป็นฮูหยินของข้าเจ้าเป็นบ่าวจวนอ๋องหรือจวนหวง"

โจวหมัวมัวคุกเข่าตัวสั่นหลี่เสี่ยวหรูบิดตัวออกจากหวงจื่อหานเดินไปหาเสี่ยวหงก่อนจะเอ่ย

"เสี่ยวหงไปกันเถอะ"

เสี่ยวหงถือตะกร้าตามไป  หวงจื่อหานที่จะคว้าแขนนางเพื่อพูดคุยแต่ถูกอ้ายเซียงเซียงรั้งไว้พร้อมกับร้องไห้ออกมา

"ฮือๆๆ  พี่จื่อหานท่านดูแม่นางหลี่สิ  บีบแขนข้าจนเขียวข้าแค่ป้องกันตัวจึงไม่ระวังตบหน้านางเท่านั้นเอง  นางทำร้ายเซียงเซียงก่อนนะเจ้าคะฮือๆๆ"

"ท่านหญิง  โปรดสำรวมสักหน่อยข้าเป็นบุรุษมีภรรยาแล้วอีกอย่างนางเป็นฮูหยินของข้า  ท่านควรเรียกนางว่าหวงฮูหยินถูกหรือไม่"

อ้ายเซียงเซียงแค้นใจ  แต่แสร้งยิ้มให้เขาก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อย  แต่ยังไม่ยอมปล่อยแขน  ทางด้านหลี่เสี่ยวหรูที่เดินมาเรือนหน้ามีแต่สายตาดูถูกของบ่าวไพร  ใต้เท้าไม่โปรดปรานนางแต่กลับเผยอหน้ามาเดินลอยชาย  เพ้ยแค่สาวชาวป่าน่ารังเกียจ