ท่านพี่ไหนๆก็ตายแล้วก็ให้เมียได้อิ่มท้องเถอะเจ้าค่ะ

หลี่เสี่ยวหรูนั่งมองทอดอาลัยกับชีวิต เห็นสาวใช้ของตนก็ยิ้มให้ เด็กคนนี้ถูกส่งมาที่นี่ เดิมทีเจ้าของร่างเดิมมาจากหุบเขายาเพียงตัวคนเดียว จวนหวงจึงส่งเด็กรับใช้มาให้หลังจากที่ส่งมาหลายคนก็มีเพียงเด็กคนนี้ที่ยอมอยู่กับนางจงรักภักดีเสมอมาหากออกไปได้หลี่เสี่ยวหรูจะเอานางไปด้วย

"เสี่ยวหงที่นี่มีทางออกอื่นอีกไหมนอกจากประตูหน้า"

"ฮูหยินน้อยต้องการไปที่ใดหรือเจ้าคะ"

"เสี่ยวหงส์เจ้าไก่โต้งตัวนั้นคือเจ้าบ่าวของข้าใช่หรือไม่"

เสี่ยวหงมองไปยังไก่ตัวผู้ที่เดินจิกหนอนอยู่บริเวณลานก็ได้แต่ถอนหายใจ ฮูหยินน้อยมาจากหุบเขายาวเพียงตัวคนเดียววันแต่งงานพระราชครูกลับไม่เข้าพิธีส่งไก่ตัวผู้มาหนึ่งตัว สร้างความขบขันให้คนทั้งเมือง ใครๆก็รู้ว่าถ้าราชครูมีใจให้ท่านหญิงเซียงเซียงทั้งคู่เป็นคู่รักกันแต่กลับมีเด็กบ้านป่าคนหนึ่งมาแทรกแซงพวกเขาจากนั้นเสี่ยวหงจึงเอ่ยตอบ นายของตน

"ฮูหยินน้อยเรื่องมันผ่านมาปีหนึ่งแล้วเมื่อวานใต้เท้าก็พาฮูหยินน้อยมาส่งที่นี่ด้วยตนเองลองคุยลองทำอาหารหรือไปหาใต้เท้าบ่อยๆสิเจ้าคะเผื่อว่าใต้เท้าจะเห็นความดีที่ฮูหยินน้อยตั้งใจทำให้"

"ช่างเถอะๆ ใครอยากประจบประแจงเขากันปล่อยเขาไปอยู่กับท่านหญิงเซียงเซียงนั่นแหละผีเน่ากับโลงผุอย่ามายุ่งกับเทพธิดาเยี่ยงข้าเลยสตรีอะไรอัปลักษณ์นักที่บ้านไม่มีกระจกหรือผัดแป้งหนาจะยิ่งกว่ากำแพงวังเสียอีก สวมชุดขาวเยื้องกายไปมางามตรงไหน ข้านึกว่าจวนอ๋องมีงานขาวดำเสียอีก ไว้ทุกข์ให้ใครกัน อ้อไว้อาลัยให้กับรักที่ไม่สมหวัง ไม่แต่มาเป็นเมียรองเล่า เดี๋ยวพอข้าหย่าก็ได้ขึ้นเป็นเมียเอแล้ว รอเสียเวลาเดี๋ยวก็แห้งตายหรอก ฮ่าๆๆๆ"

อ้ายเซียงๆที่ที่ยืนอยู่ด้านนอกกำมือแน่น วันนี้หวงจื่อหานนัดแนะกับขุนนางและบัณฑิตที่เป็นลูกศิษย์ของเขา และบรรดาคุณหนูทั้งหลายมาร่ายกลอนต่อบทกวี บังเอิญผ่านทางเรือนข้างจึงได้ยินที่นางกล่าวกับสาวใช้ของตน

ส่วนอีกสี่คนในกลุ่มคนเหล่านั้นที่เป็นสหายของเขาเป็นกลุ่มคนที่รังเกียจภรรยาตนเอง ลามมาจนถึงเพื่อนภรรยาบรรดาคุณชายแห่งวังหลวงขุนนางและบัณฑิตกับคุณหนูที่มาวันนี้ได้ยินประโยคนี้ถึงกับขำหนัก พวกเขากลั้นขำฮูหยินของราชครูวาจาคมคายเช่นนี้ไหนว่าไร้การศึกาาไง หวงจื่อหานกำมือก่อนจะเดินเข้ามาในลานของเรือนข้างมองหน้าคนที่พูดถึงเขาอยู่ผีเน่ากับโลงผุหรือแม่ตัวดีเจ้ากล้านะ

"หลี่เสี่ยวหรู สำหรับเจ้าข้าเป็นผีเน่าหรือโลงผุกันเล่า"

