Chapter 4: THE DIVORCE AGREEMENT

"Stanford, please. Give us another chance. I regret what I've done, and I'm willing to make it right. I love you." Hinigpitan ni Melissa ang pagkakahawak sa mga kamay ko, hinihimok akong sumagot.

Nakatingin pa rin ako sa mga mata niya, walang imik. Siguro naghahanap ako ng kasagutan sa lalim ng titig niya.

"Say something," pag-uudyok niya.

"Melissa, masyado kang maraming iniisip." Sa wakas nahanap ko na ang boses ko. Hindi ako makapaniwala na iniiwasan kong sagutin siya. "Gabi na. Mamaya na tayo mag-usap. I will first go check the lights you asked me to check.

Naglakad ako palayo, naramdaman ko ang titig niya sa akin.

Hinawakan ni Melissa ang pulso ko, hinila ako, at pinatalikod at pinaharap sa kanya. Bakas sa mga mata niya ang pagkabigo niya, tumatagos sa puso ko. Gusto ko siyang aliwin at ibsan ang sakit na hindi ko sinasadya.

Habang niyakap niya ako ng mahigpit, lumabas ang mga salita niya.

"Alam kong nagkamali ako sa nakaraan," sabi niya, "at nagdulot sa iyo ng pagkabalisa. Hindi kita dapat iniwan. Sumasang-ayon ako na ako ay makasarili... isang tanga na nabigong pahalagahan ang pag-ibig. Napakawalang pusong tao. Nasaktan kita, at nasusuklam ako sa sarili ko dahil doon, Stanford.

Bakas sa tono niya ang hinanakit.

Hindi ko maintindihan kung galit ba siya sa sarili niya o sa akin... Baka kay Veronica hindi ko alam. Nakakalito.

"Melissa, please... wag mong sisihin ang sarili mo," I murmur. "Pareho tayong nagkamali. Dapat ay hinintay kita kaysa sumuko sa panggigipit ni Lola."

"Pero nagdesisyon ka na pakasalan si Veronica noon dahil iniwan kita," humihikbi siya. "It's my mistake. So, ako lang ang dapat sisihin."

Ang kanyang mga braso ay nananatiling nakayakap sa akin, isang tahimik na paghingi ng tawad at pag-unawa.

"I am back now, and I want to rectify the mistakes I made. I will do my best to win your heart and make you fall in love with me all over again. Please don't give up on me."

Sa pakikinig sa kanyang taos-pusong salita, hindi ko maitatanggi ang lalim ng pagmamahal niya sa akin. kinikilig ako. Gayunpaman, hindi ko maiwasang mapansin ang kawalan ng pamilyar na kislap na iyon na dating nag-aapoy sa loob ko sa kanyang presensya, kahit na hawak niya ako nang mahigpit, ang kanyang kalahating hubad na anyo ay dumidiin sa akin. Ito ay naguguluhan sa akin, na nag-iiwan sa akin ng pagtatanong sa sarili kong mga damdamin at mga pagnanasa.

Gusto kong maunawaan kung bakit hindi tumugon ang puso ko sa kanya tulad ng dati. Ito ba ay ang paglipas ng panahon, ang mga karanasan na ibinahagi ko kay Veronica o iba pang bagay na ganap na nagbago sa loob ko?

Nakatayo ako doon kasama si Melissa na nakakapit sa akin, ang aking isip ay naghahangad ng kalinawan.

"Melissa pinahahalagahan ko ang iyong sinseridad at ang iyong walang humpay na pag-ibig," pagtatapat ko, ang aking boses ay may bahid ng pasasalamat at kawalan ng katiyakan. "Stop apologizing now. We are good. Now show me the light that is not working."

Iniiwasan kong sagutin siya ulit.

Bahagya niyang niluwagan ang pagkakahawak niya, hinahanap ng mga mata ko ang sagot.

Napangiti ako.

"Gusto mo bang ayusin ko ang ilaw o hindi?" Tanong ko ulit, kunwari hindi alam kung ano ang hinahanap-hanap niya.

