จวนราชครูนั้นตกอับ

"หลี่เสี่ยวหรูเจ้ากล่าวอันใดออกมา"

อ้ายเซียงเซียงลุกขึ้นตวาดหลี่เสี่ยวหรู  มีคุณหนูบางคนที่นี่ไม่ชอบนางโดยเฉพาะจางลี่อิน  ส่งเสียงหัวเราะจนเฉินอี้บีบมือนางแต่นางไม่ใส่ใจ  

"ข้ามิได้เอ่ยว่าผู้ใด  เหตุใดท่านหญิงร้อนตัวนักเล่า"

"เจ้าๆๆ  หวังกุ้ยเฟยทรงให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วยเถอะเพคะ  ฮือๆๆ"

อ้ายเซียงเซียงใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดใบหน้าร้องไห้ออกมา  ไหล่บางสั่นจนหวังกุ้ยเฟยเอ่ยออกมา

"บังอาจ  เจ้ากล้าต่อว่าท่านหญิงได้อย่างไร  ราชครูหวงนี่คือฮูหยินของท่านหรือ   ที่จริงงานเลี้ยงวันนี้มิได้เชิญนางอีกด้วย"

หลี่เสี่ยวหรูที่มองหน้าคนด้านที่นั่งด้านบนก่อนจะทำหน้าสงสัย  อ้ายเทียนหลางจึงเอ่ยปากถาม

"เจ้ามองหน้าข้ามีเรื่องอันใดหวงฮูหยิน"

"พระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้  แต่ท่านหญิงกับไปขอร้องหวังกุ้ยเฟยให้จัดการหม่อมฉัน  ที่นี่เป็นงานเลี้ยงของพระนางก็จริง  แต่ฝ่าบาททรงเป็นประธาน   หม่อมฉันเป็นภรรยาขุนนางมิใช่สนมวังหลัง  เหตุใดมิให้ฝ่าบาทตัดสินกันเพคะ  ธรรมเนียมต้าเย่วช่างแปลกนัก"

ทันทีที่หลี่เสี่ยวหรูกล่าวจบฮ่องเต้ก็หันไปหาคนข้างๆทันที  หวังกุ้ยเฟยตัวสั่นรวมถึงอ้ายเซียงเซียงด้วย  

"หม่อมฉันไม่ได้คิดเช่นนั้นนะเพคะฝ่าบาท  หลี่เสี่ยวหรูเจ้า"

"กระหม่อมขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท  ภรรยากระหม่อมไม่เคยออกจากบ้านอาจไม่รู้ธรรมเนียมวังหลวง"

หวงจื่อหานมองคนที่นั่งตรงข้ามอย่าจะกินเลือดกินเนื้อ  อ้ายเทียนหลางโบกมือก่อนจะบอกให้เริ่มงานเลี้ยง  ทันทีที่ฮ่องเต้สั่งอาหารก็ถูกลำเลียงมามากมาย  จากความทรงจำร่างนี้สงบเสงี่ยมมาตลอดแต่ก็แอบรักเขา  เฮ้อมีแต่คนรังแกเจ้าวันนี้ข้าจะเอาคืนเบาแล้วกันนะหนูน้อย  

หลี่เสี่ยวหรูคว้าน่องไก่มาแทะอย่างตะกลามก่อนจะหยิบหมูตุ๋นเข้าปาก  เคี้ยวจนแก้มตุ่ย  จากนั้นก็หยิบเนื้อแพะย่างเข้าปาก  ตามด้วยสุราก่อนจะเรอออกมา 

"เออ  เอิ๊อกก  อื้อ  นี่ๆพี่ชายอาหารในงานเลี้ยงถ้าไม่หมดข้าขอนะ"

ขันทีที่คอยรับใช้ถึงกับทำสีหน้าพะอืดพะอม  จนหวงจื่อหานทนไม่ไหวดุนางต่อหน้าพระพักตร์

"เจ้าทำอะไร  น่ารังเกียจยิ่งนักที่จวนไม่มีข้าวกินหรือหลี่เสี่ยวหรู"

"เอ๋  ท่านพี่ข้าทำอะไรเสี่ยวหงนางมารับใช้ข้าๆก็ต้องคิดถึงนางบ้าง  จวนเรานอกจากน้ำข้าวที่มีข้าวไม่ถึงสิบเม็ด  อาหารบางวันก็บูดเน่า  ผักดองที่เกือบจะเสียก็ไม่มีอะไรให้กินแล้วนะเจ้าคะ"

"จวนราชครูขาดแคลนถึงเพียงนั้นเชียวหรือ  หวงจื่อหานข้าไม่ยักรู้หากฮูหยินของเจ้าไม่เอ่ยออกมา"

"มิได้พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท  คือกระหม่อมจะพานางไปอบรมเดี๋ยวนี้  ทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ"

หวงจื่อหานลุกมาหานาง  แต่หลี่เสี่ยวหรูไม่ใส่ใจก่อนจะเอ่ยกับเขา

"ท่านพี่  ท่านอย่ากล่าวความเท็จต่อหน้าพระพักตร์สิเจ้าคะ  หลอกลวงเบื้องสูงมีโทษหนักนะเจ้าคะ  ข้าแต่งกับท่านมาหนึ่งปี  เงินเดือนฮูหยินเดือนละยี่สิบตำลึงยังไม่เคยรับเลย  โจวหมัวมัวบอกว่าจวนราชครูตอนนี้ลำบากต้องเลี้ยงบ่าวไพร่  เงินเดือนไม่มีจ่ายให้ข้าๆเห็นใจจึงไม่เซ้าซี้    แต่อยู่ๆท่านก็มาบอกว่าท่านไม่ได้กำลังตกอับ  ตกลงท่านกับโจวหมัวมัวผู้ใดกล่าวเท็จกันแน่  แล้วเงินเดือนข้ายังต้องจ่ายอยู่ไหม"

