"Pabayaan mo ako, bakla ka," sigaw ni Melissa nang hilahin siya ng isang lalaki palabas. Napatingin ako sa matangkad na papalapit sa akin, nanginginig ang katawan ko sa takot. Hinatak ng lalaki ang braso ko at hinila ako pataas, hinihila ako palabas na parang walang bigat ang katawan ko. Paglabas ko sa maliit na compartment, nanlaki ang mga mata ko sa gulat at takot habang nakikita ko ang nasa harapan ko. Ang madilim na ilaw sa loob ng lalagyan ay hindi naghanda sa akin para sa malupit na liwanag ng mundo sa labas. Ang nakasisilaw na araw ay sumasalamin sa mga metal na lalagyan ng pagpapadala, na nagpapatindi sa umaapoy na init ng dockyard. Ang malawak na lugar ay puno ng mga hilera sa hanay ng mga lalagyan, na lumilikha ng mala-maze na tanawin. Ang dockyard mismo ay tila inabandona, kung saan kakaunti lamang ang mga armadong lalaki na nagpapatrolya sa lugar. Ang kanilang mahigpit na mga ekspresyon at ang mga baril na dala nila ay nagpapanginig sa aking gulugod, na nagpapaunawa
Bumibilis ang tibok ng puso ko sa pag-aalala at ginhawa. Siya ay basang-basa sa tubig, malamang mula sa paggamit ng pamatay ng apoy o paghahanap ng ibang paraan upang maprotektahan ang sarili mula sa apoy. Ako ay namangha at nagpapasalamat na siya ay nagkaroon ng lakas ng loob na sundan ako, kahit na ipagsapalaran ang kanyang sariling kaligtasan. Sumasalubong ang mga mata niya sa akin na may halong pag-aalala at determinasyon. Walang pag-aalinlangan, ipinulupot niya ang kanyang mga braso sa akin, pinoprotektahan ako mula sa init at apoy sa abot ng kanyang makakaya. Ang tunog ng kaluskos ng apoy at mga sirena ay pumupuno sa hangin sa paligid namin, ngunit sa sandaling iyon, parang lahat ng iba ay nawawala. "Veronica, okay ka lang?" tanong niya, puno ng pag-aalala ang boses niya. "I am now," I manage to say, tumulo ang luha ng relief sa pisngi ko. Humihikbi ako, nakasandal sa yakap niya. Ngayon ko lang napansin na tumutulo na siya ng tubig. Hindi ko alam kung paano niya nalaman
Gumalaw ako, binuksan ang aking mga mata, at tumingin sa paligid ko, tanging mga puting pader ang aking nakita. Nakahiga ako sa hospital bed. Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatulog. "Salamat, ayos ka lang," bulong niya habang palapit sa akin, ang mga kamay niya ay marahang hinihimas ang likod ko. Kitang-kita ang pag-aalala niya, at hindi ko maiwasang magpasalamat na nasa tabi ko siya. "Ilang oras na akong natutulog?" Pagtatanong ko, sinusubukang pagsama-samahin ang mga pangyayaring naghatid sa akin sa kama ng ospital na ito. Umaambon ang aking alaala, at may mga pira-pirasong alaala na lamang na nawalan ako ng malay sa daan pauwi dahil sa takot at pagod. "Halos walong oras," tugon niya, nakatutok ang mga mata niya sa akin. "I was so scared. I sat here the whole time, waiting for you to wake up." Ang kanyang pag-aalaga at debosyon ay umaantig sa aking puso, at ngumiti ako para bigyan siya ng katiyakan. "I am fine now... feeling refreshed," sabi ko, kahit na nanginginig
