All Chapters of Billionaire Marry Me For A Bet: Chapter 31 - Chapter 40

Nagiging tense ang hangin, at halo-halong emosyon ang dumaloy sa akin. Ang presensya ni Stanford ay nag-trigger ng surge ng magkasalungat na damdamin. Ang mga alaala ng ating nakaraan, ang mga pangarap na ating pinanghahawakan, at ang sakit ng ating nasirang pagsasama ay nagbanggaan sa loob ko. Ang nanay at lola ni Stanford ay nagsusuot ng mga ekspresyon ng pagkagulat na may halong pagkukunwaring tuwa sa aming hindi inaasahang pagtatagpo. Ang pilit nilang mga ngiti ay nagtatangkang itago ang pinagbabatayan na tensyon na nakabitin sa hangin. "Mr. and Mrs. Montenegro. Nakakatuwang sorpresa!" sabi ni lola. " Dito ka na rin mag-dinner! What a coincidence. Bakit hindi ka sumama sa amin?" Ang aking mga magulang ay nagbibigay din ng mainit na pagbati, na tinatakpan ang kanilang sariling kaguluhan para sa akin. "Salamat, Mrs. Guzman," sabi ni Nanay. "Kami ay nagpapasalamat sa imbitasyon. Nakatayo ako doon, walang imik, nakatitig kay Stanford. Nakikita ko ang repleksyon ng mga pagb

Ang mga mata ni Amanda ay kumikinang sa pananabik habang ibinabahagi niya ang kapana-panabik na balita. Siya ay sumandal, ang kanyang boses ay puno ng sigasig at isang dampi ng pagmamalaki. Ramdam ko ang excitement na may halong kaba. Ito ay isang napakalaking pagkakataon, at hindi ko maiwasang makaramdam ng pagmamalaki sa aking trabaho na kinikilala. "Nakakamangha iyan, Amanda!" Sabi ko, may bahid ng excitement ang boses ko. " Ikinararangal ko na nagustuhan nila ang aking disenyo at gusto nilang makipagtulungan sa amin." Tumango si Amanda, nakakahawa ang kanyang excitement. "Talaga, Veronica. Ang iyong talento at pagkamalikhain ay tunay na kapansin-pansin. At narito ang pinakamagandang bahagi - nais naming ikaw ang maging pangunahing tagapagsalita sa paparating na pagpupulong kasama ang kumpanya. Magkakaroon ka ng pagkakataong ipakita ang iyong disenyo at ipakita ang iyong pananaw bilang taga-disenyo." Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, at halo-halong emosyon ang bumalot sa ak

Itinuon ko ang aking mga mata sa kanya, ang kanyang titig ay puno ng hindi inaasahang pag-aalala na nagpapadala ng isang kirot sa puso ko. Ang kalituhan ay bumabalot sa aking isipan. Paano siya mag-aalala sa akin? Bumibilis ang pulso ko. Namumula ang pisngi ko habang ang mainit niyang hininga ay humahaplos sa mukha ko, nag-aapoy ng mga sensasyon sa loob ko. Ito ay isang kabalintunaan na sandali, parehong napakalaki at kakaibang nakakabighani. Pinipilit kong kumawala sa mga braso niya, pero pinigilan niya ako, "Huwag kang gagalaw." Ang kanyang boses ay mababa, banayad, at paos. "The more you move, the more uncomfortable ang mararamdaman mo." Naiintindihan ko ang sinasabi niya. Pero nagiging emosyonal ako. Huminga ako ng malalim, sinusubukan kong pakalmahin ang naghuhumindig kong puso at umiikot na emosyon. Gayunpaman, sa kabila ng paghahangad ko ng aliw, ang atensyon ko ay agad na napunta sa kanyang mga mata, na nakakulong pa rin sa akin. Bumibigat ang bigat sa dibdib ko, at

Ang araw ng fashion show... Ang engrandeng ballroom ng marangyang hotel ay ginawang isang nakamamanghang runway, na pinalamutian ng mga eleganteng dekorasyon at kumikinang na mga ilaw. Ang hangin ay dumadagundong sa pananabik habang ang mga panauhin, na nakasuot ng pinakamagagandang kasuotan, ay pinupuno ang silid ng mga bulungan at nasasabik na satsat. Ang makulay na enerhiya ng fashion show ay tumatagos sa kalawakan, na nagpapataas ng kapaligiran sa isang kaguluhan at kaakit-akit. Nakukuha ng mga flash ng mga camera mula sa media pit ang esensya ng kaganapan. Ang lugar sa likod ng entablado ay isang kaguluhan ng aktibidad at pag-asa. Ang mga modelo, na nakadamit sa iba't ibang yugto ng pagiging handa, ay gumagalaw nang maganda sa espasyo, ang kanilang mga eleganteng gown at meticulously style na buhok na sumasalamin sa epitome ng kagandahan at pagiging sopistikado. Ang mga makeup artist at hairstylist ay maingat na naglalagay ng mga finishing touch, na tinitiyak na ang bawat d

Kinabukasan, pumunta ako sa opisina para kausapin si Amanda. Pagpasok ko sa opisina ni Amanda, mabigat sa pag-asa ang puso ko. "Amanda, kailangan kitang makausap." "Oo naman. Halika at umupo ka na." Akala ko ay paratangan niya ako tulad ng ginawa ng iba, pero tinanggap niya ako ng nakangiti. nagulat ako. Nakakagaan ng loob ang mainit na ngiti ni Amanda. Huminga ako ng malalim, inipon ang aking mga iniisip, at pagkatapos ay nagsimulang ipaliwanag ang sitwasyon. Sinasabi ko sa kanya ang tungkol sa pekeng pirma at ang hindi ko paniniwala sa buong pagsubok. "Hindi ko alam kung sino itong Misha," patuloy ko. "I never met her. Why would I transfer money? I have no idea what is going on. Please believe me, Amanda. The design is my creation. I haven't plagiarized." "I trust you, Veronica. I've worked closely with you, and I've seen your talent and dedication. I don't believe for a second that you would plagiarize." Lumuwag sa akin ang kaginhawahan, at isang kislap ng pag-asa a