All Chapters of Billionaire Marry Me For A Bet: Chapter 81 - Chapter 90

Habang sinusuri ni Evan ang mga larawan ni Stanford nang mas malapitan, ang kanyang isipan ay nagsimulang tumakbo sa mga iniisip at tanong. Ang pagkakahawig sa pagitan niya at ng lalaking ito, si Stanford, ay kapansin-pansin, at hindi maiwasan ni Evan na magtaka kung mayroong genetic connection sa pagitan nila. Si Stanford nga kaya ang tatay niya? Ang posibilidad ay pumupuno sa isip ni Evan ng kuryusidad at pananabik. Palagi niyang iniisip ang tungkol sa kanyang biyolohikal na ama, at ngayon, nang makita ang pagkakahawig na ito, ang ideya na maaaring si Stanford ang kanyang ama ay tila parehong kapanapanabik at nakakatakot. Kumakabog ang puso ni Evan sa magkahalong emosyon habang iniisip ang mga implikasyon ng naturang pagtuklas. Alam niyang inilihim ng kanyang ina ang mga detalye ng kanyang ama, at hindi maiwasan ni Evan ang pakiramdam ng pagkaapurahan upang malaman ang katotohanan. Marahil ito na ang pagkakataong hinihintay niya ang isang pagkakataon upang matuto pa tungkol sa

Damang-dama ang pagkabigla ni Veronica, ang kanyang emosyon ay umiikot sa magkahalong pagkalito at hindi paniniwala. Hindi niya akalain na ang kanyang nakaraan ay makakabangga sa kanyang kasalukuyan sa isang surreal at hindi inaasahang paraan. Ang makitang magkasama sina Stanford at Melissa, malapit nang magsimula sa isang bagong Kabanata ng kanilang buhay, at siya ay nanghihimasok nang hindi inaasahan, ay pumupuno sa kanya ng isang pakiramdam ng pagkalito. Habang nakatayo si Veronica sa kanyang kinatatayuan, ang mga mata ni Stanford ay nakatutok sa kanya, at naramdaman niya ang isang alon ng emosyon na bumabagsak sa kanya. Ang mga alaala ng kanilang nakaraan at ang sakit na kanyang tiniis ay bumabalik, na humahalo sa kanyang kawalan ng katiyakan sa kasalukuyang sitwasyon. Parang tumigil ang oras. Nararamdaman ni Veronica ang bigat ng matalim na titig ni Stanford, ngunit ang kanyang ekspresyon ay nananatiling hindi nababasa. Ito ba ay sorpresa, pagkakasala, o iba pang nakatago

Mas lalo akong natigilan nang marinig ko ang pagmamakaawa niya sa akin. Hinding-hindi ako gagawa ng parehong pagkakamali sa paglalagay ng aking pananampalataya sa kanya, at ang pagbabalik sa kanya ay hindi isang opsyon. Gamit ang lahat ng lakas ko, binawi ko ang braso ko at pinapantayan ko siya ng tingin. "Hindi na ako mahuhulog ulit sa bitag mo," sambit ko. "So, stop fooling me and leave me alone." Sinubukan kong lumayo, hinila lang ako pabalik sa kanya. Si Stanford ay tumaas sa akin, at ang kanyang mapupungay na mga mata ay tila bumabaon sa aking kaluluwa. Nararamdaman ko ang pagtitig niya sa akin, na nagpapagapang sa balat ko sa discomfort. "Sa tingin mo makakawala ka sa akin?" banta niyang tanong. "Tingnan mo ang paligid mo, sweetheart." Tumingin ako sa paligid na may pag-aalala. Sa puntong ito ko lang napansin ang ilang lalaking naka-black suit na naka-istasyon dito at doon sa terminal. Sigurado akong nasa loob din ng airport ang mga tauhan niya. Pakiramdam ko ay dumamp

Makalipas ang ilang araw... Ang balita ng pag-iwan ni Stanford sa kanyang nobya sa altar at pagkansela ng kasal ay nagpadala ng shockwaves sa pamamagitan ng social media, at tila lahat ay pinag-uusapan ito. Nagkakaroon ng field day ang mga entertainment magazine, na nag-iisip tungkol sa mga dahilan sa likod ng kanyang desisyon at nagpinta ng mga detalyadong senaryo kung ano ang maaaring nagtulak sa kanya upang iwan ang kanyang nobya na mataas at tuyo. Pero hindi ako interesado. Mas maganda pa ang gagawin ko kaysa magsayang ng oras sa tsismis at sabi-sabi. Ang aking pokus ay sa aking trabaho, at kailangan kong panatilihing matalas at nakatuon ang aking isipan upang matugunan ang mga huling araw na nalalapit sa akin. Wala akong pakialam kung ano ang sinasabi ng mga tao tungkol kay Stanford o Melissa. Ang hinahanap ko lang ay ang tamang sandali para makalayo dito. Hanggang doon na lang ako magfo-focus sa trabaho ko. Huminga ako ng malalim at sinubukang mag-concentrate sa gawain,

Naglalakad si Mama papunta sa pinto, hindi umaalis sa akin ang mga mata niya. "Ang mga apo natin... sina Evan at Barbie. "Hinatak ni Dad si Evan at Barbie sa harap ng mama ko, halata sa mukha niya ang saya. Sa puntong ito lang ay umiwas ng tingin si Nanay sa akin at bumaba ang tingin sa mga bata. Ngumisi siya sa pamamagitan ng kanyang mga luha. Kitang-kita ang saya sa kanyang mga mata habang nakaluhod siya at binalot sila ng mainit na yakap. "You two are absolutely adorable," she murmurs, her voice makapal sa emosyon. "Nay..." Ang aking boses ay isang marupok na hibla, isang paghingi ng tawad na nagtataglay ng mga taon ng pagsisisi sa loob nito. Tumingala siya, nag-uugnay ang mga mata niya sa mata ko, magkahalong emosyon ang umiikot sa loob nila. "Veronica may mga anak ka na!" Halata sa tono niya ang pagkagulat at sakit. "Hindi mo ipinaalam sa amin ang tungkol sa kanila sa lahat ng mga taon na iyon," reklamo niya. "I'm sorry," tanging paghingi ko ng tawad, guilt overwhelmi