Chapter 5. Magkasalungat na damdamin

Maaga akong nagising, ang liwanag ng umaga ay nagbibigay ng banayad na liwanag sa buong silid. Pumunta ako sa kusina para maghanda ng almusal. Ang mga pangyayari kagabi ay naglalaro sa aking isipan, na iniiwan akong gusot sa isang web ng kalituhan.

Bakit hindi pa pinirmahan ni Stanford ang divorce agreement na pinadala ko sa kanya? Hindi ba't siya ang nagsabing gusto niyang wakasan ang kasal na ito?

Hindi ko maintindihan ang mga kontradiksyon niyang kilos at salita. Sa isang banda, pilit niyang hinihiling ang aking pagpapalagayang-loob at tratuhin ako bilang kanyang asawa; sa kabilang banda, sinasabi niyang gusto niyang putulin ang aming relasyon.

Ang bigat ng expectations niya sa akin. Paano niya hihilingin sa akin na gampanan ang mga tungkulin ng isang asawa habang sabay na idineklara ang kanyang balak na umalis? Ito ay isang kabalintunaan na hindi ko matukoy.

Gusto ba niyang wakasan ang kasal na ito, o may isang bahagi pa rin ba sa kanya na naghahangad ng higit pa?

Ang pagkalito ay umiikot sa loob ko tulad ng isang bagyo, at ako ay nagpupumilit na makahanap ng matibay na lupa sa gitna ng unos ng aking mga damdamin. Akala ko alam ko na kung saan kami nakatayo, pero ngayon kinukuwestiyon ko na ang lahat.

Ding-Dong...

Ang tunog ng doorbell ay nakakagambala sa mapayapang hangin sa umaga, na pumukaw ng magkahalong kuryusidad at pangamba sa loob ko.

"Sino kaya ang bibisita sa ganoong kaaga?"

Sa maingat na hakbang, tinahak ko ang daan patungo sa pintuan.

Habang binubuksan ko ang pinto ay nababalot ang hininga ko sa aking lalamunan. Nakatayo sa harapan si Melissa, nakasuot ng mapang-asar na ngiti na nagpapadala ng panginginig sa aking gulugod.

Ang kanyang presensya lamang ay sapat na mag-alab ng bagyo ng emosyon sa loob ko.

"Magandang umaga, Veronica." Kumpiyansa siyang pumasok sa bahay na para bang siya ang maybahay ng bahay.

Hindi siya nag-aksaya ng oras na kinukutya ako, binanggit ang nalalapit na birthday party ng lola ni Stanford.

"Taon-taon ay iniimbitahan ako ni Stanford" dagdag niya. "Last year, I wasn't here and didn't attend the party. Since I am back, I won't miss this time. I am going to buy a birthday gift for her with Stanford. "

Ang pagkaunawa na palagi niyang iniimbitahan si Melissa sa mga pagtitipon ng pamilyang ito ay parang biglaang ihip ng hangin, at pilit kong pinipigilan ang sarili. Ito ay isang masakit na paalala ng kanilang ibinahaging kasaysayan, isang koneksyon na tila hindi ko maputol.

Bago ko maisip ang aking mga iniisip, lumabas si Stanford mula sa silid, nakasuot ng malinis na damit, na ipinagkanulo na alam na niya ang pagdating ni Melissa.

"Stanford.." Sumugod si Melissa sa kanya at ikinawit ang kanyang mga braso sa kanyang leeg. "Magandang umaga."

Nagtanim siya ng halik sa pisngi nito.

Ang pagkikita nilang magkasama, parang tinutusok ng libong karayom ​​ang puso ko. Nanatili akong nakatayo roon, ang mukha ko ay isang maskara ng kawalang-interes, determinadong huwag ihayag ang lalim ng aking damdamin.

"Magandang umaga." Binalikan niya ang ngiti niya.

Ang sakit ng sakit ay tumitindi, ngunit ayaw kong ipakita ito. Sa halip, tumalikod ako at umatras sa kusina, naghahanap ng aliw sa loob ng paligid ng pamilyar na kapaligiran.

I busyly set the table for breakfast, my movements mechanical. Sinisikap kong lunurin ang kanilang presensya, ang mga tawa, at ang mga pinagsamang alaala na dating kay Stanford lamang at ako.

"Mga pancake!" Naglakad si Melissa papunta sa dining area, puno ng pagtataka ang mukha niya. "Stanford, gusto mo pang kumain ng pancake sa almusal!" Napabulalas siya sa tuwa. "Aba... hindi mo nakakalimutan kahit isang taon na akong mahilig sa pancake.

Bahagyang umawit ang mga sulok ng labi ko sa pangungutya nang umabot sa tenga ko ang mga salita niya.

Hindi ko pa alam ang tungkol sa pagkahilig ni Melissa sa mga pancake, at gayon pa man ito ay tila naging magkaparehong kagustuhan sa pagitan nila ni Stanford.

Paano ako, sa loob ng isang taon, mabibigo na lumikha ng kahit isang ripple sa loob ng kanyang puso?

Ang realisasyon ay tumama sa akin na parang isang malakas na suntok. Ako ay walang muwang na naniniwala na ang aming oras na magkasama, ang aming mga pinagsamang karanasan, at ang aming mga matalik na sandali ay nagtaguyod ng isang tunay na koneksyon. Ang kanyang mga kilos, ang kanyang malambing na mga galaw, ay nagpapaniwala sa akin na siya ay nahulog sa akin.

Kung gaano ako katanga na naimpluwensyahan ng kanyang hindi nagkakamali na pag-arte, at ang kanyang paglalarawan ng isang tapat na asawa.

