All Chapters of Billionaire Marry Me For A Bet: Chapter 71 - Chapter 80

Nagkagulo ang kumpanya ni Stanford. Ito ay nasa bingit ng pagbagsak, at ang pamilya ni Michael ay handang pumalit. Para mailigtas ang kumpanya, kailangan ni Stanford ang 10% share na hawak ko. At nakakakuha ito ng atensyon ng lahat. Ang mga taong hindi nakakaalam tungkol sa relasyon namin ni Stanford ay nagsimulang magsalita tungkol sa amin. Lahat ay sabik na malaman kung ano ang relasyon namin. Ngayon ay alam na ng publiko na ako ang dating asawa ni Stanford. Sa sandaling kumalat ang balita, nagsimulang magsalita ang mga tao tungkol sa amin. Ang kaguluhan sa media at sa mga social platform ay napakalaki. Ang mga alingawngaw at mga haka-haka tungkol sa kumpanya ni Stanford at sa aming relasyon ay kumalat na parang napakalaking apoy, na nagpapataas ng pabagu-bagong sitwasyon. Ang mga tao mula sa lahat ng antas ng pamumuhay ay nahuhuli sa drama, na nagpapahayag ng kanilang mga opinyon, ang ilan ay may empatiya, ang iba ay may paghatol at panunuya. Walang hangganan ang pagkamau

POV ni Veronica.... Nagmamadali akong bumaba sa kalye, hindi pinapansin si Stanford. Nanginginig ang mga binti ko, at mabilis na pumipintig ang pulso ko. Ang pagtatagpo kay Stanford ay nagdulot sa akin ng matinding kaba at pagkadurog. Hindi ako makapaniwala na inuuna niya pa rin si Melissa sa lahat ng bagay, maging ang sarili niyang anak. Parang lahat ng araw na magkasama kami ay walang kwenta sa kanya. Galit ako sa kanya. Namumuo sa loob ko ang galit at hinanakit habang iniisip ko ang oras na sinayang ko sa pagmamahal sa kanya. Naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ko agad nakita ang totoong ugali niya. Kung sana kanina pa ako lumayo sa kanya, siguro wala ako sa ganitong masakit na sitwasyon ngayon. Nagi-guilty ako nitong mga araw na ito, iniisip kong nakagawa ako ng mali sa kanya at sa kumpanya niya. Pero pagkatapos ko siyang kausapin, napagtanto kong karapat dapat siya. Wala akong ginawang mali. Pinunasan ko ang mga luhang tumutulo sa mukha ko. I make a vow to myself to forg

Halos hatinggabi na nang ihatid ako ni Michael sa aking apartment. Sa ngayon, nakatira siya sa mansion ng kanyang pamilya. Kaya aalis na siya. Ngunit ang kanyang mga mata ay nananatili sa akin, humihiling sa akin na pigilan siya. Dahan-dahang dumampi ang mga daliri ni Michael sa pisngi ko. Puno ng pananabik ang kanyang mga mata, at ramdam ko ang init ng kanyang pagmamahal. Alam ko ang kanyang pagnanasa, ngunit hindi pa ako handa para sa matalik na pakikipag-ugnayan sa kanya. Kaya, hindi ko siya pinipigilan. "Good night," sabi niya. Idinaan niya ang kanyang mga daliri sa kanyang buhok at tumalikod para umalis. Lumapit ako at pinigilan siya bago siya umalis. Nag-intertwine ang mga kamay namin, at hinila ko siya palapit, ang bilis ng tibok ng puso ko sa magkahalong emosyon. Idiniin ko ang labi ko sa kanya. Humigpit ang yakap niya, at ramdam ko ang lalim ng nararamdaman niya para sa akin. Habang patuloy ko siyang hinahalikan, mas nagiging kumpiyansa ako sa aking desisyon. Si Mic

"Pabayaan mo ako, bakla ka," sigaw ni Melissa nang hilahin siya ng isang lalaki palabas. Napatingin ako sa matangkad na papalapit sa akin, nanginginig ang katawan ko sa takot. Hinatak ng lalaki ang braso ko at hinila ako pataas, hinihila ako palabas na parang walang bigat ang katawan ko. Paglabas ko sa maliit na compartment, nanlaki ang mga mata ko sa gulat at takot habang nakikita ko ang nasa harapan ko. Ang madilim na ilaw sa loob ng lalagyan ay hindi naghanda sa akin para sa malupit na liwanag ng mundo sa labas. Ang nakasisilaw na araw ay sumasalamin sa mga metal na lalagyan ng pagpapadala, na nagpapatindi sa umaapoy na init ng dockyard. Ang malawak na lugar ay puno ng mga hilera sa hanay ng mga lalagyan, na lumilikha ng mala-maze na tanawin. Ang dockyard mismo ay tila inabandona, kung saan kakaunti lamang ang mga armadong lalaki na nagpapatrolya sa lugar. Ang kanilang mahigpit na mga ekspresyon at ang mga baril na dala nila ay nagpapanginig sa aking gulugod, na nagpapaunawa

Gumalaw ako, binuksan ang aking mga mata, at tumingin sa paligid ko, tanging mga puting pader ang aking nakita. Nakahiga ako sa hospital bed. Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatulog. "Salamat, ayos ka lang," bulong niya habang palapit sa akin, ang mga kamay niya ay marahang hinihimas ang likod ko. Kitang-kita ang pag-aalala niya, at hindi ko maiwasang magpasalamat na nasa tabi ko siya. "Ilang oras na akong natutulog?" Pagtatanong ko, sinusubukang pagsama-samahin ang mga pangyayaring naghatid sa akin sa kama ng ospital na ito. Umaambon ang aking alaala, at may mga pira-pirasong alaala na lamang na nawalan ako ng malay sa daan pauwi dahil sa takot at pagod. "Halos walong oras," tugon niya, nakatutok ang mga mata niya sa akin. "I was so scared. I sat here the whole time, waiting for you to wake up." Ang kanyang pag-aalaga at debosyon ay umaantig sa aking puso, at ngumiti ako para bigyan siya ng katiyakan. "I am fine now... feeling refreshed," sabi ko, kahit na nanginginig