Chapter 6. Ang pagkaantala sa pagpirma sa mga papeles ng diborsiyo.

Mabilis na natapos ang pamimili. Parang nagmamadali si Stanford na parang hindi na makapaghintay na makalabas ng mall.

Ayokong sumunod sa kanila na parang outsider. So, gumaan ang loob ko paglabas namin.

"Melissa hindi kita maihahatid sa bahay," sabi ni Stanford. "Pwede bang sumakay ng taxi?"

Ito ay nakakagulat. Hindi ko inaasahan na sasabihin niya iyon. I anticipated na ihahatid niya muna siya sa pwesto niya bago ako dalhin sa ospital.

Sa totoo lang, I wouldn't have minded if he did that because I don't want to go for check-up with him. Pero pinakiusapan niya talaga si Melissa na umalis mag-isa.

Curious ako na sumulyap sa kanya, na may pagtatampo sa kanyang mukha.

Tiyak na hindi nasisiyahan si Melissa, at alam kong susuyuin niya siya na iuwi muna siya.

"It's okay. Magta-taxi na lang ako. You should look after Veronica. "

Natulala na naman ako. Kitang-kita ko na hindi siya masaya, pero nakangiti siya.

Sinusubukan niyang ipakita ang kanyang empatiya.

Hindi ko kailangan yun. Naiirita ako at tinatamad na makita ang lahat ng dramang ito, kaya sumakay ako sa kotse.

Pinahinto siya ni Stanford ng taxi at pinagbuksan siya ng pinto. Niyakap siya ni Melissa bago pumasok.

Pinagmamasdan ko sila sa wing mirror, ang sakit ng puso ko. Napagtanto kong kinansela niya ang mga plano niya kay Melissa dahil sa akin. Sa totoo lang, hindi maganda ang pakiramdam ko. Nagbibigay ito sa akin ng impresyon na ako ay isang third wheel, na hindi ko nais na maging.

Sumakay siya sa kotse at nagsimulang magmaneho.

Ramdam na ramdam ang tensyon sa pagitan namin. Hindi ko maiwasang hindi malikot ang aking mga daliri, isang enerhiyang kinakabahan na dumadaloy sa akin. Ang katahimikan ay mabigat, na suffocate ang espasyo sa pagitan namin. Ito ay isang matinding paalala ng dibisyon na lumago sa pagitan namin.

Hindi na makayanan ang katahimikan, binasag ko ito ng paumanhin, may bahid ng pagsisisi ang boses ko.

"I'm sorry, Stanford. Kinailangan mong kanselahin ang mga plano mo kay Melissa dahil sa akin.

Ramdam ko ang bigat ng presensya ko na nagpapabigat sa kanya.

"You don't need to feel sorry. Ang pag-aalaga sa'yo ay responsibilidad ko. Kasal pa naman tayo."

Malumanay ang kanyang boses, at kalmado ang kanyang ekspresyon. Ngunit ang kanyang tugon ay nagulat ako, ang kanyang mga salita ay nagdadala ng ibang kahulugan kaysa sa inaasahan ko.

Ilang sandali, gumugulo sa aking isipan.

Nagpahiwatig lang ba siya na nabibigatan siya sa aming pagsasama? Na ikinagalit niya ang katotohanan na kami ay nakatali pa?

The realization stings, and a mixture of hurt and resignation wash over me.

Summoning my strength, I respond with a measured tone, "Oh, I see. Well, there's no discrepancy in the divorce agreement. You can sign it when you want."

Ang aking mga salita ay matatag at kontrolado habang sinusubukan kong panatilihin ang aking kalmado.

Ngunit sa ilalim ng aking kalmadong harapan, isang bagyo ang nagngangalit sa loob ko. Ang sakit ng aming nasisira na relasyon ay nananatili, sa bawat sandali na lumilipas ay nagpapaalala ng pag-ibig na minsang umusbong sa pagitan namin.

"I won't forget to sign it, Veronica. You don't have to keep reminding me," pakli niya, puno ng inis ang tono nito.

Pakiramdam ko ay lumulubog ang puso ko habang lumalakas ang boses ni Stanford, napuno ng hangin ang kanyang pagkabigo at pagkainip. Pinagmamasdan ko siya ng malapitan, ang mga mata ko ay namumula sa pagkalito at sakit.

Tila lalong tumitindi ang kanyang pagkadismaya habang patuloy niyang sinasabi, "May iba pang nangyayari ngayon. Malapit na ang kaarawan ng lola ko, at kailangan ko munang mag-focus doon. Alam mo naman ang kalagayan ni lola. Kailangan ko bang ipaalala. ikaw yan?"

Lalo akong naguluhan sa mga sinabi niya. Ang aking isip ay tumatakbo sa mga tanong, naghahanap ng mga sagot.

Bakit mas inuuna ang birthday ng lola niya kesa sa hiwalayan namin?

Hindi ko maintindihan kung bakit iniiwasan niya ang hindi maiiwasan, lalo na't nagsimula na siyang makakita ng iba. Parang pinipigilan niya ako, na nakulong sa isang estado ng kawalan ng katiyakan.

"Pero Stanford," protesta ko, nanginginig ang boses ko na may halong sakit at frustration, " our marriage is falling apart. Why can't we just finalize the divorce and move on with our lives?"

Saglit na nanlabo ang mga mata niya na parang may kasalanan. hindi ko alam. Bakit siya magi-guilty? Siguro masyado akong naguguluhan ngayon.