Si Stanford, kailanman ang maginoo, ay mahusay na gumanap ng papel ng isang mapagmahal na asawa, na tinatakpan ng biyaya ang kanyang tunay na damdamin. Pero ngayon, naging malinaw sa akin na hindi niya talaga binitawan si Melissa.

Ang kanyang puso ay nananabik pa rin para sa kanya, sa kabila ng paglipas ng panahon at ang charade na aming nabubuhay. Ginampanan lang niya ang kanyang mga responsibilidad, na sumusunod sa mga tungkulin na sa tingin niya ay kinakailangan.

Ang katotohanan ay isang mapait na tableta na lunukin, nag-iiwan ng mapait na lasa sa aking bibig. Sa sandaling ito, naiintindihan ko ang lalim ng aking sariling kawalang-muwang.

Inaasahan ko na marahil, sa kabila ng lahat, maaari kong mag-apoy ng kislap sa loob ng puso ni Stanford at maging ang tunay niyang minamahal. Ngunit tila may iba pang plano ang tadhana, na matatag na inihanay ang pagmamahal ni Stanford sa iba.

Tinitigan ko sila, nagbabahagi ng isang sandali ng nostalgic na kagalakan sa isang plato ng pancake.

Ang kanilang koneksyon, na hindi naputol ng panahon at paghihiwalay, ay isang masakit na paalala ng pag-ibig na hindi ko mahawakan.

Iniipon ko ang aking lakas, handang harapin ang realidad na nasa harapan ko. Kailangan kong humanap ng lakas ng loob na bumitaw, para pakawalan ang sarili ko sa yakap ng isang pag-ibig na hindi naman talaga sa akin. Nilunok ko ang aking pagkabigo, ibinaon ko ang aking sariling mga pagnanasa sa kaibuturan ng aking puso.

Isang biglaang alon ng morning sickness ang bumalot sa akin. Dahil sa kagyat na pangangailangang makatakas, nagmamadali akong pumunta sa banyo.

"Veronica..." Napuno ng pag-aalala ang boses ni Stanford.

Ang kanyang pag-aalala ay umaalingawngaw sa aking mga tainga, na may bahid ng pagkukunwari.

"Ayos ka lang ba?"

I take my time para sagutin siya.

Through my peripheral view, I can see him standing by the door.

"Bakit hindi mo sinabing masama ang pakiramdam mo?"

Nagagawa kong i-compose ang sarili ko, nagbanlaw ng tubig sa bibig ko.

"I am fine. It's a minor issue.

Marahil, kumain ako ng hindi sapat na sariwa." Kalmado kong tugon, halos hiwalay na.

"Dadalhin kita sa ospital," maawtoridad niyang sabi.

"Ako ay isang doktor at may kakayahang pangalagaan ang aking sarili." Sinusubukan kong magprotesta.

Si Stanford, na matiyaga, ay tumangging makinig sa aking mga pagtitiyak.

"You are coming with me and that's final. Don't make me repeat myself."

Hindi niya pinapansin ang aking mga sinabi, na patungo na sa pintuan na may determinadong determinasyon. Para bang pinal na ang desisyon niya, na wala akong masabi sa usapin.

Sa gitna ng aming pagpapalitan, si Melissa ay nakatayo roon bilang isang manonood lamang sa naganap na eksenang ito.

Huminto si Stanford sa tabi niya at sinabing, "Ihahatid muna kita sa mall."

With that, lumabas na siya ng pinto.

Malinaw ang kanyang mga priyoridad, at nakatakda na ang kanyang agenda. At sa loob ng ipoipo na ito ng mga pangyayari, naiwan akong parang pasahero, tumahimik ang boses ko, binawi ang mga kagustuhan ko.

Habang kumukupas ang mga yapak ni Stanford sa di kalayuan, naiwan akong nakatayo doon, naghahalong emosyon. Ang pagkabigo ay kaakibat ng pagbibitiw; ang aking mga iniisip ay isang paghalu-halo ng magkasalungat na damdamin.

Bumuntong hininga ako at naglakad papunta sa kwarto para kunin ang pitaka ko. Paglabas ko, nakita ko si Melissa sa hall. Isang kurap ng sorpresa ang sumasayaw sa loob ko habang nagtataka ako kung bakit nandito pa siya sa halip na lumabas kasama si Stanford.

Ang kanyang mahigpit na ekspresyon ay nagpapadala ng ginaw sa aking gulugod, na nagbabadya ng isang nalalapit na paghaharap.

Lumapit sa akin si Melissa.

"Huwag mong ipagkamali ang magalang na kilos ni Stanford dahil sa pagkakasala sa pagmamahal niya sa iyo. Dapat mas alam mo." Ang kanyang boses ay tumutulo sa lamig habang siya ay naghahatid ng kanyang mga salita nang may kalkuladong katumpakan.

Sinasalubong ko ang titig ni Melissa na walang pag-aalinlangan, ang aking kawalang-interes ay nakatakip sa pinagbabatayan na mga emosyon na umiikot sa ilalim. Tumanggi akong payagan ang kanyang mga pagpapalagay at paghatol na tumagos sa aking pag-iisip.

"I am not misunderstanding anything. Rest assured, Melissa."

Tumayo ako, pinatibay ang aking mga panlaban.

Melissa presence, her possessiveness -it all serves as a painful reminder that Stanford's heart still lingers elsewhere, in a place that I cannot reach. Ngunit tumanggi akong hayaan ang kanyang pagmamaliit na bawasan ang aking pasiya.

"Hindi ka dapat makaramdam ng insecure kapag naniniwala ka sa iyong sarili."

I square my shoulders at lumabas.