ข้าปล่อยเจ้าไว้ได้อย่างไรกัน nc+++

แผ่นหลังนวลเนียนน่าประทับตราทั่วทั้งตัว  เอวคอดกิ่วที่เพียงมือเดียวของเขาก็รวบหมด  สะโพกกลมกลึง  บั้นท้ายงอนงามจนมาถึงท่อนขาที่น่าลูบไล้

จ้าวหลานหันกลับมาจะก้าวออกจากอ่างทันทีที่เห็นบุคคลตรงหน้าก่อนกรีดออกมาแล้วนั่งลงในอ่างตามเดิม  สองมือปิดบังทรวงอกที่เพิ่งเป็นอาหารตาคนตัวสูง  เข่าสองข้างชันขึ้น  แม้มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่  แต่จ้าวหลานก็อายอยู่ดี  ก่อจะตวาดเขาออกไป

"หยางหมิงเช่อท่านทำอะไร  เข้ามาได้อย่างไร  อี้จูเล่า"

หยางหมิงเช่อเดินเข้ามาหาจ้าวหลานที่อยู่ในอ่างน้ำก่อนจะเท้าขอบอ่างจ้องมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มมุมปาก  สายตาที่มองมาที่นางเหมือนหมาป่าที่เห็นเหยื่ออันโอชะตรงหน้า

หยางหมิงเชื่อค่อยเก็บกลีบดอกเหมยกุ้ยทิ้งข้างถังทีละน้อยอย่างใจเย็น  จ้าวหลานจับมือหนาของเขาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนวอน

"หนางหมิงเช่อข้าหนาวแล้ว  ท่านให้ข้าแต่งตัวก่อนเถอะนะ  ข้าเหมือนจะมีไข้แล้วด้วย  "

กึกๆๆเสียงฟันกระทบกันปากเริ่มเขียวแล้ว  แต่หนาวหมิงเช่อยังอ้อยอิ่งเกาะขอบอ่างเล่น  นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะ  สบตาดวงตาสุกใสคู่งาม

"พูดจาอันใดกันฮูหยิน  เรียกชื่อสามีตรงๆใช้ได้ที่ไหนหื้ม"

"ท ท่านพี่  ข้าหนาวแล้ว  เหมือนจะไม่สบายท่านพี่ให้ข้าขึ้นจากน้ำเถอะนะเจ้าคะ"

"รู้จักเอาตัวรอดหรือ  เจ้าก็ลุกมาสิ  มิใช่ว่าข้าไม่เคยเห็น  เมื่อกี้นี้ข้าเห็นเต็มสองตาเชียวนะจ้าวหลาน"

จ้าวหลานหันหลังให้เขาทันที  คนสารเลวใจร้าย  นางรอวันหย่าเท่านั้นไม่เป็นไรหนาวแค่นี้นางทนได้  เทียบกับอาหรูเด็กคนนั้นยังน่าสงสารกว่าไร้ญาติขาดมิตรมาอยู่เมืองหลวงตัวคนเดียว   หวงจื่อหานจับนางไปโยนเรือนหลังเล็ก   นางยังนับว่าอยู่ดีกินดีหากไม่ติดคนสารเลวที่กำลังแกล้งนางอยู่  จวนหยางก็ไม่ได้แย่

ใบหน้างามซีดจนเหมือนกระดาษ  ปากเขียวจนเริ่มม่วงแต่กลับไม่ยอมลุกขึ้นจากน้ำ  ด้านนอกฝนเริ่มลงเม็ดยิ่งทำให้อากาศเย็นลง  ฟันที่กระทบกันของจ้าวหลานทำให้หยางหมิงเช่อเริ่มหมดสนุก  ครึ่งชั่วยามอดทนได้ขนาดนี้นับว่าใช้ได้  ก่อนจะยืนขึ้นหันหลังให้นางแล้วก้าวเท้าออกไป   

จ้าวหลายลุกไม่ได้นางเป็นตะคริวเพราะแช่น้ำนานเกินไป  เรียกหาอี้จูน้ำเสียงแทบไม่ได้ยิน

"อ อี้ อี้ จู เข้ามาหน่อย"

สาวใช้ตัวน้อยรีบวิ่งมาทันที  เห็นสภาพเจ้านายของตนก็ร้องไห้ออกมา  อี้จูพยุงจ้าวหลานจึ้นจากอ่าง  รีบน้ำผ้ามาห่อตัวก่อนจะประคองจนมาถึงเตียง   คนใจร้ายยังไม่กลับเพราะฝนตกทำให้เขากลับไม่ได้

"ฝนตกหนักข้าจะนอนที่นี่"

"อืม  อี้จู  ข้าจะไปนอนกับเจ้า  ไปเถอะ"

"เจ้าเป็นภรรยาข้า  กับจะไปนอนกับสาวใช้หรือว่าเจ้าสองคนมากกว่านายกับบ่าว"

"หยางหมิงเช่อ   ท่านมันคนจิตใจสกปรก  นอนกับท่านข้าคงสกปรกไปด้วย  อี้จูไปกันเถอะ"

หยามหมิงเช่อก้าวทีเดียวก็ถึงตัวนางก่อนจะอุ้มนางมาวางบนเตียง  สายตาพิฆาตส่งไปยังอี้จู  

"ยังไม่ไสหัวไปอีก  หรืออยากให้ข้าให้คนมาลากเจ้าออกไป!!"