"โย่ว พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา พูดถึงเงินตำลึงไยมิลอยลงมาจากฟ้าให้ข้าบ้าง สวรรค์ข้าเซ่นไหว้ท่านทุกวันควรตอบแทนกันบ้างสิ เรื่องดีๆไม่มีมา ส่งแต่พวกฟ้าไม่อยากให้เกิดแต่ดันดิ้นรนมาเกิดแย่งอากาศคนอื่นหายใจ "

จากนั้นนางก็เดินไปอุ้มเจ้าไก่โต้งก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วพูดคุยทิ้งให้คนที่มาวางสีหน้าไม่ถูกนางมองเหมือนพวกเขาเป็นเพียงธาตุอากาศหันไปพูดกับเสี่ยวหงและเจ้าไก่ในอ้อมกอด

"เห็นข้ากับไม่เคารพ ที่บ้านเจ้าไม่สั่งสอนหรือ ข้าเป็นท่านหญิงนะ"

"อ้อ"

"เจ้าๆๆ"

หลี่เสี่ยวหรูไม่สนใจ นางจะไปจากที่นี่อีกไม่นานหรอก ขอแค่หาทางหนีทีไล่ได้ชัดเจนเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยกับเสี่ยวหงที่ตอนนี้ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกน้ำตาคลอเบ้า ฮูหยินน้อยท่านเล่นตลกอันใดกัน จากนั้นหลี่เสี่ยวหรูก็ก้มมองไก่โต้งที่นางอุ้มแนบอก เอ่ยปากพูดคุย

"สามีข้ายากจนนักแต่งกับท่านมาปีนึงมิได้สักตำลึงหรือเงินอีแปะสักนิดหวังว่าวันพรุ่งท่านพี่จะชนะพนันหาเงินให้ข้าได้นะเจ้าคะ ภรรยาสัญญาว่าจะซื้อเมล็ดถั่วเมล็ดงา อีกทั้งจะไปป่าไผ่หาหนอนไม้ไผ่มาให้ท่านแน่นอน สามีภรรยาต้องร่วมแรงท่านจะเอาแต่กินกับนอนแล้วตื่นมาขันไม่ได้ ข้ากราบไหว้ฟ้าดินกับท่านแล้วเป็นสามีผู้อื่นก็ต้องทำหน้าที่ อย่าเหมือนคนบางประเภท ที่ไร้ประโยชน์เสียยิ่งกว่าวัชพืช เสี่ยวหงเอานายท่านไปนอนในกรงได้แล้ว เอาเข้าไปไว้ในห้องก่อนเดี๋ยวข้าตามไป"

หวงจื่อหานกำมือแน่นนางพูดกับไก่ตัวนั้นเรียกเสียงอ่อนหวานว่าสามีแต่กลับไม่สนใจเขาหมายความว่าอย่างไร

"หลี่เสี่ยวหรู เจ้ากล้านักนะ ถึงกับเรียกมันว่าสามี เจ้าอยากตายมากหรือ?"

"อั๊ยยะ!! ใต้เท้าหวงจะขึ้นเสียงไปไย มิเห็นหรือว่าคนมากนักสามีข้าตกใจหมดแล้วหากพรุ่งนี้แพ้พนันจะให้ข้าทำเช่นไรท่านพี่อย่าตกใจนะเจ้าคะเสี่ยวหงกรงเรียบร้อยหรือยังสามีข้าง่วงแล้ว"

หลี่เสี่ยวหรูปลอบเจ้าไก่โต้งในอ้อมกอด หวงจื่อหานโมโหจะตายแล้วเขากำลังหึงเจ้าสัตว์เดรัจฉานตัวนั้น เพียงแต่เขาไม่รู้ตัว ที่นางต้องกอดประโลมต้องเป็นเขาแต่นางกลับไปโอ้โลมมัน

"เอ่อ ฮูหยินน้อยเจ้าคะปูผ้าในกรงเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะจะเอ่อจะให้บ่าวทำยังไงต่อเจ้าค่ะ"

หวงจื่อหานเดินมาหานางก่อนกระชากเอาไก่ตัวนั้นฟาดใส่กำแพงจนมันตายสนิททันที หลี่เสี่ยวหรูมองหน้าเขา ไอ้บ้าโรคจิตนี่ใจดำอำมหิตนักวะ ก่อนจะคุกเข่าค่อยๆคลานเข่าไปหาซากไก่ที่ตายอยู่ข้างกำแพงร้องห่มร้องไห้เอ่ยรำพึงรำพัน