"Sumama ka sa akin." Bumuntong hininga siya at dinala ako sa kwarto niya. Pagpasok namin sa kwarto, tinuro niya ang bedside lamp. "Hindi ito gumagana."

"Okay. Check ko muna." Sinuri ko ito at nakita kong hindi gumagana ang bombilya. " Kailangang palitan ang bulb. May extra ka bang bulb?"

"Pwede ka bang mag check sa cabinet sa hall?" tanong niya habang naglalakad papunta sa closet.

Lumabas ako sa hall at naghanap ng bagong bombilya sa cabinet. Pagbalik ko sa kwarto, nakita ko siyang nakasuot ng baggy white T-shirt.

Wala siyang suot na pang-ibaba maliban sa kanyang panty. Kitang-kita ang kanyang naninigas na mga u***g mula nang wala siyang bra. Kahit na mukha siyang seductress, I find my desire missing, which is surprising.

hindi ko alam. Siguro pagod na pagod ako. Gusto ko lang matapos ang trabaho dito at umalis.

Inaayos ko ang bombilya, at ang lampara ay bumalik sa nagliliwanag na kaluwalhatian nito.

"Tapos na."

Lumingon ako sa kanya at sinalubong ko ang kanyang mga mata, na nag-aalab sa hindi masabi na pagnanasa.

"Gabi na. Aalis na ako."

"Anong nagmamadali? Ang bata pa ng gabi. Umupo ka muna at kausapin ako saglit." Hinawakan niya ang mga kamay ko, nakatingin sa akin ng nostalgic. "We are meeting after a year. Let me cherish these moments."

Ang pananabik niyang buksan ang kanyang puso sa akin at ibunyag ang lalim ng kanyang nararamdaman ay masyadong halata para hindi pansinin. Ngunit ang oras ay huli na, at ang aking mga dahilan ay lumabas, sinusubukang protektahan ang aking sarili mula sa emosyonal na mga kumplikado.

"Melissa magpahinga ka na. Pwede tayong mag-usap mamaya."

"Have some drinks with me," she urges, "and we will relish the memories we shared in the past."

"I'd love to. Pero gabi na ngayon. I have a early morning meeting to attend." Nagsisinungaling ako para makatakas.

"Then rest here," matigas niyang sabi.

tumawa ako. "Isa pang oras. Kailangan mo ng pahinga. Matulog ka na."

Kita ko ang disappointment sa mga mata niya habang tumatango siya at pinayagan akong umalis.

"Magandang gabi."

Hindi ko maalis sa isip ko ang matinding panghihinayang na bumabagabag sa puso ko habang papalabas ako ng bahay niya. Deserve ni Melissa na maging masaya.

Maaari ko sanang manatili sa kanya sa kanyang mainit na yakap, ninanamnam ang aming nakaraan, ngunit pinili kong umalis. Ayaw ko ring harapin si Veronica. So, nag drive na ako papuntang office.

Kinabukasan...

Ang aking isip ay isang ipoipo ng pagkabigo at pagkalito habang ako ay nakaupo sa aking mesa sa gitna ng mga bundok ng mga papeles. Hindi ako makapagfocus sa kahit ano. Ang bawat gawain ay parang isang hindi malulutas na hamon, at ang aking pangangati ay lumalaki sa bawat maliit na isyu.

Nagtrabaho ako ng grupo ng mga tanga. Ni hindi nila alam kung paano lulutasin ang simpleng isyu.

"Humph..." Pinilit ko pa ring tingnan ang ilang files.

Nang malapit nang matapos ang araw ng trabaho, may hindi inaasahang katok sa pintuan ng aking opisina. Napakunot ang noo ko dahil sa interruption.

"Pumasok ka..."

Pumasok ang isang medyo may edad na lalaki.

Mas lalong lumalim ang pagkunot ng noo ko habang nakatingin sa kanya. Sino siya?

"Mr. Stanley, abogado po ako ni Veronica Montenegro."

Inabutan niya ako ng isang stack ng mga papel.