"บ่าวมิกล้า  ฮูหยินน้อยรักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ"

"อี้จู  กลับมาก่อนหยางหมิงเช่อคนสารเลวปล่อยข้านะ"

"หึ  เจ็ดเดือนแล้วจ้าวหลาน  อีกสามเดือนก็จะหย่าเจ้า  ก่อนหย่าข้าควรใช้สิทธิ์ตนเองสักครั้ง  ข้าควรเข้าหอสักที  โง่ให้คนบ้านเจ้าหลอกลวงครั้งหนึ่ง  ยังจะโง่ปล่อยเจ้าไปทั้งที่ตนเองจ่ายค่าสินสอดไปแล้ว  วันนี้ข้าจะเข้าหอ"

"ไม่ปล่อยข้านะยางหมิงเช่อ  เหตุใดวันนั้นเจ้าไม่กดกระบี่ให้ลึกกว่านั้นข้าจะได้ตายสมใจ  ไม่ต้องอยู่ให้เจ้ารำคาญ ปล่อยข้า  อื้อ"

หยางหมิงเช่อจูบนางอย่างรุนแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียกร้อง   จ้าวหลานผลักไสเขาแต่ไร้ผล   จมูกโด่งคลอเคลียพวงแก้มสีดอกท้อ   ปากหยักขบเม้มติ่งหูเล็กๆของนาง  ก่อนจะไซร้ลงมาที่ลำคอระหง   จูบอ้อยอิ่งที่ไหปลาร้า  หยางหมิงเช่อทั้งขบทั้งเม้มทิ้งรอยดอกเหมยทั่วบริเวณที่ริมฝีปากเขาได้ครอบครอง 

 เสื้อคลุมถูกเขาโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี   มือหนาเคล้นคลึงเต้านมเต่งตึงรูปหยดน้ำก่อนปากหยักจะครอบครองอีกข้าง  ดูดดื่มจนคนใต้ร่างบิดกายด้วยความเสียวซ่าน  จ้าวหลานพยายามรวบรวมสติต่อต้านเขา  

"หยางหมิงเช่อข้าคือจ้าวหลานนะ  สตรีอัปลักษณ์ที่แย่งพี่เขยตนเองที่เจ้ารังเกียจนักหนาไง  ข้ามิใช่พี่ใหญ่จ้าวอี้หรูนะ  ท่านอย่าสับสนสิ"

"อืม  หวานนักข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่นาง  ต่อให้เป็นนางยังจะหลงเหลือความบริสุทธิ์กลับมาหาข้าหรือ  จ้าวหลานโทษตัวเองเถอะ  หากวันนั้นเจ้าไม่ยกเท้าขึ้นเกี้ยวแทนนาง  เจ้าก็ไม่ตกอยู่ในเงื้อมมือข้าเช่นนี้"

มือหนาปาดป่ายหน้าขาของนางที่เขาหลงใหล  ใบหน้าเคลื่อนต่ำลงมาจนเจอกับเนินน้อยๆที่อวบอิ่มกำลังดี เขาจับเรียวขานางแยกออกก่อนจะฝังใบหน้าลงกลางกายสาว  ประกบปากลงกลางดอกเหมยของนาง  หยอกเย้าจนนางหลั่งน้ำหวานออกมา 

"อื้อ  หยางหมิงเช่อพอ เถอะนะ  ข้าเสียว  ท่านอย่าทำข้าเลยต่อไปไม่ต่อต้านท่านแล้ว"

"อืม จ๊วบ  หวานจริงๆแม่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์  ข้าปล่อยเจ้าไว้ได้อย่างไรตั้งนาน"

"อ่าห์  ใต้เท้าหยาง  ข้าไม่ไหวแล้ว  ท่านพอเถอะ อ๊ายย"

ร่างบางกระตุกเกร็งทันทีที่ลิ้นร้อนแหย่เข้าไปจนเจอเกสรด้านในของนาง  สะโพกงามยกขึ้นและทิ้งลงมา  มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่ หน้าท้องกระเพื่อมเป็นจังหวะ

หยางหมิงเช่อเคลื่อนตัวขึ้นมาดูดดื่มปลายถันนางอีกครั้งก่อนจะ จับแก่นเนื้อที่กำลังแข็งราวเหล็กร้อน   ค่อยๆเขี่ยส่วนปลายกับรอยแยกที่เขาเค้นเอาน้ำหวานออกมาจนชุ่ม  กดแก่นกายลงทีละน้อย  จ้าวหลานพยายามดันเขาออกแต่ไม่ได้ผล 

กึก!! เยื่อพรหมจรรย์ของนางถูกเขาชำแรกจนเข้าไปข้างในจนสุดท่อนเนื้อ  หยางหมิงเช่อเริ่มขยับสะโพกใส่นาง  

"อืม  แน่นนัก  ยอมรับจริงๆว่าเจ้าทำให้ข้าแทบจะสุขสมทันทีที่เข้ามาจ้าวหลาน  บางทีเจ้าอาจมีดีแค่เรื่องนี้กระมัง  เตรียมรับแรงกระแทกจากข้าเถอะ"

ปัก ปัก ปัก  เสียงเนื้อที่กระทบกับบวกกับเสียงครางแสนหวานของคนใต้ร่าง  ที่แพ้ต่ออารมณ์ดิบมืดดำของมนุษย์

"อื้อ  ข้าเสียวเหลือเกิน  ท่านช่วยเร่งอีกได้หรือไม่  อ่าห์  หยางหมิงเช่อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าย"

"โอ้ว  จ้าวหลานเจ้าเสร็จอีกแล้วหรือ  ตอดข้าถี่เช่นนี้ข้าจะกลั้นไม่ไหวแล้ว  อ่าห์ข้าถึงแล้วทูลหัวร่องเจ้าช่างมหัศจรรย์นัก  ทั้งนุ่มทั้งแน่นเชียว"