Lahat ng Kabanata ng Billionaire Marry Me For A Bet: Kabanata 1 - Kabanata 10

Habang nakahiga ako roon, hubo't hubad, kasama ang kanyang mga marka sa aking katawan at ang nananatiling init mula sa aming matalik na pagtatagpo, hindi ko maiwasang makaramdam ng kasiyahan. Gayunpaman, ang napakaligayang kalagayang iyon ay mabilis na nawasak kapag narinig kong sinabi niya ang malamig at hiwalay na mga salita. Namumuo sa loob ko ang pagkalito at ang lumalagong pagkabalisa, tulad ng isang madilim na ulap na bumabalot sa aming pinagsamahan na matalik. Hinahanap ko ang kanyang mga mata, umaasang makahanap ng bakas ng pagmamahal at lambing na bumalot sa amin. Ngunit ang nahanap ko sa halip ay isang nagyeyelong distansya, isang walang laman na nagpapadala ng lamig sa aking gulugod. Ang kanyang mga salita ay tila pumutol sa hangin na parang mga pira-pirasong bubog, na humihiwa sa marupok na bula ng pag-asa na panandaliang bumabalot sa amin. "Gusto ko ng divorce." Nanginginig ang boses niya, walang kahit anong emosyon. Ang epekto ng kanyang mga salita ay tumama sa

"Stanford, please. Give us another chance. I regret what I've done, and I'm willing to make it right. I love you." Hinigpitan ni Melissa ang pagkakahawak sa mga kamay ko, hinihimok akong sumagot. Nakatingin pa rin ako sa mga mata niya, walang imik. Siguro naghahanap ako ng kasagutan sa lalim ng titig niya. "Say something," pag-uudyok niya. "Melissa, masyado kang maraming iniisip." Sa wakas nahanap ko na ang boses ko. Hindi ako makapaniwala na iniiwasan kong sagutin siya. "Gabi na. Mamaya na tayo mag-usap. I will first go check the lights you asked me to check. Naglakad ako palayo, naramdaman ko ang titig niya sa akin. Hinawakan ni Melissa ang pulso ko, hinila ako, at pinatalikod at pinaharap sa kanya. Bakas sa mga mata niya ang pagkabigo niya, tumatagos sa puso ko. Gusto ko siyang aliwin at ibsan ang sakit na hindi ko sinasadya. Habang niyakap niya ako ng mahigpit, lumabas ang mga salita niya. "Alam kong nagkamali ako sa nakaraan," sabi niya, "at nagdulot sa iyo ng pagka

Mabilis na natapos ang pamimili. Parang nagmamadali si Stanford na parang hindi na makapaghintay na makalabas ng mall. Ayokong sumunod sa kanila na parang outsider. So, gumaan ang loob ko paglabas namin. "Melissa hindi kita maihahatid sa bahay," sabi ni Stanford. "Pwede bang sumakay ng taxi?" Ito ay nakakagulat. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya iyon. I anticipated na ihahatid niya muna siya sa pwesto niya bago ako dalhin sa ospital. Sa totoo lang, I wouldn't have minded if he did that because I don't want to go for check-up with him. Pero pinakiusapan niya talaga si Melissa na umalis mag-isa. Curious ako na sumulyap sa kanya, na may pagtatampo sa kanyang mukha. Tiyak na hindi nasisiyahan si Melissa, at alam kong susuyuin niya siya na iuwi muna siya. "It's okay. Magta-taxi na lang ako. You should look after Veronica. " Natulala na naman ako. Kitang-kita ko na hindi siya masaya, pero nakangiti siya. Sinusubukan niyang ipakita ang kanyang empatiya. Hindi ko kailan

Mamaya sa araw na iyon... Umupo ako sa gilid ng kama, pagod na bigat sa akin. Muling nagre-replay sa aking isipan ang mga pangyayari sa araw na iyon—ang masasakit na salita at ang hindi maikakailang distansya sa pagitan namin ni Stanford. Malinaw na umabot sa point of no return ang kasal namin. Ang kakulangan ng damdamin ni Stanford para sa akin ay naging masakit na maliwanag; ang kanyang kahilingan para sa isang diborsiyo ay isang malinaw na paalala ng kanyang kawalang-interes. Hindi ko na kayang manatili sa lugar na ito, kung saan ako ay hindi ginusto at hindi minamahal. Bukas, aalis ako sa bahay na ito, itong buhay na walang laman kundi kalungkutan at pagmamahal na hindi nasusuklian. Sa mabigat na puso, sinimulan kong ilagay ang mga natitirang gamit ko sa isa pang maleta. Nang matapos akong mag-impake, ang pagod ay bumalot sa akin, humihila sa akin patungo sa pagtulog. Saktong pagpikit ko, tumunog ang phone ko na nagpabalik sa akin sa realidad. Tinignan ko ang phone at

Sinadya kong yakapin si Melissa dahil gusto kong makita kung ano ang magiging reaksyon ni Veronica. Gusto ko talagang makita ang mga pagbabago sa kanyang ekspresyon, umaasang makakita ng isang kisap-mata ng paninibugho, isang pahiwatig ng kawalan ng kapanatagan, o kahit isang kislap ng sama ng loob sa kanyang mga mata. Nakatutok ang mga mata ko kay Veronica naghahanap ng anumang senyales ng emosyon na maghahayag ng tunay niyang nararamdaman. Ngunit sa aking sorpresa, siya ay nananatiling hindi naapektuhan, lumalayo sa eksena na may walang pakialam na ekspresyon. Para bang hindi siya ang umungol at sumaya sa piling ko kagabi. Nagsisimulang mamuo ang pagkabigo sa loob ko, na pinalakas ng kanyang kawalan ng tugon. Determinado akong magpukaw ng reaksyon, hinila ko si Melissa palapit at idiniin ang labi ko sa labi niya sa isang mabangis at mapusok na halik. I'm seeking to capture Veronica's attention and make her realize kung ano ang maaaring mawala sa kanya. Pero kahit gaano ko ka