Ang kasunduan sa diborsyo.

Napalitan ng galit ang inis ko nang mabasa ko ang mga katagang iyon.

Kinuyom ko ng mahigpit ang mga kamao ko. How dare she send me a divorce agreement?

Desisyon ko, prerogative ko na tapusin ang kasal na ito sa tuwing sa tingin ko ay akma. Gusto kong punitin ang mga dokumento at itapon sa basurahan.

Dahil hindi ko magawa, tumingala ako para sabihin, pero wala na siya.

"Ano? Ugh..."

Itinulak ko ang mga dokumento sa drawer at lumabas ng opisina.

Pagdating ko sa bahay, nakita ko ang maleta ni Veronica na nakatago sa sulok ng hall. Pinapalakas nito ang namumuong inis ko.

Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko gumuho ang buong mundo ko. Hindi ko maisip na layuan ako ni Veronica. Pero bakit?

Hindi ko siya mahal. Si Melissa, na lagi kong mahal.

Ang aking mga iniisip ay isang gusot na gulo ng galit, pagkalito, at isang malalim na ugat na pakiramdam ng pagkawala. Nais kong tapusin ang kasal na ito. Hindi ba dapat masaya ako? Hindi ko maintindihan kung bakit nararamdaman ko ang hindi mapakali.

"I have to figure it out," bulong ko, kumuha ng bote ng alak sa ref.

Umupo ako sa mesa at nagsalin ng inumin. Ang dating masayang bahay ay tahimik na ngayon, at ang katahimikang ito ay nagdaragdag lamang sa aking panloob na kaguluhan.

Tinatanggap niya ako tuwing umuuwi ako mula sa opisina. Pero ngayong gabi, hindi siya lumabas.

Alam ba niya na nakauwi na ako?

Lumalaki ang aking pagkabigo, at hindi na ako makaupo nang tahimik. Pumasok ako sa kwarto, determinadong tanungin siya.

"She dares to send me the divorce papers," bulong ko. "Ipapakita ko sa kanya kung sino ang amo dito."

Napatigil ako nang makita ko si Veronica na masayang natutulog sa kanyang pink na satin na pantulog, ang kanyang magagandang katangian ay kumikinang sa ilalim ng mainit na liwanag ng nightstand.

Hindi ko maitatanggi ang pang-akit na inilalabas niya; tinutukso ako ng kurba ng katawan niya. Hindi ko mapigilang tignan siya.

Mukha siyang kaakit-akit.

Nang mapunta ang mga mata ko sa mga markang iniwan ko sa leeg niya kagabi, hindi ko na napigilan ang aking pagnanasa. Sumandal ako at idiniin ang aking mga labi sa kanyang balat, ninanamnam ang lasa at ang init na nag-aapoy sa loob ko.

Ang mga hormone ay umaakyat sa aking mga ugat.

Humiga ako sa tabi niya at hinawakan siya sa aking mga bisig, hinalikan ang kanyang labi.

Pumikit si Veronica, namumungay ang kanyang mga mata, halata sa kanyang ekspresyon ang pagkalito at pagtutol. Pero hindi ko mapigilan ang sarili kong lumalagong intensidad.

"Stanford.. mm..."

Lalo ko pa siyang hinalikan, niyakap ko siya ng mahigpit.

"Stop, Stanford. Hindi natin ito magagawa." Sinusubukan niya akong itulak palayo.

"Bakit?" Ungol ko, naiirita.

"We are getting a divorce, remember?" paalala niya sa akin, na pilit pa ring kumawala.

Mas lalo akong ikinairita ng mga salita niya.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Hindi ko nga alam kung bakit gusto ko siya ng sobra. Wala sa estado ang utak ko para mag-isip ng maayos. Ang gusto ko lang sa sandaling ito ay si Veronica.

Gusto kong makita siyang sumuko sa akin.

I smirk and say, "Well, hindi ko pa pinipirmahan. Asawa pa rin kita, and you have obligations to satisfy your husband."

I smack my lips against hers, this time mas mabangis.