Lahat ng Kabanata ng Billionaire Marry Me For A Bet: Kabanata 51 - Kabanata 60

Dumating ang ambulansya ng wala sa oras. Habang isinusugod ako ng mga paramedic sa naghihintay na ambulansya, ang mga apurahang sirena ay humahagulgol, na tumutusok sa hangin. Ang kanilang kalmadong kilos ay nagbibigay ng katiyakan. Ang tunog ng kanilang matatag na boses at ang banayad na paghawak ng kanilang mga kamay ay nag-aalok ng panandaliang sandali ng kaginhawaan. Hinawakan ko ang kamay ng isa sa mga paramedic; mahigpit at desperado ang pagkakahawak ko na parang may hawak na salbabida. Sinalubong siya ng mga mata kong puno ng luha. "Please save my child, please..." pagmamakaawa ko, nanginginig ang boses ko sa hapdi. Bilang tugon, ang kamay ng paramedic ay dahan-dahang nakapatong sa aking likod, na nagbibigay ng isang saligan na hawakan. Ang kanyang mga mata ay nagpapahiwatig ng magkahalong empatiya at determinasyon. Sa isang mahinahon ngunit nakakapanatag na tono, pinapakalma niya ang aking mga takot, sinusubukang pakalmahin ang unos ng mga emosyong nag-uumapaw sa loob

Ang bigat ng pagkawasak ay bumabagabag nang husto sa aking mga balikat habang binabasa ko ang nakapipinsalang anunsyo sa opisyal na website ng kumpetisyon sa disenyo ng Paris. Ang mga salita ay nanlilisik pabalik sa akin, isang malupit na paalala ng ulat ng plagiarism na dumura sa aking pangalan at sumira sa dati kong magandang karera. Ang realisasyon ay lumubog na parang isang angkla, na hinihila ako sa dagat ng kawalan ng pag-asa. Isang alon ng pagkawasak ang bumagsak sa akin, na iniiwan akong naaanod sa dagat ng kawalan ng katiyakan at kawalan ng pag-asa. Ang mga pintuan ng bawat kumpanya ng disenyo ay sumara sa aking harapan habang ako ay ini-blacklist nila. Ang pangarap na pinangarap kong maging isang matagumpay na taga-disenyo ay nabasag sa hindi mabilang na mga fragment, na nag-iiwan sa akin sa kawalan ng kung ano ang susunod na gagawin. Dahil sa labis na emosyon, nakita ko ang aking sarili na nalilito sa gilid ng kawalan ng pag-asa. Ang mga luha ay nagbabantang tumulo

May nararamdaman akong gumagapang sa pisngi ko. Napakunot ang aking ilong at pinipihit ang aking mga labi upang hindi pansinin ang kiliti at ipagpatuloy ang pagtulog. Napakasarap ng tulog ko. Ayokong gumising ng ganito kaaga. Pero itong gumagapang sa balat ko ay hindi pa nawawala. Ngayon ay may mabagal na gumagalaw sa aking anit sa pamamagitan ng aking buhok. Nakaka-aliw, pero at the same time, nakakaistorbo sa tulog ko. Sa ayaw kong iminulat ko ang aking mga mata. Sa aking sorpresa, sinalubong ako ng isang pares ng magiliw, mapagmahal na mga mata na nakatitig sa akin na may hindi natitinag na pagmamahal. Sa pagpikit ng mga labi ng tulog, unti-unting lumiliwanag ang aking paningin, at natamaan ako ng mapagtanto na si Stanford pala ang matamang nakatingin sa akin. Si Stanford naman. Naalala kong naglagay ako ng ice pack sa noo niya. Bigla niya akong hinila sa yakap niya. Hindi ko alam kung paano ako nakatulog sa tabi niya sa sofa. Ang kanyang titig ay may taglay na kahinahunan

Pagkagising ko ulit kinabukasan, nakita ko si Stanford na nakaupo sa upuan sa tabi ng kama. Ang tindi ng galit at pagkamuhi ko sa kanya ang dahilan ng pagtibok ng puso ko sa dibdib ko. Siya ang pinagmumulan ng aking sakit at pagdurusa; siya ang nagpahintulot kay Melissa na ipagpatuloy ang mga malisyosong gawa niya sa akin nang walang anumang kahihinatnan. Dahil dito, naglakas loob si Melissa na patuloy akong saktan. Una, sinira niya ang kasal ko, pagkatapos ay sinira niya ang aking imahe at sinira ang aking karera. Ngayon ay pinatay niya ang aking anak. Lahat ng ito ay dahil sa kanya. Kung hindi siya sinuportahan ni Stanford, hindi niya ako gagawing labis na masama. Siya ang may kasalanan sa pagkamatay ng anak ko. Siya ay isang mamamatay-tao at isang makasalanan. Galit ako sa kanya. Kinamumuhian ko siya ng buong puso. "Veronica.. Kamusta na pakiramdam mo?" tanong niya na puno ng guilt ang mga mata. Pero wala na akong pakialam sa nararamdaman niya. Dahan-dahan akong bumab

Pag-uwi ko, ayan na, kinaumagahan. Pumasok ako sa apartment ko, magkahalong pagod at pangamba ang nararamdaman ko. Nakatayo si Michael sa pasukan, ang kanyang presensya ay nagpapaalala sa akin ng kanyang walang tigil na suporta. Pagod na akong harapin ang anumang paghaharap. Pero hindi ko rin siya mapapansin. Siguradong nag-aalala siya. Sa kabila ng aking pagod, nagawa kong gumawa ng isang malabong ngiti, umaasang maitago ang mga bakas na iniwan ni Stanford sa aking leeg at balikat sa pamamagitan ng maluwag na pagbabalot ng scarf sa kanila. Gayunpaman, ang mapagmasid na tingin ni Michael ay nakasilip sa mga markang iyon, at bumaba ang kanyang ekspresyon, halata sa kanyang mga mata ang pag-aalala. "Hindi ka pa natutulog," sabi ko habang binubuksan ang pinto at pumasok. "Kanina pa kita hinihintay." Hindi ako sinusundan papasok. Isinabit ko ang susi sa nakatalagang lugar nito, humarap kay Michael. Nagpapasalamat ako sa kanyang walang humpay na suporta, ipinapahayag ko ang a