All Chapters of Billionaire Marry Me For A Bet: Chapter 91 - Chapter 100

Naipit ako sa isang buhay na bangungot. Ako at ang aking mga anak ay kinikidnap ng isang grupo ng mga lalaking nakamaskara, at wala akong kapangyarihang pigilan ito. Kinaladkad na kami palabas ng bahay at itinapon sa backseat ng isang itim na kotse. Nakatali ang aking mga kamay at paa, at may nilagay na basahan sa aking bibig para patahimikin ako. Ni hindi ko maaliw ang mga anak ko, na nanginginig sa takot sa tabi ko. Habang lumilingon ako sa paligid, kitang kita ko na napapalibutan kami ng dilim. Tinted ang mga bintana, na nakaharang sa anumang liwanag mula sa labas. Ang tanging pag-iilaw ay nagmumula sa isang maliit na overhead lamp, na naglalagay ng nakakatakot na mga anino sa loob ng kotse. Para kaming nasa libingan, nakulong at walang magawa. Nadudurog ang puso ko habang pinagmamasdan ang aking mga anak na nanginginig sa takot. Magkadikit sina Evan at Barbie, nanlalaki ang mga mata sa takot. Sinusubukan kong bigyan sila ng katiyakan sa pamamagitan ng banayad na tango, umaas

POV ni Veronica. "Veronica gising na..." May tumawag sa akin at niyugyog ang balikat ko. Mababa at paos ang boses. Hindi ako sigurado kung sino ito o kung ano ang gusto nila. medyo naiinis ako. "Um..." ungol ko, nanginginig. "Veronica, please wake up..." pagmamakaawa ng boses, sa pagkakataong ito ay parang mas mapilit. Gusto ko lang matulog. Ano ang problema ng mga tao? Hindi ba pwedeng iwan na lang nila ako? I swear tatalunin ko kung sino man ang nang-iistorbo sa akin. Nakakunot ang noo ko habang sinusubukan kong imulat ang mga mata ko. Pero ang bigat ng pakiramdam nila, parang may mga bigat na nakakabit sa pilik mata ko, na pumipigil sa akin na buhatin. Sinubukan kong tumugon, ngunit ang aking lalamunan ay parang nanunuyo at nangangamot. Ang kaya ko lang ay isang mahinang "um." "Veronica.." This time, mas malakas ang boses kaysa kanina. Unti-unti kong napagtanto na si Stanford pala ang nagpupumilit na gisingin ako. Nagsisimula ang aking isip na pagsama-samahin ang

POV ni STANFORD.. Napadpad kami sa isang desyerto na lugar sa kalagitnaan ng gabi. Walang pupunta dito. Ako ay nasugatan, dumudugo, at ang sakit ay dumadaloy sa aking bawat tibok ng puso. Pero mas masakit ang malaman na nasa panganib si Veronica dahil sa akin. I can't allow her to stay here with me, exposed and vulnerable. Ayokong maging pabigat kay Veronica. Maaaring bumalik ang mga lalaking iyon para saktan siya. Hindi siya dapat manatili sa akin dito, walang proteksyon. Dapat siyang gumawa ng paraan para makatakas dito. Dahil sa kaunting lakas na natitira ko, itinulak ko siya palayo, ang boses ko ay puno ng desperasyon. "Umalis ka na dito," ungol ko, ang mga salitang mabigat sa bigat ng sarili kong kasalanan at takot. "Hindi ko kailangan ng suporta mo. Umalis ka na lang." Ngunit ang kanyang tugon ay mabangis at hindi matitinag. "Hindi," sagot niya na may pantay na tindi, hindi natitinag ang kanyang determinasyon. "Hindi kita iiwan." "Bakit?" hinihiling ko. "I don't dese

Pinagmamasdan ko ang umaatras na pigura ni Michael. Ang silid ay nakakaramdam ng suffocate, at ang hangin ay makapal sa tensyon at takot. Ang pangakong binitiwan ko ay nakabitin nang husto, tulad ng isang madilim na ulap na tumangging mawala. Hindi ako makapaniwala sa mga pangyayari-kung paanong ang lalaking minsan kong tinuring na kaibigan ay naging isang taong hindi na makilala. Huminga ako ng malalim at nanginginig, sinusubukan kong pakalmahin ang aking mga ugat. Alam kong wala akong choice kundi tuparin ang hiling niya, ang iligtas ang buhay ni Stanford. Ito ay isang malupit na katotohanan na hindi ko matatakasan. Nanginginig ang mga daliri na kumakalam sa gilid ng kumot habang sinusubukan kong pakalmahin ang sarili ko. Nilunok ko ang bukol sa aking lalamunan, dahan-dahan akong tumayo. Bawat hakbang ay parang isang mabigat na pasanin, at bawat pulgada ng distansya na naghihiwalay sa akin kay Stanfors ay parang panibagong patong ng kawalan ng pag-asa. Umaalingawngaw ang mga yab

Stanford.." Sumugod ako sa tabi niya, saglit na binura ang tensyon at desisyon ng mga nakaraang sandali. Lumuhod ako sa tabi niya, bumilis ang tibok ng puso ko ng makita ko ang dugong tumutulo sa benda. Bumukas na ang sugat. Namumuo ang gulat sa loob ko, ang pagpupumilit na iligtas siya ay nagtagumpay sa anumang namamalagi na pagdududa. Kinakagat ko ang aking mga ngipin, ipinatawag ko ang lahat ng lakas na mayroon ako at nagawa kong hilahin siya pataas sa isang posisyong nakaupo. Mabigat ang kanyang bigat, at mahina ang kanyang katawan sa pinagdaanan niyang pagsubok. Sa bawat hakbang, ramdam ko ang mabigat niyang hininga sa balikat ko at nawawala ang malay niya. Paglabas ko ng kwarto ay tinamaan ako ng malamig na hangin ng corridor, na nakadagdag pa sa tensyon na bumabalot sa dibdib ko. Nakayuko ang ulo ni Stanford sa balikat ko, ang kanyang mukha ay maputla at pilit. Ang pagkaapurahan ay nagtutulak sa akin pasulong, ang aking determinasyon na iligtas siya ay nagpapagatong sa ba