Chapter 2: APATHY

Habang nakahiga ako roon, hubo't hubad, kasama ang kanyang mga marka sa aking katawan at ang nananatiling init mula sa aming matalik na pagtatagpo, hindi ko maiwasang makaramdam ng kasiyahan. Gayunpaman, ang napakaligayang kalagayang iyon ay mabilis na nawasak kapag narinig kong sinabi niya ang malamig at hiwalay na mga salita.

Namumuo sa loob ko ang pagkalito at ang lumalagong pagkabalisa, tulad ng isang madilim na ulap na bumabalot sa aming pinagsamahan na matalik.

Hinahanap ko ang kanyang mga mata, umaasang makahanap ng bakas ng pagmamahal at lambing na bumalot sa amin. Ngunit ang nahanap ko sa halip ay isang nagyeyelong distansya, isang walang laman na nagpapadala ng lamig sa aking gulugod.

Ang kanyang mga salita ay tila pumutol sa hangin na parang mga pira-pirasong bubog, na humihiwa sa marupok na bula ng pag-asa na panandaliang bumabalot sa amin.

"Gusto ko ng divorce." Nanginginig ang boses niya, walang kahit anong emosyon.

Ang epekto ng kanyang mga salita ay tumama sa akin na parang isang pisikal na suntok, pagnanakaw ng hininga mula sa aking mga baga. Gulong-gulo ang isip ko, sinusubukang intindihin ang narinig ko.

Bakit niya ito sinasabi? May nagawa ba akong mali? Ngayon lang ba ako nabigo sa kanya?

Sa sandaling iyon, kumapit ako sa paniniwala na ang kanyang biglaang panlalamig ay nagmumula sa aking nakitang pagkabigo na pasayahin siya. Ang mga markang iniwan niya sa aking katawan ngayon ay parang malupit na paalala ng aking kakulangan.

Nais kong ipaliwanag sa kanya na ang aking pagganap ay naapektuhan ng pagbubuntis at na ito ay hindi salamin ng aking pagmamahal o pagnanais para sa kanya. Pero bago pa man makawala ang mga salita sa nanginginig kong labi, pinatahimik niya ako ng parang > dismissive wave.

Ang kanyang susunod na paghahayag ay tumama sa akin na parang isang kulog.

"Bumalik na si Melissa," sabi niya.

Nagsisimulang umalingawngaw sa aking pandinig ang pangalang Melissa isang mapang-akit na himig na dumudurog sa mga labi ng aking napunit na puso.

Ang dating kasintahang dinala niya sa loob niya, ang nagtatagal na attachment na laging pumukaw sa aking mga takot, ay sa wakas ay bumalik upang bawiin siya.

Pagkabigla at kawalang-paniwala ang bumalot sa akin sa mga alon. Ang bigat ng pagtataksil at sakit sa puso ay bumaba sa aking dibdib, na nagpapahirap sa paghinga.

Paano niya itinatapon ang ugnayang pinagsaluhan namin, nang walang kabuluhan?

"And don't forget about the terms in the contract," paalala niya sa akin. "Ito ay malinaw na nakasaad na maaari nating tapusin ang kasal na ito pagkatapos ng isang taon kung hindi tayo magkakaroon ng damdamin para sa isa't isa. You failed to win my heart, Veronica. "

Ang pagbanggit niya sa kontrata ay nagpaikot ng kutsilyo sa puso ko.

Umaasa ako, laban sa lahat ng pagkakataon, na ang ating pagmamahalan ay lalampas sa mga hadlang na iyon. Ngunit ngayon, idineklara niya ang pagtatapos ng aming kasal sa mga masasakit na salita, na nagsasabi na nabigo akong mahulog siya sa akin sa loob ng itinakdang oras.

Ito ay masyadong malupit.

Siya ay tumalikod at nagpatuloy, "Kaya, tinatapos ko ang walang kabuluhang kasal na ito at magsisimula muli kay Melissa. Ipapadala ko ang kasunduan sa diborsyo. Basahin itong mabuti bago ito pirmahan."

Nangingilid ang luha sa mga mata ko, nanlalabo ang paningin ko habang pilit kong inintindi ang mga sinabi niya. Ang mga pangarap na pinangarap ko at ang mga pag-asang kinapitan ko ngayon ay gumuho sa paligid ko.

Ang pagbanggit kay Melissa ay nagpapatindi sa sakit, malupit na nagpapaalala sa akin na hinding-hindi ko mapupunan ang kawalan na iniwan niya. Hinding hindi ko siya mapapalitan sa puso niya. Kahit na alam ko ang realidad na ito, isang unos ng emosyon ang nagngangalit sa loob ko.

Naramdaman ko ang lambing at pagmamahal na nagmumula sa kanya ilang sandali lang ang nakalipas, na kaakibat ng aming matalik na pagsasama. Ilusyon lang ba ang mga damdaming iyon? Naging bulag ba ako sa katotohanan, nilinlang ang aking sarili sa maling pag-asa?

Mga tanong na umiikot sa aking isipan, humihingi ng mga kasagutan na hinding-hindi lubusang makakapagbigay ng kirot sa aking puso. Gusto kong harapin siya.

Ngunit bago ako makaipon ng lakas para sabihin ang aking mga pagdududa, ang kanyang telepono ay pumasok sa aming marupok na sandali.

Kitang kita ko kung paano kumikinang ang mga mata niya habang nakatingin sa phone.

Mabilis niyang sinagot ang tawag. "Melissa.. Hey anong meron?"