"ฮือๆๆท่านพี่เจ้าขาเหตุใดท่านทิ้งเมียไปแล้วเจ้าคะใต้เท้าหวงเหตุใดท่านต้องพรากผัวพรากเมียผู้อื่นด้วยจิตใจท่านทำด้วยอะไรเหตุใดท่านใจร้ายเยี่ยงนี้ฮือๆๆๆ"

"พรากผัวพรากเมียหรือก็กล้าพูดอีกทีไหมข้าเป็นสามีเจ้าแต่กลับคร่ำครวญถึงเจ้าไก่ตัวนั้นหลี่เสี่ยวหรูเจ้าคิดจะทำอะไร"

อ้ายเซียงเซียงเห็นว่าหวงจื่อหานกำลังโมโหคนตรงหน้าจึงยุยงต่อ

"ท่านพี่จือหานดูแล้วแม่นางหลี่ไม่ไว้หน้าท่านสักนิดต่อหน้าคนมากมายกับเอาท่านไปเปรียบกับไก่ตัวผู้ แม่นางหลี่เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ"

หือแม่นางหลี่หรือ แหม่ผู้หญิงคนนี้อยากได้ผัวชาวบ้านจนตัวสั่นอยากได้ก็เอาไปสิข้าหวงหรือไง หวงจื่อหานปากร้ายอย่างนี้ต่อให้หน้าตาดีก็ไม่เอาไปทำพันธุ์หรอกหนวกหู จากนั้นนางก็ร้องห่มร้องไห้หันไปทางอ้ายเซียงเซียง

"ฮือๆๆเหตุใดท่านหญิงกล่าวเยี่ยงนั้นเจ้าคะ ใต้เท้าหวงจะเป็นสามีข้าได้เยี่ยงไรท่านหญิงจะสวมหมวกเขียวให้ข้าหรือเจ้าคะ สามีข้าก็คือไก่ตัวนี้วันแต่งงานทุกคนก็รู้ว่าพวกเราเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกัน ใต้เท้าหวงจะเป็นสามีข้าได้เยี่ยงไรท่านหญิง ข้าไม่รู้ว่าท่านประพฤติตัวเยี่ยงไรที่จวนอ๋องสอนบุตรสาวมาอย่างไร จะมาพูดจาใส่ร้ายว่าข้าสวมหมวกเขียวให้ท่านพี่นั้นคงไม่ได้"

หวงจื่อหานหน้าแดงจนคล้ำนางกล้าดีอย่างไรเอาเขาไปเปรียบกับไก่บอกว่าไก่ตัวนั้นเป็นสามีของนาง ถ้าเช่นนั้นเขาเป็นชู้กับนางหรือ หลี่เสี่ยวหรูสตรีอัปลักษณ์น่ารังเกียจ

ส่วนอ้ายเซียงเซียงหน้าชา จวนอ๋องสั่งสอนบุตรสาวเช่นไรที่นางกล่าวมานี่เท่ากับว่าจวนอ๋องไม่อบรมบุตรสาวหรือ

หยางหมิงเช่อมองสตรีตรงหน้าก็แปลกใจ ปกตินางไม่กล้ามองหน้าพวกเขาแต่วันนี้สายตานางดูรังเกียจพวกเขาจนรู้สึกได้

หลี่เสี่ยวหรูประคองซากไก่ขึ้นมาก่อนจะเอ่ย

"ฮือๆๆทั้งพี่เจ้าขาข้าเสี่ยวหรูผู้นี้แต่งให้ท่านมาปีหนึ่งไม่เคยได้กินอิ่มสักมื้อนอกจากผักดองกับข้าวบูดๆ ท่านพี่ท่านถูกคนจิตใจอำมหิตฆ่าตายข้ารู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยท่านได้ แต่ว่าไหนๆวันนี้ท่านพี่ก็จากไปแล้วช่วยสละร่างกายของท่านให้ภรรยาได้กินเนื้อสักมื้อเถอะนะเจ้าคะ เสี่ยวหงไปต้มน้ำวันนี้พวกเราจะมีเนื้อกินแล้ว เอ่อใต้เท้าและก็ทุกท่านกลับดีๆนะเจ้าคะไม่ส่งนะ"

หลี่เสี่ยวหรูถือไก่ก็เข้าไปในบ้าน ก่อนจะเอ่ยกับเสี่ยวหง

"เสี่ยวหงทำป้ายวิญญาณแพงมากหรือไม่ข้าอยากทำให้ท่านพี่สักหน่อยไหนๆก็สละร่างกายให้พวกเราได้อิ่มแล้ววันพรุ่งเจ้าลองไปถามดูเถอะข้ายังคงมีสินเดิมติดตัวมาบ้างจะลองไปขายดูเผื่อจะพอทำป้ายวิญญาณให้สามีข้าสักอัน"