Tumigas ang ekspresyon niya sa sumunod na segundo.

"Trust me," sabi niya, may bahid ng pagkainip ang tono niya. "Pipirmahan ko ang mga papel pagkatapos ng kaarawan ng aking lola. Huwag na natin itong pag-usapan ngayon."

Isang pakiramdam ng pagkabalisa ang namuo sa loob ko. I can't shake the feeling that there is more to his reasons than he is letting on. Ang uncertainty gnaws at me, leaving me to wonder what Stanford is really hide and why he prolonging the inevitable.

Habang patuloy ang pagtakbo ng sasakyan, lalong hindi mapakali ang aking isipan.

Sa wakas nakarating na kami sa ospital.

Lumalakas ang aking mga ugat, ang pagkabalisa ay dumadaloy sa aking mga ugat. Ako ay nasa gilid, natatakot na ang maingat na binabantayang lihim sa loob ko ay malantad kay Stanford. I can't let him know about the baby, especially when we are in the midst of ending our marriage. Ang pag-iisip lamang ng kanyang reaksyon, ang mga potensyal na kahilingan o paghatol, ay nagpapadala ng panginginig sa aking gulugod.

Nakatitig sa akin ang mga mata ng doktor, matamang nakikinig habang kinukuwento ko ang mga pagduduwal at pagsusuka na bumalot sa akin. Sinusubukan kong i-play off ito, itinatanggi ang mga sintomas bilang hindi gaanong mahalaga. Ngunit ang aking harapan ay gumuho sa isang iglap nang sumingit si Stanford.

Ibinalita niya ang aking naantala na panahon, inilalatag ang isang piraso ng impormasyon na gusto kong itago.

Isang alon ng panginginig ang dumadaloy sa aking gulugod, at hindi ko maiwasang matakot na maghinala siya sa katotohanan tungkol sa aking pagbubuntis. Nagiging mabigat ang silid sa hindi masabi na tensyon, at pinipigilan ko ang aking hininga, naghihintay sa susunod na mga salita ni Stanford.

"Dapat kang sumailalim sa isang pagsubok," sabi niya.

"Oo, dapat." Sumang-ayon din ang doktor sa kanya.

Namumuo ang takot sa loob ko, na nag-iiwan sa akin ng pakiramdam na nakulong at walang kapangyarihan laban sa kanilang pagpupumilit. Sa kabila ng aking takot at pangamba, alam kong wala akong magagawa kundi ang sumunod, na ipasa ang sarili sa pagsubok na gustong-gusto kong iwasan.

I nod, my face a canvas of mixed emotions-anxiety, resignation, and the weight of the unknown.

Si Stanford ay patuloy na nakikipag-usap sa doktor habang ako ay umalis para sa pagsusulit. Nadudurog ang puso ko habang iniisip kung ano ang magiging reaksyon niya. Ano ang gagawin ko kung hilingin niyang ipalaglag ko ang bata? Pwede niya ba akong pilitin na gawin iyon?

Kung hindi niya ako hihilingin ng pagpapalaglag, tiyak na kukunin niya sa akin ang bata.

Nawala ako sa pag-iisip kaya hindi ko namalayan na natapos na ang pag-inom ng dugo ng nurse.

Nakatulala akong pumunta sa waiting area, pero wala na si Stanford.

Ang isang maliit na kislap ng pag-asa ay kumislap sa loob ko, na nagmumungkahi na ang aking sikreto ay nananatiling buo, na hindi pa niya matutuklasan ang aking pagbubuntis. Isinantabi ko ang tanong kung bakit siya biglang umalis, piniling huwag munang isipin iyon sa ngayon. Mayroong higit pang mga mahahalagang bagay sa kamay.

Sa kabila ng alam ko na ang posibleng resulta ng pagsusulit, matiyaga kong hinihintay ang ulat. Bawat segundong lumilipas ay parang walang hanggan, na may pag-asa at pagkabalisa na bumabalot sa loob ko. Sa wakas, ang ulat ay inilagay sa aking mga kamay, ang mga nilalaman nito ay natatakan sa loob. Mabilis kong itinago ito, nagbabalak na basahin ito mamaya kapag mayroon akong sandali upang kolektahin ang aking mga iniisip.

Papunta na sana ako sa clinic ko, natanggap ko ang tawag niya. Walang pag-aalinlangan, sinagot ko ang tawag, sabik na marinig ang kanyang boses at maunawaan ang dahilan ng kanyang biglaang pag-alis sa ospital.

"Bumaba ang BP ni Lola. Hindi siya masaya kay Melissa. Pwede ka bang pumunta ka sa mansyon at tingnan siya?" Seryosong tanong niya, may halong pagkamadalian ang boses.

"Oo, malapit na ako. Pero paano...

Bago ako makapagtanong tungkol sa kalagayan ni Lola, sinabi niya, Makinig, Veronica. Hindi maganda ang takbo ng mga pangyayari. Gusto kong isulong mo ang diborsyo. Hindi ko masabi kay Lola na gusto kong pakasalan si Melissa. Nababalisa at galit na siya kay Melissa. Pero kung ipapaalam mo sa kanya na gusto mong wakasan ang kasal na ito, magiging madali ang mga bagay para sa amin. Sana maintindihan mo."

Nanlamig ako sa kinatatayuan ko, hindi ko maproseso ang mga salita niya.

He sighs and continues, "Ayoko nang mag-delay pa. Dapat bago ang birthday niya."

Biglang nadiskonekta ang telepono, na ikinagulat ko at nababalisa.