Unti-unti akong nagkamalay. Ang bigat ng ulo ko. "Uh..." ungol ko at sinubukang umupo, nanginginig. Nakatali pa rin ang mga kamay ko sa likod at masakit. Ang masangsang na amoy ng gasolina ay tumatama sa mga butas ng ilong ko, na nagpapabilis ng tibok ng puso ko. Gumalaw ako at umupo, nakita ko lang ang sarili ko sa isang madilim, mamasa-masa, at malamig na kuweba. Nakakatakot ang paligid. Nanlaki ang mga mata ko sa takot nang mapansin ko ang isang lalaking nagtapon ng gasolina mula sa isang malaking lalagyan sa bukana ng kweba, ang pabagu-bago ng likidong dumadaloy sa lupa. Hinihila ko ang mga lubid na nagbibigkis sa aking mga kamay, pakiramdam ko namamanhid ang aking mga daliri dahil sa mahigpit na pagkakasikip. Namumuo ang takot sa loob ko habang napagtanto ko ang bigat ng sitwasyon. Ang aking mga hindi pa isinisilang na mga anak ay nasa panganib, at kailangan kong takasan ang masamang bitag na ito. Sa madilim na liwanag, ang may kagagawan ng nakakatakot na eksenang ito a
Pagkalipas ng limang taon... Sa wakas ay bumalik ako sa aking bayan makalipas ang limang taon. Habang tinutulak ko ang luggage cart palabas ng airport, huminga ako ng malalim, dinadama ang hangin ng lugar kung saan ako ipinanganak at lumaki. Mapait na alaala ang pumupuno sa aking isipan. Yung mga taong nanakit sa akin noon ay wala na sa buhay ko. Babalik lang ako para makita ang mga magulang ko at pupunta ako. Nang umalis ako sa lungsod, nangako akong makipag-ugnayan sa aking mga magulang kapag natiyak ko na ang kaligtasan ko at ng aking mga anak. Limang taon bago, binago ko ang aking pagkakakilanlan at nagsimula ng panibagong buhay. Ako ngayon ay isang matagumpay na fashion designer, na kilala bilang Mitch na may maraming trabaho sa kamay. Limang taong gulang na ngayon ang mga anak ko. Sa paglipas ng mga taon, nakakahanap ako ng lakas sa aking bagong pagkatao at sa pagmamahal na ibinabahagi ko sa aking mga anak. Patuloy akong lumalaki bilang isang tao, nakakahanap ng kagalaka
Habang sinusuri ni Evan ang mga larawan ni Stanford nang mas malapitan, ang kanyang isipan ay nagsimulang tumakbo sa mga iniisip at tanong. Ang pagkakahawig sa pagitan niya at ng lalaking ito, si Stanford, ay kapansin-pansin, at hindi maiwasan ni Evan na magtaka kung mayroong genetic connection sa pagitan nila. Si Stanford nga kaya ang tatay niya? Ang posibilidad ay pumupuno sa isip ni Evan ng kuryusidad at pananabik. Palagi niyang iniisip ang tungkol sa kanyang biyolohikal na ama, at ngayon, nang makita ang pagkakahawig na ito, ang ideya na maaaring si Stanford ang kanyang ama ay tila parehong kapanapanabik at nakakatakot. Kumakabog ang puso ni Evan sa magkahalong emosyon habang iniisip ang mga implikasyon ng naturang pagtuklas. Alam niyang inilihim ng kanyang ina ang mga detalye ng kanyang ama, at hindi maiwasan ni Evan ang pakiramdam ng pagkaapurahan upang malaman ang katotohanan. Marahil ito na ang pagkakataong hinihintay niya ang isang pagkakataon upang matuto pa tungkol sa
Sabado na ng umaga. Habang natutulog pa si Abigail, nagnakaw sina Evan at Barbie mula sa kanilang silid sa hotel, sabik na magsimula sa isang pakikipagsapalaran. Magkahawak-kamay silang naglalakad sa kalsada, naghahanap ng taxi na maghahatid sa kanila sa kanilang mahiwagang destinasyon. Sa kabila ng lumalaking pagkabalisa ni Barbie, si Evan ay nananatiling kalmado at nakolekta. Habang nag-aabang sila ng taxi, mas lalong lumakas ang kuryosidad ni Barbie. "Evan, saan tayo pupunta?" tanong niya, may halong pananabik ang boses niya. "Sa simbahan," kaswal na tugon ni Evan, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa daan. "Bakit?" Nagtatakang tanong ni Barbe na inosenteng kumurap. "Si Stanford Guzman ay ikakasal ngayon," sabi ni Evan. "Ano ka ba nakalimutan mo na ba yun?" "Oh, so, today is his wedding! Anong gagawin natin doon? Itigil na ba natin ang kasal?" Lalong nagiging curious si Barbe. Pinag-iisipan ni Evan ang kanyang mga salita at sinabing, "Ipapaalam ko sa iyo. Gawin mo lang
