ข้าเกลียดเจ้าไสหัวไป

หยางหมิงเช่อจับนางพลิกคว่ำ รั้งสะโพกเล็กเข้าหาตนเอง สอดแก่นเนื้อเข้าไปยังกลีบสาวจากทางด้านหลัง จ้าวหลานถึงกับกัดปาก นางสุขสมทันทีที่เขาสอดใส่ หยางหมิงเช่อเคี่ยวกรำนางจนถึงย่ำรุ่ง จึงฟุบอยู่กับทรวงอกคู่งาม

แก่นกายถูกเขาถอดถอนออกมาหลังจากที่สุขสมปลดปล่อยไปถึงห้าครั้ง เขาจับคางมนให้สบตาเขาก่อนจะเอ่ย

"ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เจ้าเย้ายวนเพียงนี้หย่าเจ้าไปข้าเสียดายแย่ จ้าวหลานข้าจะมาหาเจ้าอีกเรื่องหย่าเจ้าเลิกคิดได้เลย ส่วนพี่สาวเจ้าหากอยากเป็นอนุอุ่นเตียงข้าก็ไม่เป็นไร ได้ทั้งพี่ทั้งน้องข้านับว่าไม่ขาดทุน"

"หยางหมิงเช่อ ข้าเกลียดเจ้า ไสหัวไป"

หยางหมิงเช่อลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้อง ให้ตายสินางเร่าร้อนนักเวลาที่เขาครอบครองนางอยู่ด้านบน ทั้งนุ่มทั้งหอมหวาน หย่ากับนางหรือไม่มีทาง จากนั้นก็เดินกลับเรือนหลัก อี้จูที่เข้ามาเห็นสภาพเจ้านายตนเองก็ได้แต่ร้องไห้สงสาร ทั้งงตัวมีแต่รอยขบเม้มดูดกัด เหตใดใต้เท้าใจร้ายนัก จ้าวหลานนอนร้อไห้จนถึงบ่าย จึงสลบไปเพราะพิษไข้เนื่องจากแช่น้ำนานและถูกคนตัวโตเคี่ยวกรำทั้งคืน

ยามเซินจ้าวหลานตื่นขึ้นมาก่อนจะเรียกหาอี้จู แต่กลับเป็นจางลี่อินที่เข้ามาแทน ทันทีที่เห็นหน้าสหายก็ร้องไห้ทันที

"ฮือๆๆ พี่ลี่อินคนสารเลวนั่นเขาข่มเหงข้า ฮือๆๆ"

"อาหลานไม่ต้องร้องนะ ถือเสียว่าให้ทานสุนัข อีกสามเดือนก็จะหย่าแล้ว เจ้าจะได้มีชีวิตของตนเองสักที"

"ฮือ เขาไม่ยอมหย่า เขาต้องการให้ข้าอับอาย เขาประกาศจะรับจ้าวอี้หรูเป็นอนุอุ่นเตียง เขาอยากให้ท่านพ่อฆ่าข้าเหตุใดเขาไม่ลงมือเองฮือๆๆ"

"เฮ้อ อย่างร้องเลยอาหลาน ข้ากับพี่ลี่อินไปหาอาหรูมานางถูกท่านราชครูกักตัวให้คัดกฎสกุลหวงห้าพันจบ เขาทำเกินไปไหม มิใช่ไม่รู้ว่านางไม่รู้หนังสือแต่กลับจงใจเช่นนี้เหมือนไม่อยากให้นางสาวเท้าออกจากเรือน"

หูไห่ถงไม่พอใจหวงจื่อหานเท่าไหร่นัก เสี่ยวหรูนางน่าสงสาร เด็กที่สุดในกลึุ่มพวกนางห้าคนมาจากหุบเขายาเพราะหลังจากที่ปู่นางตายนางก็ไร้ที่พึ่งทันที สตรีที่สามีรังเกียจแห่งเมืองหลวง แต่งงานโดยวิธีที่ถูกบังคับบ้าง แผนล่อลวงของคนในตระกูลบ้าง

อย่างตัวนางเองหูไห่ถงก็ไม่ได้อยากแต่งกับเหลียงหมิงเทาสักเท่าไหร่ แต่เพราะสัญญาหมั้นหมายของผู้ใหญ่นางไม่อาจหลีกเลี่ยง เขารักกับจางซย่าจื่อคุณหนูบุตรสาวมือปราบแต่นางมาขัดขวางความรักพวกเขา เดือนหน้าเขาจะแต่งนางเป็นฮูหยินรอง หึ ใครสนใจเจ้ากัน ไอ้ปลาใน

"อาหลาน เจ้าพักผ่อนเถอะ พวกข้าต้องกลับแล้ว อี้จูแอบไปตามบอกว่าให้มาดุเจ้าสักหน่อย นางเกรงเจ้าจะคิดมาก"

"พวกท่านกลับดีๆล่ะ หากสามีพวกท่านสงสัยว่าออกจากจวนมาหาข้าจะถูกหาเรื่องอีก พวกเขาไม่อยากให้พวกเราอยู่ด้วยกัน"

"น่าแปลก คนดีๆเช่นพวกเรากับถูกกีดกัน แต่คนสารเลวห้าคนนั่นกับอยู่รวมกลุ่มกันทุกวัน น่าขยะแขยงนัก"

ซุนเฟิ่งย่าเอ่ยออกมา ทั้งสามกลับไปแล้วพ้นประตูจวนไม่นานหยางหมิงเช่อกลับมาพอดี คลาดกันนิดหน่อยไม่เช่นนั้นคงได้ปะทะฝีปากกับบรรดาฮูหยินของสหายตนเองเป็นแน่ สตรีน่ารำคาญทั้งห้าคนนี่ช่างเป็นตัวตลกของเมืองหลวงจริงๆ

หลี่เสี่ยวหรูที่ตอนนี้ทำใจแล้วว่าตนเองตายแล้ว ที่สำคัญตอนนี้อยู่ในร่างคนอื่น ยายเด็กนี่ขี้ขลาดทุกเรื่อง มีเรื่องเดี๋ยวที่ใจกล้าก็คือดันหลงรักหวงจื่อหานไอ้ราชครูงี่เง่าโง่งม

"เฮ้อนังหนู เหตุใดชีวิตเจ้าช่างอาภัพนักแล้วเหตุใดข้าต้องมาอยู่ในร่างนี้ด้วย"

หลี่เสี่ยวหรูนั่งมองทอดอาลัยกับชีวิต เห็นสาวใช้ของตนก็ยิ้มให้ เด็กคนนี้ถูกส่งมาที่นี่ เดิมทีเจ้าของร่างเดิมมาจากหุบเขายาเพียงตัวคนเดียว จวนหวงจึงส่งเด็กรับใช้มาให้หลังจากที่ส่งมาหลายคนก็มีเพียงเด็กคนนี้ที่ยอมอยู่กับนางจงรักภักดีเสมอมาหากออกไปได้หลี่เสี่ยวหรูจะเอานางไปด้วย