หวงจื่อหานอับอายที่สุดแล้ว  วันนี้นางเป็นบ้าอะไร  ปกติยิ่งกว่าหนูกลัวแมวเมื่อเห็นเขาแต่วันนี้กลับพูดจาปลิ้นปล้อนยิ่งนัก  หวงจื่อหานคว้ามือนางได้ก็ถวายพระพรลาฮ่องเต้

"กลับอย่าทำให้ระคายเคืองเบื้องพระยุคคลบาท   ข้าจำต้องคิดบัญชีกับเจ้าที่บ้าน"

"โอ่ว  หม่อมฉันทูลลาฝ่าบาทกับหวังกุ้ยเฟยเพคะ  ท่านหญิงรถม้าที่ไปรับข้าท่านจอดรอที่ไหนกัน  มิใช่ให้ข้ากลับเองนะใช้งานคนเสร็จถีบหัวส่งไม่ได้นะ  อยากให้ข้าเป็นตัวตลกให้พวกท่านขบขันข้าก็ทำแล้ว  จ่ายเงินมาด้วยค่าตัวการแสดงของข้าคืนนี้"

อ้ายเซียงเซียงบิดผ้าเช็ดหน้าจนเกือบขาด  สายตาทุกคู่มองมาที่นาง  หรือว่านางวางแผนจริงๆ  ยังไม่ได้เงินหวงจื่อหานก็ลากร่างบางปลิวตามมือ  แต่หลี่เสี่ยวหรูไม่ยอมแพ้เอ่ยเสียงดังต่อ

"ท่านหญิงเรื่องที่ท่านสั่งให้ข้าหย่ากับท่านพี่   คือว่าข้าไม่รู้หนังสือ  รบกวนท่านเขียนใบหย่าให้ทีข้าจะประทับลายมือให้  พวกท่านจะได้เป็นคู่นกยวนยางที่เหมาะสมที่สุดแห่งต้าเย่ว"

แต่ละคำที่ออกมาจากปากของหลี่เสี่ยวหรูทำเอาบรรดาบุรุษที่กำลังหมายตาท่านหญิงต้องพิจารณาใหม่อีกครั้ง  ถึงขั้นไปขอให้เขาหย่าสามี  งานเลี้ยงกร่อยทันที  ฮ่องเต้เสด็จกลับไปแล้ว  หวังกุ้ยเฟยเดินมาถึงก็ตบหน้าหลานสาวทันที

"ข้าหวังจะให้บาทประทับใจ  เจ้าเล่าไปเอานางมาบอกจะทำให้เป็นตัวตลก  ตอนนี้รู้หรือยังว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวตลก  คืนนี้ทรงเลือกไปหาจางอี้ผิน  เป็นเพราะเจ้า โง่นัก"

อ้ายเซียงเซียงกำลังโมโหถึงอย่างไรเสด็จพ่อนางก็เป็นน้องชายฮ่องเต้นะ  ถึงท่านน้าจะเป็นพระสนมก็ไม่มีสิทธิ์ตบหน้านางเช่นนี้

  

  บนรถม้าหลี่เสี่ยวหรูกำลังรู้สึกว่าตนเองมีไข้จึงไม่ต่อปากต่อคำอีก  หวงจื่อหานเอ่ยถามนาง

"เจ้าไม่เคยได้รับเงิน  อาหารก็ไม่เคยกินข้าวขาว  เพิ่งมาพูดตอนนี้วางแผนอะไรไว้"

"อยากรู้ว่าที่ข้าพูดนั้นจริงไหมท่านก็คอยดูพรุ่งนี้  ข้าจะไปรับเงินเดือนประจำตำแหน่งเมียเอก  หากพวกนางจ่ายข้าจะยอมให้ท่านลงโทษ  หากพวกนางไม่จ่ายท่านต้องจ่ายย้อนหลังให้ข้ารวมดอกเบี้ยร้อยละสามสิบต่อปี"

เมื่อมาถึงจวนหลี่เสี่ยวหรูก็กลับเรือนข้างของตน  เสี่ยวหงที่รออยู่ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง  หลี่เสี่ยวหรูแอบน่องไก่กับขนมงาไว้ให้ก่อนจะส่งให้เสี่ยวหง

"กินเถอะ  วันนี้ทั้งวันกินแต่น้ำเปล่าเจ้าคงหิวมากแล้ว"

"ฮือๆๆ  ฮูหยินน้อยท่านกินเถอะเจ้าค่ะ"

"เจ้ากินเถอะข้าอิ่มแล้ว  สักวันข้าจะพาเจ้าไปโบยบินจากกรงผุๆเส็งเคร็งนี้"

หวงจื่อหานที่ยืนฟังอยู่ข้างนอกถึงกับกัดฟัน  จวนเขาในสายตานางไร้ค่าเพียงนี้  เขาได้กลิ่นอาหารที่นางซ่อนไว้แล้วอยากรู้เหตใดนางเอากลับมาจริงๆไม่ใช่เพียงเพื่อหักหน้าเขา

  เรื่องนี้ต้องให้คนของเขาสืบสาวราวเรื่อง  เงินเดือนยี่สิบตำลึงนางอยู่มาสิบสามเดือนมีลายประทับของนางแต่นางไม่ได้รับเงินเรื่องนี้ต้องหาคนยักยอกให้เจอ