All Chapters of Billionaire Marry Me For A Bet: Chapter 111 - Chapter 120

Kinabukasan... Ang sitwasyon ay naging masama, tulad ng sa nakaraan. Dahil sa mga alegasyon, bumagsak ang presyo ng stock ng kumpanya ni Stanford. Kapag nabasa ko ang artikulo ng balita, pakiramdam ko ay binabalikan ko ang nakaraan at nasaksihan kong gumuho muli ang kanyang kumpanya. Ang mga salita sa screen ng telepono ay tila lumabo nang magkasama, na bumubuo ng isang kalagim-lagim na echo ng nangyari limang taon na ang nakakaraan. Ito ay kapansin-pansing katulad ng nangyari limang taon na ang nakakaraan. Hindi ko maalis ang pakiramdam na ang impluwensya ni Michael ang gumaganap dito. Ang maselang orkestrasyon ng mga kaganapan, ang timing, ang katumpakan-lahat ito ay tumutukoy sa kanyang pagkakasangkot. Ang mga sugat mula sa nakaraan ay muling binubuksan, at ako ay nahaharap sa malupit na katotohanan na ang nakaraan ay hindi kailanman tunay na umalis sa atin. Ikinuyom ko ang aking mga kamao, ang aking mga kuko ay bumabaon sa aking mga palad, habang pilit kong pinipigilan a

Habang tumatagal ang katahimikan, mas lalong nadagdagan ang aking pagkabalisa. Halos mawalan na ako ng pasensya. Ibinuka ko ang aking bibig para sabihin ang isang bagay, ngunit itinaas niya ang kanyang kamay para pigilan ako, at nag-aatubili akong tumahimik, binigyan siya ng sahig para magsalita. "Makinig ka muna sa akin." Pinutol ng boses niya ang katahimikan, at napalunok ako ng mariin, lumalaki ang pag-asa ko. " Ang mga bagay ay nagiging pangit dito. Nakulong ako nang husto. Lahat ng ebidensya ay laban sa akin, ngunit hindi mo dapat alalahanin ito. Ako ang bahala sa lahat. Umalis ka kasama ang mga bata. Ipapa-book ko sa aking katulong ang iyong flight ticket." Ang kanyang mga salita ay tumama sa akin na parang isang suntok sa dibdib, at ang aking puso ay lalong lumubog. Sa kabila ng aming mga pagtatangka na panatilihin siya sa kadiliman, nagawa niyang alisan ng takip ang lawak ng mga problemang kinakaharap niya. Nangingilid ang mga luha sa mata ko habang tinatamaan ako ng rea

Habang unti-unting bumabalik ang aking kamalayan, ang mundo sa paligid ko ay nagiging mga pira-piraso. Ang marumi at sira-sirang kapaligiran ng silid ay napagtuunan ng pansin, na nagbibigay ng nakakatakot na kapaligiran na tumutugma sa nakakaligalig na sitwasyon na aking kinalalagyan. Ang mga sapot ng gagamba ay kumakapit sa mga sulok; sumasayaw ang mga anino sa dingding ng aking paningin. Ang bigat ng ulo ko, at nagpanting pa rin ang tenga ko sa suntok na natanggap ko. Kumurap ako, sinusubukang i-clear ang aking paningin, at ang aking puso ay lumaktaw nang tumibok nang mapagtanto kong nakatali ako sa isang upuan. Ang mga boses, tahimik ngunit naririnig, ay tumatagos sa ulap sa aking isipan. Lumalakas ang aking mga sentido, at pilit kong pinakinggan, pinagsasama-sama ang pag-uusap na lumalabas sa harapan ko. "Sabi ko sayong lumayo ka dito. Bakit ka pumunta dito?" Napapikit ako nang makita kong pamilyar ang boses na ito. Boses iyon ni Michael. Sino ang kausap niya? "Ugh..

Ang lahat ng mga eksena ay naglalaro bilang isang recording sa harap ng aking mga mata. Pakiramdam ko ay binabalikan ko ang lagim ng nakaraan. Dinala kami ng mga goons sa isang abandonadong bahay sa tuktok ng burol. Inihagis nila kami sa malamig na sahig at isinara ang pinto. Ang silid kung saan kami nakakulong ay parang isang tiwangwang na kulungan, malamig at mamasa-masa. Ang mga muffled na tunog ng labas ng mundo ay halos hindi tumagos sa makapal na pader. Wala pa ring malay si Stanford. Dumudugo ang kanyang noo. Nadala ako ng matinding determinasyon na protektahan siya. Pinunit ko ang aking damit gamit ang aking mga ngipin at ginagamit ang tela bilang isang impromptu bandage upang matigil ang pagdurugo. Ang kanyang kahinaan, na nakahiga doon na walang malay, ay humahatak sa aking puso. Nilibot ko ang aking paningin sa buong silid, ang aking mga mata ay dumapo sa kakarampot na kaginhawaan ng isang kutson at isang kumot. Dahan-dahan kong kinaladkad si Stanford papunta sa kutso

Sa daan, nakatanggap ako ng video message sa aking telepono mula sa punong opisyal ng seguridad. Ito ang video na naka-record sa pendant. Habang lumalabas ang mensahe ng video sa screen ng aking telepono, nadala ako sa isang puyo ng tubig ng nakakagulat na mga paghahayag. Ang mga imahe at tunog na nakapaloob sa digital tape na ito ay nagsisilbing isang mapait na tableta upang lunukin, na gumising sa akin sa malupit na katotohanan na nabubuhay ako sa isang maingat na ginawang kasinungalingan sa loob ng maraming taon. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala. Ang pagkakasala at panghihinayang na dumaloy sa loob ko ay parang isang magulong dagat, na nagbabantang matabunan ang aking sentido. Si Veronica, ang babaeng laging nandiyan para sa akin at nagmamahal sa akin nang walang pasubali, ay lumalabas bilang tunay na pangunahing tauhang babae ng nakamamatay na insidente ng pagkidnap na iyon. Ang panghihinayang, tulad ng isang walang humpay na tubig, ay dumaan sa akin. Kinastigo ko