Si Melissa, ang pangalang sumira sa aking mga pangarap, ang tumawag sa kanya sa oras na ito.

Gusto kong sumigaw, 'Bakit?'

His conversation with her unfolds before my ears, each words laced with gentleness and sweetness I never witnessed when he talking to me. Ang contrast cuts deeper than any blade, a visceral reminder that I can never match her.

Sumasakit ang aking loob, nagbabantang umapaw habang napagtanto kong walang saysay ang pagtatanong sa kanya ng anumang tanong. Hinding hindi niya maiintindihan ang nararamdaman ko.

Ang pagmamahal na ibinuhos ko sa kasalang ito, ang mga pag-asa na aking pinangalagaan, lahat ay naging walang kabuluhan.

Kumikirot ang puso ko, hindi lang dahil sa pagtanggi kundi dahil sa realization na natalo ako sa laban para sa kanyang pagmamahal.

Habang pinupunasan ko ang aking mga luha, gumawa ako ng desisyon. Hindi ko maatim na magtiis ng ibayong sakit sa puso at kumapit sa isang pag-ibig na napatunayang hindi makakamit.

"Okay, okay... I am coming. Now calm down. Yes, yes. I will be right there."

Tinapos niya ang tawag at inilagay ang telepono sa kanyang bulsa, inilipat ang tingin niya sa akin.

"I am going to see Melissa. Take your time to think. Sana maintindihan mo ang sitwasyon at sumang-ayon ka sa akin."

Sa mabigat na puso, ngumiti ako. " What is there to think? Alam na natin ang terms. I am ready to end this marriage."

Pinipigilan ko ang aking mga luha, gumulong ako sa kama at isa-isang sinuot ang aking mga damit, dahan-dahan. Nanginginig ang mga kamay ko, pero pinipilit kong kumilos ng normal.

"You start your life with Melissa at magsisimula din ako ng panibago. Magiging masaya tayo sa buhay natin."

Ito ay isang mapait na pagkilala na ako ay lumaban sa aking mga laban at natalo. Sa sandaling iyon, pinahihintulutan kong lumitaw ang isang kislap ng pagmamahal sa sarili, na ipinangako sa aking sarili na karapat-dapat ako ng higit pa sa isang pag-ibig na hindi maaaring ganap na masuklian.

Ang sakit ay nananatili sa aking puso, isang kirot na magtatagal para maghilom. Pero ngumiti ako sa kanya habang nakatalikod at nakaharap sa kanya. Kita ko sa mukha niya ang pagkagulat.

Bakit siya magugulat?

Siguro ay umaasa pa rin ako na muli niyang iisipin na tapusin ang kasal na ito. Marahil, gusto ko pa ring marinig na sabihin niya na gusto niya ako at gusto niyang ipagpatuloy ang kasal na ito. Pero alam kong imahinasyon ko lang ito.

Nasabi na niya na makikipagsundo siya sa dati niyang kasintahan. Bakit niya sasabihing gusto niya ako?

Patuloy akong ngumiti, kahit na parang hungkag at marupok, habang pinaninindigan ko ang aking desisyon.

Napalitan ng mukha ng galit ang ekspresyon niya. Ang mga dahilan sa likod ng kanyang biglaang pagngangalit ay iniiwasan ko, na nagdaragdag ng isa pang layer ng pagkalito sa isang magulong sitwasyon na.

"Sigurado ka ba?" tanong niya. "I mean... hindi mo kailangang sumagot kaagad. Take your time to think, and... then let me know kung ano man ang desisyon mo."

"Nakapagdesisyon na ako," sabi ko, alam kong hindi niya babaguhin ang desisyon niya kahit hilingin ko sa kanya na kalimutan si Melissa at manatili sa akin. Kaya, walang silbi ang pag-aaksaya ng oras.

"I wish you a successful and happy life with Melissa." alok ko sa kanya ng isang ngiti.

"Nakikita ko..."

Isang tuyo at mapait na tawa ang kumawala sa kanyang mga labi, na lalong sumasakit sa puso kong sugatan. Walang sabi-sabi, padabog siyang lumabas ng silid at pilit na isinara ang pinto sa likuran niya, ang echo ay umalingawngaw sa bakanteng espasyo.

Agad akong binalot ng katahimikan. Tumulo ang mga luha, malayang umaagos sa aking pisngi. Ang kirot sa puso ko ay parang hindi mabata.

Hinahanap ng aking kamay ang daan patungo sa aking tiyan, duyan sa mahalagang buhay na lumalaki sa loob.

"I'm sorry, baby," bulong ko sa aking hindi pa isinisilang na anak, sa mga desisyong ginawa ko sa gitna ng kaguluhang ito.

Bagama't alam kong medyo makasarili ito, nagpasya akong itago ang pagbubuntis ko kay Stanford. Sa kanyang kapangyarihan at impluwensya, aalisin niya ang aking anak mula sa kanya sa sandaling malaman niya ang tungkol dito. Nawala na siya sa akin, pero hindi ko kayang mawala ang baby ko.

Isa itong pagpipilian na may bahid ng pag-iingat sa sarili, isang desperadong pagtatangka na pangalagaan ang tanging bahagi niya.

Sa katahimikang ito, hinayaan kong malayang dumaloy ang mga luha, pinakawalan ang mga nakakulong emosyon. Ang landas sa unahan ko ay puno ng kawalan ng katiyakan, ngunit tatahakin ko ito nang may matinding determinasyon na mahalin ang aking anak nang buong puso. Hindi ko hahayaang kunin ng sinuman ang aking anak.