Damang-dama ang pagkabigla ni Veronica, ang kanyang emosyon ay umiikot sa magkahalong pagkalito at hindi paniniwala. Hindi niya akalain na ang kanyang nakaraan ay makakabangga sa kanyang kasalukuyan sa isang surreal at hindi inaasahang paraan. Ang makitang magkasama sina Stanford at Melissa, malapit nang magsimula sa isang bagong Kabanata ng kanilang buhay, at siya ay nanghihimasok nang hindi inaasahan, ay pumupuno sa kanya ng isang pakiramdam ng pagkalito. Habang nakatayo si Veronica sa kanyang kinatatayuan, ang mga mata ni Stanford ay nakatutok sa kanya, at naramdaman niya ang isang alon ng emosyon na bumabagsak sa kanya. Ang mga alaala ng kanilang nakaraan at ang sakit na kanyang tiniis ay bumabalik, na humahalo sa kanyang kawalan ng katiyakan sa kasalukuyang sitwasyon. Parang tumigil ang oras. Nararamdaman ni Veronica ang bigat ng matalim na titig ni Stanford, ngunit ang kanyang ekspresyon ay nananatiling hindi nababasa. Ito ba ay sorpresa, pagkakasala, o iba pang nakatago
Makalipas ang ilang buwan... POV ng tagapagsalaysay... Pinaliguan ng araw ang eleganteng hardin sa malambot, ginintuang kinang habang sina George at V ay nakatayo sa ilalim ng malinis na puting gazebo, na napapalibutan ng dagat ng makulay na mga bulaklak. Ang venue para sa kanilang kasal ay walang kapansin-pansin, kasama ang mga mayayamang dekorasyon at nakamamanghang floral arrangement na tila pumutok sa kulay at buhay. Para bang ang mismong lupa ang nagdiriwang ng kanilang pagsasama. Hindi umaalis kay Veronica ang mga mata ni Stanford habang papalapit ito sa kanya, puno ng emosyon ang puso nito. Nang maabutan niya ito, hinawakan niya ang kamay nito, ang mga daliri nila ay nag-uugnay sa pangakong walang hanggan. Sinimulan ng opisyal, na may magiliw na ngiti, ang seremonya, at ang kanilang mga kaibigan at pamilya ay tumingin nang may mainit na puso at lumuluha na mga mata. Natuwa sina Evan at Barbie nang makitang ikinasal ang kanilang mga magulang. Ang mga salitang binigkas
Samantala, pumasok sina Evan at Barbie. Lumiwanag ang mga mukha nila ng nakangiti nang makita akong gising. "Mommy!" Ang mga boses na umaabot sa aking pandinig ay puno ng pananabik at wagas na tuwa. Nagmamadali silang lumapit sa akin. Sa bukas na mga bisig, buong pananabik kong tinatanggap sila. Ang init ng kanilang maliliit na katawan ay bumabalot sa akin, at ang mga luha ng kagalakan ay umaagos sa aking mga pisngi. Ang kanilang presensya ay isang balsamo sa aking kaluluwa, na nagpapakalma sa mga umaalingawngaw na alingawngaw ng takot at sakit. Niyakap ko sila ng mahigpit, pinahahalagahan ang bawat sandali ng kanilang yakap. "My babies," bulong ko, nanginginig ang boses ko sa emosyon. "Nandito si Mommy. Ayos lang si Mommy." Ang mga mata ni Evan ay kumikinang sa walang humpay na luha habang nagsasalita, nanginginig ang kanyang boses na may halong ginhawa at matagal na pagkabalisa. “Tinakot mo kami,” he admits, his emotions raw and unfiltered. "Iyak ng iyak si Barbie." Pinali
Kanina pa hinahanap ng mga guwardiya ang lalaking nag-spray ng powder sa mga wedding gown. Sa wakas ay nahuli nila siya at inusisa siya, at ipinahayag niya na binayaran siya ni Michael para gawin iyon para i-frame ako. Ipinagtapat niya ang lahat sa pulisya. Inutusan ko ang departamento ng PR na gumawa ng pahayag. Sa wakas, naayos na ang krisis sa kumpanya, ngunit wala pa ring malay si Veronica. Tatlumpu't anim na mahabang oras ang lumipas, at ang kanyang patuloy na kawalan ng malay ay gumagapang sa aking kaibuturan. Umupo ako sa tabi ng kama niya, hinawakan ko ang kamay niya na para bang hinihikayat siyang bumalik sa kamalayan. Nais kong magising siya, makitang muli ang magagandang mga mata, marinig ang kanyang boses, at maramdaman ang kanyang presensya na pumupuno sa silid. Nag-aalala na rin sina Evan at Barbie. Pinupunasan ng luha ang kanilang mga murang mukha habang nilalabanan nila ang takot na baka hindi na magising ang kanilang ina. Nadudurog ang puso ko na makita silang
Sa daan, nakatanggap ako ng video message sa aking telepono mula sa punong opisyal ng seguridad. Ito ang video na naka-record sa pendant. Habang lumalabas ang mensahe ng video sa screen ng aking telepono, nadala ako sa isang puyo ng tubig ng nakakagulat na mga paghahayag. Ang mga imahe at tunog na nakapaloob sa digital tape na ito ay nagsisilbing isang mapait na tableta upang lunukin, na gumising sa akin sa malupit na katotohanan na nabubuhay ako sa isang maingat na ginawang kasinungalingan sa loob ng maraming taon. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala. Ang pagkakasala at panghihinayang na dumaloy sa loob ko ay parang isang magulong dagat, na nagbabantang matabunan ang aking sentido. Si Veronica, ang babaeng laging nandiyan para sa akin at nagmamahal sa akin nang walang pasubali, ay lumalabas bilang tunay na pangunahing tauhang babae ng nakamamatay na insidente ng pagkidnap na iyon. Ang panghihinayang, tulad ng isang walang humpay na tubig, ay dumaan sa akin. Kinastigo ko
Ang aking katawan ay umiikot at nanginginig sa pagtatangkang iwasan ang mga suntok, ngunit ang kanyang mga hampas ay nakatagpo ng kanilang marka, ang epekto ay nagpapadala ng mga shockwaves ng matinding paghihirap sa akin. Tumutulo ang dugo sa mukha ko. Napaiyak ako sa sakit at takot. Ang bawat suntok ay parang isang saksak ng kadiliman, nagbabantang mapatay ang anumang pag-asa na mabuhay. Nabaliw na si Melissa. Hindi siya titigil hangga't hindi niya ako pinapatay. Pero ayokong mamatay, hindi sa ganito, hangga't hindi ko siya pinaparusahan. Kailangan kong sabihin kay Stanford ang lahat. "Stanford..." Hilaw na sigaw ng sakit ang boses ko habang nagsusumamo para kay Stanford, umaasang kahit papaano ay makarating sa kanya ang iyak ko at siya ang magliligtas sa akin. Nagiging itim ang lahat. Napapikit na ang mga mata ko. Nakaramdam ako ng gaan na parang lumilipad ako. "Veronica..." Umaalingawngaw sa tenga ko ang boses niya, isang lifeline na tila hindi maabot. Nandito ba talaga
Ang lahat ng mga eksena ay naglalaro bilang isang recording sa harap ng aking mga mata. Pakiramdam ko ay binabalikan ko ang lagim ng nakaraan. Dinala kami ng mga goons sa isang abandonadong bahay sa tuktok ng burol. Inihagis nila kami sa malamig na sahig at isinara ang pinto. Ang silid kung saan kami nakakulong ay parang isang tiwangwang na kulungan, malamig at mamasa-masa. Ang mga muffled na tunog ng labas ng mundo ay halos hindi tumagos sa makapal na pader. Wala pa ring malay si Stanford. Dumudugo ang kanyang noo. Nadala ako ng matinding determinasyon na protektahan siya. Pinunit ko ang aking damit gamit ang aking mga ngipin at ginagamit ang tela bilang isang impromptu bandage upang matigil ang pagdurugo. Ang kanyang kahinaan, na nakahiga doon na walang malay, ay humahatak sa aking puso. Nilibot ko ang aking paningin sa buong silid, ang aking mga mata ay dumapo sa kakarampot na kaginhawaan ng isang kutson at isang kumot. Dahan-dahan kong kinaladkad si Stanford papunta sa kutso
Ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa isang baliw na intensity, ang kanyang mga pupils ay lumalawak habang siya ay nagsasalita. "Mahal ko na siya simula bata pa ako," she said, her voice low and even. "I always wanted to be around him, play with him, and marry him. But he liked to play with you. I hate you for grabbing his attention." Nakakabagabag at nakakalungkot ang pag-amin ni Melissa. Ang kanyang pagkahilig sa pagkabata kay Stanford ay nauwi sa isang baluktot na pagkahumaling, at ang kanyang paninibugho sa aking koneksyon sa kanya ay nagpasigla sa kanyang poot. Ang kanyang pagpasok ay nagpinta ng isang malungkot na larawan ng kanyang pag-iisip, na inilalantad ang lalim ng kanyang maling akala. Ramdam ko ang malamig na takot na gumagapang sa aking gulugod habang patuloy siyang nagsasalita. Ang kanyang mga salita ay puno ng kamandag, ang kanyang galit at hinanakit ay ramdam. Bakit niya sinasabi ang mga bagay na iyon? Napagkamalan ba niya akong iba? Wala akong maalala na nak
Habang unti-unting bumabalik ang aking kamalayan, ang mundo sa paligid ko ay nagiging mga pira-piraso. Ang marumi at sira-sirang kapaligiran ng silid ay napagtuunan ng pansin, na nagbibigay ng nakakatakot na kapaligiran na tumutugma sa nakakaligalig na sitwasyon na aking kinalalagyan. Ang mga sapot ng gagamba ay kumakapit sa mga sulok; sumasayaw ang mga anino sa dingding ng aking paningin. Ang bigat ng ulo ko, at nagpanting pa rin ang tenga ko sa suntok na natanggap ko. Kumurap ako, sinusubukang i-clear ang aking paningin, at ang aking puso ay lumaktaw nang tumibok nang mapagtanto kong nakatali ako sa isang upuan. Ang mga boses, tahimik ngunit naririnig, ay tumatagos sa ulap sa aking isipan. Lumalakas ang aking mga sentido, at pilit kong pinakinggan, pinagsasama-sama ang pag-uusap na lumalabas sa harapan ko. "Sabi ko sayong lumayo ka dito. Bakit ka pumunta dito?" Napapikit ako nang makita kong pamilyar ang boses na ito. Boses iyon ni Michael. Sino ang kausap niya? "Ugh..
Makalipas ang ilang araw... Dinadalaw ako ni Melissa kapag wala si Veronica Hindi ko maiwasang maramdaman ang alon ng inis na bumalot sa akin. Napakawalanghiya niya. Ang lakas ng loob niyang magpakita ulit sa harapan ko. "Stanford, oh, my God. Tignan mo nga, grabe ang sugat mo." Lumapit siya sa akin na may luha sa mga mata. Dati nalulungkot ako tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Ngunit ngayon ay nakikita ko sa pamamagitan ng kanyang malisyosong kalikasan na nakatago sa ilalim ng kaawa-awang panlabas na ito. Mapagpanggap si Melissa. Hindi na mababago ng kanyang mga luha at matatamis na salita ang aking pananaw sa kanya. Alam ko na ngayon kung gaano katuso. Sinubukan niyang abutin at hawakan ang mukha ko, pero inalis ko ang kamay niya. Ayokong hawakan niya ako; hindi niya ba naiintindihan yun? Pinandilatan ko siya, kumikislap ang mga mata ko sa babala. "Nawalan na talaga ako ng pasensya sa'yo, Melissa," ungol ko, mahina at nagbabanta ang boses ko. "Stop